Ψυχολογία

Βρίσκοντας νόημα ζωής σε μια περίοδο αβεβαιότητας, ανατροπών και μεγάλης κρίσης.

Ξέρουμε ήδη αρκετές από τις συνέπειες που έχει επιφέρει ο παρατεταμένος εγκλεισμός με την επιβολή της καραντίνας όπως είναι η αύξηση του άγχους, κρίσεις πανικού, καταθλίψεις, αϋπνίες, αυτοκτονικότητα, ιδεοψυχoκαταναγκαστικές διαταραχές, αρρωστοφοβία και η λίστα θα μπορούσε να είναι αρκετά μακριά.

Εκτός δηλαδή από όλο αυτό που μας απειλεί εξωτερικά έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό καθώς τα αρνητικά συναισθήματα έρχονται στην επιφάνεια και η ισορροπία και η εσωτερική μας συνοχή χάνονται και προσπαθούμε όσο μπορούμε να ισορροπήσουμε πάνω στα κύματα. Προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να διαχειριστεί αυτή την αντικειμενικά απρόβλεπτη και απειλητική κατάσταση.

Καταλαβαίνουμε πως όσον αφορά την προσωπική μας ζωή και την διαχείριση της καθημερινότητας μας πρέπει να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Για όλα τα άλλα, δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά, υπάρχει μια κατάσταση που είναι απρόβλεπτη, που δεν ξέρουμε πως θα εξελιχθεί και που άλλοι παίρνουν αποφάσεις για εμάς… Που πρέπει να είμαστε απομονωμένοι από τους δικούς μας ανθρώπους, να εργαζόμαστε από το σπίτι, να φοβόμαστε πως μπορεί να έχουμε χάσει τη δουλειά μας, να φοβόμαστε για τα οικονομικά μας, για την υγεία μας, για τους αγαπημένους μας…

Εκείνο που μπορούμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε όμως είναι να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Να πιάσουμε το τιμόνι και να οδηγήσουμε τη ζωή μας στον επόμενο προορισμό. Δεν μπορούμε να αφήσουμε το αυτοκίνητο μας ανεξέλεγκτο, πρέπει να πιάσουμε το τιμόνι και να πάρουμε τον έλεγχο, γιατί αλλιώς οι συνέπειες θα είναι δυσάρεστες.

Αν θυμηθούμε τον πρωταγωνιστή στην ταινία La Vita e Bella – “Η Ζωή είναι Ωραία”, όπου ο Ρομπέρτο Μπενίνι που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην ταινία, περιγράφει την ιστορία ενός ιταλού Εβραίου τον Γκουίντο, ο οποίος κρατείται μαζί με την οικογένειά του σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης. Όταν ο Γκουίντο μαζί με το γιο του και τον θείο του πρέπει να ανέβουν στο τρένο που θα τους οδηγήσει στο στρατόπεδο, η Ντόρα η γυναίκα του, και μητέρα του γιου τους, αν και ιταλικής καταγωγής και μη Εβραία δεν μπορεί να αποχωριστεί τους αγαπημένους τους και ζητάει με την θέλησή της να πάει μαζί τους παρόλο που δεν μπορεί να φανταστεί πως αργότερα θα τους χωρίσουν. Ο Γκουίντο επιστρατεύει όλη την φαντασία του και επινοεί ένα παιχνίδι για να προστατεύσει το γιο του από αυτό το τρομακτικό που συμβαίνει, κρύβει τον γιο του από τους ναζί και πείθει το παιδί πως όλο αυτό που ζει είναι ένα παιχνίδι, και πως ο παίκτης που θα καταφέρει να μαζέψει χίλιους πόντους θα κερδίσει ένα τανκ. Εξηγεί πως μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού είναι πως το παιδί δεν πρέπει να κλάψει, δεν πρέπει να παραπονεθεί, ούτε να ζητήσει τη μαμά του, ούτε να πει ότι πεινάει γιατί θα χάσει. Ακόμη και όταν το παιδί κουράζεται και του λέει πως δεν θέλει να παίξει άλλο και πως θέλει να γυρίσει στο σπίτι,ο πατέρας του το πείθει πως θέλουν λίγους πόντους ακόμη για να νικήσουν. Ακόμη και φτάνοντας στο τέλος όταν οι Αμερικάνοι εισβάλλουν στο στρατόπεδο ο Γκουίντο λέει στο γιο του να μπει μέσα σ’ ένα κουτί μέχρι να φύγουν όλοι, καθώς αυτό υποτίθεται πως ήταν το τελευταίο μέρος του παιχνιδιού.

Ακόμη και πριν τον σκοτώσουν ο Γκουίντο κάνει το γιο του να γελάσει για τελευταία φορά. Το παιδί νομίζει ότι έχει κερδίσει το παιχνίδι όταν το τανκ των αμερικανών απελευθερώνουν το στρατόπεδο. Όταν συναντιέται με τη μητέρα του δε γνωρίζει πως ο πατέρας του έχει πεθάνει και μόνο πολλά χρόνια αργότερα συνειδητοποιεί το μεγαλείο του πατέρα του και πως του έσωσε τη ζωή μέσα από την μεγάλη δύναμη ψυχής που είχε.

Η ταινία είναι ένας πραγματικός ύμνος στην αγάπη στην δύναμη ψυχής και στην δύναμη της ζωής!

Στη ζωή υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορεί να την ομορφαίνουν και να την κάνουν ωραία ακόμη και μέσα στις μεγαλύτερες δυσκολίες και αντιξοότητες. Είναι σημαντικό λοιπόν να εστιάσουμε στον εαυτό μας και να πάρουμε την προσωπική μας ευθύνη να κάνουμε επιλογές όχι μόνο σχετικά με την ατομική μας υγιεινή αλλά κυρίως και την συναισθηματική μας υγιεινή .

Όλο τον τελευταίο καιρό βομβαρδιζόμαστε με πληροφορίες για το πως πρέπει να απολυμαίνουμε τα χέρια μας, τις επιφάνειες, τα ρούχα μας, το σώμα μας, τα τρόφιμα, να φοράμε μάσκες, να κρατάμε αποστάσεις… Και περισσότεροι από μας τα κάναμε όλα σχεδόν με ευλαβικό τρόπο.

Τι γίνεται όμως με τα συναισθήματα μας και με την συναισθηματική μας υγεία; Τι κάνουμε για να φροντίσουμε τον εαυτό μας και την ψυχή μας ώστε να γίνει πιο ανθεκτική σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς;

Ως συστημική θεραπεύτρια, μου είναι αρκετά κατανοητό πως λειτουργούν τα συστήματα και πως είμαστε αλληλοσυνδεδεμένοι και αλληλοεξαρτώμενοι και πως τα συναισθήματά μας επηρεάζουν τους άλλους καθώς επίσης και πως εμείς επηρεαζόμαστε από τα συναισθήματα των άλλων. Ο Χρηστάκης εχει μιλήσει με μεγάλη σαφήνεια για την επιρροή των κοινωνικών δικτύων στο βιβλίο του “Συνδεδεμένοι” και εξήγησε πως η λύπη είναι μεταδοτική αλλά και η χαρά είναι μεταδοτική .

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα αγνωρίσουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα και θα προσπαθήσουμε να τα καταπνίξουμε. Αντίθετα χρειάζεται να αναγνωρίσουμε πως νιώθουμε, να κοιτάξουμε μέσα μας και να δούμε την προσωπική μας αλήθεια και να αντιμετωπίσουμε την εξωτερική πραγματικότητα με όλες τις εσωτερικές δυνάμεις και αποθέματα που έχουμε.

Δεν θέλουμε να αποφύγουμε την πραγματικότητα αλλά να διευρύνουμε την οπτική της. Ίσως μας είναι αδύνατον να προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό που έκανε ο πρωταγωνιστής της ταινίας, γιατί συνήθως η τέχνη παρουσιάζει με ένα τρόπο συμβολικό και συχνά πιο ποιητικό την δυνατότητα που έχουμε μέσα μας να συνδεθούμε με τις εσωτερικές μας πήγες και αποθέματα για να φροντίσουμε τον εαυτό μας και να δώσουμε ένα νόημα στη ζωή μας.

Όταν μιλάμε για θετική σκέψη δεν εννοούμε να παραβλέπουμε την πραγματικότητα και να δημιουργούμε μια πλασματική θετική θεώρηση της ζωής.

Και το να είμαστε ανθεκτικοί φυσικά δε σημαίνει το να είμαστε πάντα δυνατοί.

Ένα άλλο παράδειγμα που μου έρχεται στο νου είναι ο Βίκτορ Φράνκλ ψυχίατρος οποίος επέζησε από το ολοκαύτωμα, αφού έχασε τους γονείς του τα αδέρφια του και την έγκυο γυναίκα του μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και από αυτή την δύσκολη και τρομακτική εμπειρία προέκυψε το βιβλίο του “ Η Αναζήτηση του Ανθρώπου για Νόημα”.

Ο ίδιος λέει σε μια φράση του μέσα στο βιβλίο: ” Μπορεί κανείς να πάρει τα πάντα από έναν άνθρωπο εκτός από ένα πράγμα την τελευταία από τις ανθρώπινες ελευθερίες – να επιλέξει τη στάση του σε οποιεσδήποτε συνθήκες να επιλέξει το δικό του δρόμο. “

Σύμφωνα με τον Φράνκλ κάθε στιγμή της ζωής μας αποτελεί μια ευκαιρία να πάρουμε μια απόφαση αν θα αφήσουμε τον εαυτό μας να λυγίσει μπροστά σε εκείνες τις δυνάμεις που μας απειλούν να μας κλέψουν τον ίδιο μας τον εαυτό, την εσωτερική μας ελευθερία .

Ο Νίτσε έχει πει: ”Αυτός που έχει ένα γιατί για να ζήσει μπορεί να υπομείνει σχεδόν το καθετί”.

Αν η ζωή μας έχει νόημα θα έχει νόημα και μέσα στην πανδημία καθώς αυτή τη στιγμή αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Αν καταφέρουμε μέσα από αυτές τις δύσκολες συνθήκες να υπομένουμε την ανησυχία, την θλίψη, τον φόβο που είναι μοναδικά και ξεχωριστά για τον καθένα και ταυτόχρονα συλλογικά, καθώς αφορούν όλη την ανθρωπότητα, θα μπορέσουμε να αφομοιώσουμε και να ερμηνεύσουμε την κρίση αυτή ως μια δυνατότητα για ένα διαφορετικό μέλλον.

Παρόλο που δεν έχουμε έλεγχο πάνω σε αυτό που αφορά το μέλλον της ανθρωπότητας και παρόλη την μεγάλη αβεβαιότητα, το πώς θα αντιδράσουμε σε αυτή την κρίση είναι στα δικά μας χέρια.

Όπως λέει και η Χάρις Κατάκη η λέξη κρίση περιλαμβάνει μέσα της και το πρόβλημα και την λύση του προβλήματος.

Όταν νιώθουμε πως έχουμε μια δυσκολία είναι καλό να την αποδεχτούμε και να την φροντίσουμε. Αν χτυπούσαμε μικροί τα γόνατα μας ερχόταν η μαμά μας και μας καθάριζε την πληγή και μας φρόντιζε για να μη μολυνθούμε και όλη αυτή η φροντίδα μας έκανε να νιώθουμε καλύτερα και σωματικά και ψυχικά.

Τώρα είμαστε εμείς που καλούμαστε να δώσουμε τις “πρώτες βοήθειες” στον ευάλωτο και εύθραυστο εαυτό μας. Μπορούμε να μοιραστούμε αυτό που μας πονάει με έναν άνθρωπο που εμπιστευόμαστε και αν αυτό δε φτάνει τότε πρέπει να πάρουμε ακόμη πιο σημαντικές αποφάσεις και να πάμε σε έναν ειδικό όπως θα πηγαίναμε αν η πληγή στα ματωμένα γόνατα μας δεν έκλεινε και βλέπαμε την κατάσταση να επιδεινώνεται. Τότε θα πηγαίναμε στο γιατρό για να φροντίσει την πληγή μας με πιο κατάλληλο τρόπο.

Αυτή τη στιγμή η πανδημία μοιάζει να είναι ο εχθρός μας.

Όμως με αυτό που ερχόμαστε στ’ αλήθεια αντιμέτωποι είναι ο ίδιος μας ο εαυτός!

Ο Νέλσον Μαντέλα όμως είχε πει:” Αν θέλεις να κάνεις ειρήνη με τον εχθρό σου, πρέπει να δουλέψεις μαζί του, και τότε γίνεται σύμμαχος σου “

Αν ο εχθρός μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός είναι καλό να κάνουμε ειρήνη μαζί του, να δουλέψουμε μαζί του, να τον φροντίσουμε και τότε θα γίνει σύμμαχος μας. !

Αιμιλία Αξιωτίδου

Οικογενειακή Σύμβουλος – Ψυχοθεραπεύτρια – Ψυχοπαιδαγωγός,

Επιστημονικός Συνεργάτης Ιατρικής Σχολής ΑΠΘ, Α ΠΡΠ ΑΧΕΠΑ.

Ψυχολογία

Η Κρίση σαν ευκαιρία

Κρίση, κοινωνική και οικονομική, υπερθέρμανση του πλανήτη, πανδημία, θάνατοι, έχουν δημιουργήσει στο μυαλό μας σύγχυση, αβεβαιότητα και φόβο. Αναμφισβήτητα διανύουμε μία εποχή μεγάλων αλλαγών. Κάποιοι μένουμε παθητικοί σε αυτές, ενώ άλλοι δρούμε πολύ παρορμητικά, παίρνοντας λάθος αποφάσεις.

Όταν τα πράγματα ερμηνεύονται ή βιώνονται καθημερινά και για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα από αρνητικά συναισθήματα, επηρεάζεται η σκέψη, η συμπεριφορά, ο τρόπος που μιλάμε και ενεργούμε. Φράσεις όπως «όλα καταρρέουν, δεν μπορώ να κάνω τίποτα, το σύστημα φταίει για αυτό που ζούμε», είναι περιοριστικές πεποιθήσεις που βάζουν ακόμα περισσότερα εμπόδια στη ζωή μας. Βιώνοντας διαρκώς την ίδια κατάσταση, μένουμε στάσιμοι. Φοβόμαστε να αλλάξουμε οτιδήποτε απλό στη ζωή μας, με αποτέλεσμα να χτίζουμε χαμηλή αυτοπεποίθηση και να χάνουμε την ελπίδα μας.

Είναι μία καλή στιγμή να κατανοήσουμε ότι ξεκινώντας από τον ίδιο μας τον εαυτό, τώρα μπορούμε να γίνουμε υπεύθυνοι και να αναλάβουμε δράση. Αυτό που χρειάζεται να ξεκινήσουμε να κάνουμε σήμερα, είναι αυτό που θα διαμορφώσει το μέλλον μας. Το παρελθόν δεν έχει σημασία. Οι περισσότεροι από εμάς θέλουμε ή α) να αλλάξουμε τον τρόπο που νιώθουμε όπως, να νικήσουμε τους φόβους μας, να απαλλαγούμε από το άγχος, να έχουμε αυτοπεποίθηση, ή β) να αλλάξουμε τις πράξεις μας, όπως να κόψουμε το φαγητό ή το ποτό, την αναβλητικότητά μας κ.λ.π. Το βασικό είναι ότι θέλουμε να πετύχουμε μία αλλαγή, αλλά δεν γνωρίζουμε τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να την υλοποιήσουμε.

Ο στόχος μου είναι να κινητοποιώ τους ανθρώπους να βελτιώνουν την ποιότητα της ζωής τους. Να τους υπενθυμίζω πως η δύναμη να αλλάξουμε καθετί, βρίσκεται μέσα μας και ποτέ δεν είναι αργά για να κυνηγήσουμε αυτό που επιθυμούμε.

Το πρώτο βήμα μας είναι να αποβάλουμε σήμερα, κάθε αρνητική σκέψη και να εστιάσουμε στο τι ακριβώς είναι σημαντικό για εμάς. Το δεύτερο βήμα είναι η επιμονή μας σε αυτό το σημαντικό που θέλουμε να κάνουμε. Tο τρίτο μας βήμα είναι να αποφασίσουμε το πότε ξεκινάμε.

Πολλές φορές η συμμετοχή μας σε ένα κατάλληλο περιβάλλον- ομάδα συνεργασίας, αγάπης και ενδυνάμωσης, μας προσφέρει θετική ενέργεια από την ανθρώπινη αλληλεπίδραση και είναι κάτι που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή. Επενδύοντας στον εαυτό μας, νιώθουμε ηρεμία και γαλήνη. Η γυμναστική, βελτιώνει την υγεία και τη συναισθηματική μας ευεξία. Διαβάζοντας βιβλία αυτοβελτίωσης, αισθανόμαστε τη θετική παρακίνηση. Εκφράζοντας ελεύθερα στο ημερολόγιό μας σκέψεις, συναισθήματα και στόχους μας, μπορούμε να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθησή μας. Αναγνωρίζοντας, για κάθε τομέα της ζωής μας, τι ακριβώς είναι αυτό που επιθυμούμε, βελτιώνουμε την υγεία, τα οικονομικά, τα επαγγελματικά, τις σχέσεις, τη νοοτροπία μας.

Η προσωπική μας εξέλιξη είναι πολύ σημαντική, ώστε να θωρακίσουμε τον εαυτό μας από τους περιορισμούς που επιβάλουν οι απαιτήσεις των εξωτερικών συνθηκών.

΄Εχοντας δημιουργήσει το Βιωματικό ταξίδι ενδυνάμωσης των 12 ημερών, που εμπνεύστηκα στην πανδημία, πιστεύω πως τώρα είναι η ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τις ανάγκες του, να χτίσουμε νέες συνήθειες και να εστιάσουμε στους στόχους μας. Με αυτό τον τρόπο γινόμαστε πιο παραγωγικοί, πιο οργανωτικοί, πιο έτοιμοι να ελέγχουμε το άγχος και να αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία οτιδήποτε μας συμβεί.

Όπως γράφει η Νieves Rut, «Όταν επιλέγεις να μαθαίνεις απολαμβάνοντας, τότε το δράμα θα αρχίσει να εξαφανίζεται από τη ζωή σου, κι εσύ θα έχεις επίγνωση ότι όλα όσα συμβαίνουν γίνονται πάντα για το καλό σου»,

Μαρούλα Κουνινιώτη

Σύμβουλος προσωπικής και επαγγελματικής ενδυνάμωσης

-Life & Business coach-facebook/Linkendln

mail: [email protected]

Ψυχολογία

Η σχέση με τον εαυτό μας

Σύμφωνα με τις κοινωνικές πεποιθήσεις, η γυναίκα «πρέπει» να είναι καλή κόρη, νοικοκυρά, σύντροφος, εργαζόμενη κ.λ.π. Αποκτώντας οικογένεια και παιδιά έχει ακόμα ένα ρόλο, αυτόν της μητέρας. Αναρωτιέμαι, κατά πόσο μια γυναίκα σήμερα μπορεί ταυτόχρονα να ανταποκριθεί εξίσου καλά και στους πέντε ρόλους της και να νιώθει ο εαυτός της;

Όταν άρχισα να αποκτώ ένα ένα ρόλο, ενώ το απολάμβανα, ένιωθα σαν τη «spider woman». Έτρεχα όλη την ημέρα για να είμαι συνεπής και καλή σε όλα. Συνειδητοποιώντας ότι το άγχος και η αυπνία έγιναν στενοί φίλοι μου, αποφάσισα να αλλάξω, δηλαδή να δράσω. ‘Αλλαξα τα «πρέπει» που μου υπαγόρευαν οι περιοριστικές πεποιθήσεις και οι ενοχές μου. Απλοποίησα τη ζωή μου και αποφάσισα να βάλω προτεραιότητες, σύμφωνα με τις δικές μου ανάγκες. Μέχρι σήμερα εξακολουθώ να εστιάζω σε όσα μου δίνουν ηρεμία, χαρά και προσωπική ανάπτυξη. Πόσες από εσάς αναλαμβάνετε καθημερινά υπερβολικές υποχρεώσεις και σχεδόν «σας έχετε ξεχάσει»; Πόσες επιθυμείτε να κάνετε πράγματα για τον εαυτό σας, αλλά δεν μπορείτε να βρείτε το χώρο και το χρόνο; Η σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας είναι το Α και το Ω και είναι αυτή που μας καθορίζει. Για να δημιουργήσουμε καλή σχέση με εμάς, χρειάζεται να:

Μας κατανοήσουμε.
Έλθουμε σε επαφή με τα συναισθήματά και το σώμα μας.
Αναγνωρίσουμε τις ανάγκες μας.
Μας αποδεχτούμε και μας αγαπήσουμε όπως ακριβώς είμαστε.
Υιοθετήσουμε ένα νέο σύστημα πεποιθήσεων και συμπεριφορών.

Φροντίζοντας εμάς και εφαρμόζοντας τα πιο πάνω, αρχίζουμε να πραγματοποιούμε βήμα-βήμα όσα μας ικανοποιούν και μας εξελίσσουν. Με αυτό τον τρόπο ενισχύεται η αυτοπεποίθησή μας. Ο ρόλος του «πολύ-εργαλείου» που είμασταν ξεθωριάζει και τη θέση του παίρνει ο ρόλος μιας ήρεμης, δυναμικής, γεμάτης αυτοπεποίθηση γυναίκας. Μιας γυναίκας που της αξίζει να ονειρευτεί, να διεκδικήσει και να ζήσει όπως πραγματικά επιθυμεί.

Μαρούλα Κουνινιώτη

Σύμβουλος προσωπικής και επαγγελματικής ενδυνάμωσης

-Life & Business coach-facebook/Linkendln

mail: [email protected]

Ψυχολογία

Πώς γίνεσαι ο εχθρός του εαυτού σου;

Όταν αδυνατείς να αλλάξεις την πορεία της ζωής σου, συχνά ο καθρέφτης μας αντανακλά τον κύριο υπεύθυνο. Οι τρόποι με τους οποίους υπονομεύουμε οι ίδιοι την εξέλιξή μας είναι οι πιο θανάσιμες για την εξέλιξή μας νάρκες!

Δεν ζεις μια ζωή ευτυχίας, μια ζωή συναρπαστική, μια ζωή η οποία έχει ένα ενδιαφέρον σε αυτό το σχολείο που λέγεται «ζωή». Δεν υπάρχει το ενδιαφέρον να επεκταθεί η ψυχή μας, σε σημεία όπου μας ξεβολεύει. Επιθυμούμε το βολικό, να πάνε τα πράγματα όπως «θέλουμε».

Άρχισε, λοιπόν, η εβδομάδα, και άρχισες και εσύ να τσακώνεσαι και να παλεύεις με τον εαυτό σου. Τσακώνεται ο κατώτερος με τον ανώτερο εαυτό σου. Και όλο αυτό καταλήγει σε ένα προσωπικό αυτογκόλ, ένα σαμποτάζ.

Πώς ακριβώς, όμως, γίνεται αυτό το σαμποτάζ;

Κουτσομπολεύοντας, κρίνοντας, θάβοντας, κάνοντας συμμαχίες η μια με την άλλη, ο ένας με τον άλλο. Όποιο και να είναι το θέμα συζήτησης, εγώ αρχίζω να θάβω και να μεταφέρω μια αρνητική ενέργεια στον συνομιλητή μου. Και με χαμηλή δόνηση δεν μπορώ να διεκδικήσω το ύψιστο. Δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτό το στάδιο, το στάδιο της λάσπης.

Αναλογιστείτε ποιους έχετε δίπλα σας, ποιους έχετε γύρω σας. Βάλτε ένα φίλτρο και ελέγξτε εσάς.

Τι θέλω εγώ για τη ζωή μου; Με βοηθούν όλοι αυτοί να φτάσω σε αυτό που θέλω;

Η δεύτερη κατηγορία του αυτοσαμποτάζ είναι: «Πίστεψα τη γνώμη κάποιου άλλου για εμένα». Μου πετούν μια άποψη υποκειμενική (ούτε καν άποψη, αλλά μια κρίση) άνθρωποι όχι απόλυτα σοφοί, και εγώ σπεύδω να το κάνω σενάριο στην ταινία της ζωής μου. Επιτρέποντας στο υποσυνείδητό μου να το εισπράξει, να το κάνει μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, θα πονέσω πολύ και θα μπλεχτώ στα δίχτυα, χωρίς να μπορώ να το αποτινάξω.

Και πάμε σε μια τρίτη κατηγορία σαμποτάζ, στο ποστάρισμα και στους διαλόγους μέσω Facebook και στους λογαριασμούς μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αρχίζω και εμπορεύομαι τη μοναξιά μου. Κραυγάζω τη μοναξιά μου. Με αποδυναμώνω. Με σαμποτάρω.

Όταν γράφεις και ποστάρεις σαν κακομοίρης, θα προσκαλέσεις έναν ανάλογο κακομοίρη να σου μιλήσει.

Ένας ακόμα τρόπος με τον οποίο σαμποτάρω τον εαυτό μου είναι ο αυτοσαρκασμός. Προσέξτε με τι κάνετε χιούμορ και χρησιμοποιείτε τον εαυτό σας. Μπορώ να περάσω μια ζωή και να μην το καταλάβω ποτέ αυτό, ότι με χτυπάω, με θάβω, με μειώνω, με αλλοιώνω, με αλλοτριώνω όταν αυτοσαρκάζομαι με αρνητικό πρόσημο. Ο αυτοσαρκασμός δεν είναι χιούμορ!

Και έρχεται η σειρά της επιδερμικής δράσης. Βιάζομαι πολύ. Χωρίς να λάβω γνώση. Χωρίς να τα καταφέρω πρώτα εγώ. Το να ανεβάζω ωραία ποιηματάκια ή στιχάκια και να κάνω like δε φτάνει. Βιάζομαι να κάνω τον σοφό της παρέας τον σοφό σε κάθε κατάσταση.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα, όμως, είναι πως δεν παίρνω ποτέ την ευθύνη για τις αποφάσεις μου. Έχω ένα δίλημμα: Και αρχίζω και ρωτάω ένα κάρο γνωστούς, υποτίθεται φίλους. Επί της ουσίας, ρωτάω ανθρώπους με την κρυφή πρόθεση να πάρουν αυτοί την ευθύνη της απόφασης.

Αν κάτι σε απασχολεί και έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο επιλογές, διάλεξε την πιο «ξεβολευτική».

Με άλλα λόγια, σας λέμε: πέστε στα βαθιά!

Δε θα βρεις τη δύναμη μέσα από τη σκέψη. Θα βρεις τη δύναμη μέσα από αυτό που θα αποφασίσεις και θα υποστηρίξεις.

Όταν κάνω την πιο ξεβολευτική επιλογή, αυτόματα διαλέγω να με βάζω στη δράση και να ξεκινάω να θεραπεύω ένα κομμάτι μου το οποίο έχρηζε βελτίωσης. Δεν υπάρχει λάθος, δεν υπάρχει πόνος, δεν υπάρχει άκυρο, δεν υπάρχει απόρριψη!

Πάρε την ευκαιρία για μια δωρεάν life coaching συνεδρία με τον Νικόλα, για να δοκιμάσεις χωρίς καμία περαιτέρω δέσμευση πόσο αποτελεσματικό είναι το life coaching!

Νικόλας Ουρανός, PCC

Professional Certified Life & Relationship Coach by International Coaching Federation

Βραβευμένος συγγραφέας παγκόσμιου bestseller Αγάπη Τώρα, Ευ Ζην Τώρα και Ξαφνικά Τώρα, Ομιλητής