Connect with us

Ψυχολογία

Εξάλειψη της Αναβλητικότητας

 

 

Γράφει: Πέγκυ Μουζάκη, Nlp Life Coach & Nlp Global Trainer

Η αναβλητικότητα χαρακτηρίζει ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων και σχεδόν όλοι έχουμε διανύσει ή διανύουμε το κατώφλι της. Μέχρι που κάποιοι συνειδητοποίησαν τι χάνουν όντας αναβλητικοί και κινητοποιήθηκαν. 

Στον νευρογλωσσικό προγραμματισμό (Nlp) λέμε ότι κάθε άνθρωπος είναι ταλεντάκι σε κάποια συμπεριφορά.  Άρα και οι άνθρωποι που χαρακτηρίζονται αναβλητικοί έχουν ταλέντο στο να το κάνουν. Εξετάζουμε λοιπόν πως το κάνουν, ποια είναι η στρατηγική που ακολουθεί το μυαλό τους, ποια παράμετρος επηρεάζει την συμπεριφορά που θα ήθελαν να έχουν και δεν έχουν και αναβάλουν δραστηριότητες που οφείλουν να κάνουν. Εξετάζουμε λοιπόν το πώς το κάνουν και όχι γιατί το κάνουν. 

Πίσω από την αναβλητικότητα βρίσκεται κατά ένα μεγάλο ποσοστό ο φόβος της απόρριψης. Ο πιο κοινός φόβος στον κόσμο.  Π.χ. θέλω να ζητήσω προαγωγή Αλλά.. Ή πρέπει να κάνω αυτά τα τηλεφωνήματα Αλλά..  Σε αυτό το Αλλά κρύβεται ένας φόβος.. Δεν θα μου δώσει την προαγωγή.. Η Ωχ τι θα ακούσω στην άλλη γραμμή κλπ.

Σημαντικό ρόλο στην χαλιναγώγηση της αναβλητικότητας παίζει o τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την οποιαδήποτε δραστηριότητα αναβάλουμε. Οι παρακάτω ερωτήσεις μπορούν να συμβάλουν στην διαφορετική προσέγγιση: 

Τι έχω να κερδίσω όταν το κάνω?

Τι έχω να χάσω αν δεν το κάνω?

Για ποιο λόγο μου θέλω να το κάνω?

Τι θα προσφέρει στη ζωή μου ?

Πως θα νιώθω όταν το κάνω?

Η Πειθαρχία είναι μυς που εξασκείται. Όπως ένας αθλητής για να έχει υψηλές αποδόσεις οφείλει να ελέγχει την αναβλητικότητά του προκειμένου να αυξήσει την απόδοσή του άλλο τόσο και κάποιος που θέλει να έχει ξεχωριστά αποτελέσματα στη ζωή του  ή ακόμη και να μην αναβάλλει τη ζωή του οφείλει να είναι πειθαρχημένος. 

Οι σκέψεις δημιουργούν συναισθήματα και τα συναισθήματα παράγουν την ανάλογη δράση. Αν λοιπόν σκεφτούμε ότι πρέπει να ζητήσω προαγωγή αλλά επειδή δεν είμαι αρκετά καλός ή δεν αξίζω καλύτερη θέση δεν θα την πάρω, καταλαβαίνουμε ότι τα συναισθήματα που θα γεννηθούν μόνο ενθαρρυντικά δεν θα είναι και τότε αρχίζει ο εγκέφαλος να γεννά χιλιάδες δικαιολογίες προκειμένου να αναστείλει την πράξη μας. Ο τρόπος λοιπόν που μιλάμε στον εαυτό μας και οι λέξεις που χρησιμοποιούμε παίζουν μεγάλο ρόλο στην παρότρυνση για δράση και όχι αναβολή, είναι αυτοεκπληρούμενη προφητεία.  Έρευνες έχουν δείξει  ότι ένα 25% των ανθρώπων που γράφονται σε γυμναστήριο παρόλο που προ-πληρώνουν ετήσια συνδρομή πηγαίνουν μία η δύο φορές στην αρχή. Γιατί πολύ απλά αν ξεκινήσεις σκεπτόμενος ότι «άντε πάλι πάμε να χτυπηθούμε…» ή ήρθε η ώρα του βασανιστηρίου…. το μήνυμα που περνάς στον εγκέφαλό σου δεν είναι διόλου ευχάριστο. Ο εγκέφαλος δεν ξεχωρίζει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα…απλά ακούει αυτό που του λες και αρέσκεται στην επιδίωξη της χαράς και όχι του πόνου.  Κάτι λοιπόν που δεν παράγει χαρά ή ευχαρίστηση αυτόματα δημιουργεί την αντίδραση του παγώματος ή της φυγής.

Οι κρυμμένες πεποιθήσεις παίζουν επίσης καθοριστικό ρόλο στην αναβλητικότητα. Αν σκεφτούμε ότι το ποσοστό της ενσυνείδητης αντίδρασης σε οποιοδήποτε ερέθισμα είναι μόνο το 5% και το υπόλοιπο 95% προέρχεται από τον υποσυνείδητο νου, τότε καταλαβαίνουμε ότι πολλές από τις συμπεριφορές μας καθοδηγούνται από το υποσυνείδητο το οποίο έχει αποθηκευμένες μνήμες, εμπειρίες, πεποιθήσεις από όλη την πορεία της ζωής μας.

Η νευροπλαστικότητα του εγκεφάλου μας επιτρέπει πλέον σε οποιαδήποτε ηλικία να ξεμαθαίνουμε και να ξαναμαθαίνουμε. Θέλει τεχνική, εξάσκηση και πειθαρχία.

Κάποια βήματα που ενδεχομένως να βοηθήσουν στον περιορισμό ή εξάλειψη της αναβλητικότητας είναι τα ακόλουθα:

1o βήμα είναι να ανακαλύψει κάποιος ποιο είναι το εμπόδιο, τι τον σταματάει να δράσει.

2ο βήμα είναι να αρχίσει να χρησιμοποιεί συνειδητά λέξεις που ενδυναμώνουν αντί να αποτρέπουν. Οι λέξεις κατασκευάζουν την πραγματικότητά μας. Αν λοιπόν έχουμε συνηθίσει να λέμε στον εαυτό μας είσαι άχρηστος, δεν πρόκειται να καταφέρεις κάτι κ.λ.π, πεποιθήσεις που βέβαια έχουν υιοθετηθεί και αναπαράγονται από την παιδική μας ηλικία, το μόνο βέβαιο είναι ότι ο εγκέφαλος μας θα βρίσκει πάντα δικαιολογίες για να μην τολμούμε.

3ο βήμα όποτε θέλουμε να κάνουμε κάτι και το αναβάλλουμε ας σκεφτούμε: Τρελαίνομαι με την ιδέα να…. Ή θέλω τόσο πολύ να…. Ή είμαι ενθουσιασμένος με την προοπτική να…. Ή αισθάνομαι υπέροχα στην ιδέα και μόνο….. Ξεγελάμε τον εγκέφαλο ο οποίος δεν έχει την ικανότητα να ξεχωρίσει τι είναι αλήθεια και τι ψέμα απλά ακούει και ανταποκρίνεται.

4ο βήμα ας σκεφτούμε τα οφέλη που έχουμε να λάβουμε αφού κάνουμε αυτό που αναβάλλουμε συνεχώς. Ας νιώσουμε την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση.

5ο βήμα επειδή ο άνθρωπος είναι προγραμματισμένος στην ανταμοιβή ας σκεφτούμε ότι αφού εκτελέσω την εργασία που έχω θα ανταμείψω τον εαυτό μου με μία ωραία ταινία ή ένα ωραίο ποτήρι κρασί. Στα παιδάκια πάντα λέμε κάνε τα μαθήματά σου και μετά μπορείς να παίξεις, ή φάγε το φαγητό σου και μετά θα σου πάρω παγωτό.

Αν σκεφτούμε πόσες στιγμές ζωής χάνουμε αναβάλλοντας πράγματα και ταυτόχρονα πόσο γρήγορα το σε 5’ γίνεται 10’, και το 10’ γίνεται 20’…. Και μιλήσουμε διαφορετικά στον εγκέφαλό μας έχουμε μεγάλες πιθανότητες να κινητοποιηθούμε.

 

Ψυχολογία

Τα προβλήματα του σώματος ως δείκτης των ψυχολογικών μας υπεκφυγών…

Το σώμα είναι κάτι το θαυμαστό. Αποτελεί το ζωώδες κομμάτι μας με το ζωώδη εγκέφαλό του και τα δικά του ζωώδη ένστικτα και αισθήματα . Όπως συμβαίνει με όλα τα’ άλλα ζώα, έτσι και το ανθρώπινο σώμα είναι ανίκανο για έλλειψη εντιμότητας. Αυτό το απλό γεγονός προκαλεί σ’ εμάς τις ανθρώπινες υπάρξεις ατέλειωτα προβλήματα. Στην πραγματικότητα, τα προβλήματα αυτά δεν πηγάζουν τόσο από το σώμα, που είναι ανίκανο να πει ψέματα, όσο από την προσωπικότητα, που έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη ικανότητα να το κάνει.

Η κατάσταση του σώματός μας μπορεί να μας επισημάνει κάποια πηγή συγκινησιακού ή νοητικού στρες την οποία αγνοούμε. Και επειδή θα επιθυμούσαμε, αν είναι δυνατόν, να την αγνοήσουμε ή να την αποφύγουμε, η καταπόνηση του σώματος εξυπηρετεί δύο σκοπούς :  αφενός μας χτυπάει το καμπανάκι ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα που απαιτεί ν’ ασχοληθούμε μαζί του και, αφετέρου, κάνει τις συνέπειες των προσπαθειών μας να αρνηθούμε αυτό το γεγονός εξαιρετικά οδυνηρές, με αποτέλεσμα να πληρώνουμε πολύ ακριβά την αναβλητικότητά μας.

Μέσα ακριβώς από αυτά τα συμπτώματα που εμφανίζει, το σώμα μας μπορεί να μας υποδείξει όλα όσα προσπαθούμε να αρνηθούμε.

Το φυσικό μας σώμα , χωρίς να καταφεύγει σε οποιουδήποτε είδους αξιολογήσεις, αντιδρά με καθαρό ένστικτο προκαλώντας μας, στη συνέχεια, δυσκολίες. Κοκκινίζει, χλομιάζει, οι κόρες των ματιών διαστέλλονται, τα δόντια χτυπάνε, το σαγόνι σφίγγεται, τα χέρια ιδρώνουν. Το σώμα μας ταπεινώνει ή μας εξαντλεί με τρεμούλες ή λιποθυμίες. Χωρίς ίχνος δισταγμού , εκθέτει στους πάντες τις σεξουαλικές μας διεγέρσεις, τους φόβους μας, την αμηχανία ή το θυμό μας, ή οποιαδήποτε άλλη αντίδραση  που το σκεπτόμενο, κριτικό κομμάτι μας προσπαθεί τόσο σκληρά να κρύψει.

Βέβαια, δεν έχουν όλες οι σωματικές αδιαθεσίες κάποια ψυχολογική αιτία. Όμως, αυτό ισχύει για τις περισσότερες. Και όταν συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο, τότε αυτό που επιθυμούμε είναι να «διορθωθεί» το σώμα. Να ανακουφιστεί δηλαδή ο πόνος με ιατρική βοήθεια –χάπια, εγχείρηση, βελονισμό ή άλλες προσεγγίσεις- επειδή δεν είμαστε πρόθυμοι ν’ αναγνωρίσουμε ότι η βαθύτερη, μη σωματική, πηγή του πόνου είναι εκείνη που ζητάει την προσοχή μας.

Η άγνοια  ή η άρνηση μιας τέτοιας, μη σωματικής, πηγής μπορεί, τελικά, να διευκολύνει την ανάπτυξη ακόμα πιο σοβαρών σωματικών προβλημάτων.

Το σώμα μας τελικά είναι πιο συντονισμένο με τις επιλογές μας απ’ όσο εμείς συνειδητοποιούμε. Το σώμα επαναστατεί όταν παρασυρόμαστε πέρα από αυτό που είναι σωστό για εμάς. Και πληρώνει ένα τίμημα για το άγχος που προκαλούν οι επιλογές μας. Κάνοντας αυτό που του ζητάμε, ακόμα και όταν επαναστατεί, παραδόξως, είναι ο υπηρέτης της ψυχής μας.

Έτσι, διάφορες αρρώστιες, τραυματισμοί ή η σωματική εξάντληση μπορούν να μας υπηρετήσουν όταν στην προσπάθειά μας ν’ αγνοήσουμε τις εξουθενωτικές καταστάσεις που υπάρχουν στη ζωή μας, δεν αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας με την απαραίτητη εντιμότητα.

Γι’ αυτό ας πλησιάσουμε το σώμα μας απαλά, ευγενικά, καθησυχαστικά και ας αφουγκραστούμε τη σοφία του.

Αναστασία Μουστάκα

Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια.    

Continue Reading

Ψυχολογία

Κρίση πανικού… συμβαίνει συχνά;

Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας είναι η κρίση πανικού. Λόγω των προβλημάτων που συσσωρεύουν μέσα τους συχνά έχουν ξεσπάσματα φόβου και άγχους.

Η διαταραχή πανικού (κρίση πανικού) είναι από τις πιο συχνές ψυχικές παθήσεις της σύγχρονης κοινωνίας και ανήκει στο φάσμα των αγχωδών διαταραχών. Το άτομο που υποφέρει από διαταραχή πανικού παρουσιάζει αιφνίδια και απρόσμενα επεισόδια έντονου φόβου και άγχους. Τα επεισόδια αυτά ονομάζονται κρίσεις πανικού και η διάρκεια τους είναι συνήθως μερικά λεπτά. Εκδηλώνονται χωρίς καμία προειδοποίηση και η αιτία έναρξης τους μπορεί να μην είναι γνωστή και προφανής στο άτομο.

Οι κρίσεις πανικού εκδηλώνονται σε όλες τις ηλικίες. Η συχνότητα εκδήλωσης της πρώτης κρίσης πανικού είναι μεγαλύτερη μεταξύ 20 και 40 ετών, παρόλο που τα τελευταία χρόνια έχουμε και εκδήλωση σε μικρότερες ηλικίες, ακόμη και σε παιδιά. Στις γυναίκες η διαταραχή είναι 2 έως 3 φορές συχνότερη σε σύγκριση με τους άνδρες.

Η κρίση πανικού αποτελεί μια περίοδο έντονου φόβου – τρόμου που εμφανίζεται απροσδόκητα χωρίς την παρουσία κάποιου φανερού ερεθίσματος και συνοδεύεται από μια ποικιλία σωματικών και γνωστικών συμπτωμάτων. Τα κύρια συμπτώματα είναι το αίσθημα έντονου διάχυτου φόβου για το άτομο, αίσθημα απώλειας του ελέγχου, επέλευσης τρέλας, πανικός και τρόμος, ταχυκαρδία, έντονη εφίδρωση, έντονο αίσθημα δύσπνοιας – πνιγμού, αίσθημα αστάθειας ή ζάλης, φόβος επερχόμενου θανάτου.

Λόγω της έντασης και της ποικιλίας που έχουν τα σωματικά συμπτώματα της περισσότερες φορές τα άτομα επισκέπτονται πολλούς γιατρούς και στρέφονται σε ιατρικές εξετάσεις και διαγνώσεις, και τους δημιουργείται τη πεποίθηση ότι πάσχουν από κάτι σοβαρό. Από άποψη φυσιολογίας οι κρίσεις πανικού δεν είναι επικίνδυνες για τα άτομα, δηλαδή το άτομο δεν πεθαίνει αυτό που φοβάται ότι θα του συμβεί. Παρόλα αυτά ο οργανισμός επιβαρύνεται από την συνεχή ένταση και επιπλέον είναι πολύ επιβαρυντικές για τους ανθρώπους γιατί μπαίνουν σε μια κατάσταση που συνεχώς δοκιμάζονται τα όρια και οι αντοχές τους. Ένα άλλο βασικό συνοδό χαρακτηριστικό των κρίσεων πανικού είναι ο φόβος και το άγχος που τα άτομα αναπτύσσουν ότι η κρίση θα επαναληφθεί. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που στους ανθρώπους που υποφέρουν αναπτύσσεται κοινωνική απόσυρση, αποφεύγουν τον συνωστισμό, την συναναστροφή με πολλούς ανθρώπους και τα πολύβουα μέρη ενώ κάποιες φορές οδηγούνται και στην αγοραφοβία.

Πως αντιμετωπίζεται η διαταραχή πανικού;

Το ερώτημα απαντάται με σαφήνεια θετικά. Υπάρχουν ψυχοθεραπευτικές μέθοδοι και τεχνικές που ενισχύουν θετικά το άτομο και του παρέχουν βοήθεια σε πρώτη φάση να ελέγξει τις κρίσεις και κατόπιν να απαλλαγή από το πρόβλημα. Ευρέως διαδεδομένες και αποτελεσματικές στην θεραπεία των κρίσεων πανικού είναι η γνωστική – συμπεριφοριστική θεραπεία και η συστημική, καθώς και πολλές άλλες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις. Είναι πολύ σημαντικό για τα άτομα που υποφέρουν από την διαταραχή πανικού να ζητούν εξειδικευμένη βοήθεια ώστε να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των κρίσεων που έχει αρνητικές συνέπειες στην καθημερινή λειτουργικότητα και επιδρά αρνητικά στην ποιότητα ζωής τους. Το βασικό μήνυμα είναι ότι το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί και η αναζήτηση βοήθειας είναι το πρώτο και πιο ουσιαστικό βήμα για την επίλυση του. Η διαταραχή πανικού είναι από τις πιο συχνές ψυχικές παθήσεις της σύγχρονης κοινωνίας και ανήκει στο φάσμα των αγχωδών διαταραχών. 


Βασιλική Λιάφου – Ψυχοθεραπεύτρια

Continue Reading

Ψυχολογία

Είσαι Αληθινός ή Συμβατικός Γονιός;

Είσαι αληθινός ή συμβατικός γονιός?

Ανησυχώντας για την απειρία των παιδιών τους, που μπαίνουν στον κόσμο των ενηλίκων, οι γονείς γίνονται προστατευτικοί, μερικές φορές μάλιστα υπερπροστατευτικοί. Φοβούνται, επίσης, πράγμα απόλυτα φυσικό και κατανοητό, μήπως «χάσουν» τα παιδιά τους καθώς αυτά μεγαλώνουν. Αυτή η αναπτυσσόμενη ανεξαρτησία του παιδιού μπορεί να παρομοιαστεί με ένα διαστημόπλoιο, που πρέπει να βγει έξω από το πεδίο βαρύτητας της γης,προκειμένου να πραγματοποιήσει το ταξίδι του.Το παιδί πρέπει να απομακρυνθεί από το πεδίο επιρροής της μητέρας του,ώστε να μπορέσει να βρει το δικό του δρόμο.Ο έφηβος σ’αυτό το ταξίδι κάνει ένα βήμα πιο πέρα ξεφεύγοντας απ’την «τροχιά» της οικογένειας.

Kάποια στιγμή στη ζωή μας, το επιλέξαμε ή όχι, γίναμε γονείς. Κρατήσαμε ένα όμορφο πλασματάκι στα χέρια μας, που άλλαξε τη ζωή μας και μας έκανε να τη δούμε μέσα από μια νέα προοπτική.

Κάποιοι από μας καταλάβαμε ότι η ζωή μας δεν μπορεί να είναι πια ποτέ η ίδια. Κάποιοι άλλοι τρομοκρατηθήκαμε, όταν το καταλάβαμε αυτό και ψάξαμε απεγνωσμένα για εναλλακτικές λύσεις. Κάποιοι προσαρμοστήκαμε στις αλλαγές ,που φέρνει ένα νέο μέλος στην οικογένειά μας, αλλά κάποιοι αρνηθήκαμε να δεχτούμε την αλήθεια και την αλλαγή και χτίσαμε ένα ψεύτικο κόσμο για να την υπομείνουμε. Μερικοί από εμάς δέχτηκαν κάπως νομικιστικά και διδασκαλικά το ρόλο τους. Πίστεψαν δηλαδή, ότι το να είσαι γονιός  σημαίνει ότι είσαι πάνω σε ένα θρόνο δικαστικό, εξουσιαστικό που αποφασίζεις εσύ για τα πάντα και τα παιδιά σου ως κατηγορούμενοι στο εδώλιο, απλά υπακούν. Πραγματικά δε γνωρίζω πώς δημιουργήσαμε αυτή την αντίληψη, αλλά γνωρίζω στα σίγουρα, ότι έχει πολλούς οπαδούς και βασιλεύει μέσα σε πολλά σπίτια. Οι γονείς αυτοί έχασαν το αληθινό τους πρόσωπο, έπαψαν να  είναι αληθινοί. Φόρεσαν τη μάσκα του άμεμπτου κριτή, που πρέπει να ”κοντρολάρει” τα πάντα και να τα κρατά υπό την εξουσία του. Όλα αυτά από το φόβο μήπως χάσουν το γονεΐκό σεβασμό και την εξουσία πάνω στα παιδιά τους.

Αυτό όμως που αξίζει να θυμόμαστε είναι ότι ο άνθρωπος που φοβάται,  ουσιαστικά αισθάνεται ανασφαλής και  μη επαρκής. Δεν τα έχει βρεί πραγματικά με τον εαυτό του. Όποιος είναι σίγουρος για τον εαυτό του δεν αισθάνεται φόβο και ανασφάλεια. Δε φοβάται να είναι ο εαυτός του. Να είναι αληθινός.

Να σέβεται την ελευθερία του παιδιού του. Να σέβεται τις ιδιαιτερότητες και τα ταλέντα του. Να καταλαβαίνει τις αδυναμίες του και να μένει κοντά του υπομονετικά ως καλός προπονητής, να το εκπαιδεύει και να το δυναμώνει. Δεν ντρέπεται για το παιδί του γιατί δεν είναι σαν αυτόν. Γιατί υστερεί σ΄ αυτά, που ο ίδιος ο γονιός είναι δυνατός. Καταλαβαίνει την ιδιαιτερότητά του και το προτρέπει να είναι ο εαυτός του και να εκφράζεται ελεύθερα.

Αυτός ο γονιός δε ντρέπεται να παραδέχθεί τα λάθη τα δικά του μπροστά στο παιδί του και να ζητήσει συγγνώμη.

Έτσι διδάσκει στο παιδί του ότι στη ζωή μπορεί να κάνουμε λάθη, άλλα η συνειδητοποίηση των λαθών μας και η διόρθωσή τους βρίσκεται μέσα στη διαδικασία ωρίμανσης μας  στη ζωή. Ο αληθινός γονιός επικοινωνεί ειλικρινά με το παιδί του .Ως καλός ακροατής το ακούει , το αφουγκράζεται ,ακόμα και αν οι χτύποι της καρδιάς του δεν ταιριάζουν τους δικούς του. Σέβεται τις επιλογές του παιδιού του, αν και ο ίδιος θα επέλεγε διαφορετικά. Ο αληθινός γονιός δεν χρησιμοποιεί το παιδί για το δικό του συμφέρον ή για τη δική του εγωΐστική ικανοποίηση. Γνωρίζει καλά ότι δεν είναι ιδιοκτησία του, απλά βρίσκεται κοντά του να το προετοιμάσει για την  ενηλικίωση, δίνοντάς του απροΰπόθετα την αγάπη του. Αυτή την απροϋποθέτη αγάπη, που είναι το θεμέλιο για μια επιτυχημένη και ευτυχισμένη ζωή.

Δε χειραγωγεί το παιδί του, δε το ”δένει” συναισθηματικά κοντά του. Το ωθεί στη ανεξαρτητοποίησή του. Η αληθινή αγάπη στα παιδιά μας δεν έχει ίχνος συναισθηματικής εξάρτησης. Οι γονείς χαίρονται να τα βλέπουν να ανεξαρτοποιούνται λίγο λίγο και να οδηγούνται στην συναισθηματική ωριμότητα.

Τα παιδιά των γονέων, που τα ”δέσμευσαν” συναισθηματικά συνήθως γίνονται φοβισμένα και ανασφαλή. Δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν τη δική τους ανεξάρτητη προσωπικότητα. Δε βρίσκουν την ταυτότητά τους, βουλιάζουν μέσα στους φόβους και τις ανασφάλειες των γονέων τους.

Αγαπητοί μου ας αποφασίσουμε όλοι μας να γίνουμε αληθινοί  γονείς. Να παλέψουμε με τους δικούς μας φόβους και τις ανασφάλειες και να γίνουμε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας. Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να γίνουν  ανεξάρτητα .Να χαίρονται την ελευθερία τους και να απολαμβάνουν τους καρπούς των επιλογών τους. Μη πιστεύετε, ότι θα τα χάσετε, όταν γίνουν ανεξάρτητα .

Μια μητέρα , που μεγάλωσε μόνη τα παιδιά της, μου έλεγε, ότι είχε το δίλημμα , αν θα έπρεπε να τα αφήσει να ανεξαρτοποιηθούν  από αυτήν, μήπως και τα χάσει και μείνει μόνη της στη ζωή. Όμως νίκησε το φόβο και μεγάλωσε ανεξάρτητα παιδιά , όμως με αρχές και ήθος. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όσο ελεύθερα και ανεξάρτητα γίνανε ,τόσο εκτίμησαν την ελευθερία, που τους πρόσφερε η  μητέρα τους και με τη θέληση τους παραμένουν ”τριγύρω” της, απολαμβάνοντας συγχρόνως τις δικές τους ελεύθερες επιλογές.

Continue Reading

Trending