Η γλύπτρια Χριστίνα Σαραντοπούλου

Η Χριστίνα Σαραντοπούλου, μια από τις ελάχιστες γλύπτριες που κατασκευάζουν κινητικά έργα, μιλά για την πορεία της στο χώρο και για τη δύναμη που χρειάζεται να έχει ο καλλιτέχνης που ασχολείται με τη γλυπτική. Αναφέρει μεταξύ άλλων «Ο καλλιτέχνης βρίσκεται πάντα σε ένα μεγάλο ταξίδι που δεν έχει τέλος»

Έχοντας στο νου μας τα έργα της γλύπτριας,  Χριστίνας Σαραντοπούλου, έργα μεγάλων διαστάσεων και βαριά για δημόσιους, αστικούς χώρους, θα φανταζόμασταν ότι πρόκειται για μια σωματώδη κυρία που «πιάνει την πέτρα και τη στύβει». Όταν, όμως, συναντήσαμε την καλλιτέχνιδα, διαπιστώσαμε ότι η σκέψη μας ήταν λανθασμένη. Η Χριστίνα Σαραντοπούλου είναι μια πολύ δυναμική γυναίκα, δυνατή πιο πολύ στην ψυχή από ό,τι στο σώμα, με ευγενικούς και λεπτούς τρόπους, η οποία «λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους», χωρίς τυπικότητες.

Μελετώντας τη δουλειά της και βλέποντας τον τρόπο που χειρίζεται καταστάσεις, καταλαβαίνει κάποιος ότι είναι τελειομανής και προσγειωμένη. Και μπορεί να μη «στύβει την πέτρα» αλλά σίγουρα «στύβει τη ζωή». Αγαπά τα ταξίδια και έχει συμμετάσχει σε πάρα πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι από τους ελάχιστους Έλληνες καλλιτέχνες που κατασκευάζουν κινητικά έργα και πολλά από αυτά έχουν επιλεγεί για δημόσιους χώρους. Εντυπωσιακό είναι το κινητικό έργο που βρίσκεται στη γωνία Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας και Νεοφύτου Βάμβα. Άλλο σπουδαίο έργο της είναι αυτό που κυριαρχεί στον σταθμό του μετρό  Άγιος Ιωάννης.

Συναντήσαμε τη Χριστίνα Σαραντοπούλου και μιλήσαμε μαζί της για τη δύναμη που χρειάζεται να έχει ο καλλιτέχνης που ασχολείται με τη γλυπτική, ιδίως όταν είναι γυναίκα, για την πορεία της στον χώρο, για την έννοια της δημιουργίας και τη δημιουργική έκφραση, για την αγορά της τέχνης στην Ελλάδα.

– Γυναίκα γλύπτρια που δουλεύει το σίδερο. Πόση δύναμη χρειάζεται για αυτό;

Η δύναμη χρειάζεται για να στηρίξει, ένα τέτοιο επάγγελμα. Αναφέρομαι στην αβεβαιότητα και στην οικονομική δυσκολία του επαγγέλματος. Οι σύγχρονοι οικονομολόγοι μας τοποθετούν στην τάξη του πρεκαριάτου.

– Η επισφάλεια στη ζωή του καλλιτέχνη δεν ήρθε με την κρίση, όμως μεγάλωσε.

Στη γενιά μου η απόφαση να ζήσεις ως καλλιτέχνης, που είναι τρόπος ζωής, είχε τα χαρακτηριστικά μιας αποστολής. Με αυτή την ευθύνη και την απόφαση μεγάλωσα και εργάστηκα. Η δύναμη στην οποία αναφέρεστε βρίσκεται μέσα στο πάθος για συνεχή εργασία και δημιουργία.

«ΣΤΗ ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΩΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ, ΕΙΧΕ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΜΙΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ»

– Μίλησέ μας για την πορεία σου στη γλυπτική, τα έργα σου στον δημόσιο χώρο.

Σπούδασα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας από το 1971 έως το 1975. Δύσκολα χρόνια, και υπέροχα ταυτόχρονα. Μια εποχή, ιδεολογικά φορτισμένη και δυναμική. Οι καλλιτέχνες, ζούσαμε σε ένα ξεχωριστό περιβάλλον αισθητικών αξιών και πολιτικών ερεθισμάτων. Κατά τη συνήθεια των διανοουμένων της εποχής αναζήτησα για συνέχιση των σπουδών μου σε μια μεγαλύτερη ευρωπαϊκή πόλη. Αυτή τότε για τους περισσότερους καλλιτέχνες ήταν το Παρίσι. Υπέροχο! μεγαλειώδες για μένα, «ρούφηξα» βιαστικά και ακανόνιστα απίστευτες ομορφιές που με ξεπερνούσαν. Γνώσεις που πολύ αργότερα ταξινόμησα.

Ασχολήθηκα αρκετά χρόνια με έργα μεγάλων διαστάσεων, του δημόσιου αστικού χώρου. Τοποθέτησα έργα στην Αθήνα και σε διάφορες πόλεις, στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, έργα στον δρόμο, σε ξενοδοχεία, σε μουσεία, στο μετρό, γενικά έργα σε κοινή θέα.

Όχι μνημειακά έργα, αλλά εγκαταστάσεις, ενταγμένες στον αρχιτεκτονικό χώρο που μου προσφερόταν. Με απασχολούσε πάντα ο κοινωνικός ρόλος της τέχνης και θεωρώ ότι το σημαντικότερο βήμα που όφειλα να έχω ήταν ο δημόσιος χώρος. Όσο κι αν απομακρύνεται ο καλλιτέχνης από πολιτικές δεσμεύσεις, δεν μπορεί να είναι αδιάφορος στην κοινωνική πραγματικότητα. Η γλυπτική είχε και έχει προορισμό της τον δημόσιο χώρο.

«ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΣΕ ΠΑΝΤΑ Ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΒΗΜΑ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΑ ΝΑ ΕΧΩ ΗΤΑΝ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΧΩΡΟΣ»

– Πώς γεννιέται ένα έργο τέχνης, τι είναι η δημιουργική έκφραση;

Οποιοσδήποτε συμμετέχει ενεργά στην εικαστική έκφραση, φανερώνει και αναδεικνύει τη δική του ψυχή, τις δικές του σκέψεις. Η εμφάνιση της δικής του εμπεριστατωμένης σκέψης, με μέσο το υλικό που επιλέγει, και τη δική του ψυχή, αφορά την απολύτως προσωπική δημιουργική του έκφραση. Έτσι προκύπτει το έργο του. Όλα αυτά μαζί δημιουργούν τη μοναδικότητα του έργου. Αυτή τη μοναδικότητα μπορεί κανείς να την ονομάσει «αύρα του έργου», γιατί αυτή καταγράφει, εμπεριέχει, εμφανίζει όλα τα ιδιαίτερα και μοναδικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του καλλιτέχνη.

Αυτή κάνει να ξεχωρίζει το έργο του μέσα από άλλα έργα. Οι αρχαίοι Έλληνες εννοούσαν τη μοναδικότητα ως «χρυσό αριθμό».

– Θεωρείς ότι μία συλλογή έργων τέχνης μπορεί να αποτελέσει επένδυση;

Να αποτελέσει επένδυση μία συλλογή είναι αναμφίβολα δύσκολο, αλλά να δημιουργηθεί μια υπέροχη προσωπική συλλογή που ανάλογα με την οικονομική κατάσταση να διατηρεί την αγοραστική της αξία είναι εφικτό. Οι συλλέκτες ήταν και είναι άτομα ερωτευμένα με την τέχνη που πάντα ξόδευαν με πάθος πολλά χρήματα για να αποκτήσουν έργα καλλιτεχνών. Ο συλλέκτης παθιάζεται , συχνά κάνει λάθη σε σχέση με το ταλέντο του καλλιτέχνη και το πόσο σημαντικό μπορεί να είναι ένα έργο. Εκτός αυτού, η επένδυση στην τέχνη αφορά ένα προϊόν και ένα σύστημα πολύπλοκο. Είναι πολύ δύσκολο να ανακαλύψεις τη σταθερή αξία. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί μια τέτοια επένδυση να έχει σαν γνώμονα μόνον το κέρδος. Είναι, πιστεύω, μία πολύ ιδιαίτερη επένδυση, στην οποία πρέπει να υπάρχει αγάπη και ψυχική συμμετοχή.

– Πώς η οικονομική κρίση επηρέασε την αγορά της τέχνης στην Ελλάδα;

Με την οικονομική κρίση η αγορά της τέχνης άλλαξε τοπίο στην Ελλάδα. Πουλήθηκαν αξιόλογα έργα σε πολύ χαμηλές τιμές . Η αγορά δυσκόλεψε αφόρητα. Το πιο σημαντικό είναι ότι παλιότερα, αλλά και σήμερα στη συγκεκριμένη αγορά δεν υπάρχει αγοραστική συνέχεια και συνέπεια . Οι πωλήσεις λειτουργούν με τυχαιότητα και οι συλλογές δεν δημιουργούνται με στρατηγική. Συχνότερα παίζει ρόλο ο ίδιος ο καλλιτέχνης και όχι πρωτίστως το έργο του. Έχω την εντύπωση ότι αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που λειτουργούν οι δομές, που αφορούν τον κόσμο της τέχνης και οι φορείς που διαχειρίζονται την προβολή των καλλιτεχνών και των έργων τους. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες αισθανόμαστε αβοήθητοι.

«ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΠΑΛΑΙΟΥ ΤΥΠΟΥ ΑΓΟΡΟΠΩΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ. ΑΥΤΗ ΒΟΛΕΥΕΙ ΙΣΩΣ, ΑΛΛΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΜΠΕΡΔΕΥΕΙ»

Βλέπουμε ότι στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις αλλά και στην Αμερική οι σχέσεις εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, μεγάλων μουσείων, εικαστικών ιδρυμάτων, μεγάλων γκαλερί και κέντρων τέχνης έχουν κοινούς δρόμους, μέσα από τους οποίους στηρίζονται και κινούνται οι μετοχές κάποιων μεγάλων σύγχρονων καλλιτεχνών. Οι υπόλοιποι όμως καλλιτέχνες είναι εύλογο να δυσκολεύονται πολύ. Η κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα κρατάει ακόμη την επικοινωνία του κόσμου της τέχνης σε μια κάποια «αθωότητα», αλλά και σε μια μορφή χάους. Ο καλλιτέχνης προσπαθεί ακόμη σε ατομικό επίπεδο για τις πωλήσεις του, ο συλλέκτης ή ο ιδιώτης επισκέπτεται τις γκαλερί αλλά και τα εργαστήρια των καλλιτεχνών. Υπάρχει ακόμη μία παλαιού τύπου αγοροπωλησία στην τέχνη. Αυτή βολεύει ίσως, αλλά σε κάποια άλλα επίπεδα μπερδεύει. Στις μεγάλες αγορές, η μεγάλη ομάδα των καλλιτεχνών είναι σε ακόμη πιο δύσκολη θέση από ό,τι είναι στην Ελλάδα.

Μια ουσιώδης, λοιπόν, διαφορά με την ελληνική αγορά και τις μεγάλες αγορές του εξωτερικού είναι ότι στην Ελλάδα σαν μικρή χώρα υπάρχουν ακόμη ιδιώτες που αγοράζουν τέχνη. Στο εξωτερικό είναι σχεδόν μόνο μάνατζερς που διαχειρίζονται τις πωλήσεις, συχνότερα μάλιστα όχι σε ιδιώτες αλλά σε φορείς. Η τέχνη σε όλο τον οικονομικά αναπτυγμένο κόσμο είναι απολύτως εμπορευματοποιημένη και αναπτύσσεται μέσα σε διάφορες και πολύπλοκες συνθήκες. Ένα τέτοιο τοπίο έχει συνέπειες στη ζωή των καλλιτεχνών και φυσικά στο έργο τους. Ζούμε στην εποχή που οι μεγάλες πνευματικές ήττες συνεχίζονται. Φαντάζομαι ότι χρειάζεται ακόμη μεγάλος δρόμος για πνευματική και πολιτισμική αναγέννηση. Είναι ακόμη πολύ νωρίς για κάτι τέτοιο.

– Πώς φαντάζεσαι το μέλλον σου στη γλυπτική στο σύγχρονο εικαστικό περιβάλλον; Τι σκέφτεσαι για τις εκθέσεις στο εξωτερικό;

Νομίζω ότι η φροντίδα του καλλιτέχνη πρέπει να αφορά πρωτίστως τη δημιουργία του έργου του. Έτσι, εύχομαι να μπορώ να προσπαθώ, πάντα στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, να εργάζομαι και να αναπτύσσομαι . Να βρίσκω τον τρόπο να μπορώ να συνεχίζω να δημιουργώ έργα, γιατί η γλυπτική έχει αρκετά μεγάλες οικονομικές απαιτήσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που είναι τόσο λίγοι οι γλύπτες και τόσο λίγοι φορείς ασχολούνται μαζί τους. Οι εκθέσεις στο εξωτερικό, τουλάχιστον αυτές που αφορούν στον τομέα της γλυπτικής είναι περιορισμένες, αλλά επιβάλλεται να γίνονται κατά καιρούς, όχι γιατί μπορούν να προσφέρουν σε επίπεδο πωλήσεων, αλλά γιατί η εμπειρία που κερδίζεται, είναι πάρα πολύ σημαντική.

«Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΕΤΗ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΜΑΘΕΙ, ΕΧΕΙ ΣΥΝΗΘΙΣΕΙ ΝΑ ΕΠΙΝΟΕΙ. ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΕ»

Την συνέχεια της συνέντευξης θα την βρείτε εδώ

 

Κύριε Δήμαρχε πότε ασχοληθήκατε με την τοπική αυτοδιοίκηση για πρώτη φορά και τι σας ώθησε για να πάρετε αυτή την απόφαση;

Η αγάπη μου για προσφορά στον συνάνθρωπο που πηγάζει και από το ιατρικό λειτούργημα ήταν η απαρχή για να ασχοληθώ από ένα διαφορετικό μετερίζι. Ήταν μία νέα πρόκληση με κοινό παρονομαστή την προσφορά στην κοινωνία και στον άνθρωπο.

Σημαδιακό ή και καθοριστικό στάθηκε, τελικά, το ότι το 1998 στην Πεύκη ανέλαβα την ευθύνη του Δημοτικού Πολυιατρείου. Το 2002  η ετυμηγορία του κόσμου μέσα από μια μεγάλη υπερψήφισή μου ως δημοτικού συμβούλου, με έστρεψε με ακόμη μεγαλύτερη θέρμη στα κοινά και τα ενδιαφέροντα του δήμου, στο πόσο ουσιαστικά, δηλαδή, ο δήμος ακουμπά και καθορίζει την ποιότητα ζωής των πολιτών. Η απόφαση να κατέβω ως υποψήφιος Δήμαρχος στο Μαρούσι ήρθε επίσης μετά από αίτημα του κόσμου. Ήμουν γιατρός στο Μαρούσι από το 2002 έως το 2006, και μια ομάδα πολιτών με επισκέφτηκε μια μέρα στο ιατρείο μου, και μου πρότειναν να κατέλθω στις επικείμενες εκλογές στο Μαρούσι.

 

Ως Δήμαρχος Αμαρουσίου, μπορείτε να μας αναφέρετε τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετώπισε η σημερινή δημοτική αρχή από την αρχή της και ποιες είναι αυτές που συνεχίζουν ακόμη;

Η δική μας δημαρχιακή πορεία έχει συνοδευτεί από την οικονομική κρίση στη χώρα μας. Όλα αυτά τα χρόνια διανύουμε μία περίοδο ύφεσης και όπως είναι επόμενο η κατάσταση αυτή επηρεάζει τον τρόπο λειτουργίας των Δήμων, της παροχής και της ποιότητας των υπηρεσιών.

Αυτή ήταν για εμάς η μεγαλύτερη πρόκληση. Να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε κόντρα σε ένα αρνητικό και οικονομικά ασφυκτικό περιβάλλον. Και το πετύχαμε. Καταφέραμε να βγάλουμε την πόλη από το τέλμα, να την απαλλάξουμε από τα βαρίδια του παρελθόντος και δημιουργήσαμε τις συνθήκες βιωσιμότητας για την πόλη ώστε να συνεχίζει να αναπτύσσεται και να βαδίζει με σίγουρα βήματα προς το μέλλον. Κι αυτό το νιώθει, θα λεγα, και ο τυχαίος επισκέπτης, που περπατά σε μια ελκυστική, φιλική, καθαρή πόλη.

Έχετε πρωτοπορήσει αναλαμβάνοντας  σημαντικές για την κοινωνική συνοχή και ανάπτυξη,  πρωτοβουλίες όπως, κινητοποίηση σχετικά με το Πεδίο του Άρεως, την ίδρυση Παγκόσμιου φορέα Ελληνικού Ιατρικού Τουρισμού, την ίδρυση του Εθνικού Διαδημοτικού Δικτύου Υγιών Πόλεων – Προαγωγής Υγείας. Πείτε μας δυο λόγια.

Θα αποπειραθώ να απαντήσω και στα τρία μαζί, όπως τα θέτετε.

Θα σας έλεγα λοιπόν  ότι , το Πεδίον του Άρεως είναι το οξυγόνο μας, το  Εθνικό Διαδημοτικό Δίκτυο Υγιών Πόλεων είναι τα «βήματά» μας και το Διεθνές Κέντρο Τουρισμού Υγείας είναι ο ορίζοντας αυτού του τόπου.

Όλα είναι εξίσου σημαντικά για την καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής των Ελλήνων πολιτών και των επισκεπτών. Ταυτόχρονα είναι και σημεία- κλειδιά, για να συνεχίσει να κερδίζει σε βάθος χρόνου  η Ελλάδα την πρωτιά ως προορισμός στην επιλογή των ταξιδιωτών του κόσμου.

Η υγεία και η ευεξία, που η Ελλάδα ως γεωγραφικός τόπος προσφέρει στο σώμα και το πνεύμα, είναι το ελάχιστο αγαθό που οφείλουμε στους εαυτούς μας ως  Έλληνες, αλλά και στα  εκατομμύρια τουριστών,  κι όλων εκείνων που  ονειρεύονται την χώρα μας  ως προορισμό. Η Ελλάδα είναι ο τόπος που γεννήθηκε η Υγεία, και έτσι πρέπει να βιώνουμε τις πόλεις μας, με υγειονομική ασφάλεια, αλλά και χώρους πράσινου,  που να συμβάλλουν στην ευεξία νου και  σώματος των κατοίκων και των επισκεπτών.

Για το Πεδίο του Άρεως λοιπόν, ένα μοναδικό σε έκταση και ομορφιά πάρκο 230 στρεμμάτων στην Αθήνα, που έχει μετατραπεί σε κλειστό γκέτο παραβατικότητας, και –προφανώς – εστία μολυσματικών ασθενειών, έχουμε επανειλημμένα διαμαρτυρηθεί,  και με μηνυτήρια αναφορά μας στην Εισαγγελία. Είναι ένα χαρακτηριστικό κακό  παράδειγμα της μη αποκέντρωσης αρμοδιοτήτων και πόρων προς την Αυτοδιοίκηση Α’ βαθμού, που αποτελεί την πάγια διεκδίκηση της ΚΕΔΕ.

Αν η Περιφέρεια δεν μπορεί η δεν θέλει να ασκήσει τις αρμοδιότητες της, να επιστρέψει την αρμοδιότητα στο Δήμο, μαζί με τους απαραίτητους πόρους, αυτή είναι η θέση μας.  Επιμένουμε, ότι κάθε μέρα που η Αθήνα χάνει τον πολύτιμο πνεύμονα οξυγόνου της, είναι μια χαμένη μέρα.

Το Εθνικό Διαδημοτικό Δίκτυο Υγιών Πόλεων, από την άλλη, αποσκοπεί στο να θωρακίζει τις πόλεις υπέρ της υγείας των πολιτών. Είναι  ένα από τα 32 πιστοποιημένα Εθνικά Δίκτυα πόλεων του Π.Ο.Υ, με δέσμευσή του απέναντι στον  Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, να συμβάλλει ενεργά  στην λειτουργία των Υγιών Πόλεων. Με την συγκεκριμένη δράση έχω ασχοληθεί προσωπικά, από το 2003, όταν ίδρυσα το Διαδημοτικό Δικτύου Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ο.Τ.Α πριν την ενασχόληση μου με τα δημοτικά, και αρκετό διάστημα πριν εκλεγώ  Δήμαρχος στο Μαρούσι. Ξέρετε, στις σύγχρονες κοινωνίες, η υγεία και η ασφάλεια των πολιτών προάγονται σε τοπικό επίπεδο, αυτός είναι ο σύγχρονος τρόπος προάσπισης της υγείας και της δημόσιας υγείας σήμερα.

Έτσι το Εθνικό Διαδημοτικό Δίκτυο Υγιών Πόλεων και Προαγωγής Υγείας δρα αποφασιστικά  στον τομέα της πρόληψης της υγείας των δημοτών και της βελτίωσης της ποιότητας των υπηρεσιών Υγείας, και από το 2010 ακολουθεί τα κριτήρια και τη μεθοδολογία του Π.Ο.Υ.

Ο διεθνής φορέας του Ελληνικού Ιατρικού Τουρισμού, από την άλλη, το International Health Tourism Center, είναι ένας φορέας που δημιουργήθηκε στα πλαίσια της εθνικής προσπάθειας που αναπτύσσουμε για τον Τουρισμό  Υγείας της χώρας, με στόχο να λειτουργήσει ο φορέας ως πρεσβευτής της Ελλάδας στην Διεθνή Αγορά Τουρισμού Υγείας, και ως μοχλός ενθάρρυνσης σε διεθνείς πρωτοβουλίες και σχήματα, και ανάπτυξης διεθνών συμμαχιών.

Από τις κύριες προτεραιότητες  του Ινστιτούτου είναι και η υποστήριξη της ανάπτυξης περιφερειακών και τοπικών προορισμών Τουρισμού Υγείας, που είναι και το ζητούμενο από τον παγκόσμιο, και διαρκώς πιο απαιτητικό, Ταξιδιώτη Υγείας: Να γνωρίσει και να βιώσει μέρες Τουρισμού Υγείας μέσα από τον τόπο Ελλάδα.

Φωτίζοντας τη αρχαία και παραδοσιακή γνώση στον τόπο που γεννήθηκε η Υγεία, ο Τουρισμός Υγείας μπορεί  σήμερα,  με σύγχρονη και ανταγωνιστική ματιά, να κατακτήσει για την Ελλάδα την κορυφαία θέση στη  Διεθνή Αγορά. Συνεχίζουμε με όραμα και αποφασιστικότητα.

Συνέντευξη στο περιοδικό Businesswoman

 

Γιώργος Πατούλης, βιογραφικό

 

Ο Γιώργος Πατούλης γεννήθηκε στην Αθήνα με  καταγωγή από το  Ρέθυμνο και  τα Χανιά της Κρήτης. Είναι παντρεμένος με την καθηγήτρια Φιλολογίας Μαρίνα Σταυράκη, και έχουν έναν υιό τον Αλέξανδρο.

• Το 1981 εισήχθη στην Ιατρική Σχολή Αθηνών και ειδικεύτηκε ως Ορθοπεδικός – Χειρουργός στο Λαϊκό Νοσοκομείο, όπου ολοκλήρωσε και την διδακτορική του διατριβή.

Έχει εργαστεί ως ιατρός στο ΙΚΑ Ταύρου (παράρτημα Κεραμικού) και Αμαρουσίου – Ερυθραίας καθώς και ως επιστημονικός συνεργάτης του Νοσοκομείου «Ερρίκος Ντυνάν», της «Αθηναϊκής Κλινικής» και του ΚΑΠΗ Λυκόβρυσης.

Την περίοδο 1998 – 2000 ειδικεύτηκε στα Οικονομικά της Υγείας και αποφοίτησε από την Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας.

Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως Έφεδρος Αξιωματικός του Υγειονομικού και στην Προεδρική Φρουρά.

• Η συνδικαλιστική του πορεία ξεκινάει από το 1995, όταν και ίδρυσε τον Σύλλογο Ειδικευόμενων Ιατρών Αθηνών και Πειραιώς (ΣΕΙΑΠ), στον οποίο και διετέλεσε Πρόεδρος για 3 χρόνια (1995-1998).

Το 1997, ίδρυσε τον Πανελλήνιο Σύλλογο «Νέοι Γιατροί», διατελώντας Πρόεδρός του μέχρι το 2004 και  πραγματοποιώντας, με τις δράσεις του Συλλόγου, πλήθος επισκέψεων στις παραμεθόριες, νησιωτικές και ορεινές περιοχές της χώρας με παροχή ιατρικών συμβουλών και εξετάσεων στους κατοίκους.

Από το 1996 έως και σήμερα εκλέγεται μέλος του Δ.Σ. του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών (Ι.Σ.Α). – Το 1999 εξελέγη Αντιπρόεδρος του Ι.Σ.Α. έως και το 2002, ενώ το 2003 εξελέγη Αντιπρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής του Ι.Σ.Α.

Το 2002 ίδρυσε την Ένωση Ελευθεροεπαγγελματιών Ιατρών Αττικής (Ε.ΕΛ.Ι.Α), στην οποία είναι πλέον Επίτιμος Πρόεδρος.

• Τον Ιανουάριο του 2012, ως Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, υπέγραψε Σύμφωνο Συνεργασίας με τον Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο κκ Ιερώνυμο Β’, ιδρύοντας με την ΑΠΟΣΤΟΛΗ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, το ΙΑΤΡΕΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ, μία πρωτόγνωρη  δομή πρωτοβάθμιας περίθαλψης για όλους εκείνους τους ανασφάλιστους πολίτες που βρέθηκαν στο δρόμο άνεργοι, άστεγοι, άρρωστοι χωρίς καμία πρόσβαση σε γιατρό και φάρμακα.

Τον Οκτώβριο του 2014 επανεξελέγη Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών για δεύτερη συνεχόμενη θητεία.

• Η δράση του στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ξεκινάει το 1998, όταν εξελέγη για πρώτη φορά Δημοτικός Σύμβουλος στον Δήμο Πεύκης, όπου και διετέλεσε Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου.

Στις δημοτικές εκλογές του 2002 επανεξελέγη πρώτος δημοτικός σύμβουλος σε ψήφους σε όλα τα Βόρεια Προάστια.

Διετέλεσε επίσης για 5 χρόνια Πρόεδρος του Δημοτικού Πολυιατρείου Πεύκης (2000 – 2005),

Το 2003 ίδρυσε την επιστημονικής εταιρείας «Διαδημοτικό Δίκτυο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ο.Τ.Α.» της οποίας διετέλεσε πρόεδρος ως το 2011, οπότε και εξελέγη Πρόεδρος του πιστοποιημένου από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας «Εθνικού Διαδημοτικού Δικτύου Υγιών Πόλεων – Προαγωγής Υγείας», που δικτυώνει 160 Καλλικρατικούς Δήμους.

• Το 2006, εξελέγη Δήμαρχος Αμαρουσίου με ποσοστό 53,22%., επιτυγχάνοντας από την επόμενη κιόλας μέρα να θέσει τις βάσεις ώστε το Μαρούσι να ξαναγίνει Ανθρώπινη Πόλη.

To 2010 επανεξελέγη με το μεγαλύτερο ποσοστό (56,44%) που πήρε ποτέ υποψήφιος Δήμαρχος στο Μαρούσι από τον πρώτο γύρο.

Τον Μάιο 2014, επανεξελέγη Δήμαρχος Αμαρουσίου, για τρίτη συνεχομένη θητεία με ποσοστό 58% από την πρώτη Κυριακή.

Τον Οκτώβριο του 2014 εξελέγη Πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος με ποσοστό 52%

• Από την θέση του Προέδρου του ΙΣΑ και του πρόεδρου της ΚΕΔΕ, ο Γιώργος Πατούλης το 2016, συνέβαλλε αποφασιστικά στην ενεργοποίηση της εθνικής πρωτοβουλίας για την ανάπτυξη του Ιατρικού Τουρισμού και του Τουρισμού Υγείας της Ελλάδας.

Σήμερα είναι επίσης Πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου για τον Τουρισμό Υγείας ELITOUR, καθώς και  του Διεθνούς Κέντρου Τουρισμού Υγείας της Ελλάδας και του Παγκόσμιου Ινστιτούτου Ελλήνων Γιατρών, που δημιουργήθηκαν με πρωτοβουλία του.

Ο Γιώργος Πατούλης τον Ιούλιο του 2017 ανακοίνωσε την  δραστηριοποίηση ενός νέου ομίλου ενεργών πολιτών για την Αθήνα τον όμιλο «Αθήνα Πρωτεύουσα Ξανά»

 

 

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

Η Κύπρια εικαστικός Θέκλα Παπαδοπούλου είναι μία καλλιτέχνιδα που ονειρεύεται με πάθος έφηβης και κυνηγά με επιμονή τις ευκαιρίες και τους στόχους της.

Σπούδασε ζωγραφική στην Ιταλία, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Urbino, στο εργαστήρι του Dr. Mundula και εργάζεται στην Αμερικανική Ακαδημία Λάρνακας ως καθηγήτρια τέχνης, ενώ παράλληλα διατηρεί το δικό της εργαστήρι, το Atelier di Pittura.

Αγαπά ιδιαίτερα τη δουλειά της ως καθηγήτρια γιατί είναι κοντά στα νέα παιδιά ενθαρρύνοντας και καθοδηγώντας τα στο ξεκίνημά τους. Αγαπά και απολαμβάνει τον πειραματισμό και τη σύνθεση των υλών βασιζόμενη σε ποικίλες τεχνικές χρησιμοποιώντας άμμο, βιτρό, λαδομπογιά, ακρυλικό, βερνίκι, σύνθεση κολλάζ και άλλα τυχαία υλικά.

Είναι μία από τους 20 καλλιτέχνες που επελέγησαν στα πλαίσια του πρότζεκτ «Art Takes Manhattan» για να προβάλλουν έργα τους στην έκθεση Extended Consciousness της Caelum Gallery. Άλλες συμμετοχές της σε εκθέσεις είναι στην Brick Lane Gallery, στην Gallery 76, στην Dubai International Art Centre στο πλαίσιο του διαγωνισμού Donkey Art Prize 2015 κατά τον οποίο ήταν ανάμεσα στους φιναλίστ.

-Θέκλα, μίλησε μας για τις τεχνικές που χρησιμοποιείς στη δουλειά σου;

-Απολαμβάνω τον πειραματισμό και για τον λόγο αυτό οι πίνακές μου βασίζονται σε ποικίλες τεχνικές στις οποίες χρησιμοποιώ διάφορα υλικά όπως η άμμος, το βιτρό, η λαδομπογιά, το ακρυλικό, το βερνίκι, η σύνθεση κολλάζ και άλλα ευτελή υλικά. Συνθέτω αυτά τα ανόμοια μεταξύ τους υλικά για να δημιουργήσω πλούσια υφή και μνημειώδες και πολλές φορές παράξενο, αινιγματικό αποτέλεσμα.

Με τη χρήση περιοδικών, φωτογραφιών και το κολλάζ σελίδων από παλιά μου σκίτσα, σε συνδυασμό με τις λαδομπογιές και το παστέλ προσπαθώ να μεταφέρω την αποσπασματικότητα, την αποδόμηση και την ανασύνθεση που πραγματοποιούνται κατά τη διαδικασία μνημόνευσης. Μια διαδικασία που είναι ταυτόχρονα μια αναζήτηση του ίδιου μου του εαυτού αλλά και της ύπαρξής μου ως άτομο.

– Πώς εμπνέεσαι και δημιουργείς αυτά τα έργα;

-Η έμπνευσή μου προέρχεται από την επαφή μου με οτιδήποτε και οποιοδήποτε, από ένα μουσικό κομμάτι, μία ταινία, μία συζήτηση ή ακόμα και από μια μυρωδιά ή μία στιγμή. Πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι ειλικρινής και η δουλειά του να αντικατοπτρίζει όσο το δυνατόν περισσότερο αυτά που βιώνει ή που νιώθει.

– Επιδιώκεις να περνάς μηνύματα στο κοινό σου;

– Δεν είναι για μένα σκοπός να περάσω συγκεκριμένα μηνύματα στο κοινό και ο πρωταρχικός λόγος είναι γιατί μου αρέσει ο αυθορμητισμός. Στην ουσία εξωτερικεύω μια «εσωτερική ένταση», την οποία μεταφέρω στο κοινό και δημιουργείται έτσι η επικοινωνία μεταξύ θεατή και ζωγράφου.

Βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο θεατής συνήθως δεν βλέπει αλλά και νιώθει, ανάλογα με τις εμπειρίες και τις μνήμες του, ορίζει το δικό του νόημα που συνήθως είναι διαφορετικό από το δικό μου. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, τα έργα μου είναι ανοιχτά σε ερμηνείες.

– Τι διαφορετικό πιστεύεις ότι παρουσιάζει στη δουλειά της η νέα γενιά καλλιτεχνών;

– Στις μέρες μας τα θέματα και οι ιδέες εξελίσσονται γρήγορα και οι νέοι καλλιτέχνες κερδίζουν συνεχώς την προσοχή και την επιρροή. Η τέχνη σήμερα είναι ένα πεδίο ανάπτυξης της πρακτικής, της έρευνας, της μελέτης και της δημοσίευσης. Πολλά σημαντικά θέματα έχουν θέση στη δουλειά των νέων καλλιτεχνών, όπως ο φεμινισμός, ο ρατσισμός, η ψυχανάλυση αλλά και οτιδήποτε έχει να κάνει με την κατασκευή ταυτότητας, φύλου, τάξης, σχέσεων εξουσίας και άλλων κοινωνικών και πολιτικών καταστάσεων.

Ένα βασικό χαρακτηριστικό της τέχνης σήμερα είναι ο αντίκτυπος της παγκοσμιοποίησης. Με την βοήθεια του Διαδικτύου και των μέσων μαζικής ενημέρωσης η συνειδητοποίηση της ζωτικότητας της σύγχρονης τέχνης σε τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο έχει αυξηθεί δραματικά. Όποιος έχει πρόσβαση στο Διαδίκτυο μπορεί να ακολουθήσει τις εξελίξεις σε όλο τον κόσμο. Επίσης, οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν μεγάλη ποικιλία υλικών και μέσων.

Πολλοί καλλιτέχνες αναμειγνύουν τακτικά και ελεύθερα μέσα και μορφές, κάνοντας τις επιλογές που εξυπηρετούν καλύτερα τις ιδέες και τους σκοπούς τους. Πιστεύω ότι κάθε τοποθεσία σε όλο τον κόσμο έχει καλλιτέχνες που ανταποκρίνονται στις τοπικές γεωγραφίες και ιστορίες, καθώς και την κυριαρχία της παγκόσμιας οπτικής κουλτούρας.

– Μίλησέ μας για την πρόσφατη έκθεσή σου στη Θεσσαλονίκη;

– Στη Θεσσαλονίκη παρουσίασα τον Απρίλιο την τελευταία μου δουλεία «ΊΧΝΗ/ TRACES» για λίγες εβδομάδες στον εκθεσιακό χώρο «Βιτρίνες Τέχνης του ΟΤΕ». Αυτή η σειρά είναι κυρίως για μένα, τη ζωή μου και τους ανθρώπους γύρω μου. Η τεχνική είναι με μεικτά υλικά, χρησιμοποιώ λαδομπογιές, παστέλ και κολλάζ σελίδων από παλιά σκίτσα μου, από περιοδικά και φωτογραφίες από ανθρώπους που είναι κοντά μου, επομένως ο τίτλος αυτής της σειράς είναι ίχνη.

Διερευνώ το ταξίδι της ζωής μου μέχρι τώρα – τους παράγοντες που την επηρέασαν, τα στοιχεία που την αλλοίωσαν και τις επιρροές που εξακολουθούν να αντιδρούν σε αυτή τη διαδικασία. Υπάρχει μια έντονη αίσθηση από απομνημονεύματα της ζωής μου και εξερευνώ συγκεκριμένα την τροχιά μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος.

Οι περισσότεροι από τους πίνακες αυτής της σειράς είναι μεγάλων διαστάσεων κι αυτό γιατί αντανακλούν τη σημασία του προσώπου μέσα στη ζωγραφική στη ζωή μου. Υπάρχουν επίσης πίνακες που είναι αυτοπροσωπογραφίες ως μια διαδικασία προσωπικής ανακάλυψης των επιρροών μου – πώς σχημάτισαν το άτομο που είμαι σήμερα. Συνολικά, σε μια απλή φράση τα έργα αυτά είναι μια αφήγηση του ποια είμαι και πώς έγινα το άτομο που είμαι σήμερα.

– Ποια τα σχέδιά σου για την επόμενη σεζόν;

Την συνέχεια της συνέντευξης θα την βρείτε εδώ

* Η συνέντευξη έχει δημοσιευτεί στην axianews