Υγεία

Ποια άσκηση επιλέγω για τον υποθυρεοειδισμό και υπερθυρεοειδισμό;

Η γυμναστική μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στη δραστηριότητα του θυρεοειδούς αδένα. Ο θυρεοειδής είναι ένας αδένας ο οποίος βρίσκεται στο μπροστινό τμήμα ,χαμηλά του λαιμού και είναι σε σχήμα πεταλούδας .Οι ορμόνες που εκκρίνει είναι ,κυρίως ,η Τ3 και Τ4 μέσω των οποίων μπορεί να ασκεί επιρροή στο μεταβολισμό, στη θερμοκρασία του σώματος καθώς και στην αναπτυξιακή διαδικασία.

Γράφει η Νάντια Μαρκοπούλου, Γυμνάστρια, Αθήνα

Η παραγωγή των ορμονών από τον θυρεοειδή αδένα ελέγχεται από την υπόφυση, που βρίσκεται στη βάση του εγκεφάλου, η οποία απελευθερώνει την θυρεοειδική ορμόνη διέγερσης (TSH) στο αίμα, για να διεγείρει τον θυρεοειδή να παράγει περισσότερη ή λιγότερη ποσότητα ορμονών. Όπως ένας θερμοστάτης, εάν η υπόφυση διαπιστώσει χαμηλά επίπεδα θυρεοειδικών ορμονών, τότε παράγει περισσότερο TSH για να διεγείρει στον θυρεοειδή αδένα να παράγει περισσότερη ποσότητα ορμονών και το αντίστροφο. Μόλις οι θυρεοειδικές ορμόνες στην κυκλοφορία του αίματος υπερβούν ένα συγκεκριμένο επίπεδο, η παραγωγή TSH διακόπτεται.

Επομένως, μια γενική υπόθεση είναι πως ψηλά επίπεδα TSH δείχνουν ότι ο θυρεοειδής δεν παράγει αρκετή θυρεοειδική ορμόνη (πρωτογενής υποθυρεοειδισμός) και πως χαμηλά επίπεδα TSH δείχνουν ότι ο θυρεοειδής παράγει πάρα πολύ θυρεοειδική ορμόνη (υπερθυρεοειδισμός). Tα κυριότερα συμπτώματα του πρώτου περιλαμβάνουν κούραση, αύξηση βάρους, ξηροδερμία και κατάθλιψη, ενώ του δεύτερου νευρικότητα, ακούσιο αδυνάτισμα, ταχυπαλμία και συναισθηματική αστάθεια.

Ακόμη, μια δυσλειτουργία του θυρεοειδή αδένα, εκτός του ότι μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση της υγείας ενός ατόμου, μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη διαδικασία της μετα-προπονητικής προσαρμογής των αθλητών και των ασκουμένων, που σχετίζεται με τη μυοπλαστικότητα του σκελετικού μυ, θεμελιώδους σημασίας για την εξέλιξη των προπονήσεων και τη βελτίωση της σωματικής απόδοσης[2].

Οι συνήθεις θεραπείες για την αντιμετώπιση τέτοιου είδους ορμονικών ανισορροπιών περιλαμβάνουν ραδιενεργό ιώδιο, συγκεκριμένα φάρμακα ή/και χειρουργική επέμβαση. Ωστόσο, σπανίως αναφέρεται η επίδραση της άσκησης στην ορμονική απόκριση, που θα μπορούσε να συντελέσει στη μείωση της πρόσθετης φαρμακευτικής αγωγής και στον βελτιωμένο έλεγχο της ορμονικής κατάστασης του ατόμου.

Μπορεί λοιπόν η άσκηση να επηρεάσει θετικά ή αρνητικά τη λειτουργική ικανότητα του θυρεοειδή;

Ανασκόπηση βιβλιογραφίας

Παρά την περιορισμένη βιβλιογραφία, ποικίλες έρευνες έχουν φανερώσει πως η άσκηση μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τη θυρεοειδική ορμονική απόκριση στους ανθρώπους[3].

Για παράδειγμα έρευνα έχει δείξει πως η άσκηση που πραγματοποιείται στο αναερόβιο κατώφλι (70% του μέγιστου καρδιακού ρυθμού) προκαλεί τις πιο εμφανείς αλλαγές στη ποσότητα των θυρεοειδικών ορμονών, με αύξηση των επιπέδων των Τ3 και Τ4. Αντίθετα, στην προπόνηση με υψηλότερη ένταση (90% του μέγιστου καρδιακού ρυθμού), ενώ οι ορμόνες Τ4 και TSH συνεχίζουν να παρουσιάζουν αύξηση, η T3 ξεκινά να μειώνεται[4]. Μια άλλη έρευνα που εξέτασε την επίδραση της αερόβιας άσκησης διάρκειας 15 έως 30 λεπτών επίσης εμφάνισε αυξημένα επίπεδα Τ3,Τ4, και μειωμένα TSH, έπειτα από 4 μήνες εφαρμογής αερόβιου προπονητικού προγράμματος[5].

Έρευνα που εξέτασε την αντίστοιχη ορμονική απόκριση σε υψηλής έντασης διαλλειματική (HIIT) και συνεχόμενη προπόνηση, έδειξε πως ενώ και στις 2 προπονήσεις αμέσως μετά την λήξη τους οι ορμόνες παρουσίασαν αύξηση, η πρώτη απαιτούσε μεγαλύτερο χρόνο επαναφοράς των ορμονών σε φυσιολογικά επίπεδα, προειδοποιώντας για τον κίνδυνο της υπερπροπόνησης και τις συνέπειες αυτής στις ορμονικές αποκρίσεις του οργανισμού[6].

Ακόμη, έρευνες με παρατεταμένη άσκηση αντοχής (> 25 χλμ.) ή δραστηριότητα χαμηλής-μέτριας έντασης για παρατεταμένες χρονικές περιόδους, υπο στρεσογόνες και απαιτητικές συνθήκες, έδειξαν να οδηγούν σε παροδική ανεπάρκεια θυρεοειδικής ορμόνης, διάρκειας 24 έως 72 ωρών[7]^,[8].

Όσον αφορά τις μελέτες σε ήδη ασθενείς με υποθυρεοειδισμό, φαίνεται πως η τακτική σωματική άσκηση μέσης έντασης προκαλεί σημαντική μείωση στα επίπεδα της TSH και αντίστοιχη αύξηση στα επίπεδα των Τ3 και Τ4. Το μέσο βάρος επίσης μπορεί να παρουσιάσει μείωση στα άτομα που ακολουθούν τέτοιου είδους άσκηση, οδηγώντας τους ερευνητές στο συμπέρασμα πως κάθε ασθενής που πάσχει από υποθυρεοειδισμό και λαμβάνει θυροξίνη (Τ4) επωφελείται από την ένταξη τέτοιου είδους φυσικής δραστηριότητας.[9]

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ : Τι διατροφή να κάνω αν έχω πρόβλημα στον θυρεοειδή;

Τι γυμναστική να κάνω αν έχω υποθυρεοειδισμό ή υπερθυρεοειδισμό;

Οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν πως άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα στη λειτουργία του θυρεοειδή αδένα, η άσκηση ή/και η προπόνηση θα τους βοηθήσει ιδιαίτερα:

Στον έλεγχο του βάρους και την πρόληψη της αύξησής του.
Στον έλεγχο των επιπέδων του στρες.
Στη βελτίωση της ενέργειας.
Στη βελτίωση των ορμονικών παραμέτρων.
Στη γενικότερη βελτίωση της διάθεσης, του αυτοέλεγχου και της αυτοπεποίθησης.

Γενικότερα, με βάση τα ερευνητικά δεδομένα, το καλύτερο είδος γυμναστικής αν πάσχετε απο υποθυρεοειδισμό ή υπερθυροειδισμό είναι ένα προπονητικό πλάνο μέτριας έντασης, που περιλαμβάνει αερόβιες ασκήσεις, όπως και ασκήσεις ενδυνάμωσης, οι οποίες μπορούν να συμβάλλουν στην αύξηση της μυϊκής μάζας και κατ’ επέκταση στην άνοδο του μεταβολισμού. Ιδιαίτερα, στα άτομα με υποθυροειδισμό συστήνονται ασκήσεις χαμηλής ή και καθόλου πρόσκρουσης, καθώς συχνά τα άτομα αυτά αισθάνονται πόνο στις αρθρώσεις τους.

Ιδανικές δραστηριότητες

Επομένως, δραστηριότητες όπως: το ήπιο τζόκινγκ, ο χορός, το πιλάτες, η κολύμβηση, το περπάτημα και οι ασκήσεις ενδυνάμωσης, είναι ιδανικές. Το σημαντικό είναι να μην υπερβαίνετε τα όρια του εαυτού σας, αφού έρευνες έχουν δείξει πως άτομα με υπολειτουργικό θυρεοειδή συχνά έχουν υψηλά επίπεδα κορτιζόλης, δηλαδή στρες[10].

Είναι γνωστό πως η άσκηση βοηθά στη μείωση του ψυχολογικού στρες, ωστόσο είναι σημαντικό να τονιστεί πως αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα όταν αυτή δεν βρίσκεται σε υπερβολικό βαθμό δυσκολίας. Μια λάθος προπόνηση ή υπερπροπόνηση μπορεί να προκαλέσει άνοδο της κορτιζόλης (είτε στιγμιαία, είτε χρόνια) σε υπερβολικά επίπεδα, κάτι που ιδιαίτερα ασθενείς με ορμονικές ανισσοροπίες οφείλουν να αποφύγουν. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για άτομα με υπερθυρεοειδισμό, καθώς η υπερβολική άσκηση, ειδικά σε υψηλή ένταση, μπορεί να προκαλέσει ακόμη και καρδιακή ανεπάρκεια, αφού προκαλεί άνοδο της καρδιακής συχνότητας[11].

Ινσουλίνη και Θυρεοειδής

Επιπλέον, ολοένα και περισσότερες έρευνες δείχνουν πως τα επίπεδα ινσουλίνης σχετίζονται με τη λειτουργία του θυρεοειδή. Συγκεκριμένα, άτομα που πάσχουν από αντίσταση της ινσουλίνης, βρίσκονται σε προδιαβητικό στάδιο ή έχουν διαγνωστεί με διαβήτη, είναι πιθανόν να πάσχουν από προβλήματα στη λειτουργική ικανότητα του εν λόγω αδένα[12]. Επομένως, είναι αναγκαίο για εκείνους να εντάξουν την άσκηση στην καθημερινότητά τους, που χρόνια αποδεδειγμένα βοηθά πολύ στη βελτίωση της κυτταρικής ευαισθησίας στην ινσουλίνη[13].

Τα παραπάνω δεν αντικαθιστούν την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή που θα σας υποδείξει ο γιατρός, αλλά έχουν ως στόχο την καλύτερη κατανόηση της σπουδαιότητας της φυσικής δραστηριότητας σε ασθενείς που πάσχουν από προβλήματα στον θυρεοειδή, σπουδαιότητα που συχνά παραλείπεται.

Τέλος, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε πως το κάθε σώμα είναι ξεχωριστό και χαρακτηρίζεται από διαφορετικές απαιτήσεις και ανάγκες, και επομένως τα παραπάνω αποτελούν συστάσεις για τον γενικότερο πληθυσμό. Ένα ορμονικό πρόβλημα αποτελεί ένδειξη μιας σωματικής δυσλειτουργίας και είναι ιδιαίτερα σημαντικό να εντοπιστεί και να αντιμετωπιστεί η αρχική αιτία που το προκάλεσε, και όχι μόνο τα συμπτώματα.

Έτσι, μια φρόνιμη τακτική αποτελεί η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε συνδυασμό με την καθοδήγηση ενός επιστημονικά καταρτισμένου γυμναστή και ενός επιστημονικά καταρτισμένου διατροφολόγου, ώστε να ληφθούν υπόψη και εξωγενείς παράγοντες, όπως η προγενέστερη σωματική δραστηριότητα, το ψυχολογικό στρες, το επίπεδο φυσικής κατάστασης, η διατροφική πρόσληψη κ.α.

Ακολούθησε το fmh.gr στο Google News, στο Twitter, στο Facebook στο Υoutube και στο Instagram

Νάντια Μαρκοπούλου, Γυμνάστρια, Αθήνα

Διατροφή

Αυτές είναι οι τροφές που βοηθούν να μειωθεί η όρεξη μας

Η όρεξη, η πείνα και ο κορεσμός επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από νευρωνικά και ορμονικά σήματα που δίνει το σώμα μας, ενημερώνοντας τον εγκέφαλο ότι χρειάζεται ενέργεια, ή λαχταρά ένα συγκεκριμένο είδος τροφής.

Γράφει η Ιωάννα Στεργίου, Διαιτολόγος Διατροφολόγος, Νέα Σμύρνη

Αυτά τα σήματα δημιουργούνται με:

την πέψη τροφίμων, δηλαδή όταν το φαγητό φτάσει στο στομάχι και αναγνωρίσει τις φυσικοχημικές ιδιότητες των τροφίμων.
τη νηστεία (υποσιτισμό), κατά την οποία, ορμόνες όπως η γκρελίνη δίνουν σήματα στο σώμα και ξεκινάει το αίσθημα της πείνας, ως απάντηση στα μειωμένα επίπεδα θρεπτικών συστατικών στο αίμα.
τη μεταγευματική κατάσταση, κατά την οποία, ορμόνες όπως η λεπτίνη εκκρίνονται από τον λιπώδη ιστό και στέλνουν σήματα στον εγκέφαλο για να μειώσει την επιπρόσθετη πρόσληψη τροφής.

Γιατί πεινάμε;

Σίγουρα το αίσθημα της πείνας δεν είναι ευχάριστο για κανέναν και μπορεί να είναι ένα σημάδι ότι κάποιος δεν τρώει όσο χρειάζεται, δεν καταναλώνει τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά μέσα στην ημέρα και δεν κάνει σωστούς συνδυασμούς.

Ωστόσο, η πείνα και η όρεξη είναι περίπλοκες διεργασίες του οργανισμού και επηρεάζονται από πολλούς εξωτερικούς παράγοντες, γεγονός που μπορεί να δυσκολέψει τους περισσότερους ανθρώπους στη διαχείριση τους.

Εξωτερικοί παράγοντες που επηρεάζουν την όρεξη

Άσκηση
Ύπνος
Γονίδια
Διάθεση
Τροφικές προτιμήσεις
Περιβάλλον εργασίας
Ψυχική υγεία
Ιδεολογία

Πως μειώνεται η όρεξη;

Υπάρχουν δύο βασικές διαδικασίες που οδηγούν άμεσα στη μείωση της όρεξης:

Ικανοποίηση: H ικανοποίηση είναι το αίσθημα πληρότητας που επιτυγχάνεται κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, και προάγει τον τερματισμό της κατανάλωσης του. Υπάρχουν υποδοχείς στο γαστρικό τοίχωμα, οι οποίοι ανιχνεύουν τη διάταση του τοιχώματος του στομάχου με την παρουσία της τροφής, διεγείρουν άμεσα τις νευρωνικές οδούς, και στέλνουν σήματα προς τον εγκέφαλο για να προκαλέσει κορεσμό και να μειώσει την όρεξη.

Κορεσμός: O κορεσμός είναι η έλλειψη όρεξης ή πείνας για μια περίοδο που ξεκινά μετά τον τερματισμό του γεύματος και ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από ένα συνδυασμό χημικών σημάτων, ως απάντηση στην παρουσία τροφής στο γαστρεντερικό σύστημα. Όσο περισσότερο μένει το φαγητό στο γαστρεντερικό σύστημα, τόσο μεγαλύτερος ο κορεσμός.

Ποιες τροφές μειώνουν την όρεξη;

Τροφές με αυξημένο δείκτη κορεσμού.

Οι τροφές που έχουν μεγάλο δείκτη κορεσμού και ουσιαστικά μας βοηθούν στην ανώδυνη απώλεια αλλά και στη διατήρηση του βάρους, ενώ ταυτόχρονα μας αποτρέπουν από την αναζήτηση, αλλά και τη κατανάλωση ανθυγιεινών τροφών.

Οι τροφές που έχουν μεγάλο δείκτη κορεσμού, έχουν μελετηθεί εδώ και χρόνια και αναγράφονται με την σειρά στον παρακάτω πίνακα.

1. Βραστές πατάτες 2. Λιπαρά ψάρια (π.χ. σολομός, μπακαλιάρος) 3. Χυλο βρόμης (porridge) 4. Πορτοκάλι 5. Μήλο 6. Μακαρόνια ολικής 7. Μοσχάρι 8. Μαγειρεμένα φασόλια 9. Σταφύλια 10. Ψωμί ολικής 11. Πολύσπορο ψωμί 12. Ποπ κορν 13. Αυγά 14. Τυρί 15. Λευκό ρύζι 16. Φακή 17. Καστανό ρύζι 18. Δημητριακά all brand sticks 19. Κράκερς 20. Μπανάνα

Πρωτεΐνη

Μεταξύ των κύριων μακροθρεπτικών συστατικών, είναι ευρέως γνωστό, ότι τα τρόφιμα που έχουν αυξημένη περιεκτικότητα σε πρωτεΐνη επηρεάζουν σημαντικά το δείκτη κορεσμού και την όρεξή μας σε σύγκριση με τα λίπη και τους υδατάνθρακες.

Μια δίαιτα αυξημένη σε πρωτεΐνη αυξάνει ελαφρώς το μεταβολισμό, καθώς κατά την πέψη της έχουμε αυξημένη θερμογένεση, και επομένως αυξημένη ενεργειακή κατανάλωση.

Αυτό γίνεται γιατί απελευθερώνονται περισσότερα αμινοξέα στο αίμα, τα οποία διασπώνται με αργό και σταθερό ρυθμό και στέλνουν σήματα κορεσμού στον εγκέφαλο.

κροκος αυγου η ασπραδι αβγου εχει πρωτειν πιο πολυ

Για να δείτε το πλήρες άρθρο με ακόμα περισσότερες τροφές κάντε κλικ εδώ!

Υγεία

Πρόγραμμα Ενημέρωσης & Πρόληψης Λεμφοιδήματος

Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής», σε συνεργασία με την ΟΕΕ ΑΠΛΕΣΟ του Πανελληνίου Συλλόγου Φυσικοθεραπευτών, πραγματοποιεί το πρόγραμμα Ενημέρωσης & Πρόληψης Λεμφοιδήματος.

Το πρόγραμμα απευθύνεται σε κάθε γυναίκα που έχει υποβληθεί σε επεμβάσεις για καρκίνο μαστού, ακτινοθεραπεία ή χημειοθεραπεία ή έχει ενδείξεις παρουσίας λεμφοιδήματος και περιλαμβάνει ατομικό ραντεβού αξιολόγησης.

Η αξιολόγηση θα πραγματοποιείται εθελοντικά από εξειδικευμένους φυσικοθεραπευτές, μέλη της ΟΕΕ ΑΠΛΕΣΟ – ΠΣΦ, μαζί με συμβουλευτική για την περαιτέρω διαχείριση, σύμφωνα με τα αποτελέσματα και το ατομικό ιστορικό κάθε εξεταζόμενης.

Στόχος του προγράμματος είναι η ενημέρωση των γυναικών για το λεμφοίδημα και τις μεθόδους πρόληψης και αντιμετώπισής του, η έγκαιρη διάγνωση και δυνατότητα διαχείρισης μέσα από κατάλληλη φυσιοθεραπευτική αξιολόγηση και η παροχή συμβουλευτικής για την περαιτέρω διαχείριση.

Τα ραντεβού θα πραγματοποιούνται τη δεύτερη Πέμπτη κάθε μήνα, 2μμ-6μμ, στα γραφεία του συλλόγου «Άλμα Ζωής».

Οι ενδιαφερόμενες μπορούν να καλούν για ραντεβού στη γραμματεία του Πανελληνίου Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού «Άλμα Ζωής» στο 210 8815444, Δευτέρα με Παρασκευή, 9πμ -5μμ.

Πληροφορίες:

Έναρξη προγράμματος: Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2023

Ημέρα και ώρα: 2^η Πέμπτη κάθε μήνα, 2μμ-6μμ

Χώρος: Ηπείρου 11, 10433, Αθήνα (2^ος όροφος)

Ραντεβού: 210 8815444, Δευτέρα με Παρασκευή, 9πμ-5μμ

Διάρκεια συνεδρίας: 45 λεπτά

Περισσότερες πληροφορίες: https://almazois.gr/ενημέρωση-πρόληψη-λεμφοιδήματος/

Ομορφιά

Ωτοπλαστική – η λύση στο ζήτημα των «πεταχτών» αυτιών

Πολλές και πολλοί ασθενείς προβληματίζονται σε ότι αφορά την εμφάνιση των αυτιών τους. Τα λεγόμενα αφεστώτα ώτα, δηλαδή «πεταχτά» αυτιά, αποτελούν ένα ζήτημα που απασχολεί ανθρώπους όλων των ηλικιών, που συχνά προσπαθούν να βρουν τρόπους για να το
«καμουφλάρουν». Χαρακτηριστικά πχ παρατηρούμε ότι τα κορίτσια αποφεύγουν να μαζεύουν τα μαλλιά τους, προκειμένου κατ’ αυτόν τον τρόπο να μην αποκαλύπτονται τ’ αυτιά τους. Ειδικότερα δε σε παιδιά και εφήβους το πρόβλημα καθίσταται ακόμη πιο έντονο, καθώς συχνά αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν δυσάρεστα σχόλια στο σχολικό περιβάλλον τους.

Στο συγκεκριμένο ζήτημα λοιπόν τη λύση δίνει η χειρουργική παρέμβαση μέσω της λεγόμενης ωτοπλαστικής. Μιας σχετικά απλής και ανώδυνης επέμβασης, μετά την οποία οι ασθενείς επανέρχονται εντός λίγων ημερών σε κανονικούς ρυθμούς δραστηριοτήτων και καθημερινότητας.

Όσο απλή κι αν ακούγεται βέβαια σαν επέμβαση απαιτεί προσοχή και ενδεδειγμένες συνθήκες για τη διενέργεια της. Διενεργείται σε χειρουργική αίθουσα νοσοκομείου/κλινικής και ανάλογα με την ηλικία των ασθενών απαιτείται είτε γενική νάρκωση (παιδιά) είτε μέθη/τοπική αναισθησία (έφηβοι/ ενήλικες). Οι ασθενείς μετά το τέλος της επέμβασης επιστρέφουν άμεσα στο σπίτι τους και ακολουθούν τις πρώτες μέρες τις συμβουλές του θεράποντος ιατρού προκειμένου να ελαχιστοποιήσουν το οίδημα και τις εκχυμώσεις μετεγχειρητικά. Οι τομές γίνονται στην πίσω πλευρά των αυτιών, με αποτέλεσμα στην πορεία αυτές ουσιαστικά να μην είναι ορατές. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν απορροφήσιμα ή μη απορροφήσιμα ράμματα, στην περίπτωση των μη απορροφήσιμων ραμμάτων αυτά αφαιρούνται την 7^η μετεγχειρητική ημέρα.

Οι ασθενείς θα πρέπει για 7-10 μέρες μετεγχειρητικά να φοράνε καθ΄ όλη τη διάρκεια της ημέρας μια προστατευτική κορδέλα αυτιών και για άλλες 7-10 ημέρες μόνο κατά τη διάρκεια του ύπνου. Από την 7^η μετεγχειρητική ημέρα και μετά συνιστάται οι ασθενείς να φροντίζουν καθημερινά τις ουλές στην περιοχή των αυτιών, κάνοντας τους 3-4 φορές για 1-2 λεπτά ένα ελαφρύ μασάζ με μια επουλωτική κρέμα.

Τα αποτελέσματα είναι άμεσα και θα μπορούσαμε να πούμε και εντυπωσιακά. Σε ότι αφορά τις αθλητικές δραστηριότητες, καλό θα ήταν οι ασθενείς να περιμένουν δύο έως τρεις εβδομάδες προτού να ξεκινήσουν εκ νέου με αυτές και πάντοτε με σχετική προσοχή στην αρχή.

Όσον αφορά το ερώτημα που συχνά τίθεται από τους ασθενείς αναφορικά με τη διάρκεια των αποτελεσμάτων, μπορούμε να πούμε ότι βάσει της κλινικής εμπειρίας τα αποτελέσματα είναι μόνιμα. Οι ουλές λόγω του σημείου που γίνονται ουσιαστικά είναι «αόρατες» και έτσι κατ’ αυτόν τον τρόπο μπορούν οι ασθενείς με μια απλή και σχετικά ανώδυνη χειρουργική επέμβαση να βελτιώσουν τα μέγιστα την καθημερινότητα τους. Όσο δε αφορά το ερώτημα αν υπάρχει κατάλληλη ηλικία που θα μπορούσε να γίνει μια τέτοια επέμβαση, η απάντηση είναι ότι η επέμβαση μπορεί να γίνει οποτεδήποτε μετά την ηλικία των 5,5-6 ετών. Ιδανικά δε σε ότι αφορά τα παιδιά καλό θα ήταν η επέμβαση να γίνει λίγο προτού ξεκινήσουν το δημοτικό, ούτως ώστε να αποφευχθούν δυσάρεστα σχόλια και επισημάνσεις από τα άλλα παιδιά.

Συμπερασματικά λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι η ωτοπλαστική είναι μια συνηθισμένη επέμβαση της πλαστικής χειρουργικής, που εφόσον διενεργηθεί κάτω από κατάλληλες συνθήκες και τηρώντας βασικές αρχές και κανόνες, μπορεί να προσφέρει στις / στους ασθενείς εντυπωσιακά και μόνιμα αποτελέσματα.

Περικλής Καραϊσκάκης

Πλαστικός Χειρουργός

Ειδικευθείς στη Γερμανία, τέως αναπληρωτής δ/ντής κλινικής Πλαστικής Χειρουργικής

St. Josef Hospital Essen-Kupferdreh

www.drkaraiskakis.gr