Connect with us

Ψυχολογία

Τα σημεία των καιρών μας

Πριν  μερικές μέρες περπατούσα  στο δρόμο της γειτονιάς μου με  μια μάσκα στο πρόσωπο όπως όλοι, κοιτώντας τους περαστικούς όμως  να φεύγουν βιαστικά διαπίστωσα ότι το 70% των ανθρώπων είχαν κατεβασμένο κεφάλι, και βλέμμα στο κενό. ”Πόσοι άραγε υποφέρουν από τη ”νόσο της εποχής” που δεν είναι άλλη από την θλίψη. Στο θέμα αυτό  της απροσδόκητης  αλλαγής που μας έχει γεμίσει με αρκετή δόση φόβου και  κατάθλιψης, μας έχουν  οδηγήσει οι καταστάσεις και τα σημεία των καιρών, να ψάχνουμε μέσα μας  για απαντήσεις όπως το τι κάνουμε, ποιοι είμαστε, και πως προχωράμε πλέον.

Καταγράφοντας λοιπόν αυτή την περίεργη κατάσταση και έπειτα από πολλές συζητήσεις στην εκπομπή μου, οι ψυχολόγοι μας απαντούν, πως  σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να ξεκινήσουμε  σιγά σιγά, ώστε  να βελτιωνόμαστε σταδιακά κάθε μέρα.. Ένα άλλο επίσης σοβαρό θέμα που φαίνεται να συμβαίνει συχνά είναι ότι  γινόμαστε αναβλητικοί. Για παράδειγμα, στην εποχή που ζούμε με την τόση καθημερινή αδράνεια καλό είναι να μην αναβάλλουμε υποχρεώσεις που θα μας  πάρουν  λιγότερο από δύο λεπτά για να τις κάνουμε, έτσι τόσο απλά, βηματάκι βηματάκι … Να κάνουμε κάτι παραπάνω κάθε μέρα με θέληση, διάθεση και μια δόση χαμόγελο… Είναι στ αλήθεια πολύ αποτελεσματικό και αναζωογονητικό. Υπάρχει όμως κι αυτή η θλίψη που μπορεί να προκύψει από τα καθημερινά προβλήματα και τις στενοχώριες που βιώνει ο καθένας μας, μόνος του στο δικό του κόσμο. Θεωρώ ότι αρκετοί ανήκουν σε αυτή την κατηγορία λόγω καταστάσεων και  συνθηκών. Ακολουθώντας όμως απλές συμβουλές από ειδικούς, να είστε σίγουροι ότι όλα όσα σας βασανίζουν θα διορθωθούν και πολύ σύντομα μάλιστα.

Ας δούμε τι γίνετε και παγκοσμίως. Πρόσφατες έρευνες μας παρουσιάζουν αποτελέσματα σχετικά με το ότι οι άνθρωποι που περνούν χρόνο κοντά στη φύση νιώθουν μεγαλύτερη ενεργητικότητα. Είναι σωστό και αξίζει να το εφαρμόσουμε. Γι αυτό  σκέψου και κλείσε για λίγο την τηλεόραση και το κινητό σου, βγες μια βόλτα  κοντά σε πάρκο ή στη θάλασσα. Θα σου δώσει δύναμη διαύγεια και θα αισθανθείς υπέροχα. Ο φρέσκος αέρας δρα σαν κουμπί restart για τον εγκέφαλο, δίνοντας του την ικανότητα να συγκεντρώνεται, να επιλύει προβλήματα και να είναι δημιουργικός. Οπότε, αν νιώθεις απόμακρος, μπορεί να είναι η ώρα να αλλάξεις  σοβαρά την ψηφιακή ζωή σου προτού καταστρέψει την πραγματική σου ζωή. Να αντικαταστήσεις τις οθόνες με πιο παραδοσιακές επιλογές, όπως να διαβάσεις ένα βιβλίο ή να ακούσεις μουσική. Τελικά, κάνε ότι σου αρέσει και σε γεμίζει σαν προσωπικότητα, φτιάξε την μέρα σου και δημιούργησε ένα φαγητό με έμπνευση  στην κουζίνα παρέα με αγαπημένα σου πρόσωπα, μέχρι την κατασκευή ή αναπαλαίωση ενός αντικειμένου. Ξαναθυμήσου τα hobby σου και ό,τι άφησες στη μέση γιατί δεν είχες χρόνο…

Η ψυχολόγος Angela Duckworth έχει περάσει χρόνια μελετώντας παιδιά και ενήλικες και βρήκε πως ένας σημαντικός δείκτης επιτυχίας στον άνθρωπο είναι και  το σθένος. «Σθένος σημαίνει να έχεις αντοχή και αποφασιστικότητα, σημαίνει να φροντίζεις το εαυτό σου και κατ επέκταση το μέλλον σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Είναι λογικό να φοβόμαστε με όλα αυτά που ακούγονται και βιώνουμε καθημερινά, ας σκεφτούμε όμως ότι είναι κάτι που το περνάμε όλοι μαζί, αλλά ο καθένας το βιώνει με το δικό του μοναδικό τρόπο. Ακόμη και όσοι φαίνεται ότι έχουν τον απόλυτο έλεγχο, ακόμα και αυτοί λυγίζουν κάποιες στιγμές. Ειδικά μπροστά σε μια μεγάλη αλλαγή της ζωής μας πολλές φορές αντιδρούμε με παράξενο τρόπο, όπως τρώγοντας υπερβολικά, από άγχος, ανασφάλεια ή ακόμη και θυμό, γνωρίζοντας ότι κάνουμε κακό στον εαυτό μας. Γιατί όμως αντιδρούμε κατ αυτόν τον τρόπο, τιμωρώντας τον εαυτό μας εν γνώση μας; Τα παραπανίσια κιλά δεν έχουν λόγο ύπαρξης σε έναν ευχαριστημένο υγιή ανθρώπινο οργανισμό.

Κάποιες άλλες φορές πάλι, σε σοβαρές και κρίσιμες περιόδους της ζωής μας μπορεί να νιώσουμε να μας καταβάλει το αίσθημα της μοναξιάς. Και ποιος δεν το έχει βιώσει… Όμως δεν είμαστε μόνοι μας σ αυτό το περίεργο ταξίδι της ζωής. Έχουμε αυτούς τους ανθρώπους που θα είναι πάντα κοντά μας, τους δικούς μας ανθρώπους είτε τους λέμε φίλους ή οικογένεια, μικρή ή μεγάλη. Ή ακόμη και ένα καλό βιβλίο, μια ευχάριστη τηλεφωνική συζήτηση για κάτι που μας κάνει  χαρούμενους. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να τη μοιραζόμαστε και να τη χαραμίζουμε σε μολυσμένες καταστάσεις μιζέριας, αρνητικότητας και γκρίνιας. Άλλαξε την ανάλογα με το χρόνο που έχεις στη διάθεσή σου, και ναι η χαρά είναι σίγουρα  επιλογή μας. Η επαφή με τη φύση σε κάνει να νιώθεις συναισθηματικό δεσμό, που “σημαίνει πως πυροδοτούνται συναισθήματα φροντίδας για τους άλλους ανθρώπους. Μια καλή συντροφιά, σαν ψυχοθεραπεία, είναι και η φροντίδα ενός κατοικίδιου. Πόση αγάπη μας δίνει και πόση έχουμε εμείς να δώσουμε τις μέρες αυτές που είμαστε μέσα στο σπίτι συνεχώς… Μπορεί να μην είναι εύκολο να αντιδράσεις τόσο ψύχραιμα στην αρχή, αλλά σιγά-σιγά θα τα καταφέρεις. Σιγά-σιγά οι αλλαγές θα έρχονται όλο και πιο εύκολα, θα σε επηρεάζουν όσο θετικά  πρέπει να σε επηρεάζουν, θα τις αποδέχεσαι και θα προχωράς στα νέα κεφάλαια της ζωής… με αισιοδοξία.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ

ΠΕΤΚΑΚΗ ΠΩΛΙΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ- ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ

Ψυχολογία

Τα προβλήματα του σώματος ως δείκτης των ψυχολογικών μας υπεκφυγών…

Το σώμα είναι κάτι το θαυμαστό. Αποτελεί το ζωώδες κομμάτι μας με το ζωώδη εγκέφαλό του και τα δικά του ζωώδη ένστικτα και αισθήματα . Όπως συμβαίνει με όλα τα’ άλλα ζώα, έτσι και το ανθρώπινο σώμα είναι ανίκανο για έλλειψη εντιμότητας. Αυτό το απλό γεγονός προκαλεί σ’ εμάς τις ανθρώπινες υπάρξεις ατέλειωτα προβλήματα. Στην πραγματικότητα, τα προβλήματα αυτά δεν πηγάζουν τόσο από το σώμα, που είναι ανίκανο να πει ψέματα, όσο από την προσωπικότητα, που έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη ικανότητα να το κάνει.

Η κατάσταση του σώματός μας μπορεί να μας επισημάνει κάποια πηγή συγκινησιακού ή νοητικού στρες την οποία αγνοούμε. Και επειδή θα επιθυμούσαμε, αν είναι δυνατόν, να την αγνοήσουμε ή να την αποφύγουμε, η καταπόνηση του σώματος εξυπηρετεί δύο σκοπούς :  αφενός μας χτυπάει το καμπανάκι ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα που απαιτεί ν’ ασχοληθούμε μαζί του και, αφετέρου, κάνει τις συνέπειες των προσπαθειών μας να αρνηθούμε αυτό το γεγονός εξαιρετικά οδυνηρές, με αποτέλεσμα να πληρώνουμε πολύ ακριβά την αναβλητικότητά μας.

Μέσα ακριβώς από αυτά τα συμπτώματα που εμφανίζει, το σώμα μας μπορεί να μας υποδείξει όλα όσα προσπαθούμε να αρνηθούμε.

Το φυσικό μας σώμα , χωρίς να καταφεύγει σε οποιουδήποτε είδους αξιολογήσεις, αντιδρά με καθαρό ένστικτο προκαλώντας μας, στη συνέχεια, δυσκολίες. Κοκκινίζει, χλομιάζει, οι κόρες των ματιών διαστέλλονται, τα δόντια χτυπάνε, το σαγόνι σφίγγεται, τα χέρια ιδρώνουν. Το σώμα μας ταπεινώνει ή μας εξαντλεί με τρεμούλες ή λιποθυμίες. Χωρίς ίχνος δισταγμού , εκθέτει στους πάντες τις σεξουαλικές μας διεγέρσεις, τους φόβους μας, την αμηχανία ή το θυμό μας, ή οποιαδήποτε άλλη αντίδραση  που το σκεπτόμενο, κριτικό κομμάτι μας προσπαθεί τόσο σκληρά να κρύψει.

Βέβαια, δεν έχουν όλες οι σωματικές αδιαθεσίες κάποια ψυχολογική αιτία. Όμως, αυτό ισχύει για τις περισσότερες. Και όταν συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο, τότε αυτό που επιθυμούμε είναι να «διορθωθεί» το σώμα. Να ανακουφιστεί δηλαδή ο πόνος με ιατρική βοήθεια –χάπια, εγχείρηση, βελονισμό ή άλλες προσεγγίσεις- επειδή δεν είμαστε πρόθυμοι ν’ αναγνωρίσουμε ότι η βαθύτερη, μη σωματική, πηγή του πόνου είναι εκείνη που ζητάει την προσοχή μας.

Η άγνοια  ή η άρνηση μιας τέτοιας, μη σωματικής, πηγής μπορεί, τελικά, να διευκολύνει την ανάπτυξη ακόμα πιο σοβαρών σωματικών προβλημάτων.

Το σώμα μας τελικά είναι πιο συντονισμένο με τις επιλογές μας απ’ όσο εμείς συνειδητοποιούμε. Το σώμα επαναστατεί όταν παρασυρόμαστε πέρα από αυτό που είναι σωστό για εμάς. Και πληρώνει ένα τίμημα για το άγχος που προκαλούν οι επιλογές μας. Κάνοντας αυτό που του ζητάμε, ακόμα και όταν επαναστατεί, παραδόξως, είναι ο υπηρέτης της ψυχής μας.

Έτσι, διάφορες αρρώστιες, τραυματισμοί ή η σωματική εξάντληση μπορούν να μας υπηρετήσουν όταν στην προσπάθειά μας ν’ αγνοήσουμε τις εξουθενωτικές καταστάσεις που υπάρχουν στη ζωή μας, δεν αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας με την απαραίτητη εντιμότητα.

Γι’ αυτό ας πλησιάσουμε το σώμα μας απαλά, ευγενικά, καθησυχαστικά και ας αφουγκραστούμε τη σοφία του.

Αναστασία Μουστάκα

Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια.    

Continue Reading

Ψυχολογία

Κρίση πανικού… συμβαίνει συχνά;

Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας είναι η κρίση πανικού. Λόγω των προβλημάτων που συσσωρεύουν μέσα τους συχνά έχουν ξεσπάσματα φόβου και άγχους.

Η διαταραχή πανικού (κρίση πανικού) είναι από τις πιο συχνές ψυχικές παθήσεις της σύγχρονης κοινωνίας και ανήκει στο φάσμα των αγχωδών διαταραχών. Το άτομο που υποφέρει από διαταραχή πανικού παρουσιάζει αιφνίδια και απρόσμενα επεισόδια έντονου φόβου και άγχους. Τα επεισόδια αυτά ονομάζονται κρίσεις πανικού και η διάρκεια τους είναι συνήθως μερικά λεπτά. Εκδηλώνονται χωρίς καμία προειδοποίηση και η αιτία έναρξης τους μπορεί να μην είναι γνωστή και προφανής στο άτομο.

Οι κρίσεις πανικού εκδηλώνονται σε όλες τις ηλικίες. Η συχνότητα εκδήλωσης της πρώτης κρίσης πανικού είναι μεγαλύτερη μεταξύ 20 και 40 ετών, παρόλο που τα τελευταία χρόνια έχουμε και εκδήλωση σε μικρότερες ηλικίες, ακόμη και σε παιδιά. Στις γυναίκες η διαταραχή είναι 2 έως 3 φορές συχνότερη σε σύγκριση με τους άνδρες.

Η κρίση πανικού αποτελεί μια περίοδο έντονου φόβου – τρόμου που εμφανίζεται απροσδόκητα χωρίς την παρουσία κάποιου φανερού ερεθίσματος και συνοδεύεται από μια ποικιλία σωματικών και γνωστικών συμπτωμάτων. Τα κύρια συμπτώματα είναι το αίσθημα έντονου διάχυτου φόβου για το άτομο, αίσθημα απώλειας του ελέγχου, επέλευσης τρέλας, πανικός και τρόμος, ταχυκαρδία, έντονη εφίδρωση, έντονο αίσθημα δύσπνοιας – πνιγμού, αίσθημα αστάθειας ή ζάλης, φόβος επερχόμενου θανάτου.

Λόγω της έντασης και της ποικιλίας που έχουν τα σωματικά συμπτώματα της περισσότερες φορές τα άτομα επισκέπτονται πολλούς γιατρούς και στρέφονται σε ιατρικές εξετάσεις και διαγνώσεις, και τους δημιουργείται τη πεποίθηση ότι πάσχουν από κάτι σοβαρό. Από άποψη φυσιολογίας οι κρίσεις πανικού δεν είναι επικίνδυνες για τα άτομα, δηλαδή το άτομο δεν πεθαίνει αυτό που φοβάται ότι θα του συμβεί. Παρόλα αυτά ο οργανισμός επιβαρύνεται από την συνεχή ένταση και επιπλέον είναι πολύ επιβαρυντικές για τους ανθρώπους γιατί μπαίνουν σε μια κατάσταση που συνεχώς δοκιμάζονται τα όρια και οι αντοχές τους. Ένα άλλο βασικό συνοδό χαρακτηριστικό των κρίσεων πανικού είναι ο φόβος και το άγχος που τα άτομα αναπτύσσουν ότι η κρίση θα επαναληφθεί. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που στους ανθρώπους που υποφέρουν αναπτύσσεται κοινωνική απόσυρση, αποφεύγουν τον συνωστισμό, την συναναστροφή με πολλούς ανθρώπους και τα πολύβουα μέρη ενώ κάποιες φορές οδηγούνται και στην αγοραφοβία.

Πως αντιμετωπίζεται η διαταραχή πανικού;

Το ερώτημα απαντάται με σαφήνεια θετικά. Υπάρχουν ψυχοθεραπευτικές μέθοδοι και τεχνικές που ενισχύουν θετικά το άτομο και του παρέχουν βοήθεια σε πρώτη φάση να ελέγξει τις κρίσεις και κατόπιν να απαλλαγή από το πρόβλημα. Ευρέως διαδεδομένες και αποτελεσματικές στην θεραπεία των κρίσεων πανικού είναι η γνωστική – συμπεριφοριστική θεραπεία και η συστημική, καθώς και πολλές άλλες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις. Είναι πολύ σημαντικό για τα άτομα που υποφέρουν από την διαταραχή πανικού να ζητούν εξειδικευμένη βοήθεια ώστε να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των κρίσεων που έχει αρνητικές συνέπειες στην καθημερινή λειτουργικότητα και επιδρά αρνητικά στην ποιότητα ζωής τους. Το βασικό μήνυμα είναι ότι το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί και η αναζήτηση βοήθειας είναι το πρώτο και πιο ουσιαστικό βήμα για την επίλυση του. Η διαταραχή πανικού είναι από τις πιο συχνές ψυχικές παθήσεις της σύγχρονης κοινωνίας και ανήκει στο φάσμα των αγχωδών διαταραχών. 


Βασιλική Λιάφου – Ψυχοθεραπεύτρια

Continue Reading

Ψυχολογία

Είσαι Αληθινός ή Συμβατικός Γονιός;

Είσαι αληθινός ή συμβατικός γονιός?

Ανησυχώντας για την απειρία των παιδιών τους, που μπαίνουν στον κόσμο των ενηλίκων, οι γονείς γίνονται προστατευτικοί, μερικές φορές μάλιστα υπερπροστατευτικοί. Φοβούνται, επίσης, πράγμα απόλυτα φυσικό και κατανοητό, μήπως «χάσουν» τα παιδιά τους καθώς αυτά μεγαλώνουν. Αυτή η αναπτυσσόμενη ανεξαρτησία του παιδιού μπορεί να παρομοιαστεί με ένα διαστημόπλoιο, που πρέπει να βγει έξω από το πεδίο βαρύτητας της γης,προκειμένου να πραγματοποιήσει το ταξίδι του.Το παιδί πρέπει να απομακρυνθεί από το πεδίο επιρροής της μητέρας του,ώστε να μπορέσει να βρει το δικό του δρόμο.Ο έφηβος σ’αυτό το ταξίδι κάνει ένα βήμα πιο πέρα ξεφεύγοντας απ’την «τροχιά» της οικογένειας.

Kάποια στιγμή στη ζωή μας, το επιλέξαμε ή όχι, γίναμε γονείς. Κρατήσαμε ένα όμορφο πλασματάκι στα χέρια μας, που άλλαξε τη ζωή μας και μας έκανε να τη δούμε μέσα από μια νέα προοπτική.

Κάποιοι από μας καταλάβαμε ότι η ζωή μας δεν μπορεί να είναι πια ποτέ η ίδια. Κάποιοι άλλοι τρομοκρατηθήκαμε, όταν το καταλάβαμε αυτό και ψάξαμε απεγνωσμένα για εναλλακτικές λύσεις. Κάποιοι προσαρμοστήκαμε στις αλλαγές ,που φέρνει ένα νέο μέλος στην οικογένειά μας, αλλά κάποιοι αρνηθήκαμε να δεχτούμε την αλήθεια και την αλλαγή και χτίσαμε ένα ψεύτικο κόσμο για να την υπομείνουμε. Μερικοί από εμάς δέχτηκαν κάπως νομικιστικά και διδασκαλικά το ρόλο τους. Πίστεψαν δηλαδή, ότι το να είσαι γονιός  σημαίνει ότι είσαι πάνω σε ένα θρόνο δικαστικό, εξουσιαστικό που αποφασίζεις εσύ για τα πάντα και τα παιδιά σου ως κατηγορούμενοι στο εδώλιο, απλά υπακούν. Πραγματικά δε γνωρίζω πώς δημιουργήσαμε αυτή την αντίληψη, αλλά γνωρίζω στα σίγουρα, ότι έχει πολλούς οπαδούς και βασιλεύει μέσα σε πολλά σπίτια. Οι γονείς αυτοί έχασαν το αληθινό τους πρόσωπο, έπαψαν να  είναι αληθινοί. Φόρεσαν τη μάσκα του άμεμπτου κριτή, που πρέπει να ”κοντρολάρει” τα πάντα και να τα κρατά υπό την εξουσία του. Όλα αυτά από το φόβο μήπως χάσουν το γονεΐκό σεβασμό και την εξουσία πάνω στα παιδιά τους.

Αυτό όμως που αξίζει να θυμόμαστε είναι ότι ο άνθρωπος που φοβάται,  ουσιαστικά αισθάνεται ανασφαλής και  μη επαρκής. Δεν τα έχει βρεί πραγματικά με τον εαυτό του. Όποιος είναι σίγουρος για τον εαυτό του δεν αισθάνεται φόβο και ανασφάλεια. Δε φοβάται να είναι ο εαυτός του. Να είναι αληθινός.

Να σέβεται την ελευθερία του παιδιού του. Να σέβεται τις ιδιαιτερότητες και τα ταλέντα του. Να καταλαβαίνει τις αδυναμίες του και να μένει κοντά του υπομονετικά ως καλός προπονητής, να το εκπαιδεύει και να το δυναμώνει. Δεν ντρέπεται για το παιδί του γιατί δεν είναι σαν αυτόν. Γιατί υστερεί σ΄ αυτά, που ο ίδιος ο γονιός είναι δυνατός. Καταλαβαίνει την ιδιαιτερότητά του και το προτρέπει να είναι ο εαυτός του και να εκφράζεται ελεύθερα.

Αυτός ο γονιός δε ντρέπεται να παραδέχθεί τα λάθη τα δικά του μπροστά στο παιδί του και να ζητήσει συγγνώμη.

Έτσι διδάσκει στο παιδί του ότι στη ζωή μπορεί να κάνουμε λάθη, άλλα η συνειδητοποίηση των λαθών μας και η διόρθωσή τους βρίσκεται μέσα στη διαδικασία ωρίμανσης μας  στη ζωή. Ο αληθινός γονιός επικοινωνεί ειλικρινά με το παιδί του .Ως καλός ακροατής το ακούει , το αφουγκράζεται ,ακόμα και αν οι χτύποι της καρδιάς του δεν ταιριάζουν τους δικούς του. Σέβεται τις επιλογές του παιδιού του, αν και ο ίδιος θα επέλεγε διαφορετικά. Ο αληθινός γονιός δεν χρησιμοποιεί το παιδί για το δικό του συμφέρον ή για τη δική του εγωΐστική ικανοποίηση. Γνωρίζει καλά ότι δεν είναι ιδιοκτησία του, απλά βρίσκεται κοντά του να το προετοιμάσει για την  ενηλικίωση, δίνοντάς του απροΰπόθετα την αγάπη του. Αυτή την απροϋποθέτη αγάπη, που είναι το θεμέλιο για μια επιτυχημένη και ευτυχισμένη ζωή.

Δε χειραγωγεί το παιδί του, δε το ”δένει” συναισθηματικά κοντά του. Το ωθεί στη ανεξαρτητοποίησή του. Η αληθινή αγάπη στα παιδιά μας δεν έχει ίχνος συναισθηματικής εξάρτησης. Οι γονείς χαίρονται να τα βλέπουν να ανεξαρτοποιούνται λίγο λίγο και να οδηγούνται στην συναισθηματική ωριμότητα.

Τα παιδιά των γονέων, που τα ”δέσμευσαν” συναισθηματικά συνήθως γίνονται φοβισμένα και ανασφαλή. Δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν τη δική τους ανεξάρτητη προσωπικότητα. Δε βρίσκουν την ταυτότητά τους, βουλιάζουν μέσα στους φόβους και τις ανασφάλειες των γονέων τους.

Αγαπητοί μου ας αποφασίσουμε όλοι μας να γίνουμε αληθινοί  γονείς. Να παλέψουμε με τους δικούς μας φόβους και τις ανασφάλειες και να γίνουμε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας. Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να γίνουν  ανεξάρτητα .Να χαίρονται την ελευθερία τους και να απολαμβάνουν τους καρπούς των επιλογών τους. Μη πιστεύετε, ότι θα τα χάσετε, όταν γίνουν ανεξάρτητα .

Μια μητέρα , που μεγάλωσε μόνη τα παιδιά της, μου έλεγε, ότι είχε το δίλημμα , αν θα έπρεπε να τα αφήσει να ανεξαρτοποιηθούν  από αυτήν, μήπως και τα χάσει και μείνει μόνη της στη ζωή. Όμως νίκησε το φόβο και μεγάλωσε ανεξάρτητα παιδιά , όμως με αρχές και ήθος. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όσο ελεύθερα και ανεξάρτητα γίνανε ,τόσο εκτίμησαν την ελευθερία, που τους πρόσφερε η  μητέρα τους και με τη θέληση τους παραμένουν ”τριγύρω” της, απολαμβάνοντας συγχρόνως τις δικές τους ελεύθερες επιλογές.

Continue Reading

Trending