Connect with us

Ψυχολογία

Αγαπώντας την Ατέλεια σε ένα κόσμο Τελειότητας

“ Οταν υφαίνουν μια κουβέρτα οι Ινδιάνες αφήνουν ένα ελάττωμα στην ύφανση για να ελευθερωθεί η ψυχή”
Μάρθα Γράχαμ (1894 – 1991)

Για να χτίσουμε μια θετική σχέση με τον εαυτό μας, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αποδεχτούμε τα ελαττώματα και τις ατέλειές μας.

Η αποδοχή της ατέλειας μας αποτελεί ένα αναγκαίο πέρασμα όχι μόνο για την προσωπική μας ευτυχία, αλλά και για μια κοινωνία πιο σταθερή και με περισσότερο συνοχή.

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να αποδεχτούμε τις ατέλειες μας είναι να επιλέξουμε να είμαστε αυθεντικοί εγκαταλείποντας τον ιδανικό εαυτό, για να είμαστε αυτό που νιώθουμε στ΄αλήθεια.
Το να αποδεχόμαστε την ευαλωτότητά μας μας κάνει ακόμη καλύτερους. Το να αισθάνεται κανείς ευάλωττος σημαίνει να νιώθει ζωντανός και να προκαλεί θετικά αποτελέσματα πρώτα στον εαυτό του και μετά στους άλλους. Γιατί όταν βρεθούμε σε μια κατάσταση στην οποία νιώθουμε πως “ είμαι αρκετός” τότε σταματάμε να φωνάζουμε και αρχίζουμε να ακούμε.
Αντί να αφήνουμε οι ατέλειές μας να μας οδηγούν στην ματαίωση είναι χρήσιμο να μάθουμε να μετατρέπουμε τα ελαττώματά μας σε εργαλεία για την προσωπική μας εξέλιξη. Η επιθυμία του να γινόμαστε καλύτεροι αποτελεί έναν εξαιρετικό στόχο με την προυπόθεση ότι με αυτό δεν μετατρέπεται η ζωή μας σε μια δυστυχία και ματαίωση επειδή δεν επιτεύξα,ε τον στόχο μας.

Το να εντοπίσουμε σε ποιους τομείς της ζωής μας δεν είμαστε τόσο ικανοποιημένοι, μπορεί να μας βοηθήσει στο να καθοδηγήσουμε την προσωπική μας ανάπτυξη. Η ατέλεια σε καποια πλευρά της ζωής μας αποτελεί ένα σημείο όπου πρέπει να δώσουμε προσοχή, που μας βοηθάει να κατανοήσουμε πως είναι απαραίτητο να δουλέψουμε πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.
Η ρίζα της τελειομανίας είναι η ντροπή. Η ντροπή είναι η αίσθηση πως είμαστε χειρότερα από τους άλλους. Συχνά αυτή η πεποίθηση δημιουργείται κατά την παιδική ηλικία όταν η συμπεριφορά των γονιών κάνει το παιδί να αισθάνεται άχρηστο ανεπιθυμητο, ανίκανο για οποιοδήποτε πράγμα. Γι’ αυτό αρκετοί ενήλικες παρόλο που μπορεί να είναι πολύ επιτυχημένοι στην ζωή τους αμφιβάλλουν βαθιά με τον εαυτό τους και δεν ικανοποιούνται ποτέ με ότι καταφέρνουν ή ίσως οι επιτυχίες τους προσφέρουν μόνο πρόσκαιρη επιτυχία.
Η αντικειμενική επιτυχία δεν μπορεί να θεραπεύσει το παιδί μέσα μας που είναι εγκλωβισμένο σε μια παλαιότερη πραγματικότητα και πιστεύει ακράδαντα στην ανεπάρκειά του.
Έτσι δεν αποδέχεται ατέλειες ούτε στον εαυτό του, ούτε στους άλλους, ούτε λάθη, ούτε λάθος συμπεριφορές ή στάσεις και αυτό αυξάνει ακόμη περισσότερο την αίσθηση μοναξιά και αποσύνδεσης.
Αντίθετα άνθρωποι που δεν είναι τόσο τελειομανείς αντιλαμβάνονται τις αποτυχίες και τα λάθη ως κάτι το φυσικό και αναπόφευκτο. Μιλάνε για τις αποτυχίες τους με φίλους και συγγενείς και ενισχύουν την σύνδεση μεταξύ τους.
Οι τελειομανείς ψάχνουν την τελειότητα, ακριβώς επειδή δεν είναι σίγουροι για τον εαυτό τους. Πόσες φορές δεν ακούσαμε κάποιον να λέει: “Μακάρι να είχα μια άλλη δουλειά, μια δουλειά πιο ικανοποιητική” , ή “ Όταν θα χάσω 10 κιλά θα αλλάξει η ζωή μου”.
Το να θέτουμε ρεαλιστικούς στόχους είναι κάτι θετικό αλλά η ευτυχία και η αυτοεκτίμησή μας δεν πρέπει να εξαρτάται από την επίτευξη αυτών των στόχων. Είναι απαραίτητο να βρούμε μια μέση οδό ανάμεσα στην αναζήτηση της τελειότητας και στην αποδοχή του εαυτού.

Πως μπορούμε να απαλλαγούμε από την Τελειομανία;

Παρατηρούμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε.
Συνήθως οι τελειομανείς έχουν ένα διχοτομικό τρόπο σκέψης που στηρίζεται από την αρχή ¨όλα ή τίποτα, “ άσπρο – μαύρο”, “ επιτυχημένος – αποτυχημένος”, “ άσχημος – όμορφος”.
Εκτός όμως από τα άκρα υπάρχουν και άλλες πολλές όψεις.
2) Κατανοούμε πως η αποτυχία μπορεί να είναι χρήσιμη
Η αποτυχία δεν αποτελεί πάντοτε μια καταστροφή αλλά μια ευκαιρία για μάθηση. Τη στιγμή που θα κάνουμε λάθος είναι φυσικό να νιώσουμε ματαίωση και θυμό.
Το λάθος όμως κρύβει ένα θησαυρό. Ισως πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε
τους στόχους μας και να τροποποιήσουμε τις στρατηγικές μας.

3) Συγχωρούμε τον εαυτό μας
Οι άνθρωποι που είναι τελειομανείς συχνά είναι πολύ αυστηροί με τον εαυτό τους.
Όμως η κριτική και η ντροπή συμβάλλουν στο να καταστέλλονται τα κίνητρά μας.
Το να συγχωρέσει κανείς τον εαυτό του, πρόκειται για μια διαδικασία που χρειάζεται
χρόνο και φροντίδα για να μπορέσει να αλλάξει τον επικριτικό τρόπο σκέψης.
Βοηθάει να σκεφτόμαστε πως κανείς δεν είναι τέλειος και πως λίγο πολύ όλοι κάνουμε λάθη.
4) Μειώνουμε τα επίπεδα των προσδοκιών μας
Κάθε φορά που τοποθετούμε τον πήχη πολύ ψηλά και δεν κατορθώνουμε να τον Φτάσουμε, απογοητευόμαστε. Για το δικό μας καλό, όμως θα πρέπει να αποδεχτούμε
πως δεν είναι υγιές να περιμένουμε το τέλειο ούτε από εμάς, ούτε από τους άλλους.
Ο μοναδικός τρόπος για να είμαστε χαρούμενοι και να απολαμβάνουμε την ζωή είναι
να έχουμε ρεαλιστικές προσδοκίες.

5) Να αποδεχόμαστε τα αρνητικά συναισθήματα καθώς αποτελούν κομμάτι της ζωής
της ανθρώπινης εμπειρίας.
Όταν αποδεχόμαστε τα αρνητικά μας συναισθήματα είναι πιο εύκολο να προχωρήσουμε ακόμη και όταν έχει συμβεί κάτι άσχημο και να επιστρέψουμε
στα προηγούμενα επίπεδα ευτυχίας.

“ Ένας από τους βασικούς κανόνες του σύμπαντος είναι ότι τίποτα δεν είναι τέλειο. Η τελειότητα απλά δεν υπάρχει. Χωρίς τις ατέλειες δεν θα υπήρχα ούτε εγώ, ούτε εσείς.”

(Stephen Hawking 1942 – 2018).

Αιμιλία Αξιωτίδου
Οικογενειακή Σύμβουλος – Ψυχοθεραπεύτρια – Ψυχοπαιδαγωγός,
Επιστημονικός Συνεργάτης Ιατρικής Σχολής ΑΠΘ, Α ΠΡΠ ΑΧΕΠΑ.

Continue Reading

Οικογένεια

Ο Δεκάλογος Του «Λειτουργικού» Γονέα

Αγάπα το παιδί σου χωρίς προϋποθέσεις. Είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να του προσφέρεις
σαν γονέας. Είναι το λίπασμα, που θα το βοηθήσει να αναπτυχθεί ομαλά και παραγωγικά.

  • Βάλε στο παιδί σου όρια. Τα έχει ανάγκη καθώς του προσφέρουν ασφάλεια, γνωρίζοντας
    πώς να κινηθεί.
  • Να μην είσαι ούτε πολύ αυταρχικός, ούτε πολύ μαλακός γονέας. Το σωστό βρίσκεται στο
    μέσον. Ο αυταρχικός γονέας είναι ανασφαλής και βγάζει ανασφαλή παιδιά και ο μαλακός
    γονέας βγάζει ανεύθυνα παιδιά και μαλθακά.
  • Να μην χρησιμοποιείς την κριτική, αλλά τον έπαινο.
  • Η αποδοχή και η έγκριση είναι δύο απαραίτητες «βιταμίνες» που περιμένει το παιδί σου
    από εσένα.
  • Πέρασε όσο πιο πολύ ποιοτικό χρόνο μπορείς με το παιδί σου. Να είναι ο μόνος χρόνος
    που δεν χάνεται αλλά επενδύεται.
  • Θυμήσου ότι η πειθαρχία δεν είναι τιμωρία, αλλά ανάπτυξη της υπευθυνότητας.
  • Μάθε να μιλάς με το παιδί σου. Ο διάλογος είναι ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας.
  • Προσπάθησε πέρα από τα λόγια σου να διδάξεις το παιδί με το παράδειγμά σου. Μη
    διστάσεις να θυσιάσεις κάποιες από τις μη παραγωγικές σου συνήθειες, γιατί το παράδειγμά
    σου μιλάει πιο πολύ από τα λόγια σου.
  • Να είσαι ευέλικτος. Μη διστάσεις, αν κάνεις κάποιο λάθος στη σχέση με το παιδί σου, να
    ζητάς συγνώμη. Διδάσκεται πολλά το παιδί σου από αυτό.

Συντάκτης : Αλεξάνδρα Χ. Ευκαρπίδου

Continue Reading

Οικογένεια

Βασικοί λόγοι για τους οποίους οι έφηβοι μπαίνουν σε συμμορίες

Διάβασα σε ένα όμορφο βιβλίο τους λόγους, για τους οποίους οι έφηβοι καταφεύγουν σε
συμμορίες και γενικά σε προβληματικές περιθωριακές ομάδες. Αξίζει να το μοιραστώ μαζί σας.
Το παιδί είπαμε ότι αναζητεί μέσα στην οικογένεια την αποδοχή και την αίσθηση ότι έχει
τη δική του θέση και ανήκει κάπου. Όταν αυτό δε το βρει το αναζητά αλλού με αρνητικούς
τρόπους. Προσπαθεί να καλύψει αυτή τη βασική του ψυχική ανάγκη, που δε του κάλυψε η
οικογένεια του.
Μέσα στην συμμορία ο νέος βρίσκει αποδοχή, ανήκει κάπου, όπου είναι κάποιος και
σημαντικός.
Το παιδί, μέσα στην οικογένεια, αναζητά επίσης αγάπη, συναισθηματική ασφάλεια και
διασκέδαση (ευχάριστο περιβάλλον).
Όταν δεν τα βρει στρέφεται στις συμμορίες γιατί εκεί βρίσκει “αγάπη” (υποστηρίζουν έως
θανάτου ο ένας τον άλλο), βρίσκει τη συναισθηματική ασφάλεια, ότι οι «φίλοι» του είναι εκεί γι’
αυτόν, ό,τι και αν συμβεί. Τους ενώνει ο ίδιος σκοπός, που παλεύουν όλοι μαζί γι’ αυτόν,
στηρίζοντας αμέριστα ο ένας τον άλλον. Έπρεπε αυτό να το βιώσει στην οικογένεια και δεν το
πήρε. Ζήτησε ένα χαρούμενο περιβάλλον ν’ αναπτυχθεί και δεν το βρήκε, ενώ στη συμμορία ζει
την πλάκα. Διασκεδάζει, περνά καλά.
Οι συμμορίες προσφέρουν στο παιδί δύναμη (έλεγχο, ισχύ). Προσφέρουν σεβασμό και
ταυτότητα. Μέσα στο σπίτι του, με ένα πιθανώς αυταρχικό γονέα το παιδί όχι απλά δεν
ενδυναμώθηκε, αλλά παρ’ ολίγον «να ευνουχιστεί», γι’ αυτό φεύγει ν’ ανασάνει και να αισθάνεται
δυνατό. Αισθάνεται ότι αυτό ελέγχει τη ζωή του.
Έχει ταυτότητα, την οποία κινδύνευσε να χάσει σ’ ένα ασφυκτικό περιβάλλον, όπου η
οικογένεια ήταν το ρινγκ της αντιπαράθεσης δύο δυνατών αντιπάλων (της μητέρας και του
πατέρα), που μάχονταν για δύναμη και υπεροχή χωρίς να ενδιαφέρονται για επιζώντες. Σε μια
τέτοια οικογένεια ένιωθε ότι δεν το σέβονταν και μείωναν την αξία του και την προσωπικότητα
του, ενώ στη συμμορία συμβαίνει το αντίθετο. Του δείχνουν αμέριστη αναγνώριση, προσοχή και
σεβασμό.
Στην συμμορία του δίνεται ευκαιρία ν’ αποτελέσει πρότυπο, κατορθώνοντας κάποιο
σπουδαίο επίτευγμα. Στην οικογένεια δεν έπαιρνε αναγνώριση, αν και χρησιμοποίησε πολλούς
τρόπους, να πάρει την αναγνώριση και προσοχή των γονέων του.
Οι συμμορίες που προσφέρουν τη δυνατότητα της επιτυχίας. Του επιτρέπουν να δείξει τις
ικανότητες του και να πετύχει. Του αναγνωρίζουν την επιτυχία και πανηγυρίζουν όλοι γι’ αυτόν.
Τέλος οι συμμορίες του προσφέρουν όρια και προδιαγραφές. Έχουν κάποια δομή μέσα στην
οποία το παιδί νοιώθει ασφάλεια γνωρίζοντας μέχρι που μπορεί να φθάσει. Νοιώθει από τη δομή
αυτή προστασία.
Μετά από όλα αυτά ο Luis Gonzales Ph.d (ειδικός στην πρόληψη βίας) λέει: «Η οικογένεια
πρέπει να είναι η καλύτερη συμμορία».

Αλεξάνδρα Ευκαρπιδου

Εκπαιδευτικός- Life and parenting Coach

Continue Reading

Οικογένεια

Αγάπη και έρωτας στην εφηβεία.

Τα αγαπημένα μας παιδιά φθάνουν σύντομα στην εφηβεία. Και μαζί με αυτήν έρχεται
καυτό στην επιφάνεια το θέμα της σεξουαλικής αγωγής.


Η σεξουαλική αγωγή είναι καθαρά ευθύνη των γονέων και χρειάζεται να αρχίσει πολύ
νωρίς, στα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού, από τότε που το παιδί αρχίζει να γνωρίζει το σώμα
του και αντιλαμβάνεται τη διαφορά με τα παιδιά της ηλικίας του άλλου φύλου. Οι γονείς πρέπει να
μην αισθανόμαστε άσχημα να μιλήσουμε με τα παιδιά μας για τα ζητήματα αυτά.
Είναι η μεγάλη μας ευκαιρία, τότε, στην νηπιακή ηλικία, που θα θέτουν τις πρώτες
ερωτήσεις, να καθιερώσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης με τα παιδιά μας, που θα συνεχίσουμε και
αργότερα. Τα παιδιά που συνηθίζουν και αισθάνονται άνετα να ρωτούν τους γονείς τους για θέματα
γύρω από τον έρωτα και το σεξ, δε θα καταφύγουν έξω σε φίλους ή στις βρώμικες ταινίες να
πάρουν λανθασμένη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.


Οι ερωτήσεις που ρωτούν τα παιδάκια 2-6 ετών είναι «γιατί φουσκώνει η κοιλίτσα της
μαμάς» όταν είναι έγκυος στο επόμενο παιδί της οικογένειας. Ρωτούν «γιατί το τάδε κοριτσάκι δεν
έχει πουλάκι;» ή «πώς γεννιούνται τα παιδάκια;» χρειάζεται χωρίς ντροπή ή υπεκφυγές να είμαστε
έτοιμοι να απαντήσουμε χρησιμοποιώντας, αν θέλουμε και όμορφα σχετικά βιβλία για κάθε ηλικία,
που κυκλοφορούν στην αγορά. Οι απαντήσεις μας να είναι καθαρές, απλές και σωστές και να
απαντούν μόνο στην ερώτηση. Να καθησυχάζουμε το παιδί μας ότι τα αγόρια είναι διαφορετικά
από τα κορίτσια, ώστε να μη δημιουργούνται αισθήματα φόβου και ζήλειας.


Να μιλάτε για τα γυναικεία όργανα με απλούς όρους και όχι συνθηματικές λέξεις γιατί
διαφορετικά γεννάται η μυστικότητα, η ντροπή και η ενοχή γύρω από το θέμα. Να είμαστε σαφείς
και ειλικρινείς. Από μικρά μαθαίνουμε στα παιδιά την ανατομία του ανθρώπινου σώματος.
Μαθαίνουμε τα παιδιά μας με σοβαρότητα να μιλούν για όλα τα μέρη του σώματος τους.
Μαθαίνουν να σέβονται και να κρατούν ασφαλές το σώμα τους. Στα μικρά παιδάκια μαθαίνουμε,
ότι τα μέρη του σώματος μας θεωρούνται αυστηρά προσωπικά, γι’ αυτό τα έχουμε καλυμμένα με
τα ρούχα μας και ότι δε τα αγγίζουν ή τα χαϊδεύουν, ιδιαίτερα σε δημόσιους χώρους.
Επίσης τα μαθαίνουμε, ότι είναι καλό να αγκαλιάζουν και να φιλούν ο ένας τον άλλο για να
εκφράσουν την αγάπη τους με μέλη της οικογένειας ή συγγενικά και φιλικά, αλλά δε θα επιτρέπουν
σε κανένα να αγγίζει ή να χαϊδεύει τα γεννητικά τους όργανα.

Επίσης να μην έχουν με ξένους
σωματική επαφή, που νοιώθουν ότι τους ενοχλεί. Να έχετε φτιάξει ένα κλίμα εμπιστοσύνης, ώστε
να τα ενθαρρύνετε να σας μιλήσουν, αν αντιληφθούν κάτι περίεργο.
Οι καλύτερες ηλικίες για μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης είναι οι ηλικίες 8-12
ετών. Τα παιδιά ζητούν πιο συγκεκριμένες πληροφορίες γιατί βλέπουν το σώμα τους να αλλάζει.
Ιδιαιτέρως τα κορίτσια βλέπουν την έμμηνο ρύση, την αύξηση του στήθους κ.τ.λ. Οι ερωτήσεις που
θέτουν εδώ είναι: πονάει κανείς κατά την περίοδο, τι είναι οι όρχεις, τι δουλειά κάνουν, πώς γίνεται
η διαδικασία αναπαραγωγής, γιατί έρχεται η έμμηνος ρύση, πώς γεννιέται το παιδί, πού βρίσκεται
εννέα (9) μήνες και πολλές άλλες.


Οι γονείς οφείλουν, χωρίς γέλια, με σοβαρότητα, να ενημερώσουν το παιδί, για να
καταλάβει ότι αποτελεί σοβαρό θέμα και για να αναπτυχθεί εμπιστοσύνη. Διαφορετικά το παιδί θα
στραφεί σε άλλες πηγές για ενημέρωση, που δεν θα είναι οι κατάλληλες. Χρειάζεται λοιπόν οι
γονείς, σ’ αυτή την ηλικία των παιδιών τους, να έχουν αποκτήσει άνεση στο να συζητάνε μαζί τους
τα σεξουαλικά θέματα, ώστε μέχρι την ηλικία των 8-12 να έχουν συζητήσει αρκετά. Να έχουν
ετοιμάσει τα παιδιά για την εφηβεία. Αν σ’ αυτά τα χρόνια όμως τα αποθαρρύνετε από τέτοιες
συζητήσεις δυστυχώς θα στραφούν σε όχι και τόσο έγκυρες πηγές πληροφόρησης, όπως τους
φίλους, τα περιοδικά και τις ταινίες.
Η τελική και πιο δύσκολη ηλικία για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι η εφηβεία.
Γίνεται πιο δύσκολη η κατάσταση, αν δεν έχει προηγηθεί, όπως είπαμε προηγούμενη πληροφόρηση
και ετοιμασία.

Σ’ αυτή την ηλικία οι έφηβοι νιώθουν αμηχανία, άγχος και αστάθεια ψυχικής
διάθεσης. Νιώθουν άβολα για τις αλλαγές, που συμβαίνουν στο σώμα τους. Στα αγόρια συμβαίνει
συχνά η ονείρωξη και στα κορίτσια η έμμηνος ρύση. Χρειάζεται να γνωρίζουν τι ακριβώς τους

συμβαίνει και πώς θα τα αντιμετωπίσουν. Οι γονείς, πέρα από όλα τα ανατομικά χαρακτηριστικά
της εφηβείας και τις υγιεινές συνήθειες που τα συνοδεύουν, χρειάζεται να συνδέσουν το
σεξουαλικό με τον έρωτα και την αγάπη. Να μάθει το παιδί το συναισθηματικό κομμάτι της
υπόθεσης.
Να γνωρίζει καλά, ότι ο άνθρωπος χρειάζεται να λειτουργεί ψυχοσωματικά και τα δύο αυτά
είναι ενωμένα και αποτελούν την ολότητα της ύπαρξης του. Να γνωρίζουν ότι το σεξ δεν είναι
μόνο ικανοποίηση των αναγκών μας και δεν έχει μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις.
Χρειάζεται να είναι ειλικρινής και υπεύθυνος.

Να σέβεται τον εαυτό του και το άλλο
φύλο. Για να βιώσει με υγιή τρόπο ο έφηβος τον έρωτα και την αγάπη χρειάζεται οι γονείς του να
αποτελέσουν πρότυπο γι’ αυτόν. Να βλέπει πόσο τρυφεροί και εκδηλωτικοί είναι οι γονείς του,
πόσο σέβεται, αγαπά και νοιάζεται ο ένας τον άλλο. πόσο δε θέλει να φέρει σε δύσκολη θέση ο
ένας τον άλλον. Έτσι δίνουν το καλύτερο μάθημα συναισθηματικής αγωγής στα παιδιά.
Χρειάζεται να διδάξουμε από μικρά τα παιδιά μας να σέβονται την αξία “άνθρωπος”. Να
μάθουν στα παιδιά τους οι γονείς, ότι ο έρωτας και η αγάπη είναι διαδικασίες ψυχοσωματικές, που
και οι δύο μαζί λειτουργούνται.


Χρειάζεται να μάθουν τα παιδιά τους οι γονείς πώς να είναι ερωτικά σε κάθε πτυχή της
ζωής τους. Αυτό θα το μάθουν βλέποντας τους ίδιους τους γονείς τους πόσο ερωτικά
αντιμετωπίζουν της ζωή, τις ιδέες, τα όνειρα τους, πόσο ερωτικοί είναι στη διαχείριση των
συναισθημάτων τους και των επιδιώξεων τους στη ζωή.
Το παιδί γίνεται ερωτικό δηλαδή αγαπά με πάθος τους ανθρώπους, τη φύση, τα ταλέντα
του, τα όνειρα του, με την ομορφιά στην τέχνη, στη μουσική. Έτσι ο έρωτας αποκτά μια ευρύτερη
έννοια και έχει τη δύναμη να μετουσιωθεί σε δημιουργικότητα. Δεν προσκολλάται με εμμονή στην
ικανοποίηση του ενστίκτου, ως μόνη πηγή ευχαρίστησης, γιατί ζει και άλλες μεγάλες ικανοποιήσεις
στη ζωή με την οποία είναι ερωτευμένος.


Γονείς που βιώνουν την αληθινή αγάπη προς τη ζωή, τη σύζυγο τους και τα παιδιά γίνονται
το καλύτερο μη λεκτικό παράδειγμα για τα παιδιά τους. Αυτό που χρειάζεται να εμφυσήσουν οι
γονείς στον έφηβο τους είναι ότι το σεξ είναι μια αρκετά σοβαρή υπόθεση, που δεν πρέπει να
αντιμετωπίσουμε βιαστικά και που ούτως η άλλως είναι μια πράξη ενηλίκων. Η βιαστική και
ανεξέλεγκτη χρήση του εγκυμονεί κινδύνους π.χ σεξουαλικά νοσήματα και ψυχικός πόνος, πρόωρη
εγκυμοσύνη.
Προσοχή μεγάλη στο να μη προχωρήσει το παιδί σε οποιαδήποτε σεξουαλική επαφή από
υποχρέωση, φόβο ή πίεση.
Να δράττουν κάθε ευκαιρία οι γονείς από κάποια εκπομπή η ταινία να ρωτούν τα παιδιά:
«Εσύ τι πιστεύεις και τι έχεις σκεφτεί γι’ αυτό;». Μην εκφοβίσετε όμως το παιδί γιατί μπορεί να
του δημιουργήσετε πρόβλημα ψυχολογικό.
Μιλώντας μαζί με τον έφηβο για το σεξ, μη διστάσετε να εξετάσετε ερωτήματα του σχετικά
με την ηθική στο πλαίσιο των προσωπικών ή θρησκευτικών σας πεποιθήσεων.
Να μιλήσετε με τους εφήβους να γνωρίσουν, ότι ο έρωτας βάσει τελευταίων ερευνών στους
ενήλικες κρατά σήμερα όχι πάνω από έξι(6) μήνες. Στους εφήβους, που ακόμα τώρα
διαμορφώνουν τα χαρακτηριστικά του άλλου φύλου, πολύ λιγότερο.


Γι’ αυτό το λόγο εμφυσήστε τους την πίστη, ότι μπορεί να ερωτεύονται, να ενώνουν την
ψυχή τους, αλλά να είναι πολύ προσεκτικοί στο ν’ ενώσουν τα σώματά τους. Να δώσουν ή να
πάρουν υποσχέσεις, που ο χρόνος θα δείξει την ισχύ τους. Ενήλικες θα είναι μια ζωή, όπου θα
βιώνουν την σεξουαλική σχέση, παιδιά ανέμελα όμως μόνο τώρα μπορούν να είναι. Ας μη
βιάζονται λοιπόν. Ας δώσουν χρόνο στο σώμα και στα συναισθήματα τους να ωριμάσουν.
Τέλος συζητείστε μαζί τους για τον ύπουλο σεξουαλικό πόλεμο, που ζούμε σήμερα στην
κοινωνία. Στο πώς μας δημιουργούν ανάγκες ψυχοσωματικές και πώς με λανθασμένο τρόπο μας
προκαλούν μετά να τις ικανοποιήσουμε. Δείξτε τους τον τρόπο και με τι όπλα μπορεί να
πολεμήσουν σ’ αυτόν τον ύπουλο αγώνα. Να μάθουν να κρατούν το πηδάλιο του μυαλού και των
αισθήσεων.


Να κοντρολάρει ο έφηβος τα σεξουαλικά του είναι δείγμα ανδρείας και δύναμης τελικά. Ο
έλεγχος των παθών είναι χαρακτηριστικό των δυνατών ανθρώπων. Η βοήθεια του Θεού και της μυστηριακής ζωής της εκκλησίας είναι μεγάλη δύναμη σ’ αυτό τον αγώνα. Ο άνθρωπος εντελώς
μόνος χωρίς τη δύναμη του Θεού μπορεί και φθάσει πολύ χαμηλά.
Αγαπητοί γονείς, το θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης των εφήβων είναι τεράστιο.
Δεν μπορεί να εξαντληθεί. Αυτό που χρειάζεται είναι να προσεγγίζετε και να συζητάτε με τα παιδιά
σας με διακριτικότητα, εξατομίκευση και σεβασμό. Να είσθε κοντά τους από την μικρή ηλικία. Να
γίνεται εσείς και όχι κάποιος άλλος, ο εκπαιδευτής του παιδιού σας και σε αυτό το θέμα, όπως και
σε τόσα άλλα.


Δείξτε του το σωστό δρόμο μέσα από το παράδειγμα σας στο πόσο όμορφα και αγαπητικά
ζείτε την σχέση σας με τον πατέρα ή τη μητέρα του. Στα χέρια σας κρατάτε την κατάκτηση εκ
μέρους των εφήβων σας της υγιούς σεξουαλικότητας τους και της σωστής διαχείρισης της.
Για μια ακόμα φορά ο γονέας είναι ο αίτιος της ψυχικής και σωματικής υγείας του παιδιού
του.
Καλή δύναμη και φώτιση σ’ αυτή τη μεγάλη αποστολή!

Αλεξάνδρα Ευκαρπιδου

Εκπαιδευτικός- Life and parenting Coach

Continue Reading

Trending