Με τον Bleeps, που πιστεύω πως δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, τόσο ο ίδιος όσο και τα έργα του, γνωριζόμαστε εδώ και αρκετά χρόνια. Τη δουλειά του στους δρόμους της Αθήνας τη γνωρίζω σχεδόν από τα πρώτα του βήματα στην Ελλάδα.

Γράφει η Λιάνα Ζωζά

Εκείνο, όμως που μου δίνει ιδιαίτερη χαρά είναι πως μαζί κάναμε την πρώτη “συνομιλία”, από τη δική μου πλευρά, όταν παράλληλα με τα άρθρα μου, στο In Fact, μου ζητήθηκε και η συγεκριμένη συνομιλία! Τον ευχαριστώ λοιπόν, για πρώτη φορά δημόσια, που μου έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε παρέα μια εξαιρετική συνέντευξη, τότε, αλλά και που κάθε φορά που έχουμε να πούμε καινούρια πράγματα, είναι πάντα πρόθυμος για ενδιαφέρουσες συζητήσεις.

Επιπλέον, είναι για μένα, μεγάλη χαρά και τιμή, το ότι ξεκινάμε τη συνεργασία μας, με τη συμμετοχή του, στο επόμενο art project της Cube με τίτλο Tender is the Night!

-Σπουδάζεις στο Bristol, όπου και έρχεσαι σε άμεση επαφή με την “τοπική” street art σκηνή, η οποία σίγουρα δεν περιλαμβάνει μόνο τον Banksy, αλλά και άλλους street artists με αξιόλογη πορεία, όπως ο Inkie, ίσως και εφάμιλος του Banksy, o JPS, ο Nick Walker, o Cheba, ο Stinkfish και ο John5 … η επιλογή τους είναι εντελώς υποκειμενική και κάποιοι από αυτούς εμφανίστηκαν μόλις τα τελευταία χρόνια με εντυπωσιακή όμως παρουσία.

Μπόρεσες να συνυπάρξεις εύκολα στους δρόμους του Bristol μαζί τους και υπάρχει ίσως η επιθυμία μιας μικρής ή μεγαλύτερης επιστροφής εκεί?

-Στο Bristol έκανα επιπλέον σπουδές στην τέχνη. Ένα foundation, γιατί με ενδιέφερε διαχρονικά το πεδίο της τέχνης. Μην ξεχνάμε ότι η Αγγλία έχει οργανωμένη βιομηχανία τέχνης. Αυτό που φτάνει σε μας ως κάτι «υπερβολικό» ή και «σταρ» είναι απλά το προϊόν μιας καλά θεμελιωμένης βιομηχανίας.

Για μένα λοιπόν σε κείνη την πρώιμη φάση ενασχόλησης με τη street art δεν υπήρχε κάποιου τύπου ανταγωνισμός ή και αίσθημα κατωτερότητας, εφόσον ήμουν προσανατολισμένος στην αφομοίωση των στοιχείων που λάμβανα εκεί και στην υλοποίηση των προσωπικών επιδιώξεων διαλεκτικής στο δημόσιο χώρο μέσα από μια «ελληνική» οπτική. Σίγουρα έχω βέβαια δεχθεί επιρροές.

Η Αγγλία πάντα με γοητεύει και τη θυμάμαι με θετικό τρόπο. Θα μπορούσα να γυρίσω μάλλον μόνο στα πλαίσια μιας ατομικής ή συλλογικής έκθεσης, ή και δημιουργίας στο δημόσιο χώρο όχι όμως ως κομισσάριος κάποιου εμπορικού φαστιβάλ.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΜΥΣΤΙΚΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ, ΑΠΛΑ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΟΥΝ

-Επιστρέφεις στην Ελλάδα, σχεδόν παράλληλα με την αρχή της κρίσης και κάνεις τη διαφορά με έργα αμειγώς πολιτικά και σε εντελώς προσωπικό ύφος το οποίο και διατηρείς.

Ποιές ήταν οι πρώτες αντιδράσεις τόσο της εδώ street art σκηνής, όσο και των θεατών της δουλειάς σου?

-Η εγχώρια σκηνή με αποδέχθηκε ποικιλοτρόπως. Υπήρξαν καλλιτέχνες που δημιούργησαν κριτικό διάλογο μαζί μου, σεβόμενοι ο ένας τη δουλειά του άλλου. Δυστυχώς όμως υπάρχουν οι εγχώριοι «καταστροφολάγνοι», οι οποίοι λειτουργούν διαχρονικά προωθώντας τη λογική της κακοποίησης και ασυδοσίας. Αυτοί αποτέλεσαν και τους καταστροφείς των έργων μου.

-Πόσο καιρό σου πήρε να συστηθείς δημόσια και πως επέλεξες να το κάνεις? Γνωρίζω πως δούλευες για αρκετό καιρό χωρίς να αποκαλύπτεις την ταυτότητά σου και ποιός πραγματικά είναι ο Bleeps,  ψευδώνυμο που περιγράφει έναν ενοχλητικό μάλλον ήχο.

Τη συνέχεια της συνέντευξης θα τη βρείτε εδώ

Γράφει η Μαράη Γεωργούση*

Ποιος ήταν άραγε αυτός ο καλλιτέχνης της ονειρικής παραίσθησης και της αλληγορικής εικόνας;

Από την μικρή πόλη της Καταλωνίας βρέθηκε στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Παρισιού και μετέπειτα της Αμερικής. Η ζωή του γεμάτη πάθη και καθαρά μυθιστορηματική πλοκή.

Ο κύριος «Avida Dollars” «Απληστοδόλαρος» όπως τον χαρακτήρισε ο Αντρέ Μπρετόν,  δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει το παρατσούκλι αυτό ευθαρσώς για την προβολή του. Ο Σαλβαντόρ Νταλί υπονοούσε συχνά πως ήταν γεννημένος για να γίνει σουρεαλιστής ζωγράφος. Έλεγε πως η μόνη διαφορά με τους άλλους σουρεαλιστές είναι πως αυτός είναι σουρεαλιστής. Υπήρξε προκλητικός και εκκεντρικός πάντα, τόσο στις εμφανίσεις του όσο και στις δηλώσεις του.

Στον προσωπικό του έλεγχο επιδόσεων βαθμολόγησε τον εαυτό του με 16,4 και στον Mondrian έδωσε μόλις 0,6 ! Ο Manet πήρε  4,1, ενώ το alter ego του ο Πικάσο πήρε 11,9, εξάλλου ο Νταλί πάντα δήλωνε πως ήταν καλύτερος από εκείνον, τουλάχιστον έδωσε στον Ντα Βίντσι 18,4 δηλαδή μόνο δύο μονάδες πάνω από τον εαυτό του.

ΤΟ 1955 ΠΗΓΕ ΣΤΗ ΣΟΡΒΟΝΝΗ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΜΙΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΗ ΜΕ ΘΕΜΑ «ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ-ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ» ΕΦΤΑΣΕ ΜΕ ΜΙΑ ΑΣΠΡΗ ROLLS ROYCE ΔΙΑΚΟΣΜΗΜΕΝΗ ΜΕ ΚΟΥΝΟΥΠΙΔΙΑ, ΕΝΩ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΠΟΔΙ ΤΟΥ ΞΥΠΟΛΗΤΟ ΚΑΙ ΒΥΘΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΜΙΑ ΛΕΚΑΝΗ ΜΕ ΓΑΛΑ.

Σε ηλικία έξι ετών ο Σαλβαντόρ Νταλί είχε αποφασίσει να γίνει μάγειρας, άλλαξε γνώμη στα επτά του έτη, καθώς η ιδέα να γίνει Ναπολέων του είχε φανεί καλύτερη. Στην ηλικία αυτή ήταν που έκανε και την πρώτη του ζωγραφιά, μετά η πορεία του ήταν συνεχώς ανοδική. Μόλις έκλεισε τα δέκα ανακάλυψε τους ιμπρεσιονιστές, ενώ στα δεκατέσσερα τους ακαδημαϊκούς ζωγράφους. Σε ηλικία μόλις δεκαπέντε ετών συμμετείχε σε συλλογική έκθεση του Δημοτικού Θεάτρου του Φιγκέρες.

Το 1929 γνώρισε την Γκαλά Ελυάρ σύζυγο τότε του ποιητή Πωλ Ελυάρ, που μετέπειτα έγινε μούσα και σύζυγος δική του. Για τον λόγο αυτό ήρθε σε οριστική ρήξη με τον πατέρα του. Στην καλλιτεχνική του πορεία πειραματίστηκε, οραματίστηκε, άνοιξε νέους δρόμους. Σήμερα ανήκει στην κατηγορία των πλέον αναγνωρισμένων και αναγνωρίσιμων καλλιτεχνών παγκοσμίως.

Οπτασία προσώπου και φρουτιέρας σε μια παραλία (Apparition of Face and Fruit Dish on a Beach)

Στον πίνακα αυτό η αμμουδιά μετατρέπεται σε τραπέζι πάνω στo οποίo τοποθετείται μια ιδιότυπη νεκρή φύση, προσφέροντας την δυνατότητα  πολλαπλών ερμηνειών της υπάρχουσας σύνθεσης. Το κεφάλι του σκύλου ταυτόχρονα μετατρέπεται και σε βράχια, τα μάτια του γίνονται τούνελ που μπορεί κάποιος να δει μέσα από αυτά τμήμα του τοπίου, ενώ το κολάρο έχει την μορφή ενός αρχαίου υδραγωγείου. Αντίστοιχα στο κεντρικό τμήμα του πίνακα το πρόσωπο που διαγράφεται απαρτίζεται από διακριτά αντικείμενα: το αριστερό μάτι είναι το στόμιο μιας στάμνας, η μύτη, το στόμα και το πηγούνι σχηματίζονται από ένα φρούτο και το πίσω μέρος μιας καθιστής μορφής. Το μέτωπο του προσώπου παίρνει το σχήμα φρουτιέρας, ενώ τα μαλλιά είναι ταυτόχρονα αχλάδια και μέρος της πλάτης του σκύλου.

Τηλέφωνο «Αστακός», 1936.

Τηλέφωνο «Αστακός»

Το αφροδισιακό τηλέφωνο εκτέθηκε και στο Centre Georges Pompidou το 2002, μάλιστα πέρασαν να το δουν 900.000 επισκέπτες που σημαίνει 8.000 επισκέπτες κάθε ημέρα! Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Διεθνή Έκθεση του σουρεαλισμού το 1938. Είναι ένα από τα πιο γνωστά σουρεαλιστικά αντικείμενα που κατασκεύασε ο Νταλί σε τρείς εκδοχές. Είναι εμφανείς οι νύξεις και τα υπονοούμενα σε αυτό το έργο για την σχέση του φαγητού με την γενετήσια πράξη.

Τη συνέχεια του άρθρου θα τη βρείτε εδώ

Με την ευκαιρία της νέας θεματικής έκθεσης με τίτλο «Καλωσορίσατε–Η Ευρωπαϊκή Φιλοξενία και τα Σύνορά της» που διοργανώνεται στην The Project Gallery σε συνεργασία με το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Χανίων – Ελαιουργείον σε επιμέλεια Μεγακλή Ρογκάκου και Ιωάννη Ν. Αρχοντάκη συναντήσαμε τον εικαστικό και διευθυντή του χώρου Αλέξανδρο Μαγκανιώτη και μιλήσαμε τόσο για τις εικαστικές του δραστηριότητες, όσο και για την γκαλερί που διευθύνει τον τελευταίο καιρό.

Η έκθεση αυτή που εγκαινιάστηκε πριν λίγες μέρες και θα διαρκέσει ως τις 8 Ιουνίου  ανταποκρίνεται στην ιδέα της φιλοξενίας και της μετανάστευσης καλύπτοντας από διαφορετικές οπτικές γωνίες το θέμα.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

-Αλέξανδρε, είστε αρχιτέκτονας και εικαστικός. Συνδυασμός πολύ δημιουργικός Πώς ξεκινήσατε να ασχολείστε με την τέχνη;

-Από μικρός πάντα κάτι έφτιαχνα από ζωγραφική, κολάζ, μέχρι μικρογλυπτά και κατασκευές. Μετέπειτα στην διάρκεια των σπουδών μου στο Πολυτεχνείο παρακολουθούσα με δίψα όλα τα μαθήματα σχεδίου και ζωγραφικής.

Κατά την διάρκεια των μεταπτυχιακών μου σπουδών στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό στο Λονδίνο, μια τεκτονική αλλαγή στον τρόπο σκέψης μου συντελέστηκε. Το περιβάλλον εκεί πολύ πιο ελεύθερο και δημιουργικό, με ώθησε στην προσωπική έκφραση και την αναζήτηση ενός δικού μου σεναρίου, επιμένοντας πολύ στην έννοια του concept. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα και παράλληλα με την εργασία μου σε αρχιτεκτονικά γραφεία, αρχίζω να συμμετέχω σε εκθέσεις και να γνωρίζω τον εικαστικό χώρο.

-Μιλήστε μας για τις θεματικές που έχετε ασχοληθεί ως σήμερα.

-Η ενότητα με την Αλφάβητο ξεκίνησε το 2011,πρόκειται για 24 σχέδια, ένα για κάθε γράμμα της αλφαβήτου όπου για κάθε γράμμα εξεικονίζεται μια λέξη από ένα ζώο ή φυτό. Οι εικόνες προκύπτουν σαν κολάζ, φυτά και κεφάλια ζώων ξεπροβάλλουν μέσα από ανθρώπινα ρούχα ή ακόμα και παπούτσια. Ο ανθρώπινος χαρακτήρας που δηλώνουν τα ρούχα μπλέκεται με αυτόν του ζώου και ένα νέο υβρίδιο προκύπτει. Ένα σχόλιο για τις συμπεριφορές και τους ρόλους που όλοι παίρνουμε καθημερινά.

Το 2014 παρουσίασα στα Rooms της γκαλερί Καππάτος στο ξενοδοχείο St. George Lycabettus την θεματική «Μια διαταραχή της Μνήμης». Κυρίαρχο έργο, ένα σχέδιο που απεικονίζει τον ιερό βράχο της Ακρόπολης σε μια φανταστική εκδοχή εμπνευσμένη από την οριακή και ακραία σήμερα, πρόταση του K. F. Schinkel για την ανέγερση των ανακτόρων του Όθωνα πάνω στην Ακρόπολη. Μια απόπειρα να εκφραστεί η προσωπική μου αγωνία ως νεοέλληνα, σε αναζήτηση της ταυτότητας μου, μέσα ένα περιβάλλον γενικευμένης κρίσης επαγγελματικής και υπαρξιακής, υπό την απειλή μιας αναγκαστικής μετανάστευσης στην Γερμανία.

Αλλά τελικά η μετάβαση δεν θα πραγματοποιηθεί, η δική μου Ιθάκη είναι η Αθήνα και με οδηγό το κείμενο του Όμηρου, ξεκινάω για την επόμενη μου θεματική.

«Η ενότητα «Αναζητώντας τον Οδυσσέα» συγκροτεί μια ολότελα προσωπική, ερμηνευτική προσέγγιση σε γόνιμη διαλεκτική σχέση με το ομηρικό έπος, στην προέκταση του ποιητικού λόγου, των δοκιμασιών, των αντοχών, των αντιστάσεων και των προκλήσεων του αρχετυπικού ήρωα-ταξιδευτή στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου.

Η περιγραφή, λιτή, ακέραιη και αφαιρετική, στοχεύει στον πυρήνα του αφηγηματικού υλικού, εικονοποιεί συναισθηματικές και ψυχικές καταστάσεις, αποκρυσταλλώνει τις έννοιες της περιπλάνησης, της αναζήτησης και του κινδύνου πέρα από τους γνωστούς ορίζοντες, της ανθρώπινης θέλησης που ξεπερνά τα όρια, της γνώσης και της απώλειας, του νόστου, του ακατανίκητου πόθου του γυρισμού στην προγονική εστία.» Όπως γράφει χαρακτηριστικά και ο ιστορικός της τέχνης Γιάννης Μπόλης στον κατάλογο για την έκθεσή μου.

-Που έχετε παρουσιάσει δουλειά σας και που μπορεί κάποιος να θαυμάσει έργα σας; 

Τη συνέχεια της συνέντευξης μπορείτε να τη δείτε εδώ