Όταν ακούμε την ιδιότητα «Διευθυντής Ορχήστρας», ή μαέστρος όπως αποκαλείται συχνά στα ελληνικά από τον ιταλικό όρο, η χαρακτηριστική εικόνα σήμα-κατατεθέν, που συνήθως μας έρχεται αμέσως στο νου, σχεδόν σαν καρικατούρα, είναι κάποιος με άτακτα και τρελά μαλλιά, να κουνά τα χέρια του με μανιώδη τρόπο μπροστά σε μια ορχήστρα κρατώντας ένα λεπτό μακρόστενο ξυλάκι.
Από παιδί όταν ήμουν, αυτό το μακρόστενο ξυλάκι πάντα μου έκανε μεγάλη εντύπωση και μου προκαλούσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και περιέργεια.
Με αυτό, ο Διευθυντής Ορχήστρας φαινόταν να μεταδίδει μια επιβλητική αύρα, λες και ήταν ένας μάγος. Ναι, ένας μάγος της μουσικής -θα μπορούσε κάποιος να πει- που κρατάει ένα μαγικό ραβδί με το οποίο μπορεί να μαγεύει μια ολόκληρη ορχήστρα, Μια ορχήστρα σαν να την κρατούσε στην παλάμη του χεριού του, έτοιμη να εκτελεί ότι της προστάζει, άλλοτε με δύναμη και ένταση σαν κεραυνός κι άλλοτε απαλά σαν ρυάκι.
Αυτή η περιέργεια να ανακαλύψω τη φύση και την ιστορία πίσω από τη μπαγκέτα (baguette), όπως αποκαλείται η «ράβδος» του μαέστρο ή baton (όπως την αποκαλούν οι Άγγλοι) με έφερε σε επαφή με μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, αν και όχι πολύ διαδεδομένες προσωπικότητες/ συνθέτες στην ιστορία της κλασσικής μουσικής.
ΜΙΑ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΣΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ ΤΟΥ, ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ ΟΤΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ
Θεωρείται ο πατέρας του γαλλικού ύφους της Μπαρόκ μουσικής, όπως και της γαλλικής όπερας (tragédie en musique ή tragédie lyrique), από την οποία αποκήρυξε κάθε ιταλική επιρροή, αφού θεωρούσε την ιταλική όπερα ακατάλληλη για τη γαλλική γλώσσα και την προσάρμοσε κατά την προτίμηση του γαλλικού κοινού.
Επίσης, θεωρείται ο πρώτος Ευρωπαίος συνθέτης που επιμελήθηκε με περισσή λεπτομέρεια ό,τι αφορούσε την ορχήστρα δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην πειθαρχία των μουσικών και στην τήρηση του ρυθμού. Απαιτητικός καθώς ήταν, εκπαίδευε ο ίδιος τους μουσικούς και τους τραγουδιστές και διηύθυνε το θέατρό του μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια.
Μπορούμε να πούμε ότι έθεσε τις βάσεις για την ορχήστρα, με την σύγχρονη έννοια του όρου, γράφοντας για συγκεκριμένο αριθμό οργάνων και χωροθέτοντας τα σε συγκεκριμένες θέσεις. Η επίδραση της μουσικής του ήταν επίσης εμφανής στην Αυλή όπου και εργαζόταν καθώς αντί για τις αργές και επιβλητικές κινήσεις που είχαν επικρατήσει μέχρι τότε στα μπαλέτα και τους χορούς της Αυλής, εισήγαγε χορούς με ζωντάνια και γρήγορους εύθυμους ρυθμούς.
Μια προσωπικότητα που όμως, σημάδεψε την θέση του στην ιστορία με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να πει πως, παρ΄όλη τη μεγάλη δόξα, δύναμη και επιρροή που απολάμβανε, κινδύνευε να ξεχαστεί και να περιπέσει σε λήθη όντας σχεδόν άγνωστος σήμερα.
Ο λόγος που τον θυμόματε δεν ήταν άλλος από τον τρόπο που πέθανε.
Ο λόγος για τον Giovanni Battista Lulli ή κατά κόσμον Jean-Baptiste Lully.
Giovanni Battista Lulli ή κατά κόσμον Jean-Baptiste Lully
Γιος μιας οικογένειας μυλωνάδων, ο Lully γεννήθηκε το 1632 στη Φλωρεντία – το αρχικό του όνομα ήταν Τζοβάννι Μπατίστα Λούλλι (Giovanni Battista Lulli). Συνήθιζε να λέει ότι ένας Φραγκισκανός μοναχός του έδωσε τα πρώτα του μαθήματα μουσικής και του δίδαξε κιθάρα. Ωστόσο πληροφορίες για την γενικότερή του εκπαίδευση και τη μουσική του κατάρτιση κατά τη διάρκεια της νιότης του στη Φλωρεντία δεν έχουμε. Αργότερα έλαβε και μαθήματα βιολιού και χορού.
Το 1646, έπιασε το πρώτο τυχερό του λαχείο. Κατά τη διάρκεια του γιορτασμού του Mardi Gras, το Καρναβάλι στη Φλωρεντία, ενώ τριγύρναγε στους δρόμους ντυμένος ως Harlequin (αρλεκίνος) με το βιολί του διασκεδάζοντας τους παριστάμενους, ο νεαρός Lully προσέλκυσε τη προσοχή και το ενδιαφέρον του Roger de Lorraine, Chevalier de Guise, γιού του Charles.
Ο Δούκας του Guise (ο οποίος, όπως θα περίμενε κανείς από όλο αυτόν τον τίτλο, ήταν ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο.) ο οποίος επέστρεφε στη Γαλλία και έψαχνε κάποιον που μπορούσε να συνομιλήσει στα ιταλικά με την ανιψιά του, την Anne Marie Louise d’Orleans, τη Δούκισσα του Montpensier (εξίσου πολύ σημαντικό πρόσωπο που τύχαινε να είναι η ξαδέλφη του βασιλιά της Γαλλίας).
Ο Chevalier πήρε το αγόρι μαζί του στο Παρίσι όπου, σε ηλικία δέκα τεσσάρων ετών, εισήλθε στην υπηρεσία της Δούκισσας και έμεινε μέχρι το 1652, υπηρετώντας ως «garçon de chambre» και ως δάσκαλος ιταλικών. Στο μεταξύ και μέσα σε αυτό το διάστημα, ο Lully πιθανώς να αξιοποιούσε το χρόνο του εκεί προς βελτίωση των μουσικών του δεξιοτήτων δουλεύοντας με τους μουσικούς της αυλής της Δούκισσας και σπουδάζοντας με τους συνθέτες Nicolas Métru, François Roberday και Nicolas Gigault.
Το ταλέντο του έφηβου Lully ως κιθαρίστας, βιολιστής και χορευτής γρήγορα του χάρισαν το παρατσούκλι “Baptiste” και “le grand baladin” (μεγάλος καλλιτέχνης δρόμου).
O νεαρός Lully σύντομα κατάφερε να προσελκύσει την προσοχή του επίσης νεαρού Λουδοβίκου (ο οποίος στη συνέχεια θα στεφόταν Λουδοβίκος XIV της Γαλλία), όταν συμμετείχε μαζί του χορεύοντας στο μπαλέτο Ballet Royal de la nuit, όπου ο Lully έπαιξε και ερμήνευσε αρκετούς ρόλους, όπως π.χ. έναν βοσκό, έναν στρατιώτη και έναν ζητιάνο.
Ο Λουδοβίκος απολάμβανε τους ρόλους και τον χορό του Lully τόσο πολύ που πολύ γρήγορα τον διόρισε Compositeur de la musique instrumentale (Αυλικό Συνθέτη Οργανικής Μουσικής) της Βασιλική Αυλής, όπου θα διέμενε και θα πέρναγε το μεγαλύτερο μέρος της (μικρής) ζωής του εργαζόμενος εκεί, και στη συνέχεια διευθυντή της προσωπικής ορχήστρας βιολιών του βασιλιά, γνωστή ως Petits Violons («Μικρά Βιολιά») όπως και διευθυντή της βασιλικής ορχήστρας μουσικής δωματίου.
Στέφανος Δάνδολος: “Ένα ταξίδι στον κόσμο της λογοτεχνίας.”
Στο πλαίσιο του Masterclass, ο συγγραφέας μοιράζεται πολύτιμες συμβουλές γύρω από την συγγραφή ενός πετυχημένου μυθιστορήματος, από την έμπνευση μέχρι την κατάληξη στα ράφια των βιβλιοπωλείων και τις παρουσιάσεις. Δίνεται ιδιαίτερη βάση στον τομέα των ιστορικών μυθιστορημάτων και του ιδιαίτερου χειρισμού που αυτά απαιτούν, στα κύρια σημεία μίας ουσιαστικής έρευνας, στην ενδιαφέρουσα καταγραφή ιστορικών γεγονότων, αλλά και στην αποτύπωση ιστορικών προσωπικοτήτων στο πλαίσιο ενός βιβλίου.
Πρόκειται λοιπόν για ένα Masterclass που θα σταθεί διαφωτιστικό τόσο για φιλόδοξους συγγραφείς ιστορικών-και μη- μυθιστορημάτων, αλλά και για εν ενεργεία συγγραφείς που θέλουν να εξελίξουν το έργο τους.
Αποκτήστε το Master Class στον παρακάτω σύνδεσμο: Στέφανος Δάνδολος, ένα ταξίδι στον κόσμο της λογοτεχνίας | Master ART (teachable.com)
Βιογραφικό σημείωμα: Στέφανος Δάνδολος – Συγγραφέας και δημοσιογράφος
Ο Στέφανος Δάνδολος, ξεκίνησε την πορεία του στην λογοτεχνία το 1996 με την συγγραφή του πρώτου του μυθιστορήματος “Υπνοβάτες του Σεπτέμβρη”.
Έκτοτε ακολούθησαν πολλά ακόμα μυθιστορήματα που γνώρισαν τεράστια επιτυχία από το αναγνωστικό κοινό.
Το 2004 χαρακτηρίστηκε από τον Παύλο Μάτεσι ως «ο σημαντικότερος Έλληνας συγγραφέας της γενιάς του», ενώ το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο Μπότση για το σύνολο του πεζογραφικού του έργου, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Το ιστορικό μυθιστόρημά του με τίτλο “Ιστορία χωρίς όνομα” τιμήθηκε με το Βραβείο Κοινού Public 2018 για το Καλύτερο Ελληνικό Μυθιστόρημα, το Ειδικό Βραβείο Ενηλίκων Βιβλιοπωλείων Public 2018 και το Βραβείο Κοινού Athens Voice Choice 2017, ενώ μεταφέρθηκε στο θέατρο τη σεζόν 2019-20. Το 2020 κυκλοφόρησε το δωδέκατο βιβλίο του με τίτλο “Φλόγα και άνεμος”.
Ο Θανάσης Κουρλαμπάς μας ταξιδεύει σε… «Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία»!
Η πιο μαγική και συγκινητική χριστουγεννιάτικη ιστορία, ταξιδεύει και φέτος, αυτή τη φορά μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Η αγαπημένη ιστορία, μας οδηγεί να δημιουργήσουμε τους δικούς μας κόσμους, με μοναδικά εργαλεία την φαντασία μας και τη ζεστή αφήγηση του Θανάση Κουρλαμπά, ο οποίος «βγάζει το κοστούμι» του Εμπενίζερ Σκρουτζ και «ενδύεται το ίδιο το πνεύμα του συγγραφέα», παρασέρνοντάς μας με τη φωνή του, όπως συνήθιζε να κάνει και ο ίδιος ο Κάρολος Ντίκενς στο ακροατήριό του.
Φίλοι και θαυμαστές, μαζεύονταν τότε στο σπίτι της οικογένειας Ντίκενς στο Λονδίνο, για να ακούσουν τον χαρισματικό συγγραφέα να αφηγείται τις ιστορίες του και να ενσαρκώνει τους χαρακτήρες που με τόση αγάπη δημιούργησε.
Ο θεόπνευστος και αθάνατος λόγος του Ντίκενς, σε μετάφραση Μαρίας Σ. Μπλάνα, είναι εδώ, ξανά, για να απαλύνει τις καρδιές μας και να τις γεμίσει με αισθήματα αγάπης, συγχώρεσης και ελπίδας. Μαζευόμαστε λοιπόν γύρω από τη φωτιά του τζακιού και αφηνόμαστε σ’ αυτή τη μαγική χριστουγεννιάτικη ιστορία που, όπως λέει και ο συγγραφέας στον πρόλογο του βιβλίου του, «…μακάρι να μας στοιχειώσει για πάντα.
Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη σε συνεργασία με την GRID FOX και παραγωγή της A PRIORI.
Το βιβλίο ΜΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ του Κάρολου Ντίκενς σε μετάφραση Μαρίας Σ. Μπλάνα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κουκούτσι και πωλείται σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία. Η μετάφραση έχει γίνει πάνω στο πρωτότυπο κείμενο του Ντίκενς χωρίς καμία περικοπή.
Η θεατρική παράσταση ΜΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, που παρουσιάστηκε για μικρούς και μεγάλους στο θέατρο Διάνα σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, με τον Θανάση Κουρλαμπά στον ρόλο του Σκρουτζ και μαζί του έναν 14μελή ταλαντούχο θίασο, θα ζωντανέψει και φέτος τα Χριστούγεννα μέσω online streaming. Εισιτήρια στο www.ticketmaster.gr
Λίγα λόγια και ευχές από την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Όταν η ζωή μας πραγματώνεται πλέον σε μεγάλο βαθμό μέσα από «εθιστικές» οθόνες, όταν τα μάτια μας λαμβάνουν τόσα ερεθίσματα εκεί, η φαντασία μας, άραγε, δεν συρρικνώνεται; Δεν οδηγούμαστε συνειδητά ή υποσυνείδητα στην εντύπωση ότι μόνο όσα βλέπουν τα μάτια, είναι ζωντανά, αληθινά, σημαντικά, ενδιαφέροντα; Δε λέμε όλο και πιο εύκολα «όχι» σε μία δική μας δημιουργία; Σε μία ζωγραφιά, σε ένα βιβλίο; Κι όλοι αυτοί οι κόσμοι που περιμένουν να δημιουργηθούν μες στο πνεύμα μας; Τι; Στέκουν ακίνητοι, αμέτοχοι; Σκουριάζουν; Σκέψεις σαν κι αυτές και το δέος που αισθάνομαι για τα φωτισμένα βιβλία και τους αθάνατους συγγραφείς, ήταν το ερέθισμα γι’ αυτή την καλλιτεχνική δημιουργία με τους συνεργάτες μου. Θέλησα φέτος, να δώσω και μια άλλη προσέγγιση ενός βιβλίου και μαζί με τον Θανάση, να απλώσουμε το χέρι στα παιδιά, μικρά και μεγάλα, ώστε να ταξιδέψουμε σ’ αυτή τη μαγική ιστορία του Ντίκενς, ο καθένας όμως δημιουργώντας τον δικό του μοναδικό κόσμο. Τον κόσμο, που ο ίδιος θα χτίσει μέσα από τις λέξεις αυτού του βιβλίου. Ας ταξιδέψουμε, λοιπόν, κι ας πλημμυρίσουν οι ψυχές μας Αγάπη! Καλά Χριστούγεννα!
Λίγα λόγια και ευχές από τη Μαρία Μπλάνα
Τί είναι τα Χριστούγεννα; «Είναι η τρυφερότητα για το παρελθόν, το σθένος για το παρόν, η ελπίδα για το μέλλον. Είναι ο διακαής πόθος, πως κάθε ποτήρι θα ξεχειλίσει με ευχές θερμές και παντοτινές και πως κάθε δρόμος θα οδηγεί στην ειρήνη.» Μ’ αυτό το απόφθεγμα της Ανιές Μ. Φάρο, επιτρέψτε μου να κλείσω το μάτι στον Κάρολο Ντίκενς, που στη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του, μας καλεί να επιστρατεύσουμε την παιδική μας τρυφερότητα και το σθένος της ωριμότητάς μας, για να ξαναβρούμε την ελπίδα που, ειδικά φέτος, τη χρειαζόμαστε περισσότερο ίσως από ποτέ. Ελπίζουμε πως, έστω και με λίγα αποσπάσματα από το έργο αυτό, θα μπορέσουμε να μοιραστούμε μαζί σας την κοινή σε όλους μας επιθυμία να πετάξουμε από πάνω μας όσα μας βάρυναν το 2020 – ή να τα εκμεταλλευτούμε για ν’ αλλάξουμε προς το καλύτερο. Καλές γιορτές με υγεία!
Η A PRIORI και η GRID FOX σας εύχονται…
«Καλά Χριστούγεννα κι ο Θεός να μας ευλογεί όλους!»
Στην Πάνω Μεριά της Σαντορίνης ( την Οία) γεννήθηκε μήνα Νοέμβριο του 1882 η Καδιώ Νομικού από πατέρα καπετάνιο, που έκαμνε εμπόριο στην Μαύρη Θάλασσα το βισάντο , το γλυκό κρασί της Σαντορίνης. Νοικοκυρεμένη οικογένεια είχε την σειρά της και όπως όλοι οι πανέξυπνοι νησιώτες καπετανέοι, όργωναν τις θάλασσες και ευημερούσε το σπιτικό τους με τις οικονόμες και κουμανταδόρες γυναίκες τους.
Η πανέξυπνη Καδιώ παρακολουθεί και μαθαίνει σαν σφουγγάρι την διαχείριση και την οικονομία ενώ κατανοεί και την τύχη των γυναικών του νησιού. Άνδρες φευγάτοι στη δουλειά της Θάλασσας , γυναίκες στην στεριά στα κουμάντα των σπιτικών και της μητρότητας.
Στα 15 της και μόλις με τις γνώσεις της Γ΄ Δημοτικού την παντρεύουν με τον συντοπίτη καπετάνιο Γεώργιο Σιγάλα. Έμελλε να είναι ο μόνος και παντοτινός σύντροφος της ζωής της σε μια ζωή σα μυθιστόρημα γεμάτη περιπέτεια, θάνατο, πλούτη, κόπο, προβλήματα αλλά και πολλές νίκες και θριάμβους. Όπως είναι η ζωή.
Είχε την προίκα της από τα κουμάντα του πατέρα της, όμως η αξιοσύνη της φάνηκε στο δικό της σπίτι. Δουλειά στη θάλασσα ο Σιγάλας, επέστρεφε και άφηνε στην γυναίκα του τα κέρδη του να τα διαχειριστεί. Μικρή αλλά πανάξια κατάφερε να λειτουργεί το σπιτικό , τα αμπέλια και τα έσοδα της θάλασσας, να ξεχρεώνει το δάνειο του άνδρα της για το καράβι της δουλειάς του, να αγοράζει την μια σκούνα μετά την άλλη και το ένα καραβάκι μετά το άλλο, να κατανοεί δρομολόγια, καιρούς και εμπορεύματα, να διαχειρίζεται υπαλλήλους και εργάτες και με όλα αυτά στο κεφάλι της να γεννά 14 παιδιά .
14 εγκυμοσύνες, 14 γέννες -σκέψου το εσύ που το διαβάζεις- και την διαχείριση του πόνου από 7 θανάτους γιατί της επέζησαν μόνο τα 7 παιδιά.
Ο καπετάνιος της ερχόταν τον Οκτώβρη , απολάμβανε την οικογένειά του και την προκοπή της, κανόνιζε τις επόμενες δουλειές και τον Απρίλη ξανά στα πέλαγα. Και πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωσαν οι δουλειές . Έφτασε τα 40 η Καδιώ και ο στόλος της μεγάλωνε μαζί της.
Ο Πειραιάς το μεγάλο λιμάνι την καλούσε πια. Έτσι έφυγε από την Σαντορίνη και την γη που την γέννησε και την ανάπτυξε. Αγόρασε σπίτι στον Πειραιά , άνοιξε ναυτιλιακό γραφείο και οι δουλειές της μεγάλωσαν . Τα καραβάκια και οι σκούνες γίναν μεγάλα καράβια, πολλά καράβια. Ναυτιλιακές και οικονομικές επιχειρήσεις, όλες στο κεφάλι της, μαζί με φροντίδα της μεγάλης οικογένειας και το πολύ προσωπικό . Όλα περνούσαν από τον έλεγχο της . Αγόρασε κι άλλα ακίνητα και άλλα καράβια. Με την κοινή λογική και το γυναικείο της ψυχόρμητο διάλεγε εξαιρετικούς συνεργάτες, καπετάνιους, δικηγόρους, συμβούλους. Με το ένστικτο της μάνας -βασίλισσας τους ενσωμάτωνε στην οικογένειά της. Ήταν όλοι τους η μεγάλη οικογένεια της, τους φρόντιζε σαν συγγενείς. Και όσους άφησε πίσω στην Σαντορίνη και τα πληρώματα και τους υπαλλήλους, τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Τους ήξερε με τα ονόματά τους. Τους νοιάζονταν για τα προβλήματα, για τις οικογένειές τους.
Και αν και η προκοπή μεγάλη και ο αγώνας της διαχείρισης τεράστιος, η ζωή έχει άλλα σχέδια. Και η ζωή της Καδιώς ήταν σαν την θάλασσα. Πιότερες οι φουρτούνες από την νηνεμία. Ήρθε ο πόλεμος. Ήρθε η κατοχή. Επιτάχθηκαν καράβια και σπίτια, άλλα καράβια χάθηκαν, τα σπίτια καταστράφηκαν από τους κατακτητές. Θρήνησε τον χαμό αγαπημένων ανθρώπων. Συμφορές.
Στάθηκε εκεί ψυχωμένη και δυνατή η καπετάνισσα για την οικογένειά της και για τις δουλειές της. Μετά τον πόλεμο πήρε πάλι τα πάνω της . Σπούδασε και πάντρεψε τα παιδιά της, μεγάλωσε ακόμη την οικογένειά της και παράλληλα τον στόλο της. Εκμεταλλεύτηκε κάθε ευκαιρία της μεταπολεμικής κρίσης , με την πείρα και την εγγενή της ευφυία. Μπήκε στα liberties, έκανε συνεργασίες και συμμαχίες. Αυτή η γυναίκα της Γ’ Δημοτικού , η πολύτεκνη μάνα από την ταπεινή τότε Σαντορίνη, έφτασε να μιλά με πρωθυπουργούς και υπουργούς και διοικητές Τραπεζών. Με τα καράβια των αποζημιώσεων και τα έξυπνα ναύλα που διαχειρίστηκε προσκυνούσαν μπροστά της οι εξουσίες. Ο στόλος της μεγάλωνε και μαζί του οι κίνδυνοι, οι ζημιές, ο ανταγωνισμός. Όμως εκεί αυτή, ανθεκτική και έξυπνη. Ο αείμνηστος Ωνάσης συνομιλούσε μόνο μαζί της για να ανταλλάξουν εμπειρίες και στρατηγικές και ο σεβασμός του απέναντί της ήταν μεγάλος.
Σε έναν τόσο ανταγωνιστικό και ανδροκρατούμενο χώρο αυτή η καταπληκτική γυναίκα έβαλε το όνομά της στους καταλόγους των Lloyd’s ως «Madame Kadio Sigala”(Tζελίνα Χαρλαυτη, ιστορικός Ναυτιλίας).
Ανθεκτική Καπετάνισσα της ζωής και των επιχειρήσεων !
Άντεξε και αντιμετώπισε τις φουρτούνες στις επιχειρήσεις της , μα άντεξε και αντιμετώπισε τις φουρτούνες στην οικογένειά της. Χήρεψε, αρρώστησε σοβαρά, είδε θανάτους των παιδιών αλλά και της εγγονής της, ψυχολογικές ανημποριές των παιδιών της, δεν παραδόθηκε ποτέ στην θλίψη, αγκαλιάστηκε με την ελπίδα, δεν άφησε τα κανδήλια και της μνήμες των δικών της χωρίς φως. Ναυάγια, δάνεια, πόλεμος, καταστροφές, ο μεγάλος σεισμός στην Σαντορίνη, αρρώστιες . Τίποτα δεν της χαρίστηκε αν μελετήσεις την ζωή της.
Μεγάλα τα καράβια , μεγάλες οι φουρτούνες ! μα πιο μεγάλη φάνηκε η ψυχή της !
Αισιόδοξη, συμπονετική με ισχυρή Πίστη στον Θεό και έμπρακτη ανθρωπιά , ευέλικτη και προσανατολισμένη στην λύση και την δράση , γεμάτη κουράγιο και γενναιότητα, ήθος και σθένος. Όρθια μέχρι το τέλος της. Πως αλλιώς είναι ο ηγέτης?
Τίμησε την γη που την γέννησε, τίμησε την οικογένειά της, τίμησε την θάλασσα και τα δώρα της , μα πάνω από όλα τίμησε με υπομονή και αποδοχή τον ρόλο της και την ζωή της .
« Ήμουν πλασμένη για να προβλέπω τα πάντα» γράφει στα ημερολόγιά της και ο σύντροφος της καπετάν Σιγάλας στα ύστερά του , έδωσε την ευχή του στα παιδιά του και είπε « Εικόνισμα να την κάνετε την μάνα σας. Χωρίς αυτήν δεν θα ‘ μεστε σήμερα….. Είναι του Θεού άνθρωπος, γι’ αυτό και την αγαπάει ο Θεός. Και γω δοξάζω το όνομά Του που μου’ δωσε τέτοιον σύντροφο ο Θεός».
Κρατήθηκε η μνήμη της τιμημένη και από τα παιδιά και τα εγγόνια της, τους εργαζόμενους στη δούλεψή της, τους συνεργάτες της και τον Εφοπλιστικό κόσμο. Μια γυναίκα θρύλος και έμπνευση μαζί !
Πηγές : Καδιώς Κολύμβα «Η πάνω Μεριά του Κόσμου» εκδόσεις ΑΡΜΟΣ
