Όταν ακούμε την ιδιότητα «Διευθυντής Ορχήστρας», ή μαέστρος όπως αποκαλείται συχνά στα ελληνικά από τον ιταλικό όρο, η χαρακτηριστική εικόνα σήμα-κατατεθέν, που συνήθως μας έρχεται αμέσως στο νου, σχεδόν σαν καρικατούρα, είναι κάποιος με άτακτα και τρελά μαλλιά, να κουνά τα χέρια του με μανιώδη τρόπο μπροστά σε μια ορχήστρα κρατώντας ένα λεπτό μακρόστενο ξυλάκι.
Από παιδί όταν ήμουν, αυτό το μακρόστενο ξυλάκι πάντα μου έκανε μεγάλη εντύπωση και μου προκαλούσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και περιέργεια.
Με αυτό, ο Διευθυντής Ορχήστρας φαινόταν να μεταδίδει μια επιβλητική αύρα, λες και ήταν ένας μάγος. Ναι, ένας μάγος της μουσικής -θα μπορούσε κάποιος να πει- που κρατάει ένα μαγικό ραβδί με το οποίο μπορεί να μαγεύει μια ολόκληρη ορχήστρα, Μια ορχήστρα σαν να την κρατούσε στην παλάμη του χεριού του, έτοιμη να εκτελεί ότι της προστάζει, άλλοτε με δύναμη και ένταση σαν κεραυνός κι άλλοτε απαλά σαν ρυάκι.
Αυτή η περιέργεια να ανακαλύψω τη φύση και την ιστορία πίσω από τη μπαγκέτα (baguette), όπως αποκαλείται η «ράβδος» του μαέστρο ή baton (όπως την αποκαλούν οι Άγγλοι) με έφερε σε επαφή με μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, αν και όχι πολύ διαδεδομένες προσωπικότητες/ συνθέτες στην ιστορία της κλασσικής μουσικής.
ΜΙΑ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΣΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ ΤΟΥ, ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ ΟΤΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ
Θεωρείται ο πατέρας του γαλλικού ύφους της Μπαρόκ μουσικής, όπως και της γαλλικής όπερας (tragédie en musique ή tragédie lyrique), από την οποία αποκήρυξε κάθε ιταλική επιρροή, αφού θεωρούσε την ιταλική όπερα ακατάλληλη για τη γαλλική γλώσσα και την προσάρμοσε κατά την προτίμηση του γαλλικού κοινού.
Επίσης, θεωρείται ο πρώτος Ευρωπαίος συνθέτης που επιμελήθηκε με περισσή λεπτομέρεια ό,τι αφορούσε την ορχήστρα δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην πειθαρχία των μουσικών και στην τήρηση του ρυθμού. Απαιτητικός καθώς ήταν, εκπαίδευε ο ίδιος τους μουσικούς και τους τραγουδιστές και διηύθυνε το θέατρό του μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια.
Μπορούμε να πούμε ότι έθεσε τις βάσεις για την ορχήστρα, με την σύγχρονη έννοια του όρου, γράφοντας για συγκεκριμένο αριθμό οργάνων και χωροθέτοντας τα σε συγκεκριμένες θέσεις. Η επίδραση της μουσικής του ήταν επίσης εμφανής στην Αυλή όπου και εργαζόταν καθώς αντί για τις αργές και επιβλητικές κινήσεις που είχαν επικρατήσει μέχρι τότε στα μπαλέτα και τους χορούς της Αυλής, εισήγαγε χορούς με ζωντάνια και γρήγορους εύθυμους ρυθμούς.
Μια προσωπικότητα που όμως, σημάδεψε την θέση του στην ιστορία με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να πει πως, παρ΄όλη τη μεγάλη δόξα, δύναμη και επιρροή που απολάμβανε, κινδύνευε να ξεχαστεί και να περιπέσει σε λήθη όντας σχεδόν άγνωστος σήμερα.
Ο λόγος που τον θυμόματε δεν ήταν άλλος από τον τρόπο που πέθανε.
Ο λόγος για τον Giovanni Battista Lulli ή κατά κόσμον Jean-Baptiste Lully.
Giovanni Battista Lulli ή κατά κόσμον Jean-Baptiste Lully
Γιος μιας οικογένειας μυλωνάδων, ο Lully γεννήθηκε το 1632 στη Φλωρεντία – το αρχικό του όνομα ήταν Τζοβάννι Μπατίστα Λούλλι (Giovanni Battista Lulli). Συνήθιζε να λέει ότι ένας Φραγκισκανός μοναχός του έδωσε τα πρώτα του μαθήματα μουσικής και του δίδαξε κιθάρα. Ωστόσο πληροφορίες για την γενικότερή του εκπαίδευση και τη μουσική του κατάρτιση κατά τη διάρκεια της νιότης του στη Φλωρεντία δεν έχουμε. Αργότερα έλαβε και μαθήματα βιολιού και χορού.
Το 1646, έπιασε το πρώτο τυχερό του λαχείο. Κατά τη διάρκεια του γιορτασμού του Mardi Gras, το Καρναβάλι στη Φλωρεντία, ενώ τριγύρναγε στους δρόμους ντυμένος ως Harlequin (αρλεκίνος) με το βιολί του διασκεδάζοντας τους παριστάμενους, ο νεαρός Lully προσέλκυσε τη προσοχή και το ενδιαφέρον του Roger de Lorraine, Chevalier de Guise, γιού του Charles.
Ο Δούκας του Guise (ο οποίος, όπως θα περίμενε κανείς από όλο αυτόν τον τίτλο, ήταν ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο.) ο οποίος επέστρεφε στη Γαλλία και έψαχνε κάποιον που μπορούσε να συνομιλήσει στα ιταλικά με την ανιψιά του, την Anne Marie Louise d’Orleans, τη Δούκισσα του Montpensier (εξίσου πολύ σημαντικό πρόσωπο που τύχαινε να είναι η ξαδέλφη του βασιλιά της Γαλλίας).
Ο Chevalier πήρε το αγόρι μαζί του στο Παρίσι όπου, σε ηλικία δέκα τεσσάρων ετών, εισήλθε στην υπηρεσία της Δούκισσας και έμεινε μέχρι το 1652, υπηρετώντας ως «garçon de chambre» και ως δάσκαλος ιταλικών. Στο μεταξύ και μέσα σε αυτό το διάστημα, ο Lully πιθανώς να αξιοποιούσε το χρόνο του εκεί προς βελτίωση των μουσικών του δεξιοτήτων δουλεύοντας με τους μουσικούς της αυλής της Δούκισσας και σπουδάζοντας με τους συνθέτες Nicolas Métru, François Roberday και Nicolas Gigault.
Το ταλέντο του έφηβου Lully ως κιθαρίστας, βιολιστής και χορευτής γρήγορα του χάρισαν το παρατσούκλι “Baptiste” και “le grand baladin” (μεγάλος καλλιτέχνης δρόμου).
O νεαρός Lully σύντομα κατάφερε να προσελκύσει την προσοχή του επίσης νεαρού Λουδοβίκου (ο οποίος στη συνέχεια θα στεφόταν Λουδοβίκος XIV της Γαλλία), όταν συμμετείχε μαζί του χορεύοντας στο μπαλέτο Ballet Royal de la nuit, όπου ο Lully έπαιξε και ερμήνευσε αρκετούς ρόλους, όπως π.χ. έναν βοσκό, έναν στρατιώτη και έναν ζητιάνο.
Ο Λουδοβίκος απολάμβανε τους ρόλους και τον χορό του Lully τόσο πολύ που πολύ γρήγορα τον διόρισε Compositeur de la musique instrumentale (Αυλικό Συνθέτη Οργανικής Μουσικής) της Βασιλική Αυλής, όπου θα διέμενε και θα πέρναγε το μεγαλύτερο μέρος της (μικρής) ζωής του εργαζόμενος εκεί, και στη συνέχεια διευθυντή της προσωπικής ορχήστρας βιολιών του βασιλιά, γνωστή ως Petits Violons («Μικρά Βιολιά») όπως και διευθυντή της βασιλικής ορχήστρας μουσικής δωματίου.
«Ιστορίες για ατρόμητα κορίτσια – 40 μοναδικές Ελληνίδες»
Η επιτυχής ολοκλήρωση της παρουσίασης του βιβλίου της Κ. Σχινα
«Ιστορίες για ατρόμητα κορίτσια – 40 μοναδικές Ελληνίδες»
στη Βιβλιοθήκη Θεμάτων Ισότητας και Φύλου της ΓΓΙΦ
Στο πλαίσιο των δράσεων εξωστρέφειας και ευαισθητοποίησης για θέματα ισότητας των φύλων και ειδικότερα στον νέο κύκλο παρουσιάσεων βιβλίων της Βιβλιοθήκης Θεμάτων Ισότητας και Φύλου της ΓΓΙΦ, πραγματοποιήθηκε στις 14/5/2019 με ιδιαίτερη επιτυχία η παρουσίαση του βιβλίου της Κατερίνας Σχινά με τίτλο: «Ιστορίες για ατρόμητα κορίτσια – 40 Μοναδικές ελληνίδες».
Η Γενική Γραμματέας Ισότητας των Φύλων, Φωτεινή Κούβελα, απηύθυνε χαιρετισμό κατά την έναρξη της παρουσίασης, μέσα από τον οποίο τόνισε για το βιβλίο ότι οι ιστορίες των 40 μοναδικών Ελληνίδων:
αποτελούν ακράδαντο παράδειγμα γυναικείου σθένους
συνιστούν πεδίο παραδειγματισμού επί της υπέρβασης των εμποδίων
χαράσσουν ένα δρόμο διεκδίκησης, δύναμης και δημιουργίας κινήτρων, προκειμένου τα νέα κορίτσια να ακολουθήσουν τις κλίσεις τους, χτίζοντας τα όνειρά τους.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Γενική Γραμματέας δήλωσε ότι: Η πορεία γυναικών, όπως των προσωπικοτήτων του βιβλίου, αποδεικνύουν έμπρακτα ότι τα δικαιώματα των γυναικών και η πορεία προς την κατάκτηση και την εφαρμογή της ουσιαστικής ισότητας των φύλων στην πράξη, δεν αποτελούν υπόθεση ευχολογίου και θεωρητικών προσεγγίσεων και συμπλήρωσε ότι: Τον αγώνα για τη δόμηση αυτών των γυναικών συνεχίζουμε με το έργο μας καθημερινά στην ΓΓΙΦπρος την κατεύθυνση της μέγιστης δυνατής ενίσχυσης «ατρόμητων κοριτσιών». Των κοριτσιών και των γυναικών που δε φοβούνται, που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και που διεκδικούν την ισότητα ευκαιριών και πρόσβασης σε όλους τους τομείς του βίου μας.
Μετά την ολοκλήρωση των εισηγήσεων, ακολούθησαν ερωτήσεις- παρεμβάσεις εκ μέρους του κοινού, το οποίο είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με την συγγραφέα και τις εισηγήτριες επί των επιμέρους θεματικών του βιβλίου και δημιουργήθηκε γόνιμος και εποικοδομητικός διάλογος.
Όταν, ανάμεσα σε άλλα, η PeggyGuggenheim, ρωτήθηκε σχετικά με το πόσους συζύγους είχε, η αυθόρμητη απάντηση της ήταν: “δικούς μου ή των άλλων?” και σίγουρα, δεν ήταν η πρώτη φορά που οι δημόσιες προκλητικές απαντήσεις και τα καυστικά σχόλια της μεγάλης κυρίας της τέχνης, ταρακουνούσαν τα λιμνάζοντα νερά της κοινωνικής ηθικής.
Γκαλερίστα και συλλέκτρια εκπληκτικών έργων τέχνης, αλλά και αξιοσημείωτων καλλιτεχνών, κέρδισε επάξια τη ζηλευτή από πολλούς θέση της, στην τέχνη. Η σκανδαλώδης ζωή της, αποτελεί ακόμη και σήμερα αντικείμενο συζήτησης, ειδικά μετά τη μεταφορά της στην οθόνη, μέσα από το ντοκυμαντέρ Peggy Guggenheim: Art Addict.
Η ίδια έλεγε, πως ήταν μια απελευθερωμένη γυναίκα πολύ πριν βρεθεί ο όρος για να το περιγράψει. Η “απελευθέρωση” αυτή, την έκανε να εγκαταλείψει τον άνδρα και τα παιδιά της για έναν θυελλώδη έρωτα με τον JohnHolmes, να έχει μια έντονη ερωτική ζωή, λέγεται πως έχει κοιμηθεί σχεδόν με όλους τους συνεργάτες της καλλιτέχνες και πολλούς ακόμη και να περάσει τέσσερις ολόκληρες μέρες σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου με τον Samuel Beckett, χωρίς να σηκωθεί από το κρεββάτι, παρά μόνο για το room service.
Peggy Guggenheim in Venice
H Marguerite «Peggy» Guggenheim, γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου του 1898, στη Νέα Υόρκη, σε μια πλούσια εβραϊκή οικογένεια, μέλη της νεοϋορκέζικης εβραϊκής ελίτ και με καθορισμένο προορισμό από παράδοση, που ήταν να παντρευτεί κάποιον της ίδιας κοινωνικής τάξης και καταγωγής, να μεγαλώσει παιδιά και να ασχοληθεί με αγαθοεργίες.
Oscar Wilde: «Δεν μου αρέσει να μου δίνουν συμβουλές. Μπορώ να κάνω και μόνος μου λάθη»
“THERE ARE ONLY TWO TRAGEDIES IN LIFE: ONE IS NOT GETTING WHAT ONE WANTS, AND THE OTHER IS GETTING IT.”
Γράφει η Λιάνα Ζωζά
Η πλέον τραγική φυσιογνωμία της βικτοριανής εποχής, αλλά παράλληλα, ο συγγραφέας και ποιητής που η πολυτάραχη ζωή του θα μπορούσε να είναι ένα από τα έργα του, ο αντισυμβατικός Oscar Wilde, γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου του 1854, στο Δουβλίνο.
Η μητέρα του Jane ήταν σπουδαία ποιήτρια και έγραφε κάτω από το ψευδώνυμο Speranza, ενώ λέγεται πως μιλούσε άπταιστα πάνω από δώδεκα ξένες γλώσσες τις οποίες χρησιμοποιούσε για να μεταφράζει λογοτεχνικά έργα. Ο πατέρας του Sir William, ήταν διάσημος χειρουρουργός ωτορινολαρυγγολόγος και λαογράφος.
Ο Oscar, ήταν το δεύτερο από τα τρία παιδιά του ζευγαριού, γιατί υπήρχαν και άλλα τρία ετεροθαλή αδέλφια, που γεννήθηκαν εκτός γάμου, από διαφορετικές μητέρες και πριν το γάμο του με τη Jane. Τα παιδιά αυτά αναγνωρίστηκαν από τον Sir William, που ανέλαβε την ανατροφή και την εκπαίδευσή τους, όχι όμως μέσα στην οικογένεια, παρέα με τα “νόμιμα” παιδιά του.
Oscar Wilde reclining with Poems, by Napoleon Sarony in New York in 1882
Το πλούσιο αστικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, αλλά και οι διανοούμενοι γονείς του, έπαιξαν σίγουρα ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξη του Oscar Wilde, που στα εννέα του χρόνια μιλούσε άπταιστα Γαλλικά και Γερμανικά και στα δώδεκα του μπορούσε να απαγγείλει απ’ έξω μεγάλα αποσπάσματα από τα έπη του Ομήρου.
Τελειώνοντας το σχολείο, γίνεται δεκτός με υποτροφία στο Trinity College, όπου συγκατοικεί με τον αδελφό του Willie και συνεχίζει στο Magdalen College στην Οξφόρδη, όπου έρχεται σε επαφή με το κίνημα του Αισθητισμού μέσα από του καθηγητές του Walter Pater και John Ruskin, που ήταν και οι ιδρυτές του.
Εκεί, αρχίζει να διαφαίνεται, εκτός από την ευφυΐα του και η εκκεντρικότητα του χαρακτήρα του, τόσο μέσα από την εξεζητημένη εμφάνισή του, μακρυά μαλλιά, μεταξωτά πουκάμισα, βελούδινα σακάκια, όσο και μέσα από τη διακόσμησή του δωματίου του με φτερά παγονιού, λουλούδια και γαλάζιες πορσελάνες, για τις οποίες, σε μια κρίση ναρκισσισμού είχε πει: “ Κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ανταγωνιστώ τις γαλάζιες πορσελάνες μου.”
Τελειώνοντας τις σπουδές του, μετακομίζει στο Λονδίνο, εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή Poems, δίνει διαλέξεις στις ΗΠΑ και τον Καναδά με θέμα τον Αγγλικό Διαφωτισμό στην Τέχνη και επιστρέφει στο Λονδίνο, όπου ασχολείται με τη δημοσιογραφία και παίρνει τη θέση του ανάμεσα στους ήδη καταξιωμένους διανοούμενους της εποχής του.
Το 1884 παντρεύεται τον έρωτα της ζωής του, την όμορφη Constance Lloyd, με την οποία αποκτά δύο γιους, για τους οποίους γράφει το παραμύθι Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας.
Lifestyle
Ψυχολογία
Επίκαιρα Πρόσωπα
Επίκαιρα Πρόσωπα
Υγεία
Ξενοδοχεία
Videos
Επίκαιρα Πρόσωπα