Όταν ακούμε την ιδιότητα «Διευθυντής Ορχήστρας», ή μαέστρος όπως αποκαλείται συχνά στα ελληνικά από τον ιταλικό όρο, η χαρακτηριστική εικόνα σήμα-κατατεθέν, που συνήθως μας έρχεται αμέσως στο νου, σχεδόν σαν καρικατούρα, είναι κάποιος με άτακτα και τρελά μαλλιά, να κουνά τα χέρια του με μανιώδη τρόπο μπροστά σε μια ορχήστρα κρατώντας ένα λεπτό μακρόστενο ξυλάκι.
Από παιδί όταν ήμουν, αυτό το μακρόστενο ξυλάκι πάντα μου έκανε μεγάλη εντύπωση και μου προκαλούσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και περιέργεια.
Με αυτό, ο Διευθυντής Ορχήστρας φαινόταν να μεταδίδει μια επιβλητική αύρα, λες και ήταν ένας μάγος. Ναι, ένας μάγος της μουσικής -θα μπορούσε κάποιος να πει- που κρατάει ένα μαγικό ραβδί με το οποίο μπορεί να μαγεύει μια ολόκληρη ορχήστρα, Μια ορχήστρα σαν να την κρατούσε στην παλάμη του χεριού του, έτοιμη να εκτελεί ότι της προστάζει, άλλοτε με δύναμη και ένταση σαν κεραυνός κι άλλοτε απαλά σαν ρυάκι.
Αυτή η περιέργεια να ανακαλύψω τη φύση και την ιστορία πίσω από τη μπαγκέτα (baguette), όπως αποκαλείται η «ράβδος» του μαέστρο ή baton (όπως την αποκαλούν οι Άγγλοι) με έφερε σε επαφή με μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, αν και όχι πολύ διαδεδομένες προσωπικότητες/ συνθέτες στην ιστορία της κλασσικής μουσικής.
ΜΙΑ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΣΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ ΤΟΥ, ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ ΟΤΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ
Θεωρείται ο πατέρας του γαλλικού ύφους της Μπαρόκ μουσικής, όπως και της γαλλικής όπερας (tragédie en musique ή tragédie lyrique), από την οποία αποκήρυξε κάθε ιταλική επιρροή, αφού θεωρούσε την ιταλική όπερα ακατάλληλη για τη γαλλική γλώσσα και την προσάρμοσε κατά την προτίμηση του γαλλικού κοινού.
Επίσης, θεωρείται ο πρώτος Ευρωπαίος συνθέτης που επιμελήθηκε με περισσή λεπτομέρεια ό,τι αφορούσε την ορχήστρα δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην πειθαρχία των μουσικών και στην τήρηση του ρυθμού. Απαιτητικός καθώς ήταν, εκπαίδευε ο ίδιος τους μουσικούς και τους τραγουδιστές και διηύθυνε το θέατρό του μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια.
Μπορούμε να πούμε ότι έθεσε τις βάσεις για την ορχήστρα, με την σύγχρονη έννοια του όρου, γράφοντας για συγκεκριμένο αριθμό οργάνων και χωροθέτοντας τα σε συγκεκριμένες θέσεις. Η επίδραση της μουσικής του ήταν επίσης εμφανής στην Αυλή όπου και εργαζόταν καθώς αντί για τις αργές και επιβλητικές κινήσεις που είχαν επικρατήσει μέχρι τότε στα μπαλέτα και τους χορούς της Αυλής, εισήγαγε χορούς με ζωντάνια και γρήγορους εύθυμους ρυθμούς.
Μια προσωπικότητα που όμως, σημάδεψε την θέση του στην ιστορία με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να πει πως, παρ΄όλη τη μεγάλη δόξα, δύναμη και επιρροή που απολάμβανε, κινδύνευε να ξεχαστεί και να περιπέσει σε λήθη όντας σχεδόν άγνωστος σήμερα.
Ο λόγος που τον θυμόματε δεν ήταν άλλος από τον τρόπο που πέθανε.
Ο λόγος για τον Giovanni Battista Lulli ή κατά κόσμον Jean-Baptiste Lully.
Giovanni Battista Lulli ή κατά κόσμον Jean-Baptiste Lully
Γιος μιας οικογένειας μυλωνάδων, ο Lully γεννήθηκε το 1632 στη Φλωρεντία – το αρχικό του όνομα ήταν Τζοβάννι Μπατίστα Λούλλι (Giovanni Battista Lulli). Συνήθιζε να λέει ότι ένας Φραγκισκανός μοναχός του έδωσε τα πρώτα του μαθήματα μουσικής και του δίδαξε κιθάρα. Ωστόσο πληροφορίες για την γενικότερή του εκπαίδευση και τη μουσική του κατάρτιση κατά τη διάρκεια της νιότης του στη Φλωρεντία δεν έχουμε. Αργότερα έλαβε και μαθήματα βιολιού και χορού.
Το 1646, έπιασε το πρώτο τυχερό του λαχείο. Κατά τη διάρκεια του γιορτασμού του Mardi Gras, το Καρναβάλι στη Φλωρεντία, ενώ τριγύρναγε στους δρόμους ντυμένος ως Harlequin (αρλεκίνος) με το βιολί του διασκεδάζοντας τους παριστάμενους, ο νεαρός Lully προσέλκυσε τη προσοχή και το ενδιαφέρον του Roger de Lorraine, Chevalier de Guise, γιού του Charles.
Ο Δούκας του Guise (ο οποίος, όπως θα περίμενε κανείς από όλο αυτόν τον τίτλο, ήταν ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο.) ο οποίος επέστρεφε στη Γαλλία και έψαχνε κάποιον που μπορούσε να συνομιλήσει στα ιταλικά με την ανιψιά του, την Anne Marie Louise d’Orleans, τη Δούκισσα του Montpensier (εξίσου πολύ σημαντικό πρόσωπο που τύχαινε να είναι η ξαδέλφη του βασιλιά της Γαλλίας).
Ο Chevalier πήρε το αγόρι μαζί του στο Παρίσι όπου, σε ηλικία δέκα τεσσάρων ετών, εισήλθε στην υπηρεσία της Δούκισσας και έμεινε μέχρι το 1652, υπηρετώντας ως «garçon de chambre» και ως δάσκαλος ιταλικών. Στο μεταξύ και μέσα σε αυτό το διάστημα, ο Lully πιθανώς να αξιοποιούσε το χρόνο του εκεί προς βελτίωση των μουσικών του δεξιοτήτων δουλεύοντας με τους μουσικούς της αυλής της Δούκισσας και σπουδάζοντας με τους συνθέτες Nicolas Métru, François Roberday και Nicolas Gigault.
Το ταλέντο του έφηβου Lully ως κιθαρίστας, βιολιστής και χορευτής γρήγορα του χάρισαν το παρατσούκλι “Baptiste” και “le grand baladin” (μεγάλος καλλιτέχνης δρόμου).
O νεαρός Lully σύντομα κατάφερε να προσελκύσει την προσοχή του επίσης νεαρού Λουδοβίκου (ο οποίος στη συνέχεια θα στεφόταν Λουδοβίκος XIV της Γαλλία), όταν συμμετείχε μαζί του χορεύοντας στο μπαλέτο Ballet Royal de la nuit, όπου ο Lully έπαιξε και ερμήνευσε αρκετούς ρόλους, όπως π.χ. έναν βοσκό, έναν στρατιώτη και έναν ζητιάνο.
Ο Λουδοβίκος απολάμβανε τους ρόλους και τον χορό του Lully τόσο πολύ που πολύ γρήγορα τον διόρισε Compositeur de la musique instrumentale (Αυλικό Συνθέτη Οργανικής Μουσικής) της Βασιλική Αυλής, όπου θα διέμενε και θα πέρναγε το μεγαλύτερο μέρος της (μικρής) ζωής του εργαζόμενος εκεί, και στη συνέχεια διευθυντή της προσωπικής ορχήστρας βιολιών του βασιλιά, γνωστή ως Petits Violons («Μικρά Βιολιά») όπως και διευθυντή της βασιλικής ορχήστρας μουσικής δωματίου.
Η Κατάθεση ψυχής που κρατάτε στα χέρια σας γεννήθηκε στους δρόμους της στοργής & της θλίψης μια Μεγάλη Παρασκευή & διαμορφώθηκε μέσα στα φορτηγά της προσφοράς ,μεθωντας πνευματικά με το ευωδες άρωμα από την Ιχθυοσκαλα Νέας Μηχανιώνας.
Η Κυριακή με συνεπιβάτες την ανθρώπινη αδυναμία αλλά & την καλή προαίρεση ,ταξιδεύει τον αναγνώστη μέσα στα οποία συχνάζει η θλίψη & η απελπισία ,με τελικό προορισμό την πίστη & την ελπίδα στην Ανάσταση.
Το βιβλίο έχει στόχο να αφυπνίσει τη συνείδηση μας, ώστε να ακολουθήσουμε & εμείς δρόμους διακονίας προς τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο.
Π.Γεωργιος Χριστοδούλου Εφημέριος Ιερού Ναού Αγίας Σοφίας Νέου ψυχικου
Απο κάθε βιβλίο 1€ πηγαίενι στα Γεύματα Αστέγων & 1€ στην Ιεροποστολικη Στέγη Αγίου Διονυσίου εν Ολύμπου Ιεραποστολή Κεντρικής Τανζανίας Αρρουσας για τα παιδιά της Αφρικής.
Όταν ένας Ελβετός µεγιστάνας επισκέπτεται την Ελλάδα µε σκοπό τη συγκάλυψη ενός µυστικού και την αποκάλυψη ενός άλλου, η περιέργεια ενός µοναχού κορυφώνεται. Τι είναι το πέπλο που κάποιοι µανιωδώς ψάχνουν; Τι µυστικά κρύβει η Τράπεζα της Ελλάδος;
Τι ρόλο παίζει ένα κοινό σύµβολο;
Αθήνα 2007
Η Αριάδνη επιστρέφει στην Αθήνα όταν µια µεγάλη εφηµερίδα της δίνει µια µοναδική επαγγελµατική ευκαιρία. Όµως δεν είναι όλα όπως φαίνονται. Κάποιος προσπαθεί να την προειδοποιήσει ότι η ζωή της κινδυνεύει και ότι ένα σύµβολο που βλέπει παντού γύρω της δεν είναι τυχαίο. Ότι το σύµβολο που παρατηρεί παντού στους δρόµους της Αθήνας, σε Υπουργεία, σηµαίες χωρών και µεγάλες πολυεθνικές εταιρίες είναι µόνο η αρχή µιας νέας παγκόσµιας πραγµατικότητας. Τι ρόλο έπαιξαν πραγµατικά οι αρχαίοι φιλόσοφοι, οι θρησκείες και οι άγνωστοι πυραµίδες στην Ελλάδα, αλλά και οι σύγχρονες πολιτικές οικογένειες; Ποιοι είναι αυτοί που µας κυβερνούν και πώς είναι δυνατόν να τους ενώνει όλους ένα σύµβολο;
Σε µια απεγνωσµένη προσπάθεια να ανακαλύψει ένα µυστικό αιώνων και κυνηγηµένη από την αστυνοµία, η Αριάδνη θα ταξιδέψει στους αρχαιολογικούς χώρους της Αθήνας αλλά και πίσω στον χρόνο.
Βιογραφικό Σημείωμα
Ο Άρθουρ Αντωνόπουλος γεννήθηκε το 1975 στη Μελβούρνη, Αυστραλίας. Σπούδασε πολιτικές επιστήµες στο Πανεπιστήµιο Monash από όπου αποφοίτησε µετ’ επαίνων µε ειδίκευση στη Λογοτεχνία. Το µεταπτυχιακό του πάνω στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις στάθηκε η αφορµή να επισκεφθεί αρκετές φορές την Αθήνα λόγω κρατικών υποτροφιών, γεγονός που τον έφερε σε επαφή µε τις ρίζες του και τη βαθιά αγάπη του για την Ελλάδα. Έκτοτε εργάστηκε ως καθηγητής της αγγλικής γλώσσας σε ενήλικες, ενώ η έµφυτη αγάπη του για την επικοινωνία, ήταν αυτή που τον οδήγησε στα µονοπάτια της συγγραφής του πρώτου του µυθιστορήµατος µε τίτλο “Σκοτεινή Αθήνα”. Σήµερα ζει στην Αθήνα, κάνει µεταπτυχιακές σπουδές στην “Κλινική Ψυχολογία” στο ΕλληνοΑµερικανικού Πανεπιστηµίου και συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, παράλληλα µε τα σεµινάρια εκπαίδευσης προσωπικού επιχειρήσεων στη Λεκτική και
Στέφανος Δάνδολος: “Ένα ταξίδι στον κόσμο της λογοτεχνίας.”
Στο πλαίσιο του Masterclass, ο συγγραφέας μοιράζεται πολύτιμες συμβουλές γύρω από την συγγραφή ενός πετυχημένου μυθιστορήματος, από την έμπνευση μέχρι την κατάληξη στα ράφια των βιβλιοπωλείων και τις παρουσιάσεις. Δίνεται ιδιαίτερη βάση στον τομέα των ιστορικών μυθιστορημάτων και του ιδιαίτερου χειρισμού που αυτά απαιτούν, στα κύρια σημεία μίας ουσιαστικής έρευνας, στην ενδιαφέρουσα καταγραφή ιστορικών γεγονότων, αλλά και στην αποτύπωση ιστορικών προσωπικοτήτων στο πλαίσιο ενός βιβλίου.
Πρόκειται λοιπόν για ένα Masterclass που θα σταθεί διαφωτιστικό τόσο για φιλόδοξους συγγραφείς ιστορικών-και μη- μυθιστορημάτων, αλλά και για εν ενεργεία συγγραφείς που θέλουν να εξελίξουν το έργο τους.
Αποκτήστε το Master Class στον παρακάτω σύνδεσμο: Στέφανος Δάνδολος, ένα ταξίδι στον κόσμο της λογοτεχνίας | Master ART (teachable.com)
Βιογραφικό σημείωμα: Στέφανος Δάνδολος – Συγγραφέας και δημοσιογράφος
Ο Στέφανος Δάνδολος, ξεκίνησε την πορεία του στην λογοτεχνία το 1996 με την συγγραφή του πρώτου του μυθιστορήματος “Υπνοβάτες του Σεπτέμβρη”.
Έκτοτε ακολούθησαν πολλά ακόμα μυθιστορήματα που γνώρισαν τεράστια επιτυχία από το αναγνωστικό κοινό.
Το 2004 χαρακτηρίστηκε από τον Παύλο Μάτεσι ως «ο σημαντικότερος Έλληνας συγγραφέας της γενιάς του», ενώ το 2009 τιμήθηκε με το Βραβείο Μπότση για το σύνολο του πεζογραφικού του έργου, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Το ιστορικό μυθιστόρημά του με τίτλο “Ιστορία χωρίς όνομα” τιμήθηκε με το Βραβείο Κοινού Public 2018 για το Καλύτερο Ελληνικό Μυθιστόρημα, το Ειδικό Βραβείο Ενηλίκων Βιβλιοπωλείων Public 2018 και το Βραβείο Κοινού Athens Voice Choice 2017, ενώ μεταφέρθηκε στο θέατρο τη σεζόν 2019-20. Το 2020 κυκλοφόρησε το δωδέκατο βιβλίο του με τίτλο “Φλόγα και άνεμος”.
