Ψυχολογία

Η αρετή που αλλάζει δραστικά την ζωή μας

Υπομονή-Η αρετή που αλλάζει δραστικά την ζωή μας

Σήμερα θα ήθελα να μιλήσουμε για μία αρετή η οποία μου άλλαξε την ζωή. Βέβαια, άργησα να την αντιληφθώ. Την είχα ακούσει. Νόμιζα πως την ήξερα. Αλλά δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ. Ποτέ δεν γίναμε φίλοι.

Και ξέρεις τι συμβαίνει; Όταν δεν γίνεσαι φίλος με τα πράγματα τότε δεν μπορείς να τα απολαύσεις. Δεν μπορείς να ωφεληθείς από αυτά.

Και είναι πολύ λογικό. Γιατί, σκέψου το, αν κάποιος δεν είναι φίλος μαζί σου θα του δώσεις το μέγιστο του εαυτού σου; Θα κάνεις αυτά που θα έκανες για έναν άνθρωπο που θεωρείς φίλο σου;

Κάπως έτσι είναι τα πράγματα στην ζωή. Όλα συσχετίζονται. Και πρέπει να μάθουμε να συσχετιζόμαστε. Πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε. Πρέπει να μάθουμε να συμφιλιωνόμαστε. Γιατί μόνο όταν μάθουμε να δημιουργούμε καλές και βαθιές σχέσεις, τότε και μόνο μπορούμε να απολαύσουμε τους άλλους ανθρώπους, τις καταστάσεις, τα πάντα. Αλλιώς θα είμαι σε μια συνεχή διαμάχη. Κόντρα.

Είμαι ένας άνθρωπος που όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα βιαζόμουν. Ήθελα να κάνω τα πράγματα γρήγορα. Ο τρόπος που δούλευα, που ζούσα, που υπήρχα, ήταν μονίμως μια ταχύτητα.

Ήμουν το παιδί της πόλης. Για την ακρίβεια η Αθήνα είχε πολύ αργούς ρυθμούς για εμένα. Νέα Υόρκη, Λονδίνο, ίσα ίσα με προλαβαίνανε. Γιατί; Γιατί έτσι έμαθα. Έτσι συνήθισα τον εαυτό μου. Έτσι με εκπαίδευσα. Έμαθα ότι πρέπει να κάνω αυτό γρήγορα και το άλλο και το άλλο και να προλάβω και εκείνο και το επόμενο.. Η υπομονή ήταν μια άγνωστη λέξη για εμένα.

Θυμάμαι πήγαινα ταξίδι – εκδρομή και βιαζόμουν να φτάσω. Μου λέγανε για την διαδρομή, αυτό που έκανε και ο Οδυσσέας, αλλά δεν μπορούσα να το καταλάβω. Τους έλεγα “Για εμένα δεν έχει νόημα η διαδρομή, έχει νόημα το αποτέλεσμα”. Και ήμουν σε μια συνεχή ανυπομονησία.

Αλλά ξέρεις αν κάτι δεν μπορούμε να το καταλάβουμε μόνοι μας οι άνθρωποι το φέρνει η ζωή. Έτσι λοιπόν μέσα σε όλη αυτή την διαδικασία αυτό που παρατηρούσα ήταν το εξής: Καθώς εγώ προσπαθούσα και έκανα τα πράγματα όλο και πιο γρήγορα τα αποτελέσματα ερχόντουσαν όλο και πιο αργά. Και λέω “Πώς γίνεται αυτό;”.

Μέχρι που κάποια στιγμή, σε ένα σεμινάριο που είχα πάει, άκουσα μια πολύ ωραία παραβολή από έναν δάσκαλο ρητορικής, τον συνονόματο μου Μανώλη, καλή του ώρα.

Υπήρχαν, λοιπόν, δύο ξυλοκόποι. Τους ζητήθηκε να κόβουν δέντρα. Όπως καταλαβαίνεις ο ένας για να πάρει έναν καλύτερο μισθό είπε “Εγώ μπορώ να κόβω πενήντα δέντρα την ημέρα”. Ο άλλος είπε “Εγώ μπορώ να κόβω μόνο δέκα δέντρα την ημέρα”. Και ξεκίνησαν λοιπόν. Και ο καθένας πληρωνόταν γι’ αυτό που μπορούσε να κάνει. Ο γρήγορος ξυλοκόπος, έκοβε έκοβε έκοβε ασταμάτητα. Πενήντα δέντρα την ημέρα. Την πρώτη μέρα, την δεύτερη, την τρίτη.. Ο δεύτερος.. έκοβε αργά και χωρίς βιασύνη.. Ο καιρός πέρασε και μετά από τρεις μήνες ξέρεις τι συνέβη; Ο δεύτερος ξυλοκόπος είχε κόψει πολλά περισσότερα δέντρα από τον πρώτο. Γιατί; Γιατί είχε τον χρόνο να ακονίσει το τσεκούρι του με αποτέλεσμα να είναι πολύ πιο παραγωγικός με πολύ λιγότερο χρόνο εργασίας.

Κάποια στιγμή λοιπόν, σε έναν ψυχολόγο που είχα πάει, πολλά χρόνια πριν, μου είχε πει μια πολύ ωραία κουβέντα που πάλι δεν την είχα καταλάβει τότε. Μου έλεγε “Αν θέλεις να βγάλεις χρήματα σταμάτα να δουλεύεις”. Και δεν το κατάλαβα. Και του λέω “Κάτσε ρε φίλε, εσύ δεν δουλεύεις;”.

Και όμως είχε δίκιο. Γιατί αν σκεφτείς και αν πάμε πίσω και στην Αρχαία Ελλάδα όλοι αυτοί οι άνθρωποι που φιλοσόφησαν τι έκαναν; Είχαν χρόνο να σκεφτούν. Το μυαλό δουλεύει με αυτό τον τρόπο.

Έτσι λοιπόν τι θέλω να σου πω; Αυτό που θέλω να σου πω είναι το εξής: Άρχισε να παρατηρείς το πόσο γρήγορα κινείσαι σε σχέση με αυτό που κάνεις. Έχεις χρόνο να σκεφτείς; Αν όχι; Βάλε μια παύση και άρχισε να σκέφτεσαι.

Όμως σε αυτό το σημείο θέλω να σε ρωτήσω το εξής: Ποια είναι αυτή η αρετή που αν αναπτύξουν οι άνθρωποι – και την οποία την αναπτύσσω, δεν την έχω αναπτύξει ακόμη, απλώς έχω αρχίσει να βλέπω τα οφέλη της και μου αρέσει αυτό – μπορεί να τους προσφέρει πολλά δώρα και οφέλη;

Είναι η αρετή της υπομονής. Από τότε που άρχισα να βάζω την υπομονή (επαναλαμβάνω, θέλω πολύ δουλειά ακόμα αλλά είμαι σε καλό δρόμο) πρακτικά στην ζωή μου, η ζωή μου άρχισε να αλλάζει. Τα αποτελέσματα μου είναι καλύτερα γιατί είμαι πιο παραγωγικός αλλά το σημαντικότερο είναι πως είναι πιο ξεκούραστο το σώμα μου, η ψυχή μου και το μυαλό μου.

Έτσι λοιπόν παρατήρησε πόσο υπομονετικός είσαι; Αν τα πράγματα δεν συμβαίνουν όπως θα ήθελες να συμβούν ή στους χρόνους που θα ήθελες να συμβούν τότε κάνε ένα βήμα πίσω, δες τι μπορείς να μάθεις, δες τι άλλο μπορείς να κάνεις, δες μήπως πήγες να αποκλίνεις από αυτό που πήγες να κάνεις.

Γιατί κάποιες φορές υπάρχει μια συνειδητότητα η οποία είναι δικιά μας και πολύ πιο σοφή από εμάς, και δεν την ακούμε και μέσα από αυτά τα παραδείγματα της ζωής μας δίνεται η ευκαιρία. Εσύ τι θα κάνεις; Θα επιλέξεις να αδράξεις αυτή την ευκαιρία και να πας παρακάτω ή θα προσκολλήσεις στον παλιό εαυτό που το μόνο που κάνει είναι να σε οδηγεί σε τοίχους που πονάνε όταν έρχεσαι σε επαφή μαζί τους; Ο καθένας επιλέγει πως θα στρώσει.

Να θυμάσαι πως όλοι οι άνθρωποι γεννηθήκαμε για να ζήσουμε μια όμορφη ζωή. Μια γαλήνια ζωή. Μια χαρούμενη ζωή.

Είσαι υπέροχος!

Να Αγαπάς τον Εαυτό σου και να Ζεις με Πάθος!

Πηγή

Ψυχολογία

O #1 παράγοντας που καθορίζει την ζωή σου

–Συνειδητότητα

Ψυχολογία

O #1 παράγοντας που καθορίζει την ζωή σου

O #1 παράγοντας που καθορίζει την ζωή σου-Συνειδητότητα

Αυτό το οποίο θα συζητήσουμε σήμερα, πραγματικά το σκέφτομαι, το διαβάζω και το μελετώ πάρα πολλά χρόνια τώρα.

Δεν θα σου πω ότι αυτό που θα μοιραστώ σήμερα μαζί σου είναι όλη η αλήθεια του κόσμου. Είναι αυτό που εγώ ξέρω τώρα, αυτό που συμφωνώ, αυτό που μου ταιριάζει και αυτό με το οποίο έχω επιλέξει να πορεύομαι την ζωή μου.

Τι είναι αυτό που καθορίζει την ζωή ενός ανθρώπου;

Θα το πω με μία λέξη, γρήγορα.. Η συνειδητότητα του. Πώς δουλεύει ο εγκέφαλος. Γίνεται ένα γεγονός, έχω μια άποψη γι’ αυτόν και αυτό καθορίζει όλη μου την ζωή..

Ας δούμε ένα παράδειγμα:

Πάω λοιπόν σε ένα ραντεβού, καθυστερεί η κοπέλα να έρθει, λέω μέσα μου “Δεν με σεβάστηκε. Δεν με σέβεται. Εγώ έχω έρθει εδώ στην ώρα μου, περιμένω.. κάνει κρύο.”. Τελικά φεύγω και δεν την περιμένω ή όταν έρχεται είμαι μέσα στα μούτρα και τα νεύρα και τσακωνόμαστε. Καθόρισε το μέλλον μας; Απόλυτα.Γιατί μία, δύο, τρεις, τέσσερις, πέντε… θα χωρίσουμε.

Το ίδιο και με την δουλειά. Βλέπω αυτό που συμβαίνει έξω, σε ένα παγκόσμιο επίπεδο αν θέλεις, λέω “Είναι κρίση”, “Είναι δύσκολο”, “Δεν γίνεται”, “Αποκλείεται”.. Ενδεχομένως δεν κάνω ποτέ επιχείρηση ή δεν φέρομαι καλά στους εργοδότες μου, στους συνεργάτες μου και δεν έχω χρήματα.

Το ίδιο και με τους φίλους μου. Με έναν ανάλογο τρόπο μπορώ να μείνω χωρίς φίλους.

Όμως, αν εκείνη την στιγμή που η κοπέλα μου αργούσε, εγώ σκεφτόμουν πως ετοιμάζεται γιατί θέλει να είναι περιποιημένη. Ή αν σκεφτόμουν ότι είχε πολύ δουλειά και παρ’ ότι θα μπορούσε να μου πει ότι δεν θα βγούμε επέλεξε να αργήσει λίγο αλλά να έρθει, να βγούμε.

Ή αν σκεφτόμουν ότι τώρα στην κρίση, επειδή όπως έλεγαν οι Κινέζοι η κρίση κρύβει πάντα μια ευκαιρία, μπορώ να κάνω εγώ κάτι ξεχωριστό, κάτι μοναδικό και επειδή δεν το κάνουν οι περισσότεροι, καλώς ή κακώς, εγώ θα μπορώ να πάω παρακάτω.

Όμως τι δεν μου επιτρέπει να τα κάνω όλα αυτά;

Η συνειδητότητα μου.

Ας δούμε άλλο ένα παράδειγμα:

Αυτή την στιγμή είμαι σε ένα βουνό. Αυτή την στιγμή στο βουνό εγώ έχω μια συγκεκριμένη θέα. Δεν μπορώ να δω πίσω από το βουνό. Μπορώ να δω μέχρι εκεί πέρα που φτάνει η όραση μου. Έτσι λοιπόν, αλληγορικά μιλώντας, αυτό που μπορώ να δω είναι η συνειδητότητα μου. Αυτό που υπάρχει πίσω από το βουνό δεν μπορώ να το δω.

Όμως τι γίνεται, ότι και να συμβεί εδώ πέρα γύρω, εγώ θα το κρίνω με βάση τις γνώσεις που έχω. Ας υποθέσουμε για παράδειγμα ότι είναι βράδυ και αρχίζω να ακούω θορύβους. Τι θα κάνω; Θα αρχίσω να σκέφτομαι ενδεχομένως, αν τρέξω στην παλιά ηλικία, φαντάσματα και τέτοια πράγματα ή αρκούδες και οτιδήποτε. Μπορεί να αρχίσω να φοβάμαι. Γιατί αυτή είναι η συνειδητότητα μου.

Αν όμως μπορούσα να δω πίσω από το βουνό, δηλαδή η συνειδητότητα μου ήταν αυξημένη, τότε τι γίνεται; Θα μπορούσα να δω ότι ενδεχομένως είναι κάποιες γάτες που παίζουν. Τόσο απλό. Έτσι δεν είναι;

Όμως τι είναι η συνειδητότητα;

Πολύ ωραίο ερώτημα. Το έμαθα πριν από λίγες ημέρες και γι’ αυτό έκανα άρθρο για να έρθω να το μοιραστώ μαζί σου. Κάποιοι άνθρωποι συνειδητότητα πιστεύουν ότι είναι το πως βλέπουμε τον κόσμο. Αυτό που σου περιέγραψα προηγουμένως. Ή ο τρόπος που αντιδρούμε ή το πως νιώθουμε. Αυτά όλα είναι η μία πτυχή της συνειδητότητας.

Αυτό όμως που έμαθα και συγκλονίστηκα πραγματικά είναι το εξής: Συνειδητότητα είναι το μέρος από το οποίο προερχόμαστε οι άνθρωποι. Είναι η ύλη σε πολύ υψηλή συχνότητα την οποία δεν μπορούμε να την δούμε με τα μάτια μας, από την οποία προερχόμαστε.

Έτσι λοιπόν τι συμβαίνει; Όταν οι άνθρωποι μάθουμε να σταματάμε τις σκέψεις μας και να αφήνουμε κενό ανάμεσα στις σκέψεις – γιατί οι άνθρωποι σκεφτόμαστε ακατάπαυστα – αν αφήσουμε ένα απειροελάχιστο κενό τότε μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση σε αυτή την συνειδητότητα. Τότε μπορεί να αποκτήσουμε πρόσβαση σε μία σοφία άπειρης νοημοσύνης. Και είναι εξαιρετικό αυτό που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Αυτό που μπορεί να καταλάβει.

Δεν είναι κάτι εύκολο. Θέλει δουλειά. Θέλει δουλειά γιατί ο εγκέφαλος έχει μάθει να σκέφτεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Πρώτον γιατί έχει κατασκευαστεί προκειμένου να μπορούμε να ζούμε –επιβιωτικός εγκέφαλος, όπως τον άκουσα τις προάλλες σε μία διάλεξη που άκουσα – και δεύτερον γιατί έτσι εκπαιδευόμαστε στην σημερινή κοινωνία. Δεν αναπτύσσουμε την κρίση μας.

Άρα λοιπόν ποιος είναι ο σκοπός αυτού του άρθρου;

Ο σκοπός αυτού του άρθρου είναι να πάρεις λίγο χρόνο με τον εαυτό σου, να έρχεσαι πιο συχνά στην φύση και στον χρόνο που μπορείς, να αρχίζεις να βάζεις, ακόμα κι αν είναι απειροελάχιστα στιγμές παύσης στην σκέψη σου. Και αφέσου σε αυτό.. Και δες τι μπορεί να γίνει.

Μόλις το κάνεις γράψε από κάτω ότι θέλεις. Πιστεύω ότι θα ζήσεις θαύματα. Ακόμη κι αν είναι μικρά.

Να θυμάσαι ότι είσαι υπέροχος!

Να Αγαπάς τον Εαυτό σου και να Ζεις με Πάθος!

Μανώλης Ισχάκης

Πηγή

Οικογένεια

Λάθη επικοινωνίας με το παιδί.

Οι γονείς ακολουθούν κάποιες συγκεκριμένες τακτικές στην επικοινωνία με τα παιδιά τους, οι οποίες όμως τακτικές συνήθως έχουν αντίθετα αποτελέσματα στην ψυχολογία των παιδιών από αυτά που επιδιώκουν.

Συνήθως όταν επικοινωνούμε με τα παιδιά χρησιμοποιούμε έναν από τους εξής 12 τρόπους:

1. Διατάζουμε, δίνουμε εντολές.
Λέμε στο παιδί μέσω μια εντολής ποια συμπεριφορά να ακολουθήσει. Π.χ «δε με ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι γονείς, εσύ πρέπει να κάνεις τα μαθήματα σου».

2. Προειδοποιούμε, απειλούμε.
Λέμε στο παιδί τις συνέπειες που θα ακολουθήσουν εάν κάνει κάτι συγκεκριμένο. Π.χ. «εάν τολμήσεις να παραβείς τις εντολές μου τότε θα το μετανιώσεις».

3. Προσπαθούμε να τα πείσουμε για κάτι, ηθικολογούμε, κάνουμε κήρυγμα.
Λέμε στο παιδί τι πρέπει να κάνει. Π.χ. «δεν θα έπρεπε να συμπεριφέρεσαι έτσι»

4. Συμβουλεύουμε, βρίσκουμε λύσεις, κάνουμε προτάσεις.
Εδώ είμαστε εμείς που δίνουμε λύσεις στο πρόβλημα του παιδιού. Π.χ. «καλά θα έκανες να μιλήσεις στο φίλο σου το Νίκο».

5. Διδάσκουμε, δίνουμε λογικά επιχειρήματα.
Κατευθύνουμε τα παιδιά χρησιμοποιώντας λογικά επιχειρήματα, πληροφορίες ή προσπαθώντας να τα επηρεάσουμε μέσω της δικής μας γνώμης. Π.χ. «εάν ακολουθήσεις την επιθυμία σου να γίνεις δασκάλα θα κάνεις 10 χρόνια να διοριστείς».

6. Κριτικάρουμε, κατηγορούμε.
Όταν κάνουμε μια αρνητική αξιολόγηση του παιδιού. Π.χ. «δε σκέπτεσαι λογικά».

7. Επαινούμε, συμφωνούμε.
Σε αυτήν την περίπτωση κάνουμε μια θετική αξιολόγηση του παιδιού. Π.χ. «βρίσκω ότι είσαι πολύ καλή».
8. Βρίζουμε, γελοιοποιούμε, τα κάνουμε να ντρέπονται.

Εδώ δίνουμε στο παιδί την αίσθηση ότι είναι ανόητο ή το κάνουμε να ντρέπεται. Π.χ «συμπεριφέρεσαι σαν άγριο ζώο» ή «καλά κύριε εξυπνάκια»

9. Εξηγούμε, αναλύουμε.

Λέμε στο παιδί ποία κίνητρα θεωρούμε ότι έχει. Π.χ. «στην πραγματικότητα δεν το πιστεύεις ούτε εσύ ο ίδιος»

10. Παρηγορούμε, ηρεμούμε, υποστηρίζουμε.
Προσπαθούμε να κάνουμε το παιδί να νιώσει καλύτερα, να του «αλλάξουμε» την αίσθηση που έχει ή να το πείσουμε ότι δε νιώθει αυτό που νιώθει. Π.χ. «αύριο θα σκέπτεσαι διαφορετικά γι’ αυτό που σε στενοχώρησε σήμερα».

11. Ερευνούμε, ρωτάμε, ανακρίνουμε.
Εδώ ψάχνουμε λόγους, κίνητρα η αιτίες που θα μας βοηθήσουν να βρούμε λύση στο πρόβλημα του παιδιού. Π.χ. «τι σκοπεύεις να κάνεις εάν δε σπουδάσεις;»

12. Αποστασιοποιούμαστε, αλλάζουμε θέμα.
Προσπαθούμε να απομακρύνουμε το παιδί από το πρόβλημα, παραμερίζουμε το πρόβλημα ή κάνουμε σαν να μην είναι επίπονο το όποιο πρόβλημα του παιδιού. Π.χ. «έλα ας πούμε κάτι ευχάριστο» ή «μην το σκέπτεσαι άλλο».

Τι εμπεριέχουν όλοι αυτοί οι τρόποι επικοινωνίας;
Υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό σε όλους αυτούς τους τρόπους επικοινωνίας: δε μεταφέρουμε απλά ένα μήνυμα στο παιδί, αλλά εκφράζουμε ταυτόχρονα και την άποψη μας για το παιδί.
Πάμε να δούμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: Έτσι λέγοντας: «Θα σου πρότεινα να συμπεριφέρεσαι καλύτερα στη Μαρία και τότε είμαι σίγουρη πως θα είναι πιο πρόθυμη να παίξει μαζί σου».

Το παιδί μπορεί να «ακούσει» τα μηνύματα:
– «δεν αποδέχεσαι αυτό που νιώθω γι’ αυτό θέλεις να αλλάξω ».
– «δεν πιστεύεις ότι θα καταφέρω να λύσω αυτό το πρόβλημα μόνος/-η μου».
– «θεωρείς ότι φταίω εγώ».
– «σκέπτεσαι ότι κάνω κάτι κακό ή κάτι λάθος».
Ποιός είναι όμως ο «σωστός» τρόπος επικοινωνίας;
Παρατηρώντας τον εαυτό μας και τον τρόπο που επικοινωνούμε με το παιδί μας: Ας σκεφτούμε, ποια είναι πρόθεση μας, τι θέλουμε να πούμε στο παιδί μας και βέβαια ας λάβουμε υπόψη τι μπορεί να λέμε ενώ δε θέλουμε, χωρίς να μας είναι καν συνειδητό.

Βασιλική Λιάφου
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια