εγγονού και διαχειριστή της συλλογής στη Ζέτα Τζιώτη
Ο Νικόλαος Βεντούρας ήταν από τους σημαντικότερους Έλληνες χαράκτες με έργο που εκτείνεται χρονικά σε περισσότερο από μισό αιώνα. Γεννημένος στην Κέρκυρα το 1899, από αρχοντική οικογένεια της ευρύτερης περιοχής της Βενετίας, που συμπεριλαμβανόταν στο Libro d’ oro εγκαταστάθηκε στο νησί γύρω στα 1730.
Μάλιστα μία από τις προγόνους του υπήρξε η συγγραφέας Isabella Teotochi Albrizzi και μεγάλος θείος του, ο Ιωάννης Καποδίστριας. Οι σπουδές του στη χημεία τον οδήγησαν σε εύστοχους πρωτοποριακούς πειραματισμούς στη χαρακτική.
Gregory Καρύδης
Συναντήσαμε τον εγγονό του, Γρηγόρη Καρύδη, κάτοχο της σπάνιας αυτής συλλογής και μιλήσαμε μαζί του για τον ταλαντούχο παππού του.
– Γρηγόρη, η ιστορία του παππού σου έχει ενδιαφέρον; Θα ήθελες να αναφερθείς περιληπτικά στη ζωή του;
– Ο παππούς μου ήταν ένας αξιοθαύμαστος άνθρωπος και αισθάνομαι πραγματικά υπερήφανος. Χαράκτης, επιστήμονας και καλλιτέχνης, ο Νικόλαος Βεντούρας, ο παππούς μου, γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1899 με ρίζες από το Βένετο της Ιταλίας. Μαζί με τον κατά κάτι χρόνια μεγαλύτερο αδερφό του μεγάλωσαν με αυστριακές νταντάδες (όπως συνηθιζόταν τότε) και σε σχετικά νεαρή ηλικία έχασαν τον πατέρα τους, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να ασχολούνται με την τεράστια –τότε– περιουσία.
Φωτογραφική Μηχανή Νικολάου Βεντούρα
Το 1916 ξεκίνησε σπουδές Βιομηχανικής Χημείας στην ιδιωτική Βιομηχανική και Εμπορική Ακαδημία στον Πειραιά. «Ήδη από τας πολύ μικράς τάξεως του δημοτικού εδιδάχθη ιχνογραφίαν» όπως σημειώνει ο ίδιος.
Με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι του κατέγραφε τις φορεσιές των ανθρώπων της υπαίθρου, την παλαιά πόλη της Κέρκυρας και πολλά καράβια! Το National Geographic έχει δημοσιεύσει κάποιες από αυτές.
Λίγα χρόνια αργότερα θα παρακολουθήσει μαθήματα υδατογραφίας με τον Άγγελο Γιαλλινά. Τον κερδίζει όμως η χαρακτική που εκεί, αυτοδίδακτος πια, βρήκε τον ιδανικό για εκείνο τρόπο έκφρασης. Χάρη στις γνώσεις του στη χημεία μπόρεσε να εξελίξει την τέχνη της χαρακτικής και να δημιουργήσει έργα που μισό αιώνα αργότερα είναι ακόμα σύγχρονα.
ΜΕ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΚΑΤΕΓΡΑΦΕ ΤΙΣ ΦΟΡΕΣΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ, ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΚΑΡΑΒΙΑ
– Ποιες ήταν οι κύριες θεματολογίες των έργων του;
– Ως επάγγελμα δήλωνε κτηματίας κι έτσι ξόδευε ως επί το πλείστον τον χρόνο του. Έτσι, στα έργα του θα συναντήσουμε την ύπαιθρο της Κέρκυρας, καθώς επισκεπτόταν τα κτήματα για το μάζεμα των ελιών ή άλλες εργασίες, πάντα με τα απαραίτητα εργαλεία για ένα γρήγορο σκίτσο ή μία υδατογραφία επιτόπου.
Σκίτσο με μολύβι -Νικολάου Βεντούρα 1964
Ταξίδευε πολύ και ένα άλλο αγαπημένο του θέμα ήταν τα καράβια. Πολεμικά, φορτηγά ή αλιευτικά, όλα έδιναν έμπνευση για τα έργα του.
Μία άλλη μεγάλη ενότητα αποτελούν τα αφηρημένα έργα του με την Ελένη Βακαλό να λέει «τολμώ να πω πως ίσως και αν ακόμη δεν υπήρχε αφηρημένη τέχνη, ο Βεντούρας θα την είχε ανακαλύψει».
Τρέφοντας μία ιδιαίτερη αγάπη για τη Βενετία δεν θα μπορούσε ούτε αυτή να λείψει από τη θεματολογία του.
Μικρότερες αλλά εξίσου σημαντικές ενότητες αποτελούν οι αστερισμοί και οι λιτανείες, σημαντικό μέρος της ζωής στην Κέρκυρα.
Αστερισμός του Ταύρου 1967 Χαλκογραφία 33*44,5
– Τι τεχνοτροπίες χρησιμοποιούσε; Πειραματιζόταν;
– Οι τεχνικές του προσαρμόζονταν ειδικά για τις ανάγκες κάθε έργου. Πολλά από αυτά τον οδηγούσαν σε μελέτες και πειραματισμούς που κρατούσαν χρόνια. Με τη μεθοδικότητα ενός επιστήμονα κατέγραφε κάθε στάδιο από επιτυχίες ή αποτυχίες, αφήνοντας πλήθος σημειώσεων και δοκιμαστικών εκτυπώσεων που εξιστορούν τη δημιουργία ενός έργου. Από δοκιμές για την ανθεκτικότητα του βουτύρου ή καλλυντικών απέναντι σε συνδυασμούς οξέων, μέχρι τις συνθετικές πλάκες που δημιουργούσε για κάθε έργο.
Αυτά και πολλά ακόμα συνθέτουν το ταξίδι του στον χώρο της βαθυτυπίας, όπως συνολικά αποκαλούσε τις διάφορες μορφές χαρακτικής που συναντάμε στα έργα του.
ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗΝ ΚΟΥΦΙΚΗ ΓΡΑΦΗ, ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΟΡΦΗ ΑΡΑΒΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΑΜΕ ΣΑΝ ΔΙΑΚΟΣΜΗΤΙΚΑ ΜΟΤΙΒΑ ΣΤΗ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ
– Καταλαβαίνουμε ότι εμπνεόταν και από τα ταξίδια του. Έχεις να μας αναφέρεις κάποιο ανέκδοτο περιστατικό;
– Ταξίδευε πολύ και συχνά επισκεπτόταν πόλεις της Ευρώπης με αγαπημένους προορισμούς τη Βενετία, το Παρίσι και το Λονδίνο. Το 1923 μαζί με τρείς φίλους ξεκίνησαν με ποδήλατο από το Μπρίντεζι έκαναν «λα τραβερσάτα ντι Ιτάλια» και έφτασαν στη Βιέννη σε ενάμιση μήνα, χωρίς άσφαλτο τότε, διανύοντας 125 χιλιόμετρα την ημέρα.
Είχε τόση αγάπη για την τέχνη που να φανταστείτε φτάνοντας στα σύνορα με την Αυστρία άφησε τους φίλους του για λίγο και επέστρεψε στη Βενετία για να πάρει κάτι πινέλα που είχε ξεχάσει. Στη συνέχεια επέστρεψε και τους βρήκε για το υπόλοιπο του ταξιδιού.
– Μίλησέ μας για τα χαρακτικά με τα καράβια που φιλοτεχνούσε.
– Τα καράβια ήταν μία από τις πιο αναγνωρίσιμες θεματικές της δουλειάς του, που αγαπώ πολύ. Αποτυπώνοντας καραβιά, ναυπηγεία και πολεμικά πλοία στην Κέρκυρα όσο και στον Πειραιά, η ενότητα αυτή αριθμεί πάνω από 300 έργα.
Όπως είχε πει η Αθηνά Σχοινά το 1988 «από τα πιο κλασικότροπα και ρεαλιστικά καράβια του, μέχρι τις σουρεαλιστικές και κυβιστικές εκδοχές τους, ο Ν. Βεντούρας εκφράζεται με μια αυθεντικότητα μοναδική. Μοναδική από την άποψη της αυτοτέλειας, μιας αυτοτελούς εκφραστικής δυνατότητας που δεν έχει υποστηρικτική θεωρητική ανάγκη για να πείσει τον θεατή του. Η δουλειά του είναι ορόσημο».
Αστερισμός του Ταύρου 1967 Χαλκογραφία 33*44,5
ΟΙ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΙ ΚΕΝΤΡΙΣΑΝ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΟΥ
– Τι σήμαιναν οι αστερισμοί για αυτόν; Στη δουλειά του διακρίνουμε αναφορές στην κουφική γραφή και σε σπηλαιογραφίες. Θα ήθελες να μας εξηγήσεις πώς αποτυπώνονται στα έργα του;
– Ως επιστήμονας και μελετητής του κόσμου γύρω μας δεν ήταν λίγες οι φορές που του κέντρισαν το ενδιαφέρον οι αστερισμοί.
Στον Αστερισμό της Παρθένου 1968 Χαλκογραφία Βαθυτυπία 20*24,3
Όπως και οι λιτανείες με τη μυσταγωγία τους, έτσι και οι αστερισμοί σαν κάτω τόσο απόμακρο αλλά ταυτόχρονα πολύ οικείο, τους παρατηρούσε με το τηλεσκόπιό του και αντλώντας από «το θυμικόν» του δημιούργησε τον αστερισμό του Ταύρου που απεικονίζει τον ηνίοχο που ζεύει έναν ταύρο με μορφές εμπνευσμένες από τις σπηλαιογραφίες Lascaux και Altamira.
Για τον αστερισμό της παρθένου, όπως και για κάποια άλλα έργα μελέτησε την κουφική γραφή, την πρώτη μορφή αραβικής γραφής που παραλλαγή της συναντάμε σαν διακοσμητικά μοτίβα στη βυζαντινή αγιογραφία.
– Έχεις παρουσιάσει και επιμεληθεί προσωπικά τη δουλειά αυτή με εξαιρετική επιτυχία στην Αθήνα και στην Κέρκυρα. Μίλησέ μας για τις πρόσφατες εκθέσεις.
– Οι πρώτες μου αναμνήσεις από τον Νικόλαο Βεντούρα, τον παππού μου, είναι να δουλεύουμε μαζί στο εργαστήριό του στην Κέρκυρα, φτιάχνοντας σχέδια και χαράσσοντας πλάκες.
Τον θυμάμαι να μου κρατάει το χέρι δείχνοντάς μου πώς να χρησιμοποιώ διάφορα αιχμηρά εργαλεία πάνω σε πλάκες χαλκού, που το παιδικό μου χέρι δεν είχε αρκετή δύναμη να χαράξει. Τον άφηνα να χρησιμοποιεί τα διάφορα μείγματα οξέων με τη χαρακτηριστική οσμή, από ασφαλή απόσταση, αλλά χρησιμοποιούσαμε την πρέσα του μαζί και μου έδειχνε πως να γυρίζω αυτή την τεράστια ρόδα ώστε να περάσει η πλάκα με το μελάνι μαζί με το νωπό χαρτί και να αποτυπωθεί η χάραξη.
Και βέβαια θυμάμαι όταν στα γενέθλιά μου, το 1987, ήρθε στην Αθήνα ο «νονός» μου και ανακοίνωσε πως μου χαρίζει όλα του τα έργα σαν δώρο.
Τότε είχα πει ένα απλό ευχαριστώ. Όμως μετά από χρόνια κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν αυτό το δώρο και αντίστοιχα πόσο μεγάλη η ευθύνη του δώρου αυτού.
Μετά από χρόνια θυμάμαι τη μητέρα μου να συζητά με τον θείο μου, τον Άγγελο Δελιβοριά, στο καινούργιο τότε γραφείο του στην Οδό Κριεζώτου, στο κτίριο της Πινακοθήκης Χατζηκυριάκου Γκίκα που ετοιμαζόταν να ανοίξει προς το κοινό για την κοινή τους επιθυμία να πραγματοποιηθεί μία μεγάλη αναδρομική έκθεση με σκοπό τη γνωριμία του κόσμου και συγκεκριμένα του φιλότεχνου κοινού με τον «άγνωστο» σε πολλούς καλλιτέχνη και χαράκτη Νικόλαο Βεντούρα.
Με τον θάνατο της μητέρας μου και την επιστροφή μου στην Κέρκυρα το 2014 ξανά συζητήθηκε η επιθυμία του μουσείου για τη διοργάνωση της έκθεσης και βλέποντάς το σαν προσωπική υποχρέωση προς τον κόσμο γενικότερα αλλά και προς τη μητέρα μου και τον παππού μου, με τη βοήθεια μίας παιδικής μου φίλης ανέλαβα να φέρω σε πέρας αυτό το έργο χωρίς να έχουμε ιδέα τι μας περιμένει…
Στα μισά της ετοιμασίας για την έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη, εκφράστηκε το ενδιαφέρον από τη Δημοτική Πινακοθήκη της Κέρκυρας για την πραγματοποίηση μικρής αναδρομικής με έργα του Βεντούρα για την επέτειο των 300 ετών από την πολιορκία του νησιού από τους Τούρκους.
Στην πορεία διαπιστώσαμε πως δεν είναι πολλοί αυτοί που κατανοούν τι είναι η τέχνη της χαρακτικής, με τη χαρακτηριστική φράση «οι ζωγραφιές του παππού σου». Έτσι αναλάβαμε ακόμα μία ευθύνη: να παρουσιαστεί η έκθεση με τέτοιο τρόπο ώστε να γνωρίσει το κοινό όχι μόνον το έργο του Βεντούρα, αλλά και την τέχνη της χαρακτικής.
Κέρκυρα, Στη Συνοικία Αγίων Πατέρων, αεροπορικός βομβαρδισμός 1940
Το δυσκολότερο ήταν να αποφασίσουμε τι να αφήσουμε για μια άλλη φορά, για μια επόμενη έκθεση και να μην το δείξουμε τώρα…
Εκτός από τα περισσότερα από 500 έργα και σημειώσεις δεν μπορούσαμε να παραλείψουμε τη σημαντικότατη (και χαμένη) εικονογράφηση του ηθογραφήματος του Θεοτόκη «Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα» που εικονογράφησε ο Βεντούρας με ψευδώνυμο για τον εκδοτικό οίκο Βασιλείου.
Στη μεγάλη πρόκληση του βιβλίου που θα συνόδευε την έκθεση, συνέβαλλε ο κ. Martin Royalton Kisch, τ. Πρεσβύτερος Επιμελητής του Τμήματος Χαρακτικών και Σχεδίων του Βρετανικού Μουσείου, δεχόμενος την πρόσκλησή μου να γράψει για τον Βεντούρα και την ιδιαίτερή τους συνάντηση στο μουσείο το Νοέμβριο του 1982.
Το Μουσείο Μπενάκη μας διέθεσε ολόκληρο τον ισόγειο χώρο στο κτίριο της οδού Πειραιώς και η έκθεση παρουσιάστηκε για τρεις μήνες, μέχρι το τέλος Φεβρουαρίου 2018.
«Η ΤΕΧΝΗ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΚΟΡΕΣΜΟ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣ»
– Θεωρείς την τέχνη επένδυση;
– Βλέπω την πραγματική τέχνη σαν κάτι που μιλάει στον κάθε ένα από εμάς ξεχωριστά και προσφέρει έναν ευχάριστο κορεσμό στο πνεύμα μας. Η αξία που προσδίδουμε σε ένα έργο τέχνης συνδέεται με χίλιους δύο παράγοντες αλλά πάνω από όλα θα πρέπει να μας ευχαριστεί η παρουσία του.
Η επένδυση στην τέχνη είναι μία επένδυση που ξεπερνά το εφήμερο και μετά τον θάνατο του καλλιτέχνη συνεχίζει να δίνει ζωή στη φαντασία και ομορφαίνει τη ζωή μας.
– Πού αλλού θα παρουσιάσεις αυτήν την εθνική κληρονομιά;
– Εκτός από το Μουσείο Μπενάκη, την Εθνική Πινακοθήκη, τη Δημοτική Πινακοθήκη της Κέρκυρας και το Βρετανικό Μουσείο που ήδη έχουν έργα του Βεντούρα στις συλλογές τους, η έκθεση είναι έτοιμη να ταξιδέψει και εξετάζονται προσκλήσεις από αρκετά μουσεία σε Ευρώπη, Ηνωμένες Πολιτείες και Ασία.
Πιστεύοντας στην αναγκαιότητα της έκφρασης και της εσωτερικής επικοινωνίας, προσπαθώ τα δεδομένα μου να είναι οι σύγχρονοι προβληματισμοί πάνω στην τέχνη χωρίς να γίνεται αυτοσκοπός η πρωτοτυπία της εικόνας, ούτε όμως και η επανάληψή της.
Ατελιέ
Γράφει ο Γιάννης Λιάκος
Η συνάντησή μας στο εργαστήριο του ζωγράφου, έγινε μεσημεράκι με δυό ρακές για να ξεκινήσει η κουβέντα. Καλλιτέχνης ανήσυχος, με έντονη την ανάγκη να ανατρέπει τα πάντα στην δουλειά του από την μια στιγμή στην άλλη.
Ξεκίνησε να μιλά για τα ταξίδια της ζωής του.
Βασίλης Σολιδάκης
Βασίλης Σολιδάκης: “Γεννήθηκα στην Κρήτη το 1948. Το 1973, βρέθηκα στην Ισπανία, μετά από παρότρυνση του δάσκαλου μου Θ.Δρόσου. Εκεί, με προβλημάτισε έντονα η διαφορά που ένιωσα να υπάρχει, ανάμεσα στην «κλασσική» τέχνη των μουσείων και στην «σύγχρονη» τέχνη.
Η γνωριμία μου με τον Δημήτρη Περδικίδη στην Μαδρίτη, ήταν καθοριστική και πολύτιμη. Ο σπουδαίος αυτός ζωγράφος, με βοήθησε να καλύψω τα κενά μου. Μελέτησα από κοντά την Ισπανική τέχνη σε όλο της το μεγαλείο!! Παράλληλα, αντέγραφα λεπτομέρειες από έργα των μεγάλων δασκάλων, για να κατανοήσω τεχνικές που μου ήταν απαραίτητες. Βέβαια, το πνεύμα του Βελάσκεθ ακόμα με κατατρέχει.”
Ατελιέ
Από την πρώτη ατομική έκθεση στην αίθουσα τέχνης «Συλλογή» η θεματική των έργων μου προερχόταν από ό,τι με συγκινούσε, εντυπωσίαζε ή με προβλημάτιζε και προσπάθησα να αποδώσω με ρεαλισμό τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής, μέχρι και το 1985.
Η καλλιτεχνική δημιουργία αποτελεί μια επίπονη διαδικασία μέσα από τον στοχασμό, την επιλογή, την σύνθεση και την σχηματοποίηση των υλικών. Ο γλύπτης Νίκος Καρόκης ακολουθεί ένα σύνολο διαδικασιών δημιουργώντας μια δίοδο έκφρασης. Φιλοτεχνεί μια σειρά γλυπτών που, επικοινωνούν με τον θεατή μέσω της «μορφικής» τους γλώσσας. Μια γλώσσα μορφών και συμβόλων ευρύτερα κατανοητή.
Οι όποιες δυσκολίες προκύψουν από τον διάλογο με το υλικό, το σχήμα, τον όγκο, το μέγεθος, το χρώμα, επιλύονται από τον γλύπτη με φροντίδα και σεβασμό στην οντότητα του αρχικού σχήματος. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης αναφέρει πως η «Νίκη», «Niki» ως όνομα του γλυπτού προήλθε από την μελέτη της κίνησης και της στάσης του σώματος, αυτής της συχνής κοινής αντίδρασης των ανθρώπων, όταν επιτυγχάνουν τον απόλυτο στόχο τους και εκδηλώνουν τον ενθουσιασμό τους.
H αρμονία και η ομορφιά είναι έννοιες σύνθρονες της γλυπτικής τέχνης. Ο καλλιτέχνης μετατρέπει το όραμά του σε επιθυμία, ενώ δημιουργώντας το προχωρά συγχρόνως καλλιτεχνικά και ψυχικά. Το συγκεκριμένο γλυπτό είναι φορτισμένο με έναν έντονο συμβολικό χαρακτήρα. Η γραμμικότητα της μορφής, οι μεγάλες και μικρές καμπύλες, οι ευθείες, η ώσμωση τους αποτέλεσαν γεωμετρικό παιχνίδι στα χέρια του γλύπτη. Απέδωσε με την χρήση του υλικού του ένα κολάζ συναισθημάτων, γεγονότων και μνήμης. Ένα κολάζ βιωματικό με εγκιβωτισμένες αφηγήσεις.
Η επιλογή του θέματος έμπνευσης ενός γλυπτού δεν έχει πάντα την ίδια αφετηρία. Έχει μεγάλη σημασία τι αφηγείται το γλυπτό και πως έχει εκφραστεί από τον καλλιτέχνη. Ένα οπτικό ερέθισμα, ένα συναίσθημα, οδηγούν στην αφορμή για πράξη. Η κάθε προσωπική μας νίκη, «Niki», όπως ονόμασε ο Νίκος Καρόκης το γλυπτό του, προϋποθέτει σωστή προετοιμασία, σκληρή δουλειά, συνεχή προσπάθεια και νίκη επί του εγκλωβισμού του φόβου.
Διονύσιος Φραγκιάς: Ο τολμηρός και ταλαντούχος Έλληνας καλλιτέχνης στη Νέα Υόρκη
Τον Διονύσιο Φραγκιά είναι δύσκολο να τον βρεις διαθέσιμο, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Πολίτης του κόσμου, ζει και δραστηριοποιείται επαγγελματικά κυρίως στη Νέα Υόρκη. Συνεργάτης του καλλιτέχνη Jeff Koons, ετοιμάζει στη Νέα Υόρκη την παρουσίαση της νέας του δουλειάς στην καινούργια γκαλερί Emmanuel Fremin, στο Τσέλσι.
Εμείς καταφέραμε και μιλήσαμε με τον Διονύσιο για τη ζωή του, την τέχνη και τις συνεργασίες του.
Αποκλειστική συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
– Διονύσιε, πώς εμπνέεσαι;
– Η έμπνευση προέρχεται πάντα από τα ενδιαφέροντα του καλλιτέχνη. Για μένα αυτό περιλαμβάνει τις επιστήμες, όπως η ψυχολογία και η φυσική, και η περιέργειά μου για το πώς σκέφτεται ο ανθρώπινος νους και πώς η ανθρώπινη φύση εκτυλίσσεται καθημερινά στη σύγχρονη κοινωνία μας.
Ενδιαφέρομαι επίσης για την ιστορία, ιδιαίτερα τις ιστορικές κρίσεις και τις εποχές πολέμων. Αυτά τροφοδοτούν την πρακτική προσέγγιση της τέχνης μου και μου δίνουν ένα πλαίσιο για τη δημιουργία ιδεών προς υλοποίηση.
ΚΑΝΩ ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΥ ΒΑΣΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΓΚΡΑΦΙΤΙ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
– Τι τεχνικές χρησιμοποιείς;
– Μου αρέσει πραγματικά να χρησιμοποιώ ένα ευρύ φάσμα μέσων – γλυπτική, ζωγραφική, σχέδιο, performance art και μικτές εγκαταστάσεις μέσων (mixed media installations) που περιλαμβάνουν επίσης και ταινία (film).
Συχνά ένα συγκεκριμένο μέσο «φωνάζει» ότι είναι το κατάλληλο για να χρησιμοποιηθεί για ένα συγκεκριμένο έργο. Όπως ο συγγραφέας Mark Twain είπε: «Η διαφορά μεταξύ της χρήσης της σωστής λέξης και της χρήσης σχεδόν της σωστής λέξης είναι σαν τη διαφορά μεταξύ αστραπής και πυγολαμπίδας».
– Αναφέρεται ότι στα projects σου κάνεις γλυπτά με υβριδική ζωγραφική. Θα ήθελες να μας μιλήσεις για αυτό;
– Συχνά συγχωνεύω εικόνες. Μερικές φορές η εικόνα προέρχεται από δύο μακρινές χρονικές περιόδους. Για παράδειγμα: Ένωσα μια εικόνα αρχαίου ελληνικού ναού με μια εικόνα ενός διεθνούς διαστημικού σταθμού. Ιδιαίτερα απολαμβάνω την ερμηνεία των εικόνων με υλικά ή τεχνικές που είναι απροσδόκητες.
Κάνω σχέδια που βασίζονται σε γκράφιτι που βλέπω στον δρόμο καθημερινά στο Μπρούκλιν και σε άλλες γειτονιές της Νέας Υόρκης, και στη συνέχεια «στέλνω» τον θεατή σε απομακρυσμένα μέρη όπως το Κατμαντού, το Νεπάλ. Τα σχέδια αυτά φαίνονται σαν λεπτή μεταξωτή και υφασμάτινη ταπετσαρία.
Έτσι, το έργο τέχνης που προκύπτει είναι ένα είδος εννοιολογικά οδηγούμενου υβριδίου που συρρικνώνει τον κόσμο, συγχωνεύει τις αρχαίες τέχνες με τη σύγχρονη υποπολιτισμική ή αντιπολιτισμική εικονογραφία και το παρουσιάζει στον θεατή.
– Πήγες στη Νέα Υόρκη και έμεινες για πάντα εκεί. Πόσο δύσκολη ήταν για σένα η προσαρμογή σου σε μια τέτοια πόλη;
Λίγα χρόνια αργότερα θα παρακολουθήσει μαθήματα υδατογραφίας με τον Άγγελο Γιαλλινά. Τον κερδίζει όμως η χαρακτική που εκεί, αυτοδίδακτος πια, βρήκε τον ιδανικό για εκείνο τρόπο έκφρασης. Χάρη στις γνώσεις του στη χημεία μπόρεσε να εξελίξει την τέχνη της χαρακτικής και να δημιουργήσει έργα που μισό αιώνα αργότερα είναι ακόμα σύγχρονα.
Lifestyle
Ψυχολογία
Επίκαιρα Πρόσωπα
Επίκαιρα Πρόσωπα
Υγεία
Ξενοδοχεία
Videos
Επίκαιρα Πρόσωπα