Ψυχολογία

Κατάθλιψη και Παχυσαρκία

Γνωρίζουμε οι περισσότεροι πόσο επιβαρυντική είναι η κατάθλιψη στην ψυχική μας υγεία και συμπτώματα όπως η απώλεια ενδιαφέροντος για πρότερες ευχάριστες ενασχολήσεις, η θλίψη, η ευερεθιστότητα και ο διαρκής εκνευρισμός, η δυσφορία ή και η κακή εικόνα εαυτού, η απαισιοδοξία για το μέλλον, η δυσκολία συγκέντρωσης της σκέψης και της προσοχής, οι διαταραχές του ύπνου ή και της διατροφής, ο πονοκέφαλος, είναι κάποια από αυτά που παρουσιάζονται συχνότερα. Μάλιστα, οι διατροφικές διαταραχές και κυρίως η βουλιμία αλλά και η υπερφαγία, καθρεφτίζουν μία διαταραγμένη συμπεριφορά στις διατροφικές μας συνήθειες, όπου συχνά οδηγούν στην εκδήλωση παχυσαρκίας. Όσοι έχουν ασχοληθεί επίσης λίγο περισσότερο με το θέμα αυτό, αναγνωρίζουν πως η θλίψη, η απαισιοδοξία και η απόγνωση μαζί με την έλλειψη ενδιαφέροντος, κρύβονται αρκετές φορές πίσω από την αύξηση του βάρους.

Πολλές φορές τρώμε χωρίς να πεινάμε πραγματικά…

Πόσες φορές έχει τύχει να μην νιώθετε καλά ψυχολογικά και να καταλήγετε μπροστά στο ψυγείο ή κρατώντας ένα πιάτο με φαγητό ή γλυκά ή και τα δύο πολλές φορές, σαν να πρόκειται αυτό το πιάτο να σας δώσει πίσω την χαμένη χαρά και απόλαυση; Είναι γεγονός πως όταν η ψυχολογία μας δεν είναι σε καλή κατάσταση, χάνουμε χαρούμενες στιγμές που προσπαθούμε να τις αναπληρώσουμε μέσα από την απόλαυση που το φαγητό μας δίνει. Και ναι, πράγματι, το φαγητό εκτός από την ωραία του γεύση, μας δίνει την ευχαρίστηση που έχουμε ανάγκη εκείνη τη στιγμή, την ικανοποίηση που αναζητάμε με λάθος όμως τρόπους, μέσα από την ικανοποίηση που παίρνουν οι γευστικοί μας κάλυκες! Πολλές φορές μάλιστα, τρώμε χωρίς να πεινάμε πραγματικά, απλά έχουμε την ανάγκη μιας προσωρινής ευχαρίστησης και διαφυγής από μία στρεσογόνα ή δύσκολη συναισθηματικά κατάσταση, σαν να «ξεχνάμε» τα προβλήματά μας όταν τρώμε και τη μιζέρια που βιώνουμε. Πρόκειται για την παγίδα της συναισθηματικής πείνας, όπου μπερδεύουμε την συναισθηματική με τη βιολογική μας ανάγκη, «σαν να» θέλουμε να ικανοποιήσουμε την πείνα των συναισθημάτων μας…

Δυστυχώς όμως, το συναισθηματικό αυτό κενό «δεν γεμίζει», εξακολουθεί να υπάρχει και μάλιστα χειροτερεύει καθώς η δυσφορία από την ποσότητα του φαγητού που βαραίνει το στομάχι μας, έρχεται να προσθέσει ακόμα περισσότερη δυσφορία αλλά και θυμό με τον εαυτό μας που «ωραία, φάγαμε και τι καταλάβαμε τώρα;» Η ευφορία που το φαγητό προσφέρει την ώρα που το τρώμε, είναι προσωρινή και ενισχύει τη κακή ψυχολογία εφόσον επιλέξαμε έναν λάθος τρόπο αντιμετώπισης.

Ο φαύλος κύκλος της συναισθηματικής πείνας;

Συνήθως ένα αρνητικό γεγονός μπορεί να πυροδοτήσει την αιφνίδια και άμεση λήψη τροφής, πχ. ένας καυγάς με το σύντροφο, η επίπληξη στον εργασιακό χώρο, ένα δυσάρεστο γεγονός που προκαλεί πίκρα μπορεί να μας οδηγήσουν στην κατανάλωση γλυκού, ώστε να εξισορροπήσουμε την «ψυχική πικρία» μας. Αφού όμως έχουμε καταναλώσει τις …γλυκές θερμίδες, έχοντας υποκύψει στην παρόρμηση αυτή, οι ενοχές κάνουν την εμφάνισή τους – κυρίως όταν θέλουμε να διατηρήσουμε τα βάρος μας που παρουσιάζει αυξομειώσεις ή είμαστε σε διατροφή. Ο θυμός επίσης μπορεί να κάνει την εμφάνισή του καθώς «θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν μπόρεσα να τον ελέγξω, υποκύπτοντας άλλη μία φορά στην αδυναμία μου!» Μπαίνω λοιπόν σε ένα φαύλο κύκλο, όπου συναισθήματα όπως ενοχές, θυμός αλλά και δυσφορία, οδηγούν σε μία καταθλιπτική συμπεριφορά που κάποιες φορές ενδεχομένως να καταλήξει σε αυτοκριτική διάθεση. Με τη σειρά της, η κριτική αυτή φέρνει ακόμη πιο αρνητικά συναισθήματα, αίσθηση αδυναμίας ως προς τον αυτοέλεγχο, καταλήγοντας σε μία αυτοτιμωρητική επίσης συμπεριφορά, όπου αρχίζει και παίρνει και άλλες διαστάσεις μέσα από την παραμέληση της εξωτερικής εμφάνισης, όπου δεν υπάρχει η διάθεση της αυτοφροντίδας αλλά της παραίτησης… Η αμφιθυμία είναι κυρίαρχη σε αυτή τη φάση, όπου από τη μία θέλω να φροντίσω τον εαυτό μου και να έχω μία καλή εικόνα, από την άλλη όμως είναι δύσκολο να ξεφύγω από τον φαύλο κύκλο όπου οι ενοχές συνδέονται τελικά με την καταθλιπτικόμορφη αυτή διάθεση.

Αποτέλεσμα, η αμφιθυμία αυτή να αντιλαμβάνεται από εμάς τους ίδιους ως αποτυχία ελέγχου αλλά και ματαίωση ως προς την εικόνα εαυτού που επιθυμούμε. Καταλήγουμε να περνάμε έτσι απλά, από το ένα επεισόδιο υπερφαγίας στο επόμενο, «χαλώντας» τη σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό… Γιατί; Μα επειδή ακριβώς, η «συναισθηματική πείνα», η πείνα για αγάπη, αποδοχή, ενδιαφέρον, δεν μπορεί να «χορτάσει» μέσα από το φαγητό…

Ίσως φαίνεται απλή η λειτουργία και εύκολο να ξεφύγει κάποιος από τον φαύλο κύκλο του, δεν είναι όμως έτσι. Τα συναισθήματα που κυριαρχούν, όπως ο θυμός για παράδειγμα, ζητούν εκτόνωση μέσα από ένα νέο επεισόδιο υπερφαγίας…. Η καταθλιπτική σημειολογία μας ξαναβάζει στην κυκλική αυτή τροχιά, όπου η φτωχή επίγνωση εύκολα φέρνει και άλλο θυμό όπου δεν μπορούμε να ελέγξουμε το στόμα μας «χτίζοντας» αυτή την μη αποδεκτή εικόνα εαυτού.

«Θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου και ξεσπώ και πάλι με επεισόδια υπερφαγίας για να καταπολεμήσω αυτό το θυμό μου…» Ενδιάμεσα προστίθενται και τα καταθλιπτικόμορφα συναισθήματα επιδεινώνοντας την κατάσταση, κάνοντας ακόμα μεγαλύτερο το ψυχοσυναισθηματικό μου μπέρδεμα, που προσπαθώ να ξεμπερδέψω με ένα ψυχαναγκαστικό τρόπο κυρίως… Στο μυαλό μου αυτό που κυριαρχεί είναι πως πρέπει «άμεσα και γρήγορα» να αλλάξω το σώμα μου, να χάσω το ανεπιθύμητο βάρος, όπου το θεωρώ αιτία για «τα δεινά που μου συμβαίνουν…» Και όσο θεωρώ το βάρος και την απώλεια ελέγχου της διατροφής μου αιτία των δεινών, τόσο μεγαλώνει η καταθλιπτική χροιά ενώ και η καθημερινότητά μου σε αρκετούς τομείς αρχίζει και γίνεται δυσλειτουργική, για παράδειγμα, αποφεύγω τις κοινωνικές συναναστροφές επειδή ντρέπομαι για το «πως έγινα», η σεξουαλική ζωή δεν μου δίνει πλέον ικανοποίηση, όπου μπορεί και να μην έχω ερωτική επιθυμία καθώς δεν νιώθω άνετα με το σώμα μου, κλπ.

Οι παλιές συνήθειες, οι παλιές εγγραφές…

Όλοι μας έχουμε μάθει να λειτουργούμε και να συμπεριφερόμαστε με τρόπους που είτε έχουμε αντιγράψει από τα πολύ μικρά μας χρόνια μέσα από την συμπεριφορά των γονιών μας, είτε έχουμε «φτιάξει» στην πορεία της ζωής μας. Τρόπους που κάποτε μπορεί να μας βοηθούσαν και να ήτα ότι καλύτερο για να επιβιώσουμε, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως είναι και το καλύτερο στο σήμερα… Έτσι, οι παιδικές εγγραφές μας μπορεί να περιλαμβάνουν τις διατροφικές συνήθειες που «μάθαμε και αντιγράψαμε» από τους γονείς μας αλλά και τον συμβολισμό που το φαγητό λαμβάνει, όπως η χαρά, η απόλαυση, η ευχαρίστηση και φυσικά η επιβίωση, η εκπλήρωση των επιθυμιών τρίτων και η ανάγκη αποδοχής μας – «αν δεν φας όλο το φαΐ σου δεν με αγαπάς…, δεν είσαι καλό παιδί, …θα πεθάνεις…» Μπορεί επίσης το φαγητό να λειτουργεί ως αναπλήρωση σωματικών ή και ψυχοσυναισθηματικών αναγκών μέσα από τον καθησυχασμό για παράδειγμα όταν το βρέφος έκλαιγε, όπου η προσφορά του φαγητού ήταν «η λύση του προβλήματος». Αποτέλεσμα, να αντιλαμβάνεται τις ανάγκες του ως «πείνα» που μέσα από τη λήψη τροφής θα ικανοποιηθούν, αποτελώντας μάλιστα και ένδειξη φροντίδας ή και αυτοφροντίδας ως απάντηση σε πιθανό συναισθηματικό κενό…

Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως η ψυχολογία μας εύκολα συσχετίζει την λήψη τροφής με την «συναισθηματική τροφή» που οδηγεί σε παχυσαρκία και την καταθλιπτική σημειολογία. Βέβαια, δεν σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι που έχουν παραπάνω βάρος είναι καταθλιπτικοί, ούτε και πως όλοι οι καταθλιπτικοί είναι και παχύσαρκοι!

Ας κρατήσουμε πως η αναγνώριση των συναισθημάτων και των αναγκών μας – σωματικών και ψυχικών – είναι απαραίτητη ώστε μέσα από μία λίγο καλύτερη επίγνωση του εαυτού μας να μπορούμε να ικανοποιήσουμε την πραγματική μας ανάγκη, ώστε να μην μένουμε με μία διάθεση αρνητική, παρασέρνοντας την εικόνα εαυτού και την αυτοεκτίμησή μας επίσης…

Μαρίνα Μόσχα

Ψυχολογία

Είσαι ο εαυτός σου?

Το «αναδυόμενο πρόσωπο» μέσα από τη θεραπευτική σχέση

Ο Carl Rogers (1902-1987) διάσημος αμερικανός καθηγητής, ψυχοθεραπευτής, συγγραφέας, παρατηρεί πως η πολυετής συμμετοχή του στην εμπειρία των πελατών του μέσα από τη θεραπευτική σχέση τού κατέδειξε πως ο καθένας τους κατά βάθος κάνει το ίδιο ερώτημα:

«Ποιος είμαι, στην πραγματικότητα; Πώς μπορώ να έρθω σε επαφή με τον αληθινό εαυτό μου που βρίσκεται κάτω από την επιφανειακή συμπεριφορά; Πώς μπορώ να γίνω ο εαυτός μου;»

Με άλλα λόγια, ο στόχος που επιδιώκει ο κάθε πελάτης, συνειδητά ή ασυνείδητα, κάτω από το επίπεδο της προβληματικής του κατάστασης είναι να γίνει ο εαυτός του.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός είναι να δημιουργήσει ο θεραπευτής μια σχέση μαζί του, στην οποία να νιώθει ασφαλής και ελεύθερος.[Αυτό για να γίνει χρειάζεται] να καταλάβει ο θεραπευτής πώς αισθάνεται στον εσωτερικό του κόσμο ο ασθενής, να τον αποδεχθεί όπως είναι, για να δημιουργήσει το ευνοϊκό ψυχολογικό κλίμα που θα του παρέχει την ευχέρεια της σκέψης, του συναισθήματος και της ίδιας του της ύπαρξής, ώστε να επιλέξει ο ίδιος προς ποια κατεύθυνση επιθυμεί να κινηθεί.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο θεραπευτικό κλίμα ο πελάτης χρησιμοποιεί τη θεραπευτική σχέση τυπικά για να ρίξει τα ψεύτικα προσωπεία, τις μάσκες ή τους ρόλους, με τους οποίους αντιμετώπιζε ως τώρα τη ζωή. Μαθαίνει να εξετάζει τις διάφορες πλευρές της εμπειρίας του, να αναγνωρίζει και να αντιμετωπίζει τις βαθιές του αντιθέσεις, να βλέπει σε ποιο βαθμό η συμπεριφορά ή ακόμη και το συναίσθημα που βιώνει δεν είναι αληθινά, αλλά είναι ένα προσωπείο, πίσω από το οποίο κρύβεται συστηματικά.

Ο Δανός φιλόσοφος Soren Kierkegaard –πριν από έναν αιώνα και κάτι- απεικόνισε το δίλημμα του ατόμου με αξιοζήλευτη ενσυναίσθηση. Τόνισε πως ο πιο συνηθισμένος τύπος απόγνωσης που μπορεί να περιέλθει κάποιος, είναι να μην επιλέγει ή να μην επιθυμεί να είναι ο εαυτός του. Ωστόσο, η πιο σοβαρή μορφή απόγνωσης είναι να επιλέγει «να είναι κάποιος άλλος και όχι ο εαυτός του».

Από την άλλη πλευρά, όταν «επιθυμεί κάποιος να είναι ο πραγματικός του εαυτός, αυτό αποτελεί όντως το αντίθετο της απόγνωσης» και αυτή η επιλογή είναι η βαθύτερη ευθύνη του ανθρώπου.

Μετά λοιπόν την αφαίρεση του προσωπείου κατά τη διαδικασία της διαμόρφωσης του προσώπου, της αναζήτησης δηλαδή του αληθινού εαυτού, το άτομο μαθαίνει να αναγνωρίζει και να βιώνει τα συναισθήματά του στην ολότητά τους, καθαρά μέχρι εκείνο το σημείο που αποκαλύπτεται η πραγματική τους φύση.

Τα συναισθήματα αυτά μπορεί να είναι οποιοδήποτε ανθρώπινο συναίσθημα (φόβος, θυμός, τρυφερότητα, βαθιά επιθυμία, κλπ) που αναδύεται από μέσα του, και το βιώνει με τρόπο γνωστικό και ανοιχτό ώστε να βιώσει τον εαυτό του, με όλο τον πλούτο που υπάρχει εντός του.

Αυτό αποτελεί τη λεγόμενη εμπειρική ανακάλυψη του εαυτού, η οποία αρχικά φέρνει ένα συναίσθημα αναστάτωσης, που σταδιακά γίνεται συναίσθημα ανακούφισης.

Απαραίτητη προϋπόθεση για την ανακάλυψη του εαυτού σου είναι να αφήσεις την ίδια σου την εμπειρία να σου δώσει το δικό της νόημα, γιατί αν εσύ συμπεραίνεις αυθαίρετα, τότε είσαι σε πόλεμο με τον εαυτό σου.

Αυτή η διαδικασία κάνει το άτομο να ανοίγεται περισσότερο στην εμπειρία του, να αναπτύσσει δηλαδή τη δεκτικότητά του ως προς την εμπειρία, που είναι το αντίθετο της αμυντικότητας.

Η δεκτικότητα στη συνειδητότητα, για ό,τι υπάρχει αυτή τη στιγμή μέσα σε κάποιον και μέσα στην κατάσταση, είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στην περιγραφή του προσώπου που αναδύεται από τη θεραπεία.Επιτρέπει στο άτομο να είναι αυθεντικά ανοιχτό στις εμπειρίες και να ζει πλήρως τις εμπειρίες ολόκληρου του οργανισμού του, αντί να τις αποκλείει από τη συνειδητότητά του.

Έτσι, αποκτά και εμπιστοσύνη στον οργανισμό του γιατί μπορεί να ανακαλύπτει όλο και περισσότερο ότι ο ίδιος του ο οργανισμός είναι αξιόπιστος, ότι είναι ένα κατάλληλο όργανο για να του προτείνει την πιο ικανοποιητική συμπεριφορά σε κάθε κρίσιμη κατάσταση.

Τέλος, μέσα από όλα αυτά τα στάδια ωρίμανσης το άτομο απευθύνεται όλο και λιγότερο σε άλλους για επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία, για πρότυπα σύμφωνα με τα οποία θα ζει, για αποφάσεις και επιλογές. Αναγνωρίζει δηλαδή ότι η επιλογή βρίσκεται μέσα του και ότι το μόνο ερώτημα που μετρά είναι: «ζω με τρόπο που είναι για μένα βαθιά ικανοποιητικός και με εκφράζει αληθινά;»

Αυτό ίσως είναι το πλέον σημαντικό ερώτημα για το δημιουργικό άτομο.

Άρθρο αρχείου

Αναστασία Μουστάκα

Ψυχολογία

Παράλογη Ενοχή

Νιώθεις ότι είσαι υπεύθυνος για όλα. Έχεις πραγματικές ενοχές. Πονάς. Είσαι δυστυχισμένος. Στην πραγματικότητα δεν ευθύνεσαι για τίποτα. Πάσχεις από Παράλογη Ενοχή.

Τι είναι λοιπόν η ενοχή; Γιατί μερικοί άνθρωποι δεν νιώθουν καμιά ενοχή όταν κάνουν αξιόποινες πράξεις, ενώ κάποιοι άλλοι μοιάζουν παγιδευμένοι για πάντα στις αναίτιες ενοχές τους;

Στην πραγματικότητα το μόνο είδος ενοχής που θα ’πρεπε να νιώθουμε είναι οι τύψεις από τη σκόπιμα βλαπτική ή ανεύθυνη συμπεριφορά μας.

Την ενοχή αυτή την αποκαλούμε Λογική Ενοχή, δηλαδή δίκαιη, θεμιτή γιατί είναι ένα φυσικό και πολύτιμο συναίσθημα που λειτουργεί ως μηχανισμός διόρθωσης της συμπεριφοράς μας, προκειμένου να μπορούμε να αναπτυσσόμαστε ως άτομα και να δημιουργούμε αρμονικές και ανθεκτικές σχέσεις.

Η ενοχή όμως είναι ένα συναίσθημα πολύ πιο πολύπλοκο από αυτά που δημιουργεί η λογική ενοχή. Αυτό το δεύτερο είδος το αποκαλούμε Παράλογη Ενοχή, γιατί είναι άδικη και περιττή. Είναι ένα ανεπιθύμητο συναίσθημα που δεν προκαλείται από κάποια άδικη πράξη και λειτουργεί ως ένας αμυντικός ψυχολογικός μηχανισμός ενάντια στον πόνο που νιώθουμε από άλλες αιτίες.

Οι πηγές των παράλογων ενοχών έχουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ως χρόνο έναρξης την παιδική μας ηλικία, τότε δηλαδή που ως παιδιά δεν διαθέτουμε τον κατάλληλο τρόπο για να συνδιαλλαγούμε με τον πόνο και το θυμό, και έτσι τα μετατρέπουμε σε παράλογη ενοχή ώστε να απομονώσουμε τον εαυτό μας από αυτά τα συναισθήματα μειώνοντας τον πόνο και δίνοντάς μας μια ψεύτικη αίσθηση ελέγχου.

Για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι όπως γονείς, δάσκαλοι, κληρικοί, συνομήλικοι, έχουν καλλιεργήσει στο έπακρο την ικανότητα να ξυπνούν μέσα μας άδικη ενοχή, μέσα από την προσπάθειά τους να μας ελέγξουν, να μας μειώσουν, να μας κάνουν να νιώσουμε ανεπαρκείς ή κακοί με τον εαυτό μας, προκειμένου να αισθανθούν οι ίδιοι καλύτεροι από εμάς.

Η παράλογη ενοχή γεννάει τη λεγόμενη καταστροφική ντροπή, η οποία σε αντίθεση με τη δημιουργική ντροπή που προέρχεται από τη δίκαιη ενοχή, προσβάλλει την προσωπικότητά μας κάνοντάς μας να νιώθουμε άσχημα, βρώμικοι ή χωρίς αξία. Κατά συνέπεια, λειτουργεί καταστροφικά για μας, επειδή μας οδηγεί στο να μην αγαπάμε κάποια κομμάτια του εαυτού μας.

Ο συνδυασμός της παράλογης ενοχής και της υπερβολικής ντροπής μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές συναισθηματικές διαταραχές, όπως χαμηλή αυτοεκτίμηση, κατάθλιψη, άγχος και εθιστική ή παρορμητική συμπεριφορά, με αποτέλεσμα τον ψυχικό μας ακρωτηριασμό και το σταμάτημα της φυσιολογικής ανάπτυξης της προσωπικότητάς μας.

Τα βήματα που μπορούν να μας βοηθήσουν να αναγνωρίσουμε και να περιορίσουμε τη λογική ενοχή αλλά και να αποφύγουμε την άδικη ενοχή είναι τα εξής :

1. Αναγνώρισε την ενοχή και σταμάτησε τη σκέψη σου, μην επιτρέπεις τον εαυτό σου να βγάλει βιαστικά συμπεράσματα.

2. Εντόπισε την πραγματική πηγή της ενοχής ή του πόνου

3. Προσδιόρισε αν νιώθεις δίκαιη ή άδικη ενοχή

4. Αν η ενοχή είναι δίκαιη :

α. Ομολόγησε την
β. Ζήτησε συγγνώμη
γ. Άλλαξε την ανεύθυνη συμπεριφορά
δ. Συγχώρεσε τον εαυτό σου και συνέχισε τη ζωή σου

5. Αν η ενοχή είναι άδικη :

α. Αντέστρεψε τη συναισθηματική διαδικασία από άδικη ενοχή σε θυμό
β. Νιώσε τον πόνο και απελευθέρωσε τον
γ. Αντιμετώπισε και διόρθωσε την επώδυνη κατάσταση, όταν είναι αναγκαίο και δυνατό

Άρθρο αρχείου

Αναστασία Μουστάκα

Ψυχολογία

City Unity College | Μεταπτυχιακό Ψυχολογίας με Εξειδίκευση

Το City Unity College σε συνεργασία με το London Metropolitan University προσφέρει ένα πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών στη ψυχολογία με εξειδίκευση που αναγνωρίζεται από το Αυτοτελές Τμήμα Εφαρμογής της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας ‘Α.Τ.Ε.Ε.Ν.’ του Υπουργείου Παιδείας, επιτρέποντας στους αποφοίτους να ασκήσουν επάξια στον τομέα της ψυχικής υγείας στην Ελλάδα.

Αυτό το πρόγραμμα δίνει την ευκαιρία στους φοιτητές να εξειδικευτούν σε έναν από τους οκτώ τομείς της ψυχολογίας. Ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους και τους στόχους τους, μπορούν να επιλέξουν μεταξύ των τομέων της ψυχολογίας υγείας, κλινικής ψυχολογίας, εγκληματολογίας, αθλητικής ψυχολογίας, συμβουλευτικής ψυχολογίας, ψυχολογίας εργασίας, εκπαιδευτικής ψυχολογίας και νευροψυχολογίας.

Κάθε τομέας παρέχει μια βαθιά κατανόηση και εξειδίκευση σε συγκεκριμένες πτυχές της ψυχολογίας, αναπτύζοντας τις δεξιότητες και την εμπειρία που απαιτούνται για να ασκήσουν επιτυχώς σε αυτούς τους εξειδικευμένους τομείς της ψυχολογίας. Μέσω μιας πλούσιας συνδυαστικής εκπαίδευσης και πρακτικής εφαρμογής, οι φοιτητές αποκτούν τις γνώσεις και την αυτοπεποίθηση που απαιτούνται για να επιτύχουν στον επαγγελματικό τους στόχο στον ευρύ και αναπτυσσόμενο τομέα της ψυχολογίας.

ΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ

Υποχρεωτικά Μαθήματα

Εξειδίκευση Ψυχολογίας Υγείας

Εξειδίκευση Εγκληματολογίας

Εξειδίκευση Κλινικής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Αθλητικής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Εργασιακής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Νευροψυχολογίας

Εξειδίκευση Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Συμβουλευτικής Ψυχολογίας

Εκδήλωση Ενδιαφέροντος

Mπορείτε να επικοινωνήσετε τηλεφωνικά στο 210 3243 222 ή μπαίνοντας στην ιστοσελίδα παρακάτω https://cityu.gr/course/metaptychiako-psychologias-me-exeidikefsi/