Πολλές οι σκέψεις για το αυτό θέμα.. κάθε άνθρωπος έχει και μια ιστορία  να αποκαλύψει για την παιδική του ηλικία, κάποια άτομα δεν θέλουν να μιλήσουν καθόλου γιατί πονάνε όταν θυμούνται… άλλα ας ξεκινήσουμε από την αρχή και ας ανατρέξουμε στην βάση του όλου θέματος που δεν είναι άλλο από την ίδια την οικογένειά μας….

Η  σύγχρονη σημερινή ελληνική οικογένεια είναι κυρίως της μορφής (γονείς-παιδιά), ενώ τα ηλικιωμένα άτομα (παππούς, γιαγιά) απομακρύνονται όλο και περισσότερο από το ίδιο σπίτι. Η μητέρα δουλεύει όλο και πιο συχνά έξω από το σπίτι, αρχηγός της οικογένειας παύει να είναι ο πατέρας η  γυναίκα θεωρείται ισότιμη με τον άνδρα και πολύτιμη σύντροφος που συμβάλλει στην ευημερία της οικογένειας ο χρόνος παραμονής των μελών της σημερινής οικογένειας στο σπίτι έχει μειωθεί. Η μείωση αυτή οφείλεται στην επαγγελματική απασχόληση και των δύο γονιών, στους γρήγορους ρυθμούς της ζωής, και στις πολλές εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών .Καθ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, πρέπει να πάρουμε αποφάσεις ή να κάνουμε κάποιες επιλογές, βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες, το αποτέλεσμα δε αυτών κρίνει αν πράξαμε σωστά ή λάθος. Η οικογένεια… το πρώτο σχολείο της ζωής. Μέσα σ’ αυτήν μεγαλώνει  το παιδί: που ικανοποιεί τις βιολογικές και ψυχολογικές ανάγκες του. αποκτά κοινωνικές αρετές διδάσκεται ηθικές αξίες. διαμορφώνει και καλλιεργεί το χαρακτήρα του αποκτά γνώσεις και λύνει τις απορίες του. Σκοπός της οικογένειας είναι η δημιουργία ενός υγιούς και ηθικού περιβάλλοντος, όπου θα ζήσουν ευτυχισμένα όλα τα μέλη της. Τα παιδιά θα αναπτυχθούν σωματικά και πνευματικά, θα καλλιεργηθούν ψυχικά, θα διαμορφώσουν προσωπικότητα και θα γίνουν ικανά να ενταχθούν στην κοινωνία.

Βλέποντας όμως  και την αντίθετη πλευρά των καταστάσεων, υπάρχει και  η άλλη μορφή της οικογενείας .. και από εκεί δημιουργούνται οι εστίες των  προβλημάτων .Έφηβοι που καταδυναστεύουν τους γονείς οι οποίοι τους έχουν παραδώσει την εξουσία, ζευγάρια που είναι ερωτευμένα με τα παιδιά τους και όχι με τους συντρόφους τους, παιδιά που μεγαλώνουν σαν ορφανά  και με αδιαφορία, χωρίς αρχές, ιδανικά και νόημα, χωρίς στόχους. Βλέπουμε θυμωμένους ενήλικες που αδυνατούν να έχουν δημιουργικές και ώριμες σχέσεις, καταλήγουν ανταγωνιστικοί και με δυνατά αισθήματα ανεπάρκειας  όπως και κατωτερότητας Η ανεργία, άλλος ένας επιβαρυντικός παράγοντας στην εξισορρόπηση των οικογενειακών σχέσεων. κανείς δεν είναι χαμένος τελικά αλλά η ελπίδα με την πίστη κάνουν θαύματα..όταν έχεις  κάποιον να σε να σε συμβουλέψει στην κατάλληλη στιγμή..όταν ξέρει πότε πρέπει να επέμβει..Το οικογενειακό περιβάλλον του ατόμου, τα πρότυπά του, οι πεποιθήσεις που έχει αναπτύξει, ο τρόπος που έχει μάθει να ζει , το μοντέλο της οικογένειας που έχει μεγαλώσει (μονογονεϊκή, διευρυμένη κλπ.), ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον πατέρα η την μητέρα και πως κατανοεί αυτούς τους ρόλους αλλά και αρκετούς άλλους παράγοντες που έχει αφομοιώσει θετικά η αρνητικά όλα αυτά επηρεάζουν την πορεία της ζωής του..

Ένας άλλος σηµαντικός παράγοντας, που συντελεί στην αλλαγή της δοµής της οικογένειας, είναι η παρατεταμένη οικονοµική ύφεση της χώρας µας, µε την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που τη συνοδεύουν. Παρατηρούμαι ότι ολοένα και περισσότεροι νέοι είτε επιστρέφουν στην πατρική τους οικογένεια, καθώς αδυνατούν να ανταπεξέλθουν µόνοι τους οικονοµικά, είτε καθυστερούν να φύγουν από αυτήν, έστω και αν έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους. Η δυσκολία τους να βρουν εργασία, καθώς και το υψηλό κόστος ζωής, τους κρατά δέσµιους στην οικογενειακή εστία, αναβάλλοντας επ’ αόριστο τα όνειρά τους για τη ζωή και το µέλλον τους. Η συμβίωση αυτή όµως ενέχει κινδύνους που αφορούν αμφίπλευρα γονείς και ενήλικα παιδιά, όπως επιβάρυνση του οικογενειακού προϋπολογισμού, εντάσεις και προστριβές στις μεταξύ τους προσωπικές σχέσεις, αυξημένο στρες, εξάρτηση, και τόσα άλλα.

Ένα παιδί τελικά τι αναζητά μέσα από την αγκαλιά της οικογένειας;

Σίγουρα την προσοχή. μας, νιώθουνε άσχημα όταν κάποιος τους αγνοεί., νιώθουνε απόρριψη, μείωση της αξίας τους και αδυναμία συγκέντρωσης, θέλουν την επιβεβαίωση, ότι είναι, καλά παιδιά ικανά σε όλα τα επίπεδα ώστε να δημιουργηθεί το συναίσθημα της αναγνώρισης και της αξίας τους. Χρειάζεται το παιδί  την “θαλπωρή της φωλιάς του,”  ότι οι άλλοι θα είναι πάντα εκεί,μερικές φορές αναζητά  την αποκλειστικότητα της αγάπης και της προσοχής. αυτό συμβαίνει συνήθως όταν νοιώθει  ανασφάλεια και φόβο μήπως ο άλλος τον  εγκαταλείψει.. Ίσως σε μεγαλύτερη ηλικία  τους ενδιαφέρει να μπορούν να ελέγχουν..  χειριστικός χαρακτήρας ώστε  να επιβάλει τα θέλω του στον άλλο . Όσο και αν φαίνεται παράξενο, τα παιδιά των διαζευγμένων γονέων μπορεί να έχουν αισθήματα ευθύνης και ενοχής. Επομένως οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν  και να μιλήσουν  στα παιδιά με ειλικρίνεια πως και οι δύο θα συνεχίσουν να τα αγαπούν και ότι εξακολουθούν να είναι οικογένεια. Και τώρα κάποιες συμβουλές που αφορούν τους γονείς. Είναι σημαντικό να επιλέξετε τον κατάλληλο χρόνο και τόπο για να μιλήσετε., ζητήστε από το παιδί  να σας ακούσει χωρίς διακοπή για να εκφράσετε τι σας ενόχλησε .και τέλος, επιτρέψτε και στο παιδί να εκφράσει με τον δικό του τρόπο αν μπορεί και τα δικά του συναισθήματα και παράπονα .

Τελικά πώς αντιδρούν τα παιδιά μετά από τον χωρισμό των γονέων τους; Το σίγουρο είναι πως θα χρειαστούν χρόνο για να αφομοιώσουν τον χωρισμό και να αντιμετωπίσουν τη νέα οικογενειακή τους ζωή. Ακόμη και αν το διαζύγιο αντιμετωπίστηκε με μεγάλη προσοχή, είναι φυσιολογικό τα παιδιά να ανταποκρίνονται με κάποιες προβληματικές συμπεριφορές .ως αποτέλεσμα  μπορεί  να εκδηλωθεί παραίτηση και αδιαφορία για αγαπημένες δραστηριότητες ή χόμπι, αθλήματα ή παρέα με τους φίλους. Η απώλεια της οικογενειακής ένωσης θα προκαλέσει βαθιά συναισθήματα θλίψης και μπορεί ακόμη να οδηγήσει σε πιθανή κατάθλιψη. 

Κάτι άλλο που πρέπει να λάβουμε υπ όψιν μας είναι λάθη των γονιών που φέρνουν προβλήματα στην συμπεριφορά των παιδιών και  μιλάμε για τις διακρίσεις που άθελα η ηθελημένα γίνονται πολλές φορές. Τυπικά θα λέγαμε πως  αυτό δεν έχει να κάνει με το ότι οι γονείς αγαπούν το ένα παιδί περισσότερο από τα άλλα, απλά, βασίζεται στο γεγονός ότι η προσωπικότητα του γονέα ταιριάζει περισσότερο με την προσωπικότητα ενός από τα παιδιά Ακόμη και αν οι γονείς αναγνωρίζουν αυτή τη σχέση, δεν θέλουν να το παραδεχθούν φωνακτά επειδή φοβούνται να μην πληγώσουν τα συναισθήματα του άλλου παιδιού… που όμως έχει ήδη πληγωθεί… τα παιδιά καταλαβαίνουν και ο συναισθηματικός τους κόσμος κλονίζεται ανεπανόρθωτα.

 Το γενικό συμπέρασμα είναι πως και  το φύλο αναμφισβήτητα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της συμπεριφοράς ενός ανθρώπου αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να επισκιάζει τη μοναδικότητα της ύπαρξής του. Άτομα του ίδιου φύλου παρουσιάζουν ομοιότητες αλλά και διαφορές μεταξύ τους καθώς η προσωπικότητα και η ψυχοσύνθεση κάθε ανθρώπου είναι μοναδική. Ένας από τους ευκολότερους τρόπους για να βεβαιωθείτε ότι δεν ξεχωρίζετε τα παιδιά σας είναι να βεβαιωθείτε ότι είστε δίκαιοι! Δηλαδή, για παράδειγμα στις διακοπές πρέπει κάθε παιδί να έχει τον ίδιο αριθμό δώρων και περίπου ίδιας αξίας. Δεν επιτρέπεται το ένα παιδί να έχει περισσότερα δώρα από τα αδέλφια του. 

Βεβαιωθείτε επίσης ότι προσφέρετε τα ίδια πράγματα σε όλα τα παιδιά σας μέσα στην οικογένεια γιατί οι τυχών διακρίσεις οδηγούν σε ανεπανόρθωτα σφάλματα που μένουν στην ψυχή των παιδιών ,μεγαλώνουν με αυτά και επομένως στην πορεία της ζωής τους  μαθαίνουν να κάνουν διακρίσεις και τα ίδια τα παιδιά  που έχουν πληγωθεί και απορριφθεί  κρατώντας μέσα τους θυμό και απωθημένα,,, 

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗ ΑΡΘΡΟΥ

ΠΕΤΚΑΚΗ ΠΩΛΙΝΑ 

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ  ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ

Η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας είπε: Είναι καιρός να πάψει η ενοχοποίηση των θυμάτων και η ατιμωρησία των θυτών. Κ. Σακελαροπούλου, atlantea.news, 18/1/2021. 

Τον Οκτ 2017, οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο που παρουσίαζε με λεπτομέρειες τις καταγγελίες κατά του Χάρβει Γουάινσταιν για σεξουαλικές παρενοχλήσεις & σεξουαλικές κακοποιήσεις σε ηθοποιούς & παραγωγούς. Στην ουσία «η περίπτωση Γουάινσταιν άλλαξε την εξουσία». huffingtonpost.gr, 28/10/2018. 

Το «κίνημα ΜeΤoo» ξεκίνησε το 2006 στην Αμερική, όταν η Tarana Burke παρηγόρησε ένα 13χρονο κορίτσι που είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά – «ήθελα να της πω “κι εγώ τα έχω περάσει αυτά”». Και υπάρχουν πάρα πολλοί που μπορούν να το πουν στις καθημερινές εξαναγκασμένες επαφές τους με τους καρεκλοκένταυρους συντεχνιαζόμενους ή δημοσιοσχεσίτες υπεξαιρέτες της εξουσίας. 

Άπειρα τα παραδείγματα. 

• Τον Μαρ 2012 μετά από πολλές μάχες ψηφίσθηκε από την Βουλή των Ελλήνων ένας αυστηρότατος μαξιμαλιστικός ανεδαφικός νόμος (Ν4056) για την αδειοδότηση των στάβλων. Ένας νόμος μπορεί να είναι σκληρός, αλλά είναι νόμος, και πρέπει να εφαρμόζεται, θα έλεγε κάποιος απλός άνθρωπος. Αλλά η «υπόγεια» εξουσία των Δημοσίων Υπαλλήλων συνέχισε να ΒΙΑΖΕΙ τους έλληνες υπηκόους-κτηνοτρόφους, με διάφορα τερτίπια και ερμηνευτικές, και εγκυκλίους και άλλα … Και ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΣΕ τον νέο νόμο. Η δημόσια διοίκηση (συγκεκριμένη διευθύντρια) «ΒΙΑΣΕ» την μακροχρόνια διαδικασία έκδοσης ενός νόμου που εκφράζει την κοινωνικοοικονομική δυναμική της κοινωνίας μια στιγμή (Μαρ 2012) και κατάφερε να «ΒΙΑΣΕΙ» τον Σεπ 2012 (έξη ολόκληρους μήνες μετά την απόφαση της Βουλής των Ελλήνων) μια οικογένεια κτηνοτρόφων που είχε άδεια και λειτουργούσε από το 1967, στο ίδιο μέρος. Αποτέλεσμα μια οικογένεια να μείνει χωρίς επαγγελματική απασχόληση. Μια οικογένεια να μείνει χωρίς έσοδα. Μια οικογένεια να «βιασθεί» χάνοντας την ζωή της, διότι στους παραδοσιακούς Αρβανίτες & Βλάχους κτηνοτρόφους η κτηνοτροφία είναι τρόπος ζωής. Και όχι μόνο. Ο αρχηγός της οικογένειας, πιθανόν ως συνέπεια του «βιασμού», πεθαίνει, εκεί στον στάβλο … στην ζωή του όλη. Σε ποιόν να το πεις! 
• Με τα «παιχνίδια» των ιστορικών δικαιωμάτων των αγροτικών επιδοτήσεων του ΟΠΕΚΕΠΕ κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν βγάζει άκρη. Πάντα κάποιος καρεκλοκένταυρος ή παρατρεχάμενος της εξουσίας σε κάποια Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας & Κτηνοτροφίας αναλαμβάνει να σε διευκολύνει, καθοδηγήσει, με το αζημίωτο (διότι συνήθως απαιτεί πέραν του μισθού και άλλης μορφής «γρηγορόσημο»). Έτσι ένας δημόσιος υπάλληλος της «παρά φύσιν» δημοσιοϋπαλληλικής εξουσίας «μάζευε» τα ιστορικά δικαιώματα από όποιον αγρότη απεβίωνε και τα αμαρτωλά ιστορικά δικαιώματα τα πουλούσε σε όποιον ενδιαφερόταν. Μέχρι που κάποιος κληρονόμος ενδιαφέρθηκε και ο συνεχής «βιασμός» αποκαλύφθηκε. Έγιναν δικαστήρια. Καταδικάστηκε ο δημόσιος υπάλληλος. Και ο «βιασμός» συνεχίζονταν, μέχρι το θέρος 2020 που ο δημόσιος υπάλληλος υπηρετήσας ευδοκίμως, μισθοδοτούμενος, συνταξιοδοτήθηκε και τον πληρώνουμε όλοι για τους κερδοφόρους «βιασμούς» των κτηνοτρόφων πολιτών, υπηρετώντας στην ίδια ΔΑΟΚ. Και οι «βιασθέντες» «εξυπηρετούνταν» (αν είναι δυνατόν….) από τον ίδιο δημόσιο υπάλληλο για τα ίδια θέματα … Ο «ΒΙΑΣΜΟΣ» της εξουσίας των δημοσίων υπαλλήλων εναντίον κτηνοτρόφων σε πλήρη ανάπτυξη … Σε ποιόν να το πεις! …
• Η πολιτεία αποφάσισε να ανταμείψει όσους πρόσφεραν την ζωή τους για την πατρίδα εναντίον των φασιστών και ναζιστών και βουλγάρων το 1940. Με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων που δημοσιεύθηκε με τον νόμο 751/1948  προσφέρθηκε σε κάθε πολεμιστή ένα οικόπεδο σε αναγνώριση του ηρωισμού του πολεμιστή, έναντι όσων απέφυγαν την στράτευση. Οι πολεμιστές που καταγράφηκαν ήταν περίπου 500 πολεμιστές και ορίσθηκε περιοχή για την υλοποίηση του νόμου. Είναι η γνωστή περιοχή Ν751 στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Εν τω μεταξύ από αυτήν την περιοχή κάποιοι έκαναν «χάρη» στους ταλαιπωρηθέντες Δραμινούς, που όμως ήταν ταυτόχρονα «έργω ΒΙΑΣΜΟΣ» στους πολεμιστές του Αλβανικού μετώπου. Έτσι με το υπόλοιπο της περιοχής δόθηκαν οικόπεδα το 1957 μόνο σε 220 πολεμιστές. Οι υπόλοιποι «βιάστηκαν» … Ποιος επέλεξε και με τι κριτήρια ποιοι θα ικανοποιηθούν και ποιοι θα «βιάζονται» … Σε ποιόν να το πεις! …
• Και συνεχίζουν να ασελγούν επί των 248 (135+113) κάποτε πολεμιστών και των απογόνων τους με συνεχιζόμενους αλληλοδιάδοχους «ΒΙΑΣΜΟΥΣ» από το 1957 μέχρι σήμερα, 63 ολόκληρα χρόνια συνεχώς … Κάποιες φορές ουρλιάζουν από τον πόνο των «ΒΙΑΣΜΩΝ» οι παλαιοί πολεμιστές και τότε μερικές φορές η δημόσια διοίκηση, οι «βιαστές», κάνουν κάτι … Δόθηκε νέα περιοχή εκεί δίπλα το 1957. Το 1988, τριάντα ολόκληρα χρόνια με συνεχείς «ΒΙΑΣΜΟΥΣ» το Κεντρικό Συμβούλιο Πολεοδομίας αποφάσισε ομόφωνα την πολεοδόμηση της περιοχής. Κάποιος δημόσιος υπάλληλος ή/& εκλεγμένοι πολιτικοί συναυτουργώντας, χωρίς ενεργοποίηση «γρηγοροσήμου» δεν έκαναν ίσως το καθήκον τους… (για να συνεχίζουν να ασελγούν ή να «βιάζουν»? …). Το Συμβούλιο της Επικρατείας τον Νοε 2020 επεσήμανε την αναποτελεσματικότητα (ωμός «ΒΙΑΣΜΟΣ» από τους ασκούντες κρατική εξουσία …) και καλεί την πολιτεία να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Και ακόμη «ΒΙΑΖΟΝΑΙ» οι πολεμιστές (!) …. Σε ποιόν να το πεις! …

Αν η σεξουαλική κακοποίηση ή η σεξουαλική παρενόχληση είναι κατάπτυστη, και το κίνημα MeToo προσπαθεί να αναδείξει την στιγμιαία καταρράκωση της προσωπικότητας και της ηθικής του θύματος, 

Τι πρέπει να περιμένουμε για την επί 63 χρόνια μέχρι σήμερα (και έχει ακόμα …) συνεχή ασέλγεια των Υπουργείων Αγροτικής Ανάπτυξης, Προνοίας και Χωροταξίας-Περιβάλλοντος επί του σώματος των πολεμιστών-ηρώων (!…) και τον εξευτελισμό της προσωπικότητας των 248 συγκεκριμένων αναγνωρισμένων πολιτών από την συντεχνία των «μη πολεμιστών» δημόσιων υπαλλήλων και των κομματικών επιλογών των περιστασιακά εκλεγμένων πολιτικών?

Το MeToo δεν είναι μόνο σεξουαλικό, είναι θέμα εξουσίας. Η φράση που κυριαρχεί στην περίπτωση είναι: «Σε ποιόν να το πεις! …». Η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας (18/1/2021) είπε: Είναι καιρός να πάψει η ενοχοποίηση των θυμάτων και η ατιμωρησία των θυτών. 

Αυτή η ατιμωρησία των θυτών είναι που εξοργίζει και σε κάνει να αγανακτείς … Τελικά «σε ποιόν να το πεις» …. 

Τι είναι λοιπόν όριο; Όριο είναι η γραμμή ή το σύνορο που μας διαχωρίζει ως οντότητα από τους άλλους. Το δέρμα μας είναι ένα όριο. Καθετί που περιλαμβάνεται μέσα του αποτελεί το σωματικό μας εγώ. Ωστόσο έχουμε και άλλα όρια – συναισθηματικά, πνευματικά,  διαπροσωπικά. Βάζουμε όρια στο τι είναι ασφαλές και επιτρεπτό. Βάζουμε όρια στις αποστάσεις μας από τους άλλους. Μέσα σε αυτά  τα όρια κατοικεί το εγώ μας που περιλαμβάνει τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας και είναι αυτό που μας διαφοροποιεί και μας ξεχωρίζει από τους άλλους.

Το να μπορούμε να θέτουμε όρια και να τα επιβάλουμε βοηθά να έρθουμε σε επαφή με τον πραγματικό μας εαυτό. Για να μπορέσει κάποιος να σε σεβαστεί ή να σε αγαπήσει πρέπει να ξέρει ποιος πραγματικά είσαι. Κάποιοι άνθρωποι αντιπαθούν τους περιορισμούς και τα όρια, ενώ κάποιοι άλλοι λειτουργούν καλύτερα με αυτά. Κάθε σχέση έχει ανάγκη τα όρια. Δεν είναι συνήθως σαφές και αυτονόητο το τι σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε ή επιθυμούμε. Ο μόνος τρόπος για να το γνωστοποιήσουμε στους άλλους είναι να το επικοινωνήσουμε και να το ξεκαθαρίσουμε. Να οριοθετήσουμε τον εαυτό μας σε σχέση με τον κόσμο.

Τύποι ορίων

Τα υλικά όρια καθορίζουν τη σχέση μας με την ύλη. Αν δίνουμε  ή δανείζουμε πράγματα, όπως τα χρήματά , το αυτοκίνητο  τα ρούχα ή   τα βιβλία μας.

Τα σωματικά όρια αφορούν τον προσωπικό μας χώρο, την ιδιωτικότητα  και το σώμα μας. Πόσο δεκτικοί είμαστε  στο άγγιγμα ή σε μία αγκαλιά. Πως νιώθουμε  όταν μας ζητούν να μείνουμε  έξω από ένα χώρο και να περιμένουμε  υπομονετικά τη σειρά μας; 

Τα γνωστικά όρια αφορούν  τις σκέψεις, τις αξίες και τις απόψεις μας.Πόσο εύκολα μπορούμε  να απαρνηθούμε τις αξίες μας για να γίνουμε αρεστοί σε μια παρέα; Ακούμε  με ανοιχτό μυαλό τη διαφορετική γνώμη κάποιου άλλου;

Τα συναισθηματικά όρια  είναι αυτά που διαχωρίζουν τα  συναισθήματα  μας και την  ευθύνης μας γι’ αυτά, από κάποιων άλλων. Στην πραγματικότητα είναι σαν να υπάρχει μια νοητή γραμμή ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους.

Τα σεξουαλικά όρια προστατεύουν το επίπεδο άνεσής που έχουμε  με τη σεξουαλική επαφή και τη δραστηριότητα του σεξ.

Τα πνευματικά όρια σχετίζονται με τις πεποιθήσεις και τις εμπειρίες μας σε σχέση με τον Θεό ή με μια ανώτερη δύναμη.

Εσωτερικά όρια

Τα εσωτερικά όρια περιλαμβάνουν τους κανόνες που διαφυλάττουν τη σχέση μας με τον εαυτό μας.  Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια μορφή αυτοελέγχου και αυτοπειθαρχίας στις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις παρορμήσεις μας.  Η σωστή διατροφή, η σωματική άσκηση και η ξεκούραση αποτελεί ένα φυσικό εσωτερικό όριο, ενώ η προσπάθεια διαχείρισης των αρνητικών σκέψεων και συναισθημάτων φαίνεται να βοηθάει στην αυτοεκτίμηση και τη δυνατότητα ελέγχου της ζωής μας.

Γιατί είναι δύσκολο να βάλετε όρια

 Όταν μεγαλώνουμε σε μια δυσλειτουργική οικογένεια,  το να μάθουμε πώς να χρησιμοποιούμε τα όριά μας είναι από τα πιο δισεπίλυτα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίσουμε. Και τούτο επειδή απειλείται η αρχική αντίληψη περί ορίων που έχουμε διαμορφώσει από την οικογένεια μας:

• Μπορεί να έχουμε εκπαιδευτεί να βάζουμε τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές μας.
• Να μην έχουμε καλή αυτογνωσία με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε με σαφήνεια τι είδους σχέσεις θέλουμε να έχουμε με τους άλλους.
• Να αισθανόμαστε ότι έχουμε μόνο ευθύνες και υποχρεώσεις και όχι δικαιώματα
• Να πιστεύουμε ότι τα όρια μπορεί να βάλουν σε κίνδυνο τη σχέση μας 

Γιατί είναι απαραίτητη η οριοθέτηση

Αν όμως προσπαθήσουμε να θέσουμε τα όρια μας:

• Αρχίζουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας να διαχωρίζεται από τους άλλους, και μας κυριεύει ένα συναίσθημα χαράς και  ευεξίας.
• Αυξάνεται η αυτοεκτίμηση και ο αυτοσεβασμός μας.
• Δημιουργούμε ισότιμες σχέσεις που στηρίζονται στην αμοιβαιότητα, την ειλικρίνεια,  την εμπιστοσύνη.
• Προστατεύουμε το ζωτικό μας χώρο (σωματικό και συναισθηματικό). Διαχωρίζουμε τις σκέψεις, τις ανάγκες και τα συναισθήματά μας από αυτά των άλλων.

Τα υγιή συναισθηματικά όρια μας φέρνουν σε επαφή με τον εαυτό μας, τις ανάγκες και τις αξίες του, αλλά επίσης  και  με τις ευθύνες  απέναντι στον εαυτό μας  και τους άλλους. Μας προστατεύουν από το να αισθανόμαστε ένοχοι για τα αρνητικά συναισθήματα ή τα προβλήματα κάποιου άλλου και από το να παίρνουμε  προσωπικά τα επικριτικά σχόλια των άλλων.  Τα υγιή όρια είναι αρκετά ευλύγιστα, ώστε να μας επιτρέπουν να επιλέγουμε σε ποιον θα επιτρέψουμε να τα υπερβεί και σε ποιον όχι. Μας βοηθούν να απορρίψουμε τα συναισθήματα μνησικακίας και εχθρότητας και να αποδεχτούμε εκείνα της στοργής, της καλοσύνης και της εκτίμησης.