Την ιστορική Kourd Gallery επέλεξε ο εικαστικός Τάσος Δήμος να παρουσιάσει τη νέα του δουλειά. Δεκαεννέα ακρυλικά, το καθένα από τα οποία αποτελεί ένα στιγμιότυπο ενός ή περισσότερων κολυμβητών ακριβώς πριν τη βουτιά στην πισίνα.

Με μια πρώτη ματιά στα έργα, διαπιστώνει κανείς την ρομαντική αίσθηση, την τάση εξαΰλωσης των μορφών, τη λανθάνουσα μυστικιστική διάθεση του εικαστικού, στοιχεία που σταδιακά εγκαταλείπονται, τουλάχιστον με τη μορφή που είχαμε ως τώρα γνωρίσει στα έργα του. Οι μορφές αναδύονται από ένα γκρίζο φόντο και κυριαρχούν στην ζωγραφική επιφάνεια, χωρίς καμία διακοσμητική διάθεση. Το ουδέτερο φόντο προσφέρει βάθος και αφήνει ελεύθερο τον θεατή να φανταστεί την παρουσία του υγρού στοιχείου που απλώς υπονοείται.

ΟΙ ΜΟΡΦΕΣ ΑΝΑΔΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΚΡΙΖΟ ΦΟΝΤΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ

Εμείς συναντήσαμε τον εικαστικό στο εργαστήριό του στο Νέο Ψυχικό και μιλήσαμε μαζί του για την νέα του δουλειά.

Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

-Τάσο, εκθέτεις στην γκαλερί Κουρντ δεκαεννέα  ακρυλικά έργα με τίτλο «αφετηρία». Πώς εμπνεύστηκες αυτή την θεματική σου; 

Όπως και όλες οι προηγούμενες εκθέσεις μου, έτσι και αυτή συνδέεται νοητά με προηγούμενη δουλειά μου. Τα έργα, για παράδειγμα, που είχα δείξει πριν από πέντε περίπου χρόνια στη Μύκονο, είναι θεματικά αλλά και ως προς την τεχνική που χρησιμοποιώ πολύ συναφή με αυτή τη σειρά.

Είναι ίσως τα πιο pop έργα που έχω κάνει μέχρι σήμερα και πέρα από την σεζόν, που σίγουρα έπαιξε το ρόλο της στην απόφασή μου να δημιουργήσω μια τέτοια σειρά, σημαντικό ρόλο έπαιξε και η αγάπη μου για ορισμένους καλλιτέχνες της δεκαετίας του 1960 που έχουν αφιερώσει ολόκληρη την καριέρα τους σε αυτή τη θεματολογία.

– Πιστεύεις ότι η δουλειά σου έχει δεχτεί επιρροές από ξένους καλλιτέχνες;

Ο David Hockney με τις πισίνες του και ιδιαίτερα το πιο χαρακτηριστικό του, ίσως, έργο, το «A Bigger Splash» (1967), έχει οπωσδήποτε σημαδέψει την καλλιτεχνική γραφή μου. Άλλοι ζωγράφοι της δεκαετίας του 1950 και 1960 που με έχουν επηρεάσει βαθιά, είναι ο Richard Hamilton, o Peter Blake και ο «πατέρας» της pop art, ο Andy Warhol.

Θα μπορούσε κανείς να πει πως η έκθεσή μου αυτή είναι ένας φόρος τιμής στους «γίγαντες» της pop art, με ένα τρόπο πιο συστηματικό και εμπεριστατωμένο από οποιαδήποτε προηγούμενη προσπάθειά μου. Εκείνο που με τράβηξε περισσότερο σε αυτούς είναι το χρώμα και η θεματολογία, αλλά φυσικά μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει και την άλλη μεγάλη μου εμμονή, εκείνη με τα αρχαιοελληνικά αγάλματα και ιδιαίτερα τους κούρους, είτε στην αυθεντική τους μορφή είτε στις έντεχνες παραλλαγές της Αναγέννησης.

-Στη θεματική αυτή διακρίνουμε στις φιγούρες σου μια νέα δομή και σύνθεση με μια φωτογραφική διάθεση. Πώς θα το σχολίαζες αυτό;

-Η φωτογραφία έχει και είχε εδώ και πάρα πολλά χρόνια κεντρικό ρόλο στη ζωγραφική μου, καθώς αποτελεί μεγάλο μου χόμπυ. Σε αυτή τη σειρά, παρόλα αυτά, μπορώ να πω πως σημειώνεται μια παρέκκλιση από το φωτορεαλισμό του παρελθόντος, καθώς τη θέση του παίρνει η επιφανειακή ποιότητα της pop art.

Όπως δηλαδή ο Warhol αναπαράγει αμέτρητες μεταξοτυπίες της Marilyn Monroe, βασιζόμενος σε μια φωτογραφία της, της δεκαετίας του 1960, και φτάνει σε ένα αποτέλεσμα που μόνο φωτορεαλιστικό δεν είναι, έτσι και εγώ, ξεκινάω μεν από μια φωτογραφία, αλλά έχοντας πια αφαιρέσει τις λεπτομέρειες του φόντου και έχοντας αντικαταστήσει αυτές με έντονα παστέλ χρώματα, καταλήγω σε ένα αποτέλεσμα λιγότερο ρεαλιστικό, και περισσότερο ψυχεδελικό, με μια δισδιάστατη επιφάνεια που αφήνει τον θεατή να δημιουργήσει με τη φαντασία του το περιβάλλον που ουσιαστικά «λείπει» από τον καμβά.

– Σε αυτή τη δουλειά, έχεις επιλέξει να πλαισιώσεις τις φιγούρες σου με ένα γκρι ουδέτερο φόντο. Με αυτό τον τρόπο υπονοείς την ύπαρξη του υδάτινου στοιχείου; 

Τη συνέχεια της συνέντευξης θα τη βρείτε εδώ

Γράφει η Μαράη Γεωργούση*

Ποιος ήταν άραγε αυτός ο καλλιτέχνης της ονειρικής παραίσθησης και της αλληγορικής εικόνας;

Από την μικρή πόλη της Καταλωνίας βρέθηκε στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Παρισιού και μετέπειτα της Αμερικής. Η ζωή του γεμάτη πάθη και καθαρά μυθιστορηματική πλοκή.

Ο κύριος «Avida Dollars” «Απληστοδόλαρος» όπως τον χαρακτήρισε ο Αντρέ Μπρετόν,  δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει το παρατσούκλι αυτό ευθαρσώς για την προβολή του. Ο Σαλβαντόρ Νταλί υπονοούσε συχνά πως ήταν γεννημένος για να γίνει σουρεαλιστής ζωγράφος. Έλεγε πως η μόνη διαφορά με τους άλλους σουρεαλιστές είναι πως αυτός είναι σουρεαλιστής. Υπήρξε προκλητικός και εκκεντρικός πάντα, τόσο στις εμφανίσεις του όσο και στις δηλώσεις του.

Στον προσωπικό του έλεγχο επιδόσεων βαθμολόγησε τον εαυτό του με 16,4 και στον Mondrian έδωσε μόλις 0,6 ! Ο Manet πήρε  4,1, ενώ το alter ego του ο Πικάσο πήρε 11,9, εξάλλου ο Νταλί πάντα δήλωνε πως ήταν καλύτερος από εκείνον, τουλάχιστον έδωσε στον Ντα Βίντσι 18,4 δηλαδή μόνο δύο μονάδες πάνω από τον εαυτό του.

ΤΟ 1955 ΠΗΓΕ ΣΤΗ ΣΟΡΒΟΝΝΗ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΜΙΑ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΛΕΞΗ ΜΕ ΘΕΜΑ «ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΝΟΪΚΟ-ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ» ΕΦΤΑΣΕ ΜΕ ΜΙΑ ΑΣΠΡΗ ROLLS ROYCE ΔΙΑΚΟΣΜΗΜΕΝΗ ΜΕ ΚΟΥΝΟΥΠΙΔΙΑ, ΕΝΩ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΕΝΑ ΠΟΔΙ ΤΟΥ ΞΥΠΟΛΗΤΟ ΚΑΙ ΒΥΘΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΜΙΑ ΛΕΚΑΝΗ ΜΕ ΓΑΛΑ.

Σε ηλικία έξι ετών ο Σαλβαντόρ Νταλί είχε αποφασίσει να γίνει μάγειρας, άλλαξε γνώμη στα επτά του έτη, καθώς η ιδέα να γίνει Ναπολέων του είχε φανεί καλύτερη. Στην ηλικία αυτή ήταν που έκανε και την πρώτη του ζωγραφιά, μετά η πορεία του ήταν συνεχώς ανοδική. Μόλις έκλεισε τα δέκα ανακάλυψε τους ιμπρεσιονιστές, ενώ στα δεκατέσσερα τους ακαδημαϊκούς ζωγράφους. Σε ηλικία μόλις δεκαπέντε ετών συμμετείχε σε συλλογική έκθεση του Δημοτικού Θεάτρου του Φιγκέρες.

Το 1929 γνώρισε την Γκαλά Ελυάρ σύζυγο τότε του ποιητή Πωλ Ελυάρ, που μετέπειτα έγινε μούσα και σύζυγος δική του. Για τον λόγο αυτό ήρθε σε οριστική ρήξη με τον πατέρα του. Στην καλλιτεχνική του πορεία πειραματίστηκε, οραματίστηκε, άνοιξε νέους δρόμους. Σήμερα ανήκει στην κατηγορία των πλέον αναγνωρισμένων και αναγνωρίσιμων καλλιτεχνών παγκοσμίως.

Οπτασία προσώπου και φρουτιέρας σε μια παραλία (Apparition of Face and Fruit Dish on a Beach)

Στον πίνακα αυτό η αμμουδιά μετατρέπεται σε τραπέζι πάνω στo οποίo τοποθετείται μια ιδιότυπη νεκρή φύση, προσφέροντας την δυνατότητα  πολλαπλών ερμηνειών της υπάρχουσας σύνθεσης. Το κεφάλι του σκύλου ταυτόχρονα μετατρέπεται και σε βράχια, τα μάτια του γίνονται τούνελ που μπορεί κάποιος να δει μέσα από αυτά τμήμα του τοπίου, ενώ το κολάρο έχει την μορφή ενός αρχαίου υδραγωγείου. Αντίστοιχα στο κεντρικό τμήμα του πίνακα το πρόσωπο που διαγράφεται απαρτίζεται από διακριτά αντικείμενα: το αριστερό μάτι είναι το στόμιο μιας στάμνας, η μύτη, το στόμα και το πηγούνι σχηματίζονται από ένα φρούτο και το πίσω μέρος μιας καθιστής μορφής. Το μέτωπο του προσώπου παίρνει το σχήμα φρουτιέρας, ενώ τα μαλλιά είναι ταυτόχρονα αχλάδια και μέρος της πλάτης του σκύλου.

Τηλέφωνο «Αστακός»

Το αφροδισιακό τηλέφωνο εκτέθηκε και στο Centre Georges Pompidou το 2002, μάλιστα πέρασαν να το δουν 900.000 επισκέπτες που σημαίνει 8.000 επισκέπτες κάθε ημέρα! Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην Διεθνή Έκθεση του σουρεαλισμού το 1938. Είναι ένα από τα πιο γνωστά σουρεαλιστικά αντικείμενα που κατασκεύασε ο Νταλί σε τρείς εκδοχές. Είναι εμφανείς οι νύξεις και τα υπονοούμενα σε αυτό το έργο για την σχέση του φαγητού με την γενετήσια πράξη.

Τη συνέχεια του άρθρου θα τη βρείτε εδώ

Με τον Bleeps, που πιστεύω πως δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, τόσο ο ίδιος όσο και τα έργα του, γνωριζόμαστε εδώ και αρκετά χρόνια. Τη δουλειά του στους δρόμους της Αθήνας τη γνωρίζω σχεδόν από τα πρώτα του βήματα στην Ελλάδα.

Γράφει η Λιάνα Ζωζά

Εκείνο, όμως που μου δίνει ιδιαίτερη χαρά είναι πως μαζί κάναμε την πρώτη “συνομιλία”, από τη δική μου πλευρά, όταν παράλληλα με τα άρθρα μου, στο In Fact, μου ζητήθηκε και η συγεκριμένη συνομιλία! Τον ευχαριστώ λοιπόν, για πρώτη φορά δημόσια, που μου έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε παρέα μια εξαιρετική συνέντευξη, τότε, αλλά και που κάθε φορά που έχουμε να πούμε καινούρια πράγματα, είναι πάντα πρόθυμος για ενδιαφέρουσες συζητήσεις.

Επιπλέον, είναι για μένα, μεγάλη χαρά και τιμή, το ότι ξεκινάμε τη συνεργασία μας, με τη συμμετοχή του, στο επόμενο art project της Cube με τίτλο Tender is the Night!

-Σπουδάζεις στο Bristol, όπου και έρχεσαι σε άμεση επαφή με την “τοπική” street art σκηνή, η οποία σίγουρα δεν περιλαμβάνει μόνο τον Banksy, αλλά και άλλους street artists με αξιόλογη πορεία, όπως ο Inkie, ίσως και εφάμιλος του Banksy, o JPS, ο Nick Walker, o Cheba, ο Stinkfish και ο John5 … η επιλογή τους είναι εντελώς υποκειμενική και κάποιοι από αυτούς εμφανίστηκαν μόλις τα τελευταία χρόνια με εντυπωσιακή όμως παρουσία.

Μπόρεσες να συνυπάρξεις εύκολα στους δρόμους του Bristol μαζί τους και υπάρχει ίσως η επιθυμία μιας μικρής ή μεγαλύτερης επιστροφής εκεί?

-Στο Bristol έκανα επιπλέον σπουδές στην τέχνη. Ένα foundation, γιατί με ενδιέφερε διαχρονικά το πεδίο της τέχνης. Μην ξεχνάμε ότι η Αγγλία έχει οργανωμένη βιομηχανία τέχνης. Αυτό που φτάνει σε μας ως κάτι «υπερβολικό» ή και «σταρ» είναι απλά το προϊόν μιας καλά θεμελιωμένης βιομηχανίας.

Για μένα λοιπόν σε κείνη την πρώιμη φάση ενασχόλησης με τη street art δεν υπήρχε κάποιου τύπου ανταγωνισμός ή και αίσθημα κατωτερότητας, εφόσον ήμουν προσανατολισμένος στην αφομοίωση των στοιχείων που λάμβανα εκεί και στην υλοποίηση των προσωπικών επιδιώξεων διαλεκτικής στο δημόσιο χώρο μέσα από μια «ελληνική» οπτική. Σίγουρα έχω βέβαια δεχθεί επιρροές.

Η Αγγλία πάντα με γοητεύει και τη θυμάμαι με θετικό τρόπο. Θα μπορούσα να γυρίσω μάλλον μόνο στα πλαίσια μιας ατομικής ή συλλογικής έκθεσης, ή και δημιουργίας στο δημόσιο χώρο όχι όμως ως κομισσάριος κάποιου εμπορικού φαστιβάλ.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΜΥΣΤΙΚΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ, ΑΠΛΑ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΟΥΝ

-Επιστρέφεις στην Ελλάδα, σχεδόν παράλληλα με την αρχή της κρίσης και κάνεις τη διαφορά με έργα αμειγώς πολιτικά και σε εντελώς προσωπικό ύφος το οποίο και διατηρείς.

Ποιές ήταν οι πρώτες αντιδράσεις τόσο της εδώ street art σκηνής, όσο και των θεατών της δουλειάς σου?

-Η εγχώρια σκηνή με αποδέχθηκε ποικιλοτρόπως. Υπήρξαν καλλιτέχνες που δημιούργησαν κριτικό διάλογο μαζί μου, σεβόμενοι ο ένας τη δουλειά του άλλου. Δυστυχώς όμως υπάρχουν οι εγχώριοι «καταστροφολάγνοι», οι οποίοι λειτουργούν διαχρονικά προωθώντας τη λογική της κακοποίησης και ασυδοσίας. Αυτοί αποτέλεσαν και τους καταστροφείς των έργων μου.

-Πόσο καιρό σου πήρε να συστηθείς δημόσια και πως επέλεξες να το κάνεις? Γνωρίζω πως δούλευες για αρκετό καιρό χωρίς να αποκαλύπτεις την ταυτότητά σου και ποιός πραγματικά είναι ο Bleeps,  ψευδώνυμο που περιγράφει έναν ενοχλητικό μάλλον ήχο.

Τη συνέχεια της συνέντευξης θα τη βρείτε εδώ