Connect with us

Ψυχολογία

Πώς να αντιμετωπίσεις όσους σε πληγώνουν;

Δεν είναι αυτό που συμβαίνει που πονάει τους ανθρώπους. Αυτό που πονάει τους ανθρώπους είναι το πως αντιλαμβάνονται αυτό που συμβαίνει. 

Πάρα πολλοί άνθρωποι στην καθημερινότητα νιώθουν πληγωμένοι. Θα δεις καθημερινά ανθρώπους να παραπονιούνται για το πως συμπεριφέρθηκε ο φίλος, ο συνεργάτης, ο σύντροφος κ.ο. Θα ακούσεις να λένε “Νιώθω πληγωμένος”

Και ενώ, μπορεί να αφορά ένα γεγονός το οποίο διαρκεί μερικά λεπτά ή να είναι απλά μια στιγμή, είναι κάτι που πολλές φορές, πολλοί άνθρωποι το κουβαλούν για μια ολόκληρη ημέρα, ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο και κάποιοι μια ολόκληρη ζωή. Μια ολόκληρη ζωή, καθορίζεται από ένα γεγονός το οποίο συνέβη κάποια στιγμή..

Γιατί να νιώθεις πληγωμένος;

Και η ερώτηση είναι γιατί; Για ποιον λόγο να επιλέξω, να καθοριστεί η ζωή μου από κάτι που έγινε μια δεδομένη στιγμή στο παρελθόν, που αν θέλεις μπορεί να είναι και ένα τυχαίο συμβάν.

Και θα μου πεις “Μάνο είναι τυχαίο συμβάν αν σου μιλούν με άσχημο τρόπο επανειλημμένως; Εάν ο πατέρας σου ή η μητέρα σου δεν σε σέβεται; Αν ο συνεργάτης σου σε υποβιβάζει; Εάν ο σύντροφος σου δεν σε λαμβάνει υπόψη;”

Προτού λοιπόν πάμε στο τι χρειάζεται να κάνεις, ποιες είναι οι λύσεις που σου προτείνω να εφαρμόσεις, και να δεις πώς αλλάζουν τα πράγματα, θα ήθελα πρώτα να κατανοήσουμε .

Καταρχήν, τι σημαίνει “Με πλήγωσαν”; 

Δεύτερον, εντάξει ο άλλος κάνει αυτό που κάνει, εγώ τι κάνω σε σχέση με τη ζωή μου; Για ποιον λόγο εγώ αφήνω περιθώριο στους άλλους να με πληγώσουν; Για ποιον λόγο να νιώθω πληγωμένος; Τι θα μου προσφέρει; Τι θα μου δώσει; Τι εξυπηρετώ εκείνη την στιγμή υιοθετώντας μια συμπεριφορά; Κι εντάξει να το κάνω για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Μπορεί να χρειάζομαι τον χρόνο μου, είναι ok. Αλλά αξίζει, και είναι πιο σημαντικό η συμπεριφορά ενός άλλου ανθρώπου, όποιος κι αν είναι αυτός, να καθορίσει την δική μου τη ζωή;

Ποιος βιώνει τον πόνο στο τέλος της ημέρας;

Και στο τέλος της ημέρας; Το κόστος και τον πόνο της δικιάς μου ζωής, ποιος καλείται να τον διαχειριστεί;

Ποιος θα στριφογυρνάει το βράδυ στο κρεβάτι του; Ποιος θα βιώνει αρνητικά αποτελέσματα γιατί φοβάται να πάει παρακάτω, φοβάται να αποφασίσει, φοβάται να κάνει πράγματα τα οποία θα τον οδηγήσουν στη ζωή που θέλει; Αυτός ο άλλος ή εγώ;

Στην ουσία αυτό που θέλω να πω είναι το εξής:

Τελικά ποιος μας πληγώνει; Οι άλλοι με τις συμπεριφορές τους ή εμείς με την αντίληψη μας και το πως σεβόμαστε, το πως αγαπάμε, το πως υποστηρίζουμε, το πως θρέφουμε, το πως εκπαιδεύουμε, το πως αναπτύσσουμε, το πως εξελίσσουμε τον εαυτό μας, έτσι ώστε ότι και να κάνουν οι άλλοι άνθρωποι, εμείς να είμαστε πιο δυνατοί;

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Στο τέλος της ημέρας αυτό που μετράει είναι το ποιοι είμαστε εμείς.

Ότι κι αν νιώθεις τώρα σε σχέση με ένα γεγονός, ακόμα κι αν νιώθεις πληγωμένος,  δεν έχει να κάνει με τους άλλους, έχει να κάνει με εσένα.

Αν λοιπόν ανήκεις σε εκείνη την ομάδα των ανθρώπων που νιώθουν ότι πληγώνονται, τότε γράψε πιο κάτω τα σχόλια σου και μοιράσου μαζί μας, τι είναι αυτό που θα ήθελες για να βοηθηθείς.

Δεν παίζει ρόλο αν θα πετύχεις ή αν θα αποτύχεις

Και να θυμάσαι δεν παίζει ρόλο αν θα πετύχεις ή αν θα αποτύχεις. Είναι μέρος της διαδικασίας να αποτύχουμε. Θα πρέπει να αποτύχουμε. Και ξέρω σε πολλούς δεν αρέσει το πρέπει, δεν το θέλουν, αλλά είναι μέρος της ζωής.

Το πρόβλημα δεν είναι στα γεγονότα, ούτε στα πρέπει. Το πρόβλημα είναι πως εμείς τα αντιλαμβανόμαστε.

Όλοι περνάμε δυσκολίες στην καθημερινότητα μας. Θα γίνουν κάποια πράγματα στραβά. Θα συναντήσουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι ότι να’ ναι, γεμάτοι παραλογισμούς. Θα θυμώσουμε. Θα φοβηθούμε. Όλα θα τα νιώσουμε. Εννοείται. Το θέμα είναι να έχουμε την γνώση και την δυναμική, ώστε να μπορούμε να φεύγουμε από αυτό, και να μην μας βυθίζει μέσα εκεί. 

Συναισθηματική Νοημοσύνη

Κι εκεί έρχεται αυτό που λέμε συναισθηματική νοημοσύνη, που είναι η δυνατότητα μας να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα με έναν διαφορετικό τρόπο.

Γι’ αυτό συνέχεια λέω, μην προσπαθείς να λύσεις αυτό που σε απασχολεί, είναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να σε απασχολεί. Αυτό που χρειάζεται  είναι να διευρύνουμε την συνειδητότητα μας, και να ενεργοποιήσουμε τον εγκέφαλο μας.

Ας δούμε ένα παράδειγμα:

 Αν πάω στο Super Market και πάρω 20 kg ψώνια και δεν μπορώ να τα σηκώσω φταίνε τα ψώνια; Ή μήπως φταίω εγώ που δεν είμαι τόσο γυμνασμένος ώστε να σηκώσω αυτά τα ψώνια;

Ξεχάσαμε οι άνθρωποι να εκπαιδευτούμε.

Ξεχάσαμε οι άνθρωποι να γυμναστούμε συναισθηματικά.

Ξεχάσαμε οι άνθρωποι να εκπαιδεύσουμε το μυαλό μας.

Ξεχάσαμε οι άνθρωποι να διευρύνουμε την αντίληψη μας και την συνειδητότητα μας.

Και όταν στη ζωή, καλούμαστε αντικειμενικά να ζήσουμε συγκεκριμένα γεγονότα, τα λέμε “Βουνό” και λέμε, “Πω πω τι περνάω”. Όχι. Δεν περνάμε τίποτα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι ξεχάσαμε να γυμναστούμε.

Γύμνασε τον εγκέφαλο σου

Και αυτό είναι κάτι το οποίο είναι μακροπρόθεσμο αλλά μην το παραμελήσεις.

Μην σταματάς να εκπαιδεύεσαι. Και ξέρεις τι; Από την στιγμή που φέρεις τα πρώτα αποτελέσματα, μετά άρχισε να μπαίνεις όλο και πιο βαθιά στο παιχνίδι, μην κάτσεις παρατηρητής στις πληροφορίες του πρώτου επιπέδου. Μπες πιο βαθιά. Πάρε ένα πρόγραμμα το οποίο θα σε βοηθήσει.

Εμένα αυτό που μου άλλαξε τη ζωή ήταν οι εκπαιδεύσεις. Δεν μου τα άλλαξαν ούτε οι μηχανές, ούτε τα αμάξια, ούτε τα hobbies, τίποτα..

Οι εκπαιδεύσεις μου δίνουν την δυνατότητα, να μπορώ να τα κάνω όλα αυτά, επί πολύ περισσότερο απ’ ότι τα έκανα στο παρελθόν. Γιατί μου άνοιξαν το μυαλό.

Άρα λοιπόν τι θέλω να σου πω; Μείνε εδώ. Εστίασε. Εφάρμοσε. Ανέβα επίπεδο. Μόλις ανέβεις επίπεδο φρόντισε να πάρεις και τις εκπαιδεύσεις του αντίστοιχου επιπέδου και πήγαινε παρακάτω.

Υπό-αποτελέσματα

Το να νιώθεις πληγωμένος σε βάζει σε μια θέση υπό. Και όταν στη ζωή , ζεις υπό τότε θα φέρνεις και υπό-αποτελέσματα. Και όσο φέρνεις υπό-αποτελέσματα θα ενισχύεις αυτή την πληγή που πρακτικά τη νιώθεις μέσα σου. Αλλά είναι θεωρητική πληγή, δεν είναι πρακτική. Γιατί την δημιουργούμε με το μυαλό μας.

Τι χρειάζεται να κάνεις λοιπόν;

Μακροπρόθεσμα γύμνασε τον εγκέφαλο σου.

#1 Πιάσε τον άνθρωπο που νιώθεις πληγωμένος και μίλησε του στα ίσα.

Κοίτα τον στα μάτια και πες του αυτό που νιώθεις. Μην του ρίξεις ευθύνες. Όχι. Κράτησε το πάνω σου: “Εγώ νιώθω έτσι. Εγώ νιώθω πληγωμένος. Μπορεί να είμαι λάθος. Μπορεί και όχι. Αλλά θέλω να είμαι ειλικρινής. Νιώθω έτσι. Θα ήθελα και θα εκτιμούσα αν αυτό το έκανες κάπως διαφορετικά. Είσαι ok;” Μην του πεις ότι πρέπει να το κάνει, άφησέ τον να επιλέξει. Και αφού επιλέξει, επίλεξε αν αυτός ο άνθρωπος είναι για εσένα ή όχι.

“Μάνο πολύ ωραία αλλά αυτός είναι ο πατέρας μου ή η μητέρα μου. Τι να κάνω;”

#2 Φύγε

Ποιος σε κρατάει σε ένα περιβάλλον το οποίο είναι περιοριστικό για εσένα; Εγώ; Η μάνα σου; Ο πατέρας σου; Ή το κράτος;

Κι όταν λέω φύγε δεν εννοώ να αλλάξεις ήπειρο. Το σημαντικό είναι να φύγεις συναισθηματικά.

“Μάνο τι λες τώρα; Εκεί είμαι βολεμένος. Τρώω. Πίνω. Έχω συναισθηματική ασφάλεια. Πώς θα το κάνω;”

#3 Ξεβολέψου

Δεν μπορείς να γνωρίσεις νέους τόπους όντας στο ίδιο λιμάνι. Κάποτε είχα την τύχη να γνωρίσω έναν εξαιρετικά πετυχημένο άνθρωπο και μου είπε “Οι περισσότεροι άνθρωποι στην Ελλάδα γεννιούνται σε μία περιοχή, μεγαλώνουν σε αυτή την περιοχή, πεθαίνουν σε αυτή την περιοχή. Και δεν ξέρουν τι συμβαίνει εκεί πέρα έξω”

Καλώς ή κακώς, υπάρχουν κάποια πρότυπα που τα κουβαλάμε μαζί μας για πάρα πολλά χρόνια. Έτσι λοιπόν αφού φύγεις, αν τελικά φύγεις..

#4 Εκπαιδεύσου για να μπορείς να παράγεις πιο δυνατά και πιο μεγάλα αποτελέσματα.

#5 Εφάρμοσε τα παραπάνω βήματα.

#6 Συνδέσου με τους κατάλληλους ανθρώπους.

Αν έχεις βρει αξία σε αυτά που έχω μοιραστεί μαζί σου:

Καλώς ή κακώς, υπάρχουν κάποια πρότυπα που τα κουβαλάμε μαζί μας για πάρα πολλά χρόνια. Έτσι λοιπόν αφού φύγεις, αν τελικά φύγεις..

Εφάρμοσε τα παραπάνω βήματα για να έχεις τώρα κάποια αποτελέσματα .

Διεύρυνε την συνειδητότητα σου και ενεργοποίησε τον εγκέφαλο σου, για να έχεις μόνιμα απεριόριστα και θαυματουργικά αποτελέσματα.

Γιατί στο τέλος της ημέρας  ο εγκέφαλος είναι αυτός που δίνει εντολή τι θα κάνεις και τι όχι. Ακόμα και αυτό που λέμε, η δύναμη της θέλησης, η αντίσταση της αλλαγής, και όλα αυτά, προέρχονται από τον ίδιο σου τον εγκέφαλο.

Το ωραίο της υπόθεσης είναι ότι δεν υπάρχει μόνο ένας εγκέφαλος. Υπάρχουν τρεις. Οπότε χρειάζεται να μάθεις όλο αυτό το παιχνίδι πως παίζεται, για να μπορείς να το παίξεις και μόνο όταν ξέρεις πως παίζεται το παιχνίδι μπορείς να νικήσεις.

Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις απλά θα χάσεις και αν νικήσεις θα είναι θέμα τύχης.

Να Αγαπάς τον Εαυτό σου και να Ζεις με Πάθος!

Πηγή: https://www.manolisischakis.gr/pligomenos/

Ψυχολογία

Τα προβλήματα του σώματος ως δείκτης των ψυχολογικών μας υπεκφυγών…

Το σώμα είναι κάτι το θαυμαστό. Αποτελεί το ζωώδες κομμάτι μας με το ζωώδη εγκέφαλό του και τα δικά του ζωώδη ένστικτα και αισθήματα . Όπως συμβαίνει με όλα τα’ άλλα ζώα, έτσι και το ανθρώπινο σώμα είναι ανίκανο για έλλειψη εντιμότητας. Αυτό το απλό γεγονός προκαλεί σ’ εμάς τις ανθρώπινες υπάρξεις ατέλειωτα προβλήματα. Στην πραγματικότητα, τα προβλήματα αυτά δεν πηγάζουν τόσο από το σώμα, που είναι ανίκανο να πει ψέματα, όσο από την προσωπικότητα, που έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη ικανότητα να το κάνει.

Η κατάσταση του σώματός μας μπορεί να μας επισημάνει κάποια πηγή συγκινησιακού ή νοητικού στρες την οποία αγνοούμε. Και επειδή θα επιθυμούσαμε, αν είναι δυνατόν, να την αγνοήσουμε ή να την αποφύγουμε, η καταπόνηση του σώματος εξυπηρετεί δύο σκοπούς :  αφενός μας χτυπάει το καμπανάκι ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα που απαιτεί ν’ ασχοληθούμε μαζί του και, αφετέρου, κάνει τις συνέπειες των προσπαθειών μας να αρνηθούμε αυτό το γεγονός εξαιρετικά οδυνηρές, με αποτέλεσμα να πληρώνουμε πολύ ακριβά την αναβλητικότητά μας.

Μέσα ακριβώς από αυτά τα συμπτώματα που εμφανίζει, το σώμα μας μπορεί να μας υποδείξει όλα όσα προσπαθούμε να αρνηθούμε.

Το φυσικό μας σώμα , χωρίς να καταφεύγει σε οποιουδήποτε είδους αξιολογήσεις, αντιδρά με καθαρό ένστικτο προκαλώντας μας, στη συνέχεια, δυσκολίες. Κοκκινίζει, χλομιάζει, οι κόρες των ματιών διαστέλλονται, τα δόντια χτυπάνε, το σαγόνι σφίγγεται, τα χέρια ιδρώνουν. Το σώμα μας ταπεινώνει ή μας εξαντλεί με τρεμούλες ή λιποθυμίες. Χωρίς ίχνος δισταγμού , εκθέτει στους πάντες τις σεξουαλικές μας διεγέρσεις, τους φόβους μας, την αμηχανία ή το θυμό μας, ή οποιαδήποτε άλλη αντίδραση  που το σκεπτόμενο, κριτικό κομμάτι μας προσπαθεί τόσο σκληρά να κρύψει.

Βέβαια, δεν έχουν όλες οι σωματικές αδιαθεσίες κάποια ψυχολογική αιτία. Όμως, αυτό ισχύει για τις περισσότερες. Και όταν συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο, τότε αυτό που επιθυμούμε είναι να «διορθωθεί» το σώμα. Να ανακουφιστεί δηλαδή ο πόνος με ιατρική βοήθεια –χάπια, εγχείρηση, βελονισμό ή άλλες προσεγγίσεις- επειδή δεν είμαστε πρόθυμοι ν’ αναγνωρίσουμε ότι η βαθύτερη, μη σωματική, πηγή του πόνου είναι εκείνη που ζητάει την προσοχή μας.

Η άγνοια  ή η άρνηση μιας τέτοιας, μη σωματικής, πηγής μπορεί, τελικά, να διευκολύνει την ανάπτυξη ακόμα πιο σοβαρών σωματικών προβλημάτων.

Το σώμα μας τελικά είναι πιο συντονισμένο με τις επιλογές μας απ’ όσο εμείς συνειδητοποιούμε. Το σώμα επαναστατεί όταν παρασυρόμαστε πέρα από αυτό που είναι σωστό για εμάς. Και πληρώνει ένα τίμημα για το άγχος που προκαλούν οι επιλογές μας. Κάνοντας αυτό που του ζητάμε, ακόμα και όταν επαναστατεί, παραδόξως, είναι ο υπηρέτης της ψυχής μας.

Έτσι, διάφορες αρρώστιες, τραυματισμοί ή η σωματική εξάντληση μπορούν να μας υπηρετήσουν όταν στην προσπάθειά μας ν’ αγνοήσουμε τις εξουθενωτικές καταστάσεις που υπάρχουν στη ζωή μας, δεν αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας με την απαραίτητη εντιμότητα.

Γι’ αυτό ας πλησιάσουμε το σώμα μας απαλά, ευγενικά, καθησυχαστικά και ας αφουγκραστούμε τη σοφία του.

Αναστασία Μουστάκα

Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια.    

Continue Reading

Ψυχολογία

Κρίση πανικού… συμβαίνει συχνά;

Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας είναι η κρίση πανικού. Λόγω των προβλημάτων που συσσωρεύουν μέσα τους συχνά έχουν ξεσπάσματα φόβου και άγχους.

Η διαταραχή πανικού (κρίση πανικού) είναι από τις πιο συχνές ψυχικές παθήσεις της σύγχρονης κοινωνίας και ανήκει στο φάσμα των αγχωδών διαταραχών. Το άτομο που υποφέρει από διαταραχή πανικού παρουσιάζει αιφνίδια και απρόσμενα επεισόδια έντονου φόβου και άγχους. Τα επεισόδια αυτά ονομάζονται κρίσεις πανικού και η διάρκεια τους είναι συνήθως μερικά λεπτά. Εκδηλώνονται χωρίς καμία προειδοποίηση και η αιτία έναρξης τους μπορεί να μην είναι γνωστή και προφανής στο άτομο.

Οι κρίσεις πανικού εκδηλώνονται σε όλες τις ηλικίες. Η συχνότητα εκδήλωσης της πρώτης κρίσης πανικού είναι μεγαλύτερη μεταξύ 20 και 40 ετών, παρόλο που τα τελευταία χρόνια έχουμε και εκδήλωση σε μικρότερες ηλικίες, ακόμη και σε παιδιά. Στις γυναίκες η διαταραχή είναι 2 έως 3 φορές συχνότερη σε σύγκριση με τους άνδρες.

Η κρίση πανικού αποτελεί μια περίοδο έντονου φόβου – τρόμου που εμφανίζεται απροσδόκητα χωρίς την παρουσία κάποιου φανερού ερεθίσματος και συνοδεύεται από μια ποικιλία σωματικών και γνωστικών συμπτωμάτων. Τα κύρια συμπτώματα είναι το αίσθημα έντονου διάχυτου φόβου για το άτομο, αίσθημα απώλειας του ελέγχου, επέλευσης τρέλας, πανικός και τρόμος, ταχυκαρδία, έντονη εφίδρωση, έντονο αίσθημα δύσπνοιας – πνιγμού, αίσθημα αστάθειας ή ζάλης, φόβος επερχόμενου θανάτου.

Λόγω της έντασης και της ποικιλίας που έχουν τα σωματικά συμπτώματα της περισσότερες φορές τα άτομα επισκέπτονται πολλούς γιατρούς και στρέφονται σε ιατρικές εξετάσεις και διαγνώσεις, και τους δημιουργείται τη πεποίθηση ότι πάσχουν από κάτι σοβαρό. Από άποψη φυσιολογίας οι κρίσεις πανικού δεν είναι επικίνδυνες για τα άτομα, δηλαδή το άτομο δεν πεθαίνει αυτό που φοβάται ότι θα του συμβεί. Παρόλα αυτά ο οργανισμός επιβαρύνεται από την συνεχή ένταση και επιπλέον είναι πολύ επιβαρυντικές για τους ανθρώπους γιατί μπαίνουν σε μια κατάσταση που συνεχώς δοκιμάζονται τα όρια και οι αντοχές τους. Ένα άλλο βασικό συνοδό χαρακτηριστικό των κρίσεων πανικού είναι ο φόβος και το άγχος που τα άτομα αναπτύσσουν ότι η κρίση θα επαναληφθεί. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που στους ανθρώπους που υποφέρουν αναπτύσσεται κοινωνική απόσυρση, αποφεύγουν τον συνωστισμό, την συναναστροφή με πολλούς ανθρώπους και τα πολύβουα μέρη ενώ κάποιες φορές οδηγούνται και στην αγοραφοβία.

Πως αντιμετωπίζεται η διαταραχή πανικού;

Το ερώτημα απαντάται με σαφήνεια θετικά. Υπάρχουν ψυχοθεραπευτικές μέθοδοι και τεχνικές που ενισχύουν θετικά το άτομο και του παρέχουν βοήθεια σε πρώτη φάση να ελέγξει τις κρίσεις και κατόπιν να απαλλαγή από το πρόβλημα. Ευρέως διαδεδομένες και αποτελεσματικές στην θεραπεία των κρίσεων πανικού είναι η γνωστική – συμπεριφοριστική θεραπεία και η συστημική, καθώς και πολλές άλλες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις. Είναι πολύ σημαντικό για τα άτομα που υποφέρουν από την διαταραχή πανικού να ζητούν εξειδικευμένη βοήθεια ώστε να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των κρίσεων που έχει αρνητικές συνέπειες στην καθημερινή λειτουργικότητα και επιδρά αρνητικά στην ποιότητα ζωής τους. Το βασικό μήνυμα είναι ότι το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί και η αναζήτηση βοήθειας είναι το πρώτο και πιο ουσιαστικό βήμα για την επίλυση του. Η διαταραχή πανικού είναι από τις πιο συχνές ψυχικές παθήσεις της σύγχρονης κοινωνίας και ανήκει στο φάσμα των αγχωδών διαταραχών. 


Βασιλική Λιάφου – Ψυχοθεραπεύτρια

Continue Reading

Ψυχολογία

Είσαι Αληθινός ή Συμβατικός Γονιός;

Είσαι αληθινός ή συμβατικός γονιός?

Ανησυχώντας για την απειρία των παιδιών τους, που μπαίνουν στον κόσμο των ενηλίκων, οι γονείς γίνονται προστατευτικοί, μερικές φορές μάλιστα υπερπροστατευτικοί. Φοβούνται, επίσης, πράγμα απόλυτα φυσικό και κατανοητό, μήπως «χάσουν» τα παιδιά τους καθώς αυτά μεγαλώνουν. Αυτή η αναπτυσσόμενη ανεξαρτησία του παιδιού μπορεί να παρομοιαστεί με ένα διαστημόπλoιο, που πρέπει να βγει έξω από το πεδίο βαρύτητας της γης,προκειμένου να πραγματοποιήσει το ταξίδι του.Το παιδί πρέπει να απομακρυνθεί από το πεδίο επιρροής της μητέρας του,ώστε να μπορέσει να βρει το δικό του δρόμο.Ο έφηβος σ’αυτό το ταξίδι κάνει ένα βήμα πιο πέρα ξεφεύγοντας απ’την «τροχιά» της οικογένειας.

Kάποια στιγμή στη ζωή μας, το επιλέξαμε ή όχι, γίναμε γονείς. Κρατήσαμε ένα όμορφο πλασματάκι στα χέρια μας, που άλλαξε τη ζωή μας και μας έκανε να τη δούμε μέσα από μια νέα προοπτική.

Κάποιοι από μας καταλάβαμε ότι η ζωή μας δεν μπορεί να είναι πια ποτέ η ίδια. Κάποιοι άλλοι τρομοκρατηθήκαμε, όταν το καταλάβαμε αυτό και ψάξαμε απεγνωσμένα για εναλλακτικές λύσεις. Κάποιοι προσαρμοστήκαμε στις αλλαγές ,που φέρνει ένα νέο μέλος στην οικογένειά μας, αλλά κάποιοι αρνηθήκαμε να δεχτούμε την αλήθεια και την αλλαγή και χτίσαμε ένα ψεύτικο κόσμο για να την υπομείνουμε. Μερικοί από εμάς δέχτηκαν κάπως νομικιστικά και διδασκαλικά το ρόλο τους. Πίστεψαν δηλαδή, ότι το να είσαι γονιός  σημαίνει ότι είσαι πάνω σε ένα θρόνο δικαστικό, εξουσιαστικό που αποφασίζεις εσύ για τα πάντα και τα παιδιά σου ως κατηγορούμενοι στο εδώλιο, απλά υπακούν. Πραγματικά δε γνωρίζω πώς δημιουργήσαμε αυτή την αντίληψη, αλλά γνωρίζω στα σίγουρα, ότι έχει πολλούς οπαδούς και βασιλεύει μέσα σε πολλά σπίτια. Οι γονείς αυτοί έχασαν το αληθινό τους πρόσωπο, έπαψαν να  είναι αληθινοί. Φόρεσαν τη μάσκα του άμεμπτου κριτή, που πρέπει να ”κοντρολάρει” τα πάντα και να τα κρατά υπό την εξουσία του. Όλα αυτά από το φόβο μήπως χάσουν το γονεΐκό σεβασμό και την εξουσία πάνω στα παιδιά τους.

Αυτό όμως που αξίζει να θυμόμαστε είναι ότι ο άνθρωπος που φοβάται,  ουσιαστικά αισθάνεται ανασφαλής και  μη επαρκής. Δεν τα έχει βρεί πραγματικά με τον εαυτό του. Όποιος είναι σίγουρος για τον εαυτό του δεν αισθάνεται φόβο και ανασφάλεια. Δε φοβάται να είναι ο εαυτός του. Να είναι αληθινός.

Να σέβεται την ελευθερία του παιδιού του. Να σέβεται τις ιδιαιτερότητες και τα ταλέντα του. Να καταλαβαίνει τις αδυναμίες του και να μένει κοντά του υπομονετικά ως καλός προπονητής, να το εκπαιδεύει και να το δυναμώνει. Δεν ντρέπεται για το παιδί του γιατί δεν είναι σαν αυτόν. Γιατί υστερεί σ΄ αυτά, που ο ίδιος ο γονιός είναι δυνατός. Καταλαβαίνει την ιδιαιτερότητά του και το προτρέπει να είναι ο εαυτός του και να εκφράζεται ελεύθερα.

Αυτός ο γονιός δε ντρέπεται να παραδέχθεί τα λάθη τα δικά του μπροστά στο παιδί του και να ζητήσει συγγνώμη.

Έτσι διδάσκει στο παιδί του ότι στη ζωή μπορεί να κάνουμε λάθη, άλλα η συνειδητοποίηση των λαθών μας και η διόρθωσή τους βρίσκεται μέσα στη διαδικασία ωρίμανσης μας  στη ζωή. Ο αληθινός γονιός επικοινωνεί ειλικρινά με το παιδί του .Ως καλός ακροατής το ακούει , το αφουγκράζεται ,ακόμα και αν οι χτύποι της καρδιάς του δεν ταιριάζουν τους δικούς του. Σέβεται τις επιλογές του παιδιού του, αν και ο ίδιος θα επέλεγε διαφορετικά. Ο αληθινός γονιός δεν χρησιμοποιεί το παιδί για το δικό του συμφέρον ή για τη δική του εγωΐστική ικανοποίηση. Γνωρίζει καλά ότι δεν είναι ιδιοκτησία του, απλά βρίσκεται κοντά του να το προετοιμάσει για την  ενηλικίωση, δίνοντάς του απροΰπόθετα την αγάπη του. Αυτή την απροϋποθέτη αγάπη, που είναι το θεμέλιο για μια επιτυχημένη και ευτυχισμένη ζωή.

Δε χειραγωγεί το παιδί του, δε το ”δένει” συναισθηματικά κοντά του. Το ωθεί στη ανεξαρτητοποίησή του. Η αληθινή αγάπη στα παιδιά μας δεν έχει ίχνος συναισθηματικής εξάρτησης. Οι γονείς χαίρονται να τα βλέπουν να ανεξαρτοποιούνται λίγο λίγο και να οδηγούνται στην συναισθηματική ωριμότητα.

Τα παιδιά των γονέων, που τα ”δέσμευσαν” συναισθηματικά συνήθως γίνονται φοβισμένα και ανασφαλή. Δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν τη δική τους ανεξάρτητη προσωπικότητα. Δε βρίσκουν την ταυτότητά τους, βουλιάζουν μέσα στους φόβους και τις ανασφάλειες των γονέων τους.

Αγαπητοί μου ας αποφασίσουμε όλοι μας να γίνουμε αληθινοί  γονείς. Να παλέψουμε με τους δικούς μας φόβους και τις ανασφάλειες και να γίνουμε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας. Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να γίνουν  ανεξάρτητα .Να χαίρονται την ελευθερία τους και να απολαμβάνουν τους καρπούς των επιλογών τους. Μη πιστεύετε, ότι θα τα χάσετε, όταν γίνουν ανεξάρτητα .

Μια μητέρα , που μεγάλωσε μόνη τα παιδιά της, μου έλεγε, ότι είχε το δίλημμα , αν θα έπρεπε να τα αφήσει να ανεξαρτοποιηθούν  από αυτήν, μήπως και τα χάσει και μείνει μόνη της στη ζωή. Όμως νίκησε το φόβο και μεγάλωσε ανεξάρτητα παιδιά , όμως με αρχές και ήθος. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όσο ελεύθερα και ανεξάρτητα γίνανε ,τόσο εκτίμησαν την ελευθερία, που τους πρόσφερε η  μητέρα τους και με τη θέληση τους παραμένουν ”τριγύρω” της, απολαμβάνοντας συγχρόνως τις δικές τους ελεύθερες επιλογές.

Continue Reading

Trending