Οικογένεια

Πώς να κάνετε ηπιότερη την προσαρμογή του παιδιού σας στον παιδικό σταθμό

Η Ψυχολόγος & Εκπαιδεύτρια Παιγνιοθεραπευτών κα Όλγα Δημοπούλου κουβεντιάζει με την κα Τσακίρη για το Spring schooling… & προτείνει λύσεις για το πώς να κάνετε ηπιότερη την προσαρμογή του παιδιού σας στον παιδικό σταθμό & το σχολείο

-Κα Δημοπούλου πείτε μας πως είναι σωστό να διαχειριστούν καλύτερα οι νέοι γονείς τον πρώτο αποχωρισμό από τα παιδάκια τους:
-Ο αποχωρισμός των παιδιών απ’ τους γονείς τους είναι μια φυσιολογική διαδικασία. Ολοκληρώνεται με μια σειρά από στάδια που καταλήγουν στην ανάπτυξη της αυτονομίας του παιδιού. Βέβαια, φυσιολογική δεν σημαίνει «εύκολη» ή «ευχάριστη». Το καινούριο περιβάλλον είναι μια αλλαγή και η αλλαγή δημιουργεί συναισθήματα ανασφάλειας. Το παιδί δικαιούται να διαμαρτύρεται κλαίγοντας που χάνει την ασφάλεια που του πρόσφερε η μέχρι τότε συνήθειά του.
-Προτείνετε τους τρόπους που θα νιώσει ασφαλέστερο το αγγελούδι μας, ποιος ο δικός μας ρόλος:
-Για να νιώσει ένα παιδί ασφάλεια στο νέο του περιβάλλον χρειάζεται χρόνο χρειάζεται και αποφασισμένους γονείς γιατί αν εμείς ταλανιζόμαστε το παιδί εισπράττει τους κραδασμούς & δυσκολεύεται ακόμη περισσότερο να προσαρμοστεί . Χρειάζεται να του δώσουμε το περιθώριο χρόνου , πρώτα να βιώσει τα θετικά της καινούριας κατάστασης προκειμένου να έχει κίνητρο από μόνο του για να πάει στον παιδικό σταθμό ή το σχολείο – όχι απλά επειδή εμείς οι γονείς το στέλνουν. Για το σκοπό αυτό είναι ιδιαίτερα βοηθητικό να ξεκινά ένα παιδί στον παιδικό σταθμό από την περίοδο της άνοιξης που έχουν όλοι ενταχτεί και θα μπει σε ένα περιβάλλον χαράς & δημιουργίας , ενώ το φθινόπωρο τα περισσότερα παιδάκια είναι μελαγχολικά γιατί βιώνουν παράλληλα όλα μαζί τον πρώτο τους αποχωρισμό . Η επίσκεψη στο σχολείο την άνοιξη δίνει στην εμπειρία του παιδιού ένα χαρακτήρα εξερεύνησης, ενώ παράλληλα απομακρύνεται η εστίαση από την «απειλή» του αποχωρισμού.
Βέβαια, ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση απαιτείται μια περίοδος προσαρμογής, η οποία συνήθως είναι ηπιότερη από αυτή που θα χρειαζόταν αν το παιδί πήγαινε για πρώτη φορά στο σχολείο το Σεπτέμβρη.

-Γιατί πιστεύετε ότι η σχολική προσαρμογή γίνεται ευκολότερα την Άνοιξη?
-Την άνοιξη, όπως είπαμε & παραπάνω τα «καινούρια» παιδιά εισάγονται σε ένα ήδη εδραιωμένο και ήρεμο περιβάλλον που λειτουργεί αρμονικά. Τα παιδιά έχουν διαμορφώσει σχέσεις μεταξύ τους και με τους δασκάλους τους και έχουν εξοικειωθεί με τη μαθησιακή διεργασία και τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Έχουν λοιπόν ένα κίνητρο για το Φθινόπωρο να πάνε με χαρά στο σχολείο, γιατί θα ξαναδούνε τους φίλους τους και συχνά περιμένουν με αγωνιά μετά τις διακοπές το χρόνο που θα ξαναπεράσουν μαζί τους .
-Οι πρωτόβγαλτοι μαθητές, μας λέτε λοιπόν ότι βρίσκονται σε ένα ήρεμο περιβάλλον, & έτσι γίνεται καλύτερη η διαχείριση της συναισθηματικής αγωνίας που προκαλεί ο αποχωρισμός. Αυτό μπορώ και εγώ να το επιβεβαιώσω με τα σχεδόν 20 χρόνια δουλειάς μου στην προσχολική αγωγή .
-Αυτό κα Τσακίρη είναι που επιτρέπει στους καινούριους μαθητές να επικεντρωθούν στη διαδικασία της ομαλής κοινωνικοποίησης στην ομάδα των συνομηλίκων τους χωρίς αγωνιώδη ενασχόληση με το θέμα της απομάκρυνσης τους από τη γονική εστία. Επιπλέον, το γεγονός ότι τόσα άλλα παιδιά δεν ανησυχούν που βρίσκονται μακριά από τους γονείς τους λειτουργεί κατευναστικά και για την αγωνία των νέων μαθητών.
Κατά συνέπεια, η προσαρμογή επιτυγχάνεται με πολύ ηπιότερες διαδικασίες και σαφώς γρηγορότερα. Όταν ο αποχωρισμός γίνεται για πρώτη φορά τον Σεπτέμβρη όλα τα παιδιά είναι άγνωστα μεταξύ τους και με τους δασκάλους, η μαθησιακή διαδικασία είναι ξένη, το περιβάλλον ανοίκειο, το παιδί δεν έχει κανένα σταθερό σημείο για να καθησυχάσει κάπως την αγωνία του. Αντίθετα, επιτείνεται από τα κλάματα και την αγωνία όλων των υπόλοιπων μαθητών.
-Θα σας παρακαλούσα να μας ορίσετε κάποια σημεία στη γονική συμπεριφορά που αν τα προσέξουμε θα διευκολύνουν την ένταξη των παιδιών μας στον παιδικό σταθμό:
-Η απροθυμία του παιδιού να αποχωριστεί τους γονείς του επιβεβαιώνει ότι μαζί τους έχει μια καλή σχέση, την οποία δεν θέλει να αλλάξει με κάτι διαφορετικό. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει ότι η αντίδραση του παιδιού πρέπει να επηρεάσει τη στάση των γονιών ή να κλονίσει την απόφασή τους να στείλουν το παιδί τους στον παιδικό σταθμό. Είναι πολύ σημαντικό να μείνουν σταθεροί στην απόφασή τους και με τη στάση τους να μεταδίδουν στο παιδί την εμπιστοσύνη τους στο νέο χώρο και την πεποίθησή τους ότι εκεί θα περνάει καλά.
Συνήθως ανασφάλεια νιώθουν και οι γονείς καθώς δεν μπορούν να είναι κοντά στο παιδί τους για να του δείξουν τις νέες συμπεριφορές που χρειάζεται να μάθει και πολύ συχνά καταλήγουν να «βομβαρδίζουν» το παιδί με διάφορες οδηγίες. Όμως η «κατήχηση» συνήθως δεν είναι αποτελεσματική σε παιδιά αυτών των ηλικιών. Οι γονείς μπορούν να διευκολύνουν την προσαρμογή του παιδιού στο σχολείο κυρίως σε συναισθηματικό επίπεδο. Δηλαδή:
•Είναι σημαντικό να του επιτρέψουν να εκφράσει τη δυσφορία του για την αλλαγή.
•Χρειάζεται να μην δώσουν στο παιδί εναλλακτική επιλογή (π.χ. θέλεις να πας;) – ειδικά στην περίπτωση που το παιδί ξεκινά για πρώτη φορά το σχολείο τον Σεπτέμβρη.
•Χρειάζεται να νιώθουν οι ίδιοι σίγουροι ότι αυτό είναι μια καλή επιλογή για το συμφέρον του παιδιού τους.
•Χρειάζεται να ακολουθούν το πρόγραμμα και να το τηρούν με συνέπεια. Η ελλιπής παρακολούθηση μεγαλώνει την περίοδο προσαρμογής και δυσκολεύει την ομαλή ένταξη.
•Είναι βοηθητικό να εστιάζουν και στα θετικά κομμάτια της ημέρας {π.χ. στις δραστηριότητες που αρέσουν στο παιδί) και όχι μόνο στα άσχημα (σε αυτά που το δυσκολεύουν π.χ. τα άλλα παιδιά) όταν ρωτούν το παιδί πώς τα πέρασε στο σχολείο.
•Χρειάζεται να ακολουθούν την καθοδήγηση των εκπαιδευτικών και να εμπιστεύονται τις συμβουλές τους.
•Τέλος, πολύ σημαντικό είναι μην αμελούν να περνούν ποιοτικό χρόνο με το παιδί τους. Το παιδί χρειάζεται να αισθανθεί ότι δεν θα χάσει τη σχέση με τους γονείς του, ότι το σχολείο θα προστεθεί στις ασχολίες του και δεν θα αντικαταστήσει τη γονική φροντίδα.
-Πείτε μας ποιες δυσκολίες θεωρείτε ότι έχει ο αποχωρισμός του γονέα με το παιδάκι του που βρίσκεται σε -βρεφική ηλικία
Οφείλω να πω ότι χρειάζεται να είναι σταθερή και ενθαρρυντική η στάση των γονιών ως προς τον αποχωρισμό, ακόμα και όταν το παιδί τους είναι βρέφος. Τα βρέφη δεν έχουν ακόμη την ικανότητα να μιλούν, ωστόσο συναισθηματικά αισθάνονται την ίδια ανάγκη για σταθερότητα και ασφάλεια όπως και ένα μεγαλύτερο παιδί. Επίσης, έχουν την ικανότητα να κατανοούν τις εξηγήσεις των γονιών τους για την αλλαγή που πρόκειται να συμβεί στη ζωή τους. Κυρίως όμως, αντιλαμβάνονται και ανταποκρίνονται στα συναισθήματα των γονιών τους για τη νέα κατάσταση. Γι’ αυτό πολύ συχνά ένα βρέφος επηρεάζεται πολύ έντονα από τη δυσκολία του ίδιου του γονιού να αποχωριστεί το παιδί του, την οποία στη συνέχεια εκδηλώνει το ίδιο ως άγχος αποχωρισμού.
Έτσι η πεποίθηση των γονιών ότι η επιλογή τους θα είναι καλή για το παιδί τους χωρίς να νιώθουν ενοχές, η σταθερότητα στη συμπεριφορά τους και η εμπιστοσύνη τους στο πλαίσιο θα βοηθήσουν και ένα βρέφος να αισθανθεί την ασφάλεια που χρειάζεται στο καινούριο πλαίσιο.
Όλγα Δημοπούλου
Ψυχολόγος – Παιγνιοθεραπεύτρια

Who is who?
Η κ. Όλγα Δημοπούλου είναι ψυχολόγος, παιγνιοθεραπεύτρια και εκπαιδεύτρια στο Ελληνικό Ινστιτούτο Παιγνιοθεραπείας και Δραματοθεραπείας, ΤΟ ΑΘΥΡΜΑ που εδρεύει στη Αθήνα.
Το 2006 ίδρυσε στη Λάρισα το Χώρο Ψυχοθεραπείας μέσα από Παιχνίδι & Παραμύθια, ΑΝΕΜΗ, όπου εργάζεται ψυχοθεραπευτικά με παιδιά και τις οικογένειές τους. Ειδικεύεται στην υποστήριξη οικογενειών που κάποιο μέλος τους ανήκει στο αυτιστικό φάσμα.
Επίσης, είναι επόπτρια ψυχολόγων, εκπαιδευτικών και ανθρωπιστικών οργανισμών.

Από: την στήλη Μαγικό κλειδί για το παιδί της Λήτως Τσακίρη Παπαθανασίου

Πηγή:Postlarissa.gr

Ψυχολογία

Είσαι Αληθινός ή Συμβατικός Γονιός;

Είσαι αληθινός ή συμβατικός γονιός?

Ανησυχώντας για την απειρία των παιδιών τους, που μπαίνουν στον κόσμο των ενηλίκων, οι γονείς γίνονται προστατευτικοί, μερικές φορές μάλιστα υπερπροστατευτικοί. Φοβούνται, επίσης, πράγμα απόλυτα φυσικό και κατανοητό, μήπως «χάσουν» τα παιδιά τους καθώς αυτά μεγαλώνουν. Αυτή η αναπτυσσόμενη ανεξαρτησία του παιδιού μπορεί να παρομοιαστεί με ένα διαστημόπλoιο, που πρέπει να βγει έξω από το πεδίο βαρύτητας της γης,προκειμένου να πραγματοποιήσει το ταξίδι του.Το παιδί πρέπει να απομακρυνθεί από το πεδίο επιρροής της μητέρας του,ώστε να μπορέσει να βρει το δικό του δρόμο.Ο έφηβος σ’αυτό το ταξίδι κάνει ένα βήμα πιο πέρα ξεφεύγοντας απ’την «τροχιά» της οικογένειας.

Kάποια στιγμή στη ζωή μας, το επιλέξαμε ή όχι, γίναμε γονείς. Κρατήσαμε ένα όμορφο πλασματάκι στα χέρια μας, που άλλαξε τη ζωή μας και μας έκανε να τη δούμε μέσα από μια νέα προοπτική.

Κάποιοι από μας καταλάβαμε ότι η ζωή μας δεν μπορεί να είναι πια ποτέ η ίδια. Κάποιοι άλλοι τρομοκρατηθήκαμε, όταν το καταλάβαμε αυτό και ψάξαμε απεγνωσμένα για εναλλακτικές λύσεις. Κάποιοι προσαρμοστήκαμε στις αλλαγές ,που φέρνει ένα νέο μέλος στην οικογένειά μας, αλλά κάποιοι αρνηθήκαμε να δεχτούμε την αλήθεια και την αλλαγή και χτίσαμε ένα ψεύτικο κόσμο για να την υπομείνουμε. Μερικοί από εμάς δέχτηκαν κάπως νομικιστικά και διδασκαλικά το ρόλο τους. Πίστεψαν δηλαδή, ότι το να είσαι γονιός σημαίνει ότι είσαι πάνω σε ένα θρόνο δικαστικό, εξουσιαστικό που αποφασίζεις εσύ για τα πάντα και τα παιδιά σου ως κατηγορούμενοι στο εδώλιο, απλά υπακούν. Πραγματικά δε γνωρίζω πώς δημιουργήσαμε αυτή την αντίληψη, αλλά γνωρίζω στα σίγουρα, ότι έχει πολλούς οπαδούς και βασιλεύει μέσα σε πολλά σπίτια. Οι γονείς αυτοί έχασαν το αληθινό τους πρόσωπο, έπαψαν να είναι αληθινοί. Φόρεσαν τη μάσκα του άμεμπτου κριτή, που πρέπει να ”κοντρολάρει” τα πάντα και να τα κρατά υπό την εξουσία του. Όλα αυτά από το φόβο μήπως χάσουν το γονεΐκό σεβασμό και την εξουσία πάνω στα παιδιά τους.

Αυτό όμως που αξίζει να θυμόμαστε είναι ότι ο άνθρωπος που φοβάται, ουσιαστικά αισθάνεται ανασφαλής και μη επαρκής. Δεν τα έχει βρεί πραγματικά με τον εαυτό του. Όποιος είναι σίγουρος για τον εαυτό του δεν αισθάνεται φόβο και ανασφάλεια. Δε φοβάται να είναι ο εαυτός του. Να είναι αληθινός.

Να σέβεται την ελευθερία του παιδιού του. Να σέβεται τις ιδιαιτερότητες και τα ταλέντα του. Να καταλαβαίνει τις αδυναμίες του και να μένει κοντά του υπομονετικά ως καλός προπονητής, να το εκπαιδεύει και να το δυναμώνει. Δεν ντρέπεται για το παιδί του γιατί δεν είναι σαν αυτόν. Γιατί υστερεί σ΄ αυτά, που ο ίδιος ο γονιός είναι δυνατός. Καταλαβαίνει την ιδιαιτερότητά του και το προτρέπει να είναι ο εαυτός του και να εκφράζεται ελεύθερα.

Αυτός ο γονιός δε ντρέπεται να παραδέχθεί τα λάθη τα δικά του μπροστά στο παιδί του και να ζητήσει συγγνώμη.

Έτσι διδάσκει στο παιδί του ότι στη ζωή μπορεί να κάνουμε λάθη, άλλα η συνειδητοποίηση των λαθών μας και η διόρθωσή τους βρίσκεται μέσα στη διαδικασία ωρίμανσης μας στη ζωή. Ο αληθινός γονιός επικοινωνεί ειλικρινά με το παιδί του .Ως καλός ακροατής το ακούει , το αφουγκράζεται ,ακόμα και αν οι χτύποι της καρδιάς του δεν ταιριάζουν τους δικούς του. Σέβεται τις επιλογές του παιδιού του, αν και ο ίδιος θα επέλεγε διαφορετικά. Ο αληθινός γονιός δεν χρησιμοποιεί το παιδί για το δικό του συμφέρον ή για τη δική του εγωΐστική ικανοποίηση. Γνωρίζει καλά ότι δεν είναι ιδιοκτησία του, απλά βρίσκεται κοντά του να το προετοιμάσει για την ενηλικίωση, δίνοντάς του απροΰπόθετα την αγάπη του. Αυτή την απροϋποθέτη αγάπη, που είναι το θεμέλιο για μια επιτυχημένη και ευτυχισμένη ζωή.

Δε χειραγωγεί το παιδί του, δε το ”δένει” συναισθηματικά κοντά του. Το ωθεί στη ανεξαρτητοποίησή του. Η αληθινή αγάπη στα παιδιά μας δεν έχει ίχνος συναισθηματικής εξάρτησης. Οι γονείς χαίρονται να τα βλέπουν να ανεξαρτοποιούνται λίγο λίγο και να οδηγούνται στην συναισθηματική ωριμότητα.

Τα παιδιά των γονέων, που τα ”δέσμευσαν” συναισθηματικά συνήθως γίνονται φοβισμένα και ανασφαλή. Δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν τη δική τους ανεξάρτητη προσωπικότητα. Δε βρίσκουν την ταυτότητά τους, βουλιάζουν μέσα στους φόβους και τις ανασφάλειες των γονέων τους.

Αγαπητοί μου ας αποφασίσουμε όλοι μας να γίνουμε αληθινοί γονείς. Να παλέψουμε με τους δικούς μας φόβους και τις ανασφάλειες και να γίνουμε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας. Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να γίνουν ανεξάρτητα .Να χαίρονται την ελευθερία τους και να απολαμβάνουν τους καρπούς των επιλογών τους. Μη πιστεύετε, ότι θα τα χάσετε, όταν γίνουν ανεξάρτητα .

Μια μητέρα , που μεγάλωσε μόνη τα παιδιά της, μου έλεγε, ότι είχε το δίλημμα , αν θα έπρεπε να τα αφήσει να ανεξαρτοποιηθούν από αυτήν, μήπως και τα χάσει και μείνει μόνη της στη ζωή. Όμως νίκησε το φόβο και μεγάλωσε ανεξάρτητα παιδιά , όμως με αρχές και ήθος. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όσο ελεύθερα και ανεξάρτητα γίνανε ,τόσο εκτίμησαν την ελευθερία, που τους πρόσφερε η μητέρα τους και με τη θέληση τους παραμένουν ”τριγύρω” της, απολαμβάνοντας συγχρόνως τις δικές τους ελεύθερες επιλογές.

Υγεία

Γυναικεία Κατάθλιψη

Προνόμιο γένους θηλυκού, αφού έχει στόχο τουλάχιστον μια στις οκτώ γυναίκες σε κάποια φάση της ζωής τους, δικαίωμα κάθε μίας από εμάς…να το ξεπεράσει.

Η κατάθλιψη είναι μια ψυχική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από έντονα συναισθήματα λύπης, απαισιοδοξίας, απελπισίας, ενοχής και απώλεια ενδιαφέροντος για τη ζωή. Αποτελεί μια από τις πιο συνηθισμένες ψυχικές ασθένειες της εποχής μας και μπορεί να εμφανιστεί σε άτομα οποιασδήποτε ηλικίας, φύλου, κοινωνικοοικονομικής κατάστασης ή εθνικότητας. Συχνά αποτελεί μια παροδική ατομική αντίδραση σε θλιβερά γεγονότα όπως ο θάνατος προσφιλούς προσώπου, το διαζύγιο ή μια επαγγελματική αποτυχία.

Γυναικεία κατάθλιψη VS ανδρικής

Η κατάθλιψη εμφανίζεται σε διπλάσιο ποσοστό στις γυναίκες από ότι στους άνδρες. Κατά τη διάρκεια της ζωής τους, περίπου 20% των γυναικών και 10% των ανδρών θα εμφανίσουν κατάθλιψη. Οι γυναίκες θεωρούνται ομάδα υψηλού κινδύνου λόγω των ορμονικών αλλαγών κατά τη διάρκεια του έμμηνου κύκλου, της εγκυμοσύνης και της εμμηνόπαυσης. Άλλοι παράγοντες που ευνοούν την εκδήλωση της κατάθλιψης στις γυναίκες είναι το εργασιακό στρες, οι οικογενειακές υποχρεώσεις και οι κοινωνικοί ρόλοι. Έρευνες έχουν δείξει ότι οι ανύπαντρες μητέρες έχουν τριπλάσιες πιθανότητες να εμφανίζουν κατάθλιψη. Η νόσος μπορεί να αντιμετωπιστεί με φαρμακευτική αγωγή (αντικαταθλιπτικά φάρμακα), ψυχοθεραπεία ή συνδυασμό των δύο μεθόδων. Η κατάθλιψη θεραπεύεται, αρκεί να ζητήσει ο ασθενής βοήθεια. Σημαντικό ρόλο παίζει και η συναισθηματική υποστήριξη της γυναίκας από τα οικεία της πρόσωπα. Η καταθλιπτική γυναίκα πρέπει να αντιμετωπίζεται με κατανόηση και να περιβάλλεται με αγάπη.

Όταν μιλούν οι αριθμοί

Μία στις οκτώ γυναίκες θα πάθει κατάθλιψη σε κάποια φάση της ζωής της.
Η κατάθλιψη εμφανίζεται συχνότερα στις γυναίκες ηλικίας 25-44 ετών.
Τα κορίτσια ηλικίας 14-18 ετών εμφανίζουν υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης από τα αγόρια ίδιας ηλικίας.
Το 20-50% των γυναικών εμφανίζουν προεμμηνορυσιακό σύνδρομο (χαρακτηρίζεται από εκνευρισμό, θλίψη και θυμό πριν την εμφάνιση της εμμήνου ρύσεως).
Το 10-15% των νέων μητέρων παθαίνουν επιλόχεια κατάθλιψη, που συνήθως συμβαίνει στον πρώτο χρόνο από τη γέννηση του παιδιού.
Μια στις πέντε εγκυμονούσες γυναίκες πάσχει από κατάθλιψη.

Παράγοντες Κινδύνου

Ατομικό ή οικογενειακό ιστορικό διαταραχών της διάθεσης
Απώλεια γονέα πριν από την ηλικία των 10 ετών
Ιστορικό σωματικής ή σεξουαλικής κακοποίησης στην παιδική ηλικία
Χρήση αντισυλληπτικών χαπιών με μεγάλη περιεκτικότητα σε προγεστερόνη
Στρεσσογόνοι ψυχολογικοί παράγοντες (π.χ. ανεργία)
Απώλεια υποστηρικτικού κοινωνικού συστήματος
Χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών ή αλκοόλ

Συμπτώματα κατάθλιψης

Αισθήματα λύπης, απελπισίας ή ψυχικού κενού
Απώλεια ενδιαφέροντος ή ευχαρίστησης για δραστηριότητες που πριν μας διασκέδαζαν (συμπεριλαμβανομένου του σεξ)
Αισθήματα ενοχής ή αναξιότητας
Αυτοκτονικές σκέψεις
Διαταραχές του ύπνου (αϋπνία ή υπερυπνία)
Διαταραχές της όρεξης και του σωματικού βάρους (ανορεξία ή βουλιμία)
Μειωμένη ενέργεια και συνεχές αίσθημα κόπωσης
Βραδύτητα σκέψης
Δυσκολίες συγκέντρωσης και λήψης αποφάσεων
Αίσθημα ανησυχίας, εκνευρισμού ή υπερβολικό κλάμα
Σωματικά ενοχλήματα και πόνοι που δεν υποχωρούν παρά την ιατρική αγωγή

ΟΔΗΓΙΕΣ

Δεν απομακρυνόμαστε από τους συγγενείς, τους φίλους και τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Δεν παίρνουμε σοβαρές αποφάσεις ζωής όταν βρισκόμαστε σε καταθλιπτική φάση.
Δεν κατηγορούμε τον εαυτό μας για ότι μας συμβαίνει.
Είμαστε υπομονετικοί και ενθαρρύνουμε τον εαυτό μας.
Βάζουμε μικρούς και εύκολα πραγματοποιήσιμους στόχους.
Τρώμε υγιεινά και ισορροπημένα γεύματα.
Κοιμόμαστε αρκετά.
Αναπτύσσουμε καινούργια ενδιαφέροντα (π.χ. γυμναστική, χορός).
Χρησιμοποιούμε τεχνικές χαλάρωσης για μείωση του άγχους.

Νίκη Μπάτου Ι Γενική Ιατρός

Οικογένεια

Πώς να αναπτύξετε τη συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών σας

Πολύς λόγος γίνεται σήμερα για τη μεγάλη σημασία της Συναισθηματικής Νοημοσύνης
στην ευτυχία μας, στην προσωπική, οικογενειακή και επαγγελματική μας ζωή.
Σύμφωνα με τον ψυχολόγο Goleman, o οποίος πρόβαλε τον όρο και την αξία της
συναισθηματικής νοημοσύνης στη ζωή μας, ο ορισμός της είναι: ‘’To πλέγμα των ανθρωπίνων
ιδιοτήτων πάνω στο οποίο μπορεί ν’ υφανθεί μια ολοκληρωμένη ανθρώπινη προσωπικότητα. Είναι
μαζί υπομονή, επιμονή, δυνατότητα προσαρμογής, έλεγχος παρορμήσεων, αισιοδοξία, ελπίδα.
Συναισθηματική Νοημοσύνη σημαίνει να βρίσκεις κίνητρα για τον εαυτό σου, ν ’αντέχεις
στις απογοητεύσεις, να ελέγχεις την παρόρμηση, να χαλιναγωγείς την ανυπομονησία σου, να
ρυθμίζεις σωστά τη διάθεση σου και να εμποδίζεις την απογοήτευση να καταπνίγει την ικανότητά
σου για σκέψη.’’

Ο Συναισθηματικά Νοήμων άνθρωπος έχει τέσσερεις (4) δεξιότητες:

Αυτεπίγνωση (Επίγνωση του εαυτού του και των δυνατοτήτων του)
Αυτοδιαχείριση (Έχει μάθει να διαχειρίζεται τα αισθήματά του)
Κοινωνική Επίγνωση (Αντιλαμβάνεται με ακρίβεια τα συναισθήματα των άλλων) και
Διαχείριση σχέσεων (κατανοεί τη συμπεριφορά και τα κίνητρα των άλλων και χειρίζεται
σωστά τις σχέσεις του).

Τα κύρια συναισθήματα, στα οποία καλούμαστε να έχουμε τον έλεγχο είναι ο θυμός, η
θλίψη, ο φόβος, η απόλαυση, η αγάπη, και η ντροπή. Πέρα από τα συναισθήματα χρειάζεται να
μάθουμε να χειριζόμαστε τις αντιξοότητες, τις ματαιώσεις, τις δυσκολίες στην οικογένεια και στη
δουλειά.
Καταλαβαίνετε λοιπόν, ως γονείς, πόσο σημαντικό είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να
αναπτύξουν την Συναισθηματική τους Νοημοσύνη. Είναι ένα από τα πιο βασικά εφόδια, που τους
δίνουμε στο ξεκίνημα της νέας τους ζωής, όταν εγκαταλείψουν το πατρικό τους σπίτι.

Η καλλιέργεια και η ανάπτυξη της Συναισθηματικής Νοημοσύνης ξεκινά από τα πρώτα
βήματα της ζωής του παιδιού. Αρχικά χρειάζεται να μάθει το παιδί πώς να αναγνωρίζει τα
συναισθήματά του και να τα εκφράζει με θετικό τρόπο.

Ο γονέας μπορεί να βοηθήσει το παιδί του να συνειδητοποιήσει την αξία του, τα ταλέντα
του, τις δυνατότητες του. Να υποστηρίζει και να ενισχύει την ικανότητα του παιδιού του να δέχεται
την απόρριψη, να την αντιμετωπίζει με τέτοιο τρόπο, χωρίς να χάνει την πίστη στον εαυτό του.

Τα βασικά στοιχεία της προσωπικότητας του παιδιού, που ο γονέας χρειάζεται να βοηθήσει
το παιδί του ν’ αναπτυχτούν, ώστε να είναι συναισθηματικό ώριμο, είναι:

Η υπομονή και η επιμονή.
Η δυνατότητα προσαρμογής. Να είναι ευέλικτο σε όποια κατάσταση.
Ο έλεγχος των παρορμήσεων και του θυμού.
Ο έλεγχος της θλίψης. Να μάθουν το παιδί οι γονείς να αντιμετωπίζει τη ζωή με αισιοδοξία
και ελπίδα.
Να βάζει κίνητρα στον εαυτό του και να αντέχει στις απογοητεύσεις, στις ματαιώσεις και
στις δυσκολίες.
Να ελέγχει το φόβο.
Να μη ντρέπεται.
Να ελέγχει την αγάπη και την απόλαυση.
Να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεων του και να μη ρίχνει το φταίξιμο σε άλλους.
Να το βοηθήσουν να αντιλαμβάνεται με ακρίβεια τα συναισθήματα των άλλων και να
καταλαβαίνει τι τους συμβαίνει.
Να διαχειρίζεται τις σχέσεις του με τους άλλους με τον καλύτερο τρόπο.

Είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να γνωρίζουν ότι η δική τους Συναισθηματική Νοημοσύνη
επηρεάζει άμεσα το επίπεδο της Συναισθηματικής Νοημοσύνης του παιδιού τους. Τα παιδιά
διδάσκονται τις δεξιότητες της Συναισθηματικής Νοημοσύνης από τους γονείς τους. Εάν ο γονέας
είναι συναισθηματικά μη νοήμων (ανώριμος), τα παιδιά χάνουν την καλύτερη πηγή μάθησης. Για
παράδειγμα ένας γονέας, που θυμώνει, φωνάζει με το παραμικρό, χάνει τον έλεγχο των νεύρων
του, του θυμού του και πέφτει σε κρίσεις υστερίας προς το/τη σύζυγο και τα παιδιά του, τι
παράδειγμα δίνει στο παιδί του; Είναι άκρως βέβαιο ότι το παιδί θα υιοθετήσει την ίδια
συμπεριφορά.

Αν αδιαφορείτε για τα συναισθήματά του, όταν σας μιλά και σας λέει ‘’τον πόνο του’’, δε
το βοηθάτε να οδηγηθεί στην αυτεπίγνωση. Ενώ, όταν το παρατηρείτε και ρωτάτε το παιδί σας
γιατί είναι λυπημένο, μαθαίνει να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του, δεν τα αποφεύγει, τα
αντιμετωπίζει, μαθαίνει να τα διαχειρίζεται και επίσης μαθαίνει να δείχνει κατανόηση στη λύπη ή
στα συναισθήματα των φίλων του.

Αν σας μιλά για αυτά που του αρέσουν, τις επιθυμίες και τα όνειρά του και εσείς
αδιαφορείτε ή γελάτε, το παιδί όχι μόνο δε θα οδηγηθεί στην αυτεπίγνωση, αλλά θα χάσει την
πίστη στον εαυτό του και θα δημιουργήσει χαμηλή αυτοεκτίμηση και θα παραιτηθεί από τα όνειρα
του και γενικότερα από τη ζωή.

Γονείς αυταρχικοί, που ασκούν πίεση και φόβο, θα δουν το παιδί τους να μένει
συναισθηματικά ανώριμο σαν το δενδράκι, που δεν πρόλαβε να κάνει ρίζες και εκτέθηκε στις πιο
αντίξοες καιρικές συνθήκες.

Γονείς που εξασκούν τη Συναισθηματική Νοημοσύνη με τα παιδιά τους , ανατρέφουν
αγόρια και κορίτσια, τα οποία είναι πιο ευτυχισμένα, προσαρμόζονται καλύτερα στο κοινωνικό
περιβάλλον, παίρνουν καλύτερους βαθμούς και φθάνουν αργότερα σε υψηλότερο επίπεδο
επαγγελματικής επιτυχίας. Επίσης παρουσιάζουν χαμηλότερα επίπεδα προβληματικής
συμπεριφοράς π.χ αδικαιολόγητες απουσίες στο σχολείο, τσιγάρο, ποτό, ναρκωτικά.
Ο αγώνας σας για την ανάπτυξη της Συναισθηματικής Νοημοσύνης των παιδιών σας
χρειάζεται να είναι συνεχής και αμείωτος. Είναι ό,τι καλύτερο έχετε να κάνετε για αυτά,
εκφράζοντας στην πράξη την αληθινή σας αγάπη.

Ευκαρπίδου Αλεξάνδρα

Παιδαγωγός-Σύμβουλος επικοινωνίας και επιχειρήσεων