Παιδί

Γονείς γνωρίζετε τα 3Ε που χρειάζονται τα παιδιά σας;

Όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι έχουν τρεις βασικές ανάγκες. Αυτές οι ανάγκες συνοψίζονται σε μια μέθοδο, που μπορούμε να ονομάσουμε «τεχνική τριών Ε». Το ίδιο ακριβώς και τα παιδιά μας έχουν αυτές τις ίδιες ανάγκες γιατί και αυτά είναι μικροί ενήλικοι, χωριστές και αυτόνομες προσωπικότητες.

Το πρώτο Ε είναι η Έγκριση. Η έγκριση είναι Βιταμίνη. Όλοι μας λαχταράμε να μας αποδεχθούν γι’ αυτό που είμαστε. Θέλουμε κάποιον με τον οποίο να μπορούμε να χαλαρώσουμε, να ανοίξουμε την καρδιά μας. Και εδώ που τα λέμε, ποιος απ’ όλους τους ανθρώπους πάνω στη γη είναι ο καταλληλότερος από τη μητέρα και τον πατέρα μας; Θέλουμε όλοι κάποιον με τον οποίο να αισθανόμαστε, ότι είμαστε ο εαυτός μας, γιατί ξέρουμε ότι μας εγκρίνει. Αυτό ζητούν τα παιδιά από τους γονείς τους. Οι γονείς να τα εγκρίνουν και να τα αγαπούν όπως είναι, ώστε να αισθάνονται άνετα, να αισθάνονται “ο εαυτός τους”

Ο επικριτικός τύπος που διαρκώς βρίσκει λάθη και πάντοτε διακρίνει τις αδυναμίες των άλλων είναι ο άνθρωπος, που δεν έχει την φιλία και την εκτίμηση των άλλων.

Ρωτήστε τον ίδιο σας τον εαυτό. Εσάς θα σας άρεσε να είχατε κάποιον διαρκώς από πάνω σας να σας υποδεικνύει τα λάθη σας διαρκώς και να σας επικρίνει; Ασφαλώς όχι . Αυτό λοιπόν δεν πρέπει ποτέ να το κάνουμε στα παιδιά μας.

Τα παιδιά έχουν ανάγκη από έγκριση και διακριτική καθοδήγηση. Διαφορετικά δεν εκτιμούν και δεν ακούν πλέον τους γονείς τους, ό,τι καλό και να τους πουν. Πολλά παιδιά άλλαξαν την αρνητική συμπεριφορά, όταν είδαν, ότι οι γονείς τα αποδέχονται και τα αγαπούν όπως είναι.

Αντιθέτως, γονείς ώθησαν τα παιδιά τους στην αρνητική συμπεριφορά και στην καταστροφή γιατί δεν έδωσαν την έγκριση και την αγάπη στο παιδί τους, έτσι όπως είναι. Ένας μεγάλος ψυχολόγος είπε: “Κανείς δεν έχει τη δύναμη να αναμορφώνει κάποιον, αν όμως αγαπήσετε τον άλλον όπως είναι, του δίνετε τη δύναμη ν’ αλλάξει τον εαυτό του”.

Το δεύτερο Ε που χρειάζονται τα παιδιά μας είναι η Επιδοκιμασία. Η επιδοκιμασία προχωρά λίγο παραπέρα από την έγκριση. Η έγκριση αναφέρεται σε αρνητικές καταστάσεις. Εγκρίνουμε τον άλλο, τον αποδεχόμαστε παρά τα σφάλματα και τις αδυναμίες του.

Αλλά η επιδοκιμασία σημαίνει κάτι περισσότερο θετικό. Ξεπερνάει την απλή ανοχή των αδυναμιών του άλλου, βρίσκει κάτι θετικό στον πλησίον που μας αρέσει. Μπορείτε πάντοτε να βρείτε κάτι θετικό για να επιδοκιμάσετε το παιδί σας, όπως επίσης μπορείτε να βρείτε κάτι αρνητικό για να το αποδοκιμάσετε, εξαρτάται από το τι αναζητάτε.

Ο αρνητικός, επικριτικός γονέας βγάζει στην επιφάνεια ό,τι αρνητικό στο παιδί του, τονίζοντας διαρκώς τα αρνητικά του σημεία. Ενώ ο θετικός γονέας, βρίσκει, κάτι καλό να επιδοκιμάσει το παιδί του, του βγάζει τον καλύτερο εαυτό του. Οι παιδαγωγοί λένε: “καλλιέργησε τις συμπεριφορές που θέλεις να πάρεις”. Με άλλα λόγια θέλεις ένα θετικό και υπάκουο παιδί; Μάθε να του μιλάς όμορφα, ήσυχα και φυσικά θετικά. Εμείς τι είδους γονείς θέλουμε να είμαστε; Γονείς με επιδοκιμασία ή διαρκή κριτική και αποδοκιμασία; Εάν διαλέξουμε το δεύτερο, θα “χάσουμε” τα παιδιά μας και το αστείο θα είναι ότι θα ψάχνουμε τις αιτίες, τη στιγμή που εμείς θα είμαστε οι αίτιοι και οι υπεύθυνοι.

Τέλος, το τρίτο Ε είναι η δίψα για Εκτίμηση. Είναι βασική ανάγκη όλων μας, καθώς επίσης και των παιδιών μας. Η λέξη εκτιμώ σημαίνει υπολογίζω και στη συνέχεια αναγνωρίζω την αξία κάποιου. Όταν δεν αναγνωρίζουμε την αξία κάποιου, τον υποτιμάμε. Όταν εκτιμάμε τα παιδιά και το ξέρουν, τα βοηθάμε να γίνουν περισσότερο ωφέλιμα και επιτυχημένα για τους ίδιους τους, τους εαυτούς και τους γύρω τους. Το ότι εκτιμάμε τα παιδιά μας δεν αρκεί, χρειάζονται και να τους το δείχνουμε.

Θα αναφέρω εδώ κάποιους τρόπους για το πώς να δείχνετε την εκτίμηση σας στα παιδιά σας:

Όταν σας μιλούν τα κοιτάτε στα μάτια. Δεν τα διακόπτετε. Προσπαθήστε να καταλάβετε πώς νοιώθουν.
Όταν σας ζητούν κάτι μη τα αγνοείτε και μη τα αφήνετε να περιμένουν.
Όταν σας εξυπηρετούν μη ξεχνάτε να λέτε “ευχαριστώ”.
Δείξτε σεβασμό στα μικρά τους μυστικά και κρατηθείτε μακριά από να κοροϊδέψετε ό,τι το παιδί θεωρεί σημαντικό, κυρίως τις σχέσεις με τους φίλους τους, που είναι σημαντικοί γι’ αυτό.
Μη πειράζετε τα παιχνίδια τους, μη πετάτε ποτέ πράγματα απ’ το δωμάτιό τους, ούτε να μπαίνετε μέσα χωρίς την έγκρισή τους (ιδιαίτερα όσο μεγαλώνει η ηλικία τους χρειάζεται περισσότερη διακριτικότητα).
Πρέπει πάντα να συστήνετε τα παιδιά σας σε γνωστούς και φίλους με τα ονόματά τους.
Όταν υπόσχεστε κάτι στο παιδί να κρατάτε πάντα την υπόσχεσή σας.

Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε πολλούς ακόμη τρόπους, αλλά πιστεύω ότι καταλάβατε το νόημα.

Αγαπητοί μου, ας διδαχθούμε από τα λουλούδια που προσελκύουν τις μέλισσες. Θέλουν τη μέλισσα για να τα γονιμοποιήσει. Χρειάζονται τη μέλισσα. Αντί όμως να αρχίσει αυτή τις ικεσίες, τις επιπλήξεις ή τον καταναγκασμό, το λουλούδι απλώς βγάζει λίγες σταγόνες νέκταρ. Το λουλούδι γνωρίζει ότι η μέλισσα πεινάει για νέκταρ. Προσφέρει τροφή για να κόβεται αυτή η πείνα. Ας προσφέρουμε κι εμείς τροφή, που ικανοποιεί τις τρεις βασικές ανάγκες των παιδιών μας την έγκριση, την επιδοκιμασία και την εκτίμηση.

Αλεξάνδρα Ευκαρπίδου

Παιδί

Από την αντιπαράθεση στην συνεργασία

Η αρνητική συμπεριφορά των εφήβων, οδηγεί συχνά σε ρήξη επικοινωνίας με τους γονείς. Οι λεπτοί χειρισμοί μπορούν να δώσουν τη λύση.

Τέσσερις είναι οι βασικοί λόγοι της αρνητικής συμπεριφοράς των εφήβων: η πρόκληση προσοχής, η επίδειξη δύναμης, η εκδίκηση και η επίδειξη ανικανότητας. Σήμερα θα ξεχάσουμε τους συνηθισμένους τρόπους αντιμετώπισης αυτής της αρνητικής συμπεριφοράς και θα αναζητήσουμε νέους τρόπους αντιμετώπισης.

Πώς να το χειριστείτε

Η μέθοδος που θ’ ακολουθήσουμε θα εξαρτηθεί από το σκοπό του εφήβου, την ιδιαίτερη περίπτωση και τον τρόπο αντίδρασης, που εσείς προτιμάτε.

Ας ξεκινήσουμε με τις συνέπειες (φυσικές και λογικές). Ως φυσική συνέπεια ορίζεται το φυσικό αποτέλεσμα μιας ενέργειας. Δεν επιβάλλεται από την εξουσία (δάσκαλο ή γονιό), αλλά από την πραγματικότητα. Όταν ο έφηβος παραβιάζει τη φυσική τάξη, θα υποστεί τις αναπόφευκτες συνέπειες. Αυτό θα συμβεί αν αποφασίσουμε να μην ενεργήσουμε στην αρνητική συμπεριφορά του εφήβου. Για παράδειγμα όταν ο έφηβος κάθεται μέχρι αργά στο internet, φυσικό είναι να αισθάνεται κουρασμένος και άρα να είναι ένας άσχημα προετοιμασμένος μαθητής. Οι φυσικές συνέπειες αφήνουν τον έφηβο να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα από την πείρα του, και όχι επειδή εμείς τον διορθώσαμε. Αν ενεργήσουμε στην αρνητική συμπεριφορά του εφήβου προκαλούμε την λογική συνέπεια, που σημαίνει ότι ο ενήλικας κανονίζει τις συνέπειες, αντί να τις αφήνει να είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα της πράξης του παιδιού. Οι λογικές συνέπειες βασίζονται στην πεποίθηση ότι τα παιδιά δε γεννιούνται ούτε καλά, ούτε κακά. Η αρνητική συμπεριφορά αντιμετωπίζεται σαν λάθος, όχι ως αμάρτημα. Γι’ αυτό ο ενήλικας αναλαμβάνει την ευθύνη να καθοδηγήσει το παιδί και να του δείξει τα λάθη (και τις δυνατότητές του) όχι να το τιμωρήσει ή να το κρίνει, βάζοντάς του την ταμπέλα «καλός» ή «κακός».

Βασικοί κανόνες

Όταν εφαρμόζετε τις λογικές συνέπειες, είναι απαραίτητο να δίνετε εναλλακτικές λύσεις, ώστε ο έφηβος να μπορεί να διαλέξει χωρίς εξωτερική πίεση. Επίσης ο τόνος της φωνής σας πρέπει να είναι φιλικός, να δείχνει παραδοχή και καλή θέληση, και όχι θυμό, και απειλές. Μην προσπαθήσετε να δημιουργήσετε στους εφήβους αρνητικά συναισθήματα (ενοχή, κατωτερότητα, παραίτηση κ.τ.λ.).

Σημαντική είναι και η επιλογή των λέξεων. Για παράδειγμα, ο έφηβος βρίσκεται στο σαλόνι του σπιτιού του με το στερεοφωνικό στο full. Εσείς θέλετε να καθίσετε εκεί με μία φίλη για καφέ. Προσέξτε! Δε λέτε «Κώστα κλείσε το στερεοφωνικό γρήγορα» ή «Κλείσε και φύγε, γιατί θέλω ησυχία» αλλά λέτε: «Μπορείς αν θέλεις να χαμηλώσεις την ένταση και να καθίσεις ήσυχα μαζί μας ή να πας στο δωμάτιό σου. Αποφάσισε τι προτιμάς».
Άλλος τρόπος αντιμετώπισης της αρνητικής συμπεριφοράς είναι η επικοινωνία. Αντί να πείτε: «Κώστα, κλείσε το στερεοφωνικό γιατί με ενοχλείς αφάνταστα» πείτε: «Κώστα παιδί μου ενοχλούμαι πολύ από τη δυνατή μουσική και δεν μπορώ να συζητήσω με τη φίλη μου».

* Δεν κρίνεται τον έφηβο. Στείλετε το μήνυμα σε α’ πρόσωπο (εγώ….) και περιγράφεται το πώς αισθάνεστε εσείς. Έχει επίκεντρο εσάς και όχι τον έφηβο. Με αυτό τον τρόπο δεν βλάπτεται τη σχέση σας μαζί του και έχετε πολλές πιθανότητες να δημιουργήσετε την επιθυμία για αλλαγή. Θυμηθείτε λοιπόν :

Να καθορίσετε τις συνέπειες, που έχει πάνω σας αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς του παιδιού.
Να περιγράψτε τη συμπεριφορά που σας επηρεάζει (κάνετε την περιγραφή χωρίς να κρίνετε).
Να αναφέρετε ποιες συνέπειες έχει αυτή η συμπεριφορά πάνω σας.

Αγαπητοί μου, ας αλλάξουμε τους δικούς μας τρόπους συμπεριφοράς απέναντι στους εφήβους μας και θα αλλάξουν και αυτοί τον δικός του αρνητικό τρόπο απέναντί μας.

Άρθρο αρχείου

Αλεξάνδρα Ευκαρπίδου

Παιδί

Τιμωρία ή ανάπτυξη της υπευθυνότητας;

Για μας τους γονείς τίποτα δεν είναι πιο προκλητικό από το θέμα της πειθαρχίας ειδικά στη διάρκεια της εφηβείας.Οι περισσότεροι γονείς συνδέουμε την πειθαρχία με την τιμωρία. Μόλις ο έφηβος, αγωνιζόμενος για την ατομικότητά του, έρθει σε διαφωνία με τους γονείς του, τότε οι περισσότεροι γονείς αισθανόμενοι ότι χάνουν τον έλεγχο, τιμωρούν τους εφήβους. Είναι, δυστυχώς, ο μόνος τρόπος με τον οποίο ξέρουν να αντιδράσουν για να σώσουν τον έλεγχο στο σπίτι τους. Είναι όμως σωστή αυτή η αντίδραση;

Η σωστή αντιμετώπιση των γονέων απέναντι στην πειθαρχία είναι να τη βλέπουνε όχι σαν τιμωρία, αλλά σαν μια μέθοδο, που βοηθάει τους εφήβους να γίνουν υπεύθυνοι και ανεξάρτητοι. Αν η συμπεριφορά των εφήβων δεν είναι επικίνδυνη και καταστροφική (δεν φτάνει δηλαδή στα άκρα)
ακολουθούμε μάλλον το ρητό “η πείρα είναι ο καλύτερος δάσκαλος”.

Εάν οι σχέσεις μας με τον έφηβο δεν πάνε καλά, τι πρέπει να κάνουμε; Εκείνο που πιστεύω ότι αρχικά πρέπει να ψάξουμε να βρούμε είναι γιατί ο έφηβος αντιδρά με τον τρόπο αυτό. Σίγουρα υπάρχει κάποιος λόγος. Καλά θα είναι ν’ ανοίξουμε τα αυτιά μας και να ακούσουμε τι μας λέει ο έφηβος, τι πρόβλημα έχει. Μετά να δούμε αν εμείς φταίμε για την κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει. Γιατί,όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτό, πίσω από τα προβλήματα των παιδιών μας κρύβονται τα δικά μας προβλήματα, οι δικές μας λάθος κινήσεις. Προβληματικοί γονείς μεταφέρουν τα προβλήματα τους στα παιδιά τους. Γιατί τα παιδιά είναι ο καθρέφτης των γονιών.

Επίσης, πρέπει να δούμε ποια είναι η σχέση μας με τον έφηβο. Μήπως είναι σχέση προϊσταμένου και υφισταμένου; Έτσι πρέπει να είναι; Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι είμαστε ισότιμοι στην οικογένεια. Και σαν ισότιμοι πρέπει να έχουμε αμοιβαία αγάπη και σεβασμό και ν’αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον με αξιοπρέπεια.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ρόλος των γονέων στην οικογένεια δεν είναι καταπιεστικός, αλλά καθοδηγητικός και ενθαρρυντικός, προετοιμάζοντας τα παιδιά για την ενηλικίωση. Ο γονέας που δεν αισθάνεται ασφαλής με τον εαυτό του, ασκεί πίεση για να έχει την κυριαρχία. Αντί ν’ αποδέχεται και να ενθαρρύνει το παιδί του, το κατεβάζει και συνεχώς το αποθαρρύνει. Το παιδί, που αναζητά την αγάπη και την αποδοχή των γονιών του, την αναγνώριση της σημαντικότητας του, αποθαρρύνεται και αρχίζει να πιστεύει ότι δεν είναι σημαντικό και αποφασίζει να αναζητήσει την αναγνώριση μέσω της αντίδρασης και της επανάστασης. Αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο μη πιστεύετε ότι τα πάντα τελείωσαν. Αυτό μπορεί ν’ αλλάξει!

Ενθαρρύνοντας τον έφηβο μπορείτε να εξαλείψετε την τάση του για επανάσταση. Αν πάψετε να υποδεικνύετε στον έφηβο τα λάθη του, αλλά τον ακούσετε και τον ενθαρρύνετε, θα δείτε τεράστια αλλαγή. Και μη ξεχνάτε να του δείχνετε την αγάπη σας. Η αγάπη σας θα πρέπει να είναι προϋπόθεση ανεξάρτητα από την συμπεριφορά του . Θα προτείνουμε εν συντομία κάποιες αποτελεσματικές μεθόδους, με τις οποίες αντιμετωπίζετε την αρνητική συμπεριφορά και βοηθάτε τον έφηβο να αποκτήσει την ανεξαρτησία του.

Η τιμωρία είναι αρνητική. Η πειθαρχία όμως δεν είναι. Μάλλον είναι μια μέθοδος εκπαίδευσης. Η πειθαρχία που θα προσφέρουμε εμείς είναι αυτοπειθαρχία. Καθοδηγούμε τον έφηβο προς μια υπεύθυνη ανεξαρτησία.Το καλύτερο βέβαια πρότυπο για τα παιδιά είναι οι ίδιοι οι γονείς τους, οι οποίοι χρησιμεύουν ως πρότυπα ωριμότητας, υπεύθυνης συμπεριφοράς και αυτοπειθαρχίας.

Για παράδειγμα γονείς που μιλούν άσχημα στους εφήβους τους και μετά ανησυχούν γιατί τα παιδιά τους μιλούν και συμπεριφέρονται με απρέπεια, θα πρέπει πρώτα να κάνουν κάτι οι ίδιοι για τον εαυτό τους.Είναι, επίσης, απαραίτητο να συμπεριλάβουμε τους εφήβους στη λήψη αποφάσεων. Έτσι ενισχύεται η αυτοεκτίμηση του εφήβου, ο οποίος αισθάνεται πιο ανεξάρτητος, υπεύθυνος και ικανός.Μπορείτε να του παρέχετε ένα επίδομα, το οποίο θα επιλέγει πώς θα το διαθέτει. Εάν απασχολείται σε μια δουλειά μερικής απασχόλησης είναι καλό να είναι ελεύθερος να αποφασίσει
πώς θα ξοδέψει τα χρήματα που κέρδισε.

Οι έφηβοι μπορούν να διαλέγουν το σχολείο, τις εξωσχολικές δραστηριότητες, τους φίλους, τα χόμπι, το χτένισμά τους. Να τους ρωτάμε, αν θέλουν να ακολουθήσουν σε μια οικογενειακή έξοδο ή στις καλοκαιρινές διακοπές. Να ενθαρρύνουμε τη συνεργασία μαζί τους σε θέματα που αφορούν τις υποχρεώσεις του σπιτιού και όλες τις κοινωνικές μας υποχρεώσεις.

Μη ξεχνάτε ότι στην περίοδο της εφηβείας ο νέος κατακτά την δική του ταυτότητα και οδεύει το δρόμο προς τη δική του ανεξαρτησία. Είναι φυσικό και απολύτως λογικό να κάνει ανεξάρτητες επιλογές. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί του σε κάθε απόφαση.Πήραν τις αρχές που τους δώσατε; Βάλανε τα θεμέλια για ένα υγιή χαρακτήρα; Από εκεί και πέρα βαδίζουν το δικό τους δρόμο, που θα τους φέρει στο δικό τους «πεπρωμένο». Εμείς απλώς τους αγαπάμε, τους σεβόμαστε, τους αναγνωρίζουμε ως ανεξάρτητες προσωπικότητες.

Άρθρο αρχείου

Αλεξάνδρα Ευκαρπίδου

Παιδί

Βάλτε εσείς τους κανόνες επικοινωνίας με τα παιδιά σας

Σε ποία κατηγορία γονέα ανήκετε; Είστε φιλικός, ανεκτικός ή δημοκρατικός με τα παιδιά σας;

Η αλήθεια είναι ότι σε όποια από τις παραπάνω κατηγορίες κι αν ανήκετε, εκπροσωπείτε την κατηγορία του γονιού – «εύκολο θύμα». Ο δούκας του Ουίνδσορ είπε κάποτε: «Εκείνο που με εντυπωσιάζει στην Αμερική είναι ο τρόπος που οι γονείς υπακούουν στα παιδιά τους». Αν επιλέγετε να επικοινωνείτε με το παιδί σας ως φίλος, δηλαδή ως ίσος προς ίσο, αυτό μπορεί να φαίνεται ορθό, ωστόσο είναι συναισθηματικά λαθεμένο, γιατί υποτιμάτε σε μεγάλο βαθμό τη θέση σας σε σχέση με τα παιδιά σας.

«Συνομήλικοι»

Οι γονείς που γίνονται «συνομήλικοι» με τα παιδιά τους και τους συμπεριφέρονται σαν φιλαράκια εξυψώνουν τη θέση του παιδιού και υποβιβάζουν αυτήν του ενηλίκου. Έτσι, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να παρασυρθούν σ’ ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι αγάπης και εξουσίας, όπου ο αλληλοσεβασμός φεύγει από το παράθυρο!

Αν από την άλλη επιλέγετε να είστε ανεκτικός, που είναι ένας ακόμη πολύ δημοφιλής τρόπος γονικής φροντίδας, τότε θεωρείτε ότι, αφήνοντας το παιδί στην ησυχία του, θα βρει ότι είναι καλύτερο για τον εαυτό του και έτσι θα μάθει από μόνο του. Τέλος, η πλέον διαδεδομένη αντίληψη γονικής φροντίδας σήμερα είναι η αποκαλούμενη δημοκρατική γονική φροντίδα. Με την αντίληψη αυτή οι γονείς παραμερίζουν στο σύνολό της την έννοια της οικογενειακής ιεραρχίας, λησμονώντας ότι είναι τριάντα περίπου χρόνια μεγαλύτεροι από τα παιδιά τους και επομένως διαθέτουν την πείρα μιας ζωής που δεν έχουν τα παιδιά τους.

Έτσι, σ’ ένα δημοκρατικό σπιτικά τα πάντα είναι υπό συζήτηση και υπό αναθεώρηση. Οι κανόνες, τα ωράρια, οι δουλειές και οι καλοί τρόποι αποφασίζονται από κοινού, δηλαδή δημοκρατικά. Στην ουσία όμως σ’ ένα τέτοιο σπιτικό οι γονείς υιοθετούν το ρόλο του γονέα – «εύκολο θύμα», μιας και τα «όχι» τους είναι συνήθως χωρίς αποτέλεσμα και οι καβγάδες, οι αντιπαραθέσεις και τα «πες μου γιατί» ατελείωτα.

Η… διοίκηση

Tο συμπέρασμα είναι πως η γονική φροντίδα χωρίς καθοδήγηση αποδεικνύεται συνήθως ολέθρια για την ανάπτυξη και την ολοκλήρωση του παιδιού. Η αλήθεια είναι ότι τα σπιτικά δεν μπορούν να διοικηθούν από παιδιά… Οι γονείς είναι πρωτίστως παιδαγωγοί και δευτερευόντως φιλαράκια με τα παιδιά τους, για τι η έλλειψη καθοδήγησης σκοτώνει την αυτοεκτίμηση του παιδιού. Τα παιδιά δια πλάθουν τον εαυτό τους κατά το πρότυπο των γονιών τους.

Η εικόνα του εαυτού τους δομείται πάνω σ’αυτο που είναι και σ’ αυτό που δεν είναι ο γονιός τους. Υπάρχουν κάποιοι βασικοί κανόνες που είναι αδιαπραγμάτευτοι και τους αποφασίζουν οι ενήλικες. Φυσικά και γίνονται εξαιρέσεις μερικές φορές, οι οποίες όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και η ζωή είναι γεμάτη κανόνες, γεμάτη κόκκινα και πράσινα φανάρια, για τα οποία το παιδί θα διδαχθεί στο σπίτι από το γονιό του.

Άρθρο αρχείου

Αναστασία Μουστάκα