Connect with us

Παιδί

Προσφορά της μητέρας στην υγιή ανάπτυξη του παιδιού

Αυτό που αποτελεί κοινό τόπο είναι ότι τίποτα δεν αντικαθιστά σωστά την οικογένεια στη ζωή ενός ανθρώπου και κυρίως τη συμβολή της μητέρας μέσα σ’ αυτή.

Ο ρόλος της οικογένειας και κυρίως της μητέρας είναι αδιαμφισβήτητος στα πρώτα 5-7 κρίσιμα χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου. Η μητέρα θεωρείται ως το πιο ζωντανό, το πιο φυσικό κέντρο αγωγής. Η μητέρα μέσα στην οικογένεια δίνει μορφή στο παιδί, όπως το στρείδι στο μαργαριτάρι μέσα στο όστρακο του. Δεν του δίνει απλά την ύπαρξη αλλά και τις βάσεις για την σωματική και ψυχοπνευματική ανάπτυξη του. Το βοηθάει στην πραγματοποίηση του προορισμού του. Το προπονεί και το ετοιμάζει για την ενηλικίωση για το πώς θ’ ανταποκριθεί στα υψηλότερα καθήκοντα και την αποστολή του μέσα στην κοινωνία. Ό,τι χτίζει η μητέρα στα πρώτα 5-7 χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου, δεν μπορεί να το χτίσει ούτε το καλύτερο σχολείο, η καλύτερη οργάνωση.

Η μητέρα είναι κυρίως υπεύθυνη για την υγιή ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού της. Η μέριμνα της γι’ αυτό ξεκινά από τη στιγμή της σύλληψης του εμβρύου εντός της. Η αποδοχή της ή μη του εμβρύου από τη στιγμές της σύλληψης του καθορίζει την ομαλή βρεφική παιδική και εφηβική ζωή του. Μελέτες έχουν δείξει ότι ένα παιδί που συλλαμβάνεται και είναι ανεπιθύμητο από τη μητέρα του, πρωτίστως, αλλά και τον πατέρα, αντιλαμβάνεται πλήρως αυτή την πραγματικότητα προξενώντας δυσλειτουργίες στην ψυχοσωματική του οντότητα. Η αποδοχή, η αγάπη και η φροντίδα ενός εμβρύου εκ μέρους και των δύο γονέων είναι η τροφή που θα φέρει στο φως του ήλιου ένα οργανισμό με υγιείς βάσεις, όπου πάνω εκεί θα χτισθεί το οικοδόμημα μιας υγιούς ψυχοσωματικής εξέλιξης.

Η μητέρα φροντίζει όχι μόνο τη σωματική ανάπτυξη του παιδιού της αλλά συγχρόνως για την υγιή συναισθηματική του ζωή.

Γνωρίζουμε όλοι ότι το IQ ενός ανθρώπου δίνεται ως κληρονομιά σ’ έναν άνθρωπο, αλλά το EQ του, η συναισθηματική του νοημοσύνη είναι αυτή που διαμορφώνεται. Η μητέρα κατά κύριο λόγο είναι εκείνη που με την απροϋπόθετη αγάπη της και τη φροντίδα της θα βοηθήσει το παιδί της να αναπτυχθεί συναισθηματικά ώριμο. Η μητέρα είναι εκείνη που θα μάθει τα παιδιά της να διαχειρίζονται τα αισθήματα τους, όταν αυτή έχει μάθει να διαχειρίζεται πρώτα τα δικά της π.χ. το φόβο, το θυμό, την λύπη, το άγχος, την απόρριψη, τη ντροπή ακόμα και την αγάπη.

Η μητέρα είναι υπεύθυνη να σπείρει και να φυτρώσουν στην καρδιά του παιδιού της τα συναισθήματα συμπάθειας, συμπόνιας, αλληλεγγύης, ευθύνης, ευγνωμοσύνης, ανεκτικότητας και αγάπης. Αυτή μαθαίνει στο παιδί της να αγαπά και να σέβεται πρώτα τον εαυτό του και μετά όλο τον κόσμο. Μαθαίνει να συμμετέχει στον πόνο και τη χαρά των άλλων. Μαθαίνει στο παιδί να αισθάνεται αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, που είναι οι θεμέλιοι λίθοι της επιτυχίας και ευτυχίας του στη ζωή. Μαθαίνει στο παιδί την υπομονή και επιμονή και το ήσυχο και ψύχραιμο αντίκρισμα των γεγονότων και αντίξοων περιστάσεων και την πρόθυμη ανάληψη της ευθύνης.

Επιπλέον, η μητέρα εκτός από την καλλιέργεια του ψυχικού κόσμου του παιδιού της βοηθά και στην καλλιέργεια του νοητικού πεδίου, του παιδιού της. Παρακολουθεί άγρυπνα να ξυπνήσουν οι κλίσεις και τα ενδιαφέροντα του παιδιού. Κατόπιν το βοηθά να καλλιεργηθούν με διάφορους τρόπους.

Η μητέρα είναι επίσης υπεύθυνη να διασφαλίσει στο παιδί της ένα τόπο ησυχίας, ηρεμίας, ειρήνης, ανάπαυσης όπου εκεί θα παύει ο θόρυβος και η εξαντλητική νευρικότητα του έξω κόσμου. Μέσα σ’ αυτό το καταφύγιο το παιδί θα αισθάνεται και θα είναι ο εαυτός του.

Το παιδί στα χρόνια της ανάπτυξης του είναι ολοκληρωτικά αφημένο στην επιρροή του πνεύματος της οικογένειας. Το πνεύμα όπου κυριαρχεί το ήθος και η τιμιότητα. Το παιδί σιγά-σιγά αφομοιώνεται με το πνεύμα της οικογένειας, που μέρος της είναι η μητέρα, χωρίς αντίσταση.

Δέχεται χωρίς να εννοεί τις αξίες ή ότι άλλο πρεσβεύει η οικογένεια, τις σκέψεις της, τα ήθη της, τα έθιμα της και τη νοοτροπία της. Όλα αυτά έρχονται στο παιδί σαν κάτι το αυτονόητο και γι’ αυτό εντυπώνονται σταθερά και αξέχαστα μέχρι τα χρόνια της εφηβείας. Εκεί πλέον ψάχνεται για την αυτονομία και την εύρεση της ταυτότητας του, αποστασιοποιείται για λίγο μέχρι που πάλι ουσιαστικά καταλήγει λίγο πολύ σ’ εκείνες τις αρχές που πήρε στα πρώτα του χρόνια.

Από την άλλη πλευρά, τα πορίσματα της ιατρικής ψυχολογίας, της ιατρικής υγιεινής και ιδιαίτερα οι πλούσιες παρατηρήσεις της κλινικής ψυχολογίας, μας διαβεβαιώνουν σήμερα, ότι πολλές αρρώστιες του νευρικού συστήματος, πολλές διαστροφές του χαρακτήρα και εγκληματικές τάσεις οφείλονται αποκλειστικά στην έλλειψη οικογενειακής θαλπωρής, γαλήνης και ενότητας.

Απλές παρατηρήσεις της καθημερινής μας πείρας διαπιστώνουν ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των παραστρατημένων παιδιών περίπου το 85% προέρχονται από οικογένειες, οι οποίες δεν έδειξαν ενδιαφέρον για την ανατροφή των παιδιών τους, από έλλειψη οικογενειακής ζεστασιάς, ιδιαίτερα από μια μητέρα που θα τα ζέσταινε στην αγκαλιά της και θα τα έτρεφε με τα πλούσια συναισθήματά της.

Θυμηθείτε τους προγόνους μας πόσο άγια και ιερή θεωρούσαν την οικογενειακή εστία, ώστε την τοποθετούσαν στο κέντρο του σπιτιού για να σκορπά το «θείο φως» και τη ζεστασιά της. Φύλακας της λογαριαζόταν μια γυναίκα, μια θεά η θεά Εστία. Η μάνα είναι η βάση της ατομικότητας του παιδιού.

Η δίχως όρους, απροϋπόθετη αγάπη της είναι το Α και Ω για την μετέπειτα ευτυχισμένη και επιτυχημένη, προσωπική, οικογενειακή και επαγγελματική ζωή των παιδιών της.

Αλεξάνδρα Ευκαρπίδου

Continue Reading

Παιδί

Τιμωρία ή ανάπτυξη της υπευθυνότητας;


Για μας τους γονείς τίποτα δεν είναι πιο προκλητικό από το θέμα της πειθαρχίας ειδικά στη διάρκεια της εφηβείας.Οι περισσότεροι γονείς συνδέουμε την πειθαρχία με την τιμωρία. Μόλις ο έφηβος, αγωνιζόμενος για την ατομικότητά του, έρθει σε διαφωνία με τους γονείς του, τότε οι περισσότεροι γονείς αισθανόμενοι ότι χάνουν τον έλεγχο, τιμωρούν τους εφήβους. Είναι, δυστυχώς, ο μόνος τρόπος με τον οποίο ξέρουν να αντιδράσουν για να σώσουν τον έλεγχο στο σπίτι τους. Είναι όμως σωστή αυτή η αντίδραση;


Η σωστή αντιμετώπιση των γονέων απέναντι στην πειθαρχία είναι να τη βλέπουνε όχι σαν τιμωρία, αλλά σαν μια μέθοδο, που βοηθάει τους εφήβους να γίνουν υπεύθυνοι και ανεξάρτητοι. Αν η συμπεριφορά των εφήβων δεν είναι επικίνδυνη και καταστροφική (δεν φτάνει δηλαδή στα άκρα)
ακολουθούμε μάλλον το ρητό “η πείρα είναι ο καλύτερος δάσκαλος”.


Εάν οι σχέσεις μας με τον έφηβο δεν πάνε καλά, τι πρέπει να κάνουμε; Εκείνο που πιστεύω ότι αρχικά πρέπει να ψάξουμε να βρούμε είναι γιατί ο έφηβος αντιδρά με τον τρόπο αυτό. Σίγουρα υπάρχει κάποιος λόγος. Καλά θα είναι ν’ ανοίξουμε τα αυτιά μας και να ακούσουμε τι μας λέει ο έφηβος, τι πρόβλημα έχει. Μετά να δούμε αν εμείς φταίμε για την κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει. Γιατί,όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτό, πίσω από τα προβλήματα των παιδιών μας κρύβονται τα δικά μας προβλήματα, οι δικές μας λάθος κινήσεις. Προβληματικοί γονείς μεταφέρουν τα προβλήματα τους στα παιδιά τους. Γιατί τα παιδιά είναι ο καθρέφτης των γονιών.


Επίσης, πρέπει να δούμε ποια είναι η σχέση μας με τον έφηβο. Μήπως είναι σχέση προϊσταμένου και υφισταμένου; Έτσι πρέπει να είναι; Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι είμαστε ισότιμοι στην οικογένεια. Και σαν ισότιμοι πρέπει να έχουμε αμοιβαία αγάπη και σεβασμό και ν’αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον με αξιοπρέπεια.


Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ρόλος των γονέων στην οικογένεια δεν είναι καταπιεστικός, αλλά καθοδηγητικός και ενθαρρυντικός, προετοιμάζοντας τα παιδιά για την ενηλικίωση. Ο γονέας που δεν αισθάνεται ασφαλής με τον εαυτό του, ασκεί πίεση για να έχει την κυριαρχία. Αντί ν’ αποδέχεται και να ενθαρρύνει το παιδί του, το κατεβάζει και συνεχώς το αποθαρρύνει. Το παιδί, που αναζητά την αγάπη και την αποδοχή των γονιών του, την αναγνώριση της σημαντικότητας του, αποθαρρύνεται και αρχίζει να πιστεύει ότι δεν είναι σημαντικό και αποφασίζει να αναζητήσει την αναγνώριση μέσω της αντίδρασης και της επανάστασης. Αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο μη πιστεύετε ότι τα πάντα τελείωσαν. Αυτό μπορεί ν’ αλλάξει!


Ενθαρρύνοντας τον έφηβο μπορείτε να εξαλείψετε την τάση του για επανάσταση. Αν πάψετε να υποδεικνύετε στον έφηβο τα λάθη του, αλλά τον ακούσετε και τον ενθαρρύνετε, θα δείτε τεράστια αλλαγή. Και μη ξεχνάτε να του δείχνετε την αγάπη σας. Η αγάπη σας θα πρέπει να είναι προϋπόθεση ανεξάρτητα από την συμπεριφορά του . Θα προτείνουμε εν συντομία κάποιες αποτελεσματικές μεθόδους, με τις οποίες αντιμετωπίζετε την αρνητική συμπεριφορά και βοηθάτε τον έφηβο να αποκτήσει την ανεξαρτησία του.


Η τιμωρία είναι αρνητική. Η πειθαρχία όμως δεν είναι. Μάλλον είναι μια μέθοδος εκπαίδευσης. Η πειθαρχία που θα προσφέρουμε εμείς είναι αυτοπειθαρχία. Καθοδηγούμε τον έφηβο προς μια υπεύθυνη ανεξαρτησία.Το καλύτερο βέβαια πρότυπο για τα παιδιά είναι οι ίδιοι οι γονείς τους, οι οποίοι χρησιμεύουν ως πρότυπα ωριμότητας, υπεύθυνης συμπεριφοράς και αυτοπειθαρχίας.


Για παράδειγμα γονείς που μιλούν άσχημα στους εφήβους τους και μετά ανησυχούν γιατί τα παιδιά τους μιλούν και συμπεριφέρονται με απρέπεια, θα πρέπει πρώτα να κάνουν κάτι οι ίδιοι για τον εαυτό τους.Είναι, επίσης, απαραίτητο να συμπεριλάβουμε τους εφήβους στη λήψη αποφάσεων. Έτσι ενισχύεται η αυτοεκτίμηση του εφήβου, ο οποίος αισθάνεται πιο ανεξάρτητος, υπεύθυνος και ικανός.Μπορείτε να του παρέχετε ένα επίδομα, το οποίο θα επιλέγει πώς θα το διαθέτει. Εάν απασχολείται σε μια δουλειά μερικής απασχόλησης είναι καλό να είναι ελεύθερος να αποφασίσει
πώς θα ξοδέψει τα χρήματα που κέρδισε.


Οι έφηβοι μπορούν να διαλέγουν το σχολείο, τις εξωσχολικές δραστηριότητες, τους φίλους, τα χόμπι, το χτένισμά τους. Να τους ρωτάμε, αν θέλουν να ακολουθήσουν σε μια οικογενειακή έξοδο ή στις καλοκαιρινές διακοπές. Να ενθαρρύνουμε τη συνεργασία μαζί τους σε θέματα που αφορούν τις υποχρεώσεις του σπιτιού και όλες τις κοινωνικές μας υποχρεώσεις.


Μη ξεχνάτε ότι στην περίοδο της εφηβείας ο νέος κατακτά την δική του ταυτότητα και οδεύει το δρόμο προς τη δική του ανεξαρτησία. Είναι φυσικό και απολύτως λογικό να κάνει ανεξάρτητες επιλογές. Δεν μπορούμε να είμαστε μαζί του σε κάθε απόφαση.Πήραν τις αρχές που τους δώσατε; Βάλανε τα θεμέλια για ένα υγιή χαρακτήρα; Από εκεί και πέρα βαδίζουν το δικό τους δρόμο, που θα τους φέρει στο δικό τους «πεπρωμένο». Εμείς απλώς τους αγαπάμε, τους σεβόμαστε, τους αναγνωρίζουμε ως ανεξάρτητες προσωπικότητες.


Άρθρο αρχείου

Αλεξάνδρα Ευκαρπίδου

Continue Reading

Παιδί

Βάλτε εσείς τους κανόνες επικοινωνίας με τα παιδιά σας

Σε ποία κατηγορία γονέα ανήκετε; Είστε φιλικός, ανεκτικός ή δημοκρατικός με τα παιδιά σας;

Η αλήθεια είναι ότι σε όποια από τις παραπάνω κατηγορίες κι αν ανήκετε, εκπροσωπείτε την κατηγορία του γονιού – «εύκολο θύμα». Ο δούκας του Ουίνδσορ είπε κάποτε: «Εκείνο που με εντυπωσιάζει στην Αμερική είναι ο τρόπος που οι γονείς υπακούουν στα παιδιά τους». Αν επιλέγετε να επικοινωνείτε με το παιδί σας ως φίλος, δηλαδή ως ίσος προς ίσο, αυτό μπορεί να φαίνεται ορθό, ωστόσο είναι συναισθηματικά λαθεμένο, γιατί υποτιμάτε σε μεγάλο βαθμό τη θέση σας σε σχέση με τα παιδιά σας.

«Συνομήλικοι»

Οι γονείς που γίνονται «συνομήλικοι» με τα παιδιά τους και τους συμπεριφέρονται σαν φιλαράκια εξυψώνουν τη θέση του παιδιού και υποβιβάζουν αυτήν του ενηλίκου. Έτσι, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να παρασυρθούν σ’ ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι αγάπης και εξουσίας, όπου ο αλληλοσεβασμός φεύγει από το παράθυρο!

Αν από την άλλη επιλέγετε να είστε ανεκτικός, που είναι ένας ακόμη πολύ δημοφιλής τρόπος γονικής φροντίδας, τότε θεωρείτε ότι, αφήνοντας το παιδί στην ησυχία του, θα βρει ότι είναι καλύτερο για τον εαυτό του και έτσι θα μάθει από μόνο του. Τέλος, η πλέον διαδεδομένη αντίληψη γονικής φροντίδας σήμερα είναι η αποκαλούμενη δημοκρατική γονική φροντίδα. Με την αντίληψη αυτή οι γονείς παραμερίζουν στο σύνολό της την έννοια της οικογενειακής ιεραρχίας, λησμονώντας ότι είναι τριάντα περίπου χρόνια μεγαλύτεροι από τα παιδιά τους και επομένως διαθέτουν την πείρα μιας ζωής που δεν έχουν τα παιδιά τους.

Έτσι, σ’ ένα δημοκρατικό σπιτικά τα πάντα είναι υπό συζήτηση και υπό αναθεώρηση. Οι κανόνες, τα ωράρια, οι δουλειές και οι καλοί τρόποι αποφασίζονται από κοινού, δηλαδή δημοκρατικά. Στην ουσία όμως σ’ ένα τέτοιο σπιτικό οι γονείς υιοθετούν το ρόλο του γονέα – «εύκολο θύμα», μιας και τα «όχι» τους είναι συνήθως χωρίς αποτέλεσμα και οι καβγάδες, οι αντιπαραθέσεις και τα «πες μου γιατί» ατελείωτα.

Η… διοίκηση

Tο συμπέρασμα είναι πως η γονική φροντίδα χωρίς καθοδήγηση αποδεικνύεται συνήθως ολέθρια για την ανάπτυξη και την ολοκλήρωση του παιδιού. Η αλήθεια είναι ότι τα σπιτικά δεν μπορούν να διοικηθούν από παιδιά… Οι γονείς είναι πρωτίστως παιδαγωγοί και δευτερευόντως φιλαράκια με τα παιδιά τους, για τι η έλλειψη καθοδήγησης σκοτώνει την αυτοεκτίμηση του παιδιού. Τα παιδιά δια πλάθουν τον εαυτό τους κατά το πρότυπο των γονιών τους.

Η εικόνα του εαυτού τους δομείται πάνω σ’αυτο που είναι και σ’ αυτό που δεν είναι ο γονιός τους. Υπάρχουν κάποιοι βασικοί κανόνες που είναι αδιαπραγμάτευτοι και τους αποφασίζουν οι ενήλικες. Φυσικά και γίνονται εξαιρέσεις μερικές φορές, οι οποίες όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και η ζωή είναι γεμάτη κανόνες, γεμάτη κόκκινα και πράσινα φανάρια, για τα οποία το παιδί θα διδαχθεί στο σπίτι από το γονιό του.


Άρθρο αρχείου

Αναστασία Μουστάκα

Continue Reading

Παιδί

Aρχή μιας νέας σχολικής χρονιάς

Συνταγή Αγάπης
Στην αρχή μιας νέας σχολικής χρονιάς θα ήθελα να μου επιτρέψετε να σας δώσω μια συνταγή για ένα γευστικότατο κέικ, που θα αρέσει και σε σας και στα παιδιά σας.


Πρώτο βασικό συστατικό που χρειάζεται να βάλουμε μέσα στο μπολ είναι μπόλικη αγάπη, όταν λέω μπόλικη εννοώ όση χρειαστεί. Λέω βέβαια όση χρειαστεί, γιατί για πολλούς θα χρειαστεί πάρα πολλή. Γιατί όλα τα παιδιά μας δεν είναι εξίσου μελετηρά και πρόθυμα να υπακούσουν στις προτροπές για διάβασμα και καλούς βαθμούς. Εκεί χρειάζεται πολλή απροϋπόθετη αγάπη, γιατί το διάβασμα και η επίδοση στα μαθήματα δεν αποτελούν αυτοσκοπό και ούτε καθορίζουν την αξία των παιδιών μας, πολύ περισσότερο δεν επιτρέπεται να καθορίζουν την αγάπη μας απέναντι τους.

Δεύτερο, εξίσου βασικό συστατικό, για την επιτυχία της συνταγής μας, είναι η υπομονή. Αυτή θα αρωματίσει το κέικ σας. Δεν υπάρχουν όρια ούτε σ’ αυτήν. Χρειάζεται αρκετή γιατί τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε. Βλέπετε τα παιδιά μας είναι απρόβλεπτα και οι πειρασμοί απόσπασης τους από την σχολική τους ιδιότητα πάρα πολλοί. Δε χρειάζεται άγχος. Δεν είναι θέμα ζωής ή θανάτου. Μάθετε να κάνετε υπομονή. Καρτερικά να υπομένετε, κυρίως στις δύσκολες φάσεις αυτής της σχολικής χρονιάς που θα περάσουν τα παιδιά μας.

Τρίτο συστατικό της συνταγής μας είναι η αποδοχή. Αν δε τη βάλετε αυτή στη συνταγή, το κέικ θα λασπώσει. Τι κι αν δίνετε όλα τα άλλα στα παιδιά σας; Ωραίο σπίτι, όμορφα ρούχα, πλούσιο χαρτζιλίκι, πολυτελή παιχνίδια νέας τεχνολογίας; Αν δε τα αποδέχεσθε όπως είναι ,όχι μόνο χάνετε όλον τον κόπο σας, αλλά υπάρχει σίγουρος κίνδυνος να χάσετε τα ίδια τα παιδιά σας. Προσοχή λοιπόν να βάλετε στο μπολ της συνταγής μας την αποδοχή, διαφορετικά θα πάνε χαμένα όλα τα άλλα υλικά.


Τέταρτο συστατικό είναι η ενθάρρυνση. Απαιτείται να τη βάλετε οπωσδήποτε στο μπολ, γιατί αυτή θα δώσει τη γλυκιά γεύση. Μέσα σ ’ένα αρνητικό κόσμο, που μόνο το αρνητικό ξέρει να προσφέρει, η ενθάρρυνση και ο γλυκός ο λόγος από το στόμα των γονιών είναι το γλυκό βάλσαμο στη ψυχή των παιδιών. Πέφτει τόσο θωπευτικά μέσα στη ψυχή τους και τη γλυκαίνει, όπως η ζάχαρη στο κέικ μας. Θυμηθείτε να το γλυκάνουμε θέλουμε το κέικ, όχι να το πικράνουμε.

Πέμπτο συστατικό είναι ο διάλογος, η ανοικτή επικοινωνία. Αυτός θα δέσει όλα τα υλικά μαζί. Διάλογος με χαμόγελο και ήπιο, φιλικό τόνο. Θα φέρει το καλύτερο επιθυμητό αποτέλεσμα. Μη τον ξεχάσετε προβάλλοντας δικαιολογίες για έλλειψη χρόνου να τον αγοράσετε. Φανείτε προσεκτικοί σ’ αυτό το συστατικό γιατί το κέικ θα κάτσει και δε θα φουσκώσει. Έτσι και οι καρδιές θα κλείσουν, θα χαθεί η επικοινωνία και οι ψυχές θα μαραζώσουν.

Τα υλικά αυτά του κέικ ανακατέψτε τα αρκετά καλά και προσοχή να ψήσετε το κέικ σε μέτριο φούρνο. Ούτε πολύ χλιαρό, ούτε πολύ θερμό. Προσοχή λοιπόν με τη στάση σας απέναντι στα παιδιά. Ούτε πολλή υποχωρητικότητα, ούτε πολλή αυστηρότητα. «Μια στο καρφί και μια στο πέταλο», που έλεγαν οι παλιοί. Η σωστή θερμοκρασία για να φουσκώσει το κέικ και να βγει αφράτο και μοσχομυριστό από το φούρνο, είναι η μεσαία. Βρείτε λοιπόν την ισορροπία σας.

Αλεξάνδρα Ευκαρπίδου

Εκπαιδευτικός- Life and parenting Coach

Continue Reading

Trending