Ψυχολογία

Γιατί είναι σημαντική η αφήγηση ενός τραυματικού βιώματος ακόμη και όταν έχουν περάσει χρόνια;

Το πως βιώνει ο καθένας ένα γεγονός ως τραύμα είναι υποκειμενικό, ατομικό και έχει άμεση σχέση με την προσωπικότητα του ανθρώπου που έχει υποστεί την συγκεκριμένη εμπειρία.

Τέτοιες εμπειρίες μπορεί να είναι είτε σωματική είτε ψυχολογική κακοποίηση, σεξουαλική κακοποίηση, βιασμός η απόπειρα βιασμού, η ύπαρξη ενός κλίματος εκφοβισμού και διαρκής απειλή, η απώλεια αγαπημένου προσώπου, σοβαρά ατυχήματα, ανίατες ασθένειες, φυσικές καταστροφές, έκθεση σε εγκληματικές πράξεις, απώλεια εργασίας κι άλλα

Εδώ θα ασχοληθούμε με την ύπαρξη τραύματος που έχει επέλθει μέσα από σωματική, σεξουαλική αλλά και ψυχολογική, λεκτική κακοποίηση και θα τονίσουμε γιατί το άτομο που έχει υποστεί μία τέτοια εμπειρία μπορεί να έχει σημαντικές επιπτώσεις στη ζωή του.

Για να μπορέσει κάποιος να φτάσει στο σημείο να αποκαλύψει το τραύμα του καλό είναι να ξέρουμε πως έχει περάσει από πολλές εσωτερικές συγκρούσεις και εξωτερικά εμπόδια.

Όταν ένα γεγονός είναι επώδυνο ψυχικά υπάρχει μια μεγάλη δυσκολία του ατόμου να το διαχειριστεί και να το επεξεργαστεί, και πολύ συχνά το απωθεί. Κάποιος που έχει υποστεί ένα τραύμα συχνά βυθίζεται σε αισθήματα “αβοήθητου” κι άλλες μακροπρόθεσμες δυσκολίες τόσο σε ψυχικό όσο και σε σωματικό επίπεδο.

Γυναίκες που στο παρελθόν είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση παρουσίαζαν περισσότερα σοβαρά προβλήματα υγείας στο μέλλον τα οποία είχαν την τάση να επανεμφανίζονται.

Το σκίτσο μας το παρείχε η Άννα Ραφτοπούλου

Αυτό που έδειξαν οι έρευνες ήταν πως με τα διάφορα σωματικά συμπτώματα που εμφανίζονταν αργότερα στην ζωή των θυμάτων δεν συνδέεται τόσο η φύση της κακοποίησης, ούτε η ίδια η ύπαρξη της κακοποίησης, αλλά η μεγάλη προσπάθεια που καταβάλει το άτομο να συγκαλύψει την κακοποίηση, και το γεγονός ότι δε μιλάει γι’ αυτό ούτε σε άλλους και ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό.

Ακόμη οι έρευνες που έγιναν από τον J.Pennebaker Καθηγητή ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Τέξας (1997), μας έδειξαν πως όταν οι άνθρωποι οι οποίοι είχαν υποστεί κάποιο παιδικό τραύμα κατόρθωσαν να μιλήσουν σε άλλους για το τραύμα που είχαν υποστεί είχαν λιγότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν προβλήματα υγείας αργότερα στη ζωή τους σε σύγκριση με εκείνους που δεν το είχαν μοιραστεί ποτέ αυτό με άλλους ανθρώπους.

Το να μπορέσει κανείς να μεταφέρει σε λόγια όλα εκείνα τα συναισθήματα και τις σκέψεις που σχετίζονται με δυσάρεστες οι τραυματικές εμπειρίες είναι προστατευτικό για την σωματική μας υγεία. Και κάθε φορά που αφηγούμαστε την ιστορία μας με πιο συγκροτημένο τρόπο ενισχύεται το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Όσοι δηλαδή μπορούν να αφηγηθούν την ιστορία του τραύματος τους αποδίδοντας ένα πιο ικανοποιητικό νόημα στην εμπειρία τους είχαν καλύτερα αποτελέσματα στην υγεία τους. Η συγκροτημένη αφήγηση του τραυματικού γεγονότος αντανακλά και την πιο συγκροτημένη εσωτερική οργάνωση των εμπειριών του ατόμου. Η νοηματοδότηση συμπεριφορών και συμβάντος που έχουν γίνει στο παρελθόν μπορεί να ξαναγράψει στο παρόν μια εμπειρία του παρελθόντος.

Κάποια τραύματα μπορούν οι άνθρωποι να τα επεξεργαστούν, είτε μέσα από επανορθωτικές εμπειρίες, είτε μέσα από τους δικούς τους μηχανισμούς. Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν κατακερματιστεί εσωτερικά και χρειάζονται βοήθεια για να μπορέσουν να ξαναενώσουν τα κομμάτια τους.

Το γεγονός που συνέβη στο παρελθόν, μοιάζει να είναι ενεργό μέσα τους και επηρεάζει το παρόν τους και μοιάζει να καταδικάζει το μέλλον τους.

Είναι μια πληγή ανοιχτή και επειδή έχουμε συνηθίσει την ύπαρξη της συχνά μπορεί να την ξεχνάμε και δεν μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί νιώθουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο καθώς επίσης δεν μπορούμε να εξηγήσουμε και πολλές αντιδράσεις μας.

Συχνά οι άνθρωποι που έχουν βιώσει μια τραυματική εμπειρία νιώθουν μια συνεχόμενη υποκειμενική δυσφορία την οποία δεν μπορούν να εξηγήσουν και να δικαιολογήσουν, έχουν έντονο άγχος, νιώθουν ένοχοι και συχνά κατηγορούν τον εαυτό τους.

Για να μπορέσει να διαχειριστεί κανείς αυτό που του ήταν ιδιαίτερα επώδυνο, μπορεί να αρχίσει να απαξιώνει το ίδιο το γεγονός όπως και τις επιπτώσεις που είχε το γεγονός,

Να μη θυμάται πολλά πράγματα και να υπάρχει μια αίσθηση κενού και αδυναμία να κατανοήσει τα συναισθήματά του.

Όταν κάποιος αντιμετωπίσει ένα απροσδόκητο εξωτερικό, αναπάντεχο γεγονός και τον βρίσκει απροετοίμαστο και ανοχύρωτο και απειλείται η σωματική μας και ψυχική μας ακεραιότητα, είναι πολύ πιθανό να υποστεί καποιο ψυχικό τραύμα.

Ενας άνθρωπος που έχει βιώσει τραυματικές εμπειρίες, κι ένιωσε αβοήθητος και ανήμπορο, μπορέι να δυσκολευτεί στην επεξεργασία όλων των αισθήσεων, συναισθημάτων , σκέψεων και αναμνήσεων που συνδέονται με το γεγονός.

Και ειτε μπορεί να σκέφτεσαι συνέχεια το συμβάν με διαφορετικούς τρόπους( επαναληψη της εμπειρίας) ή το απωθεί και προσπαθεί να το ξεχάσει εντελώς( Απώθηση της αρχικής μνήμης). Και όσοι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, αποφεύγουν τα άτομα , τα μέρη που έχουν σχέση με το γεγονός και δεν μπορούν να θυμηθούν κάποια κομμάτια από το τραυματικό γεγονός, ουτε και το πως αισθάνονταν, ή να θυμούνται καποια στοιχεία της εμπειρίας τους τμηματικά.

«Οι απωθημένες τραυματικές εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας αποθηκεύονται στο σώμα μας και, παρόλο που παραμένουν ασυνείδητες, εξακολουθούν να επιδρούν επάνω μας, ακόμα και όταν είμαστε ενήλικες» έχει πει η Alice Miller.

Ο άνθρωπος που έχει κακοποιηθεί νιώθει πως θέλει να βιώσει το αίσθημα της αναγνώρισης για την καταπάτηση που έχει υποστεί και θέλει να νιώσει πως αποκαθίσταται μέσα του το αίσθημα δικαίου.

Το “τραύμα” έχει τον δικό του χρόνο… και ο χρόνος αυτός είναι υποκειμενικός, προσωπικός μέχρι να επέλθει η στιγμή της “ίασης”και της κάθαρσης.

Η αποκάλυψη με ένα τόσο έντονο τρόπο της τραυματικής εμπειρίας, είναι σημαντική και καθαρτική, γιατί επιτρέπει στο θύμα να έρθει αντιμέτωπο με αυτά που κουβαλά όλα τα χρόνια μέσα του και καθηλώνεται σε συναισθήματα και ρόλους δυσλειτουργικούς.

Μέσα από ένα ρόλο ενεργητικό επιστρέφει, για να αποκατασταθεί μέσα του η έννοια της ισορροπίας και της δικαιοσύνης, μέσα από την “τιμωρία” αυτού που διέπραξε το κακό.

“Κάθε λέξη έχει συνέπειες. Κάθε σιωπή το ίδιο” (Jean Paul Sartre)

Αιμιλία Αξιωτίδου, Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια, Ψυχοπαιδαγωγός, Επιστημονικός Συνεργάτης ΑΠΘ, Ιατρική Σχολή, ΑΧΕΠΑ, Ιατρείο Παχυσαρκίας, Διακοπής Καπνίσματος, Μεταβολικού και Αγγειακού κινδύνου.

Η Σκιτσογράφος, Άννα Ραφτοπούλου, είναι από το Θραψανο Ηράκλειο Κρήτης , έχει σπουδάσει βοηθός μικροβιολόγου,μένει στην Αθήνα τα 3 τελευταία χρόνια και το σκίτσο ήρθε στην ζωή της εντελώς ξαφνικά το οποίο ξεκίνησε να ασχολείται ερασιτεχνικά. Απολαμβάνει να ζωγραφίζει σκίτσα που περνάνε μηνύματα, θέλει να κάνει σκίτσα σύμβολα.

Οικογένεια

Ο Δεκάλογος Του «Λειτουργικού» Γονέα

Αγάπα το παιδί σου χωρίς προϋποθέσεις. Είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να του προσφέρεις
σαν γονέας. Είναι το λίπασμα, που θα το βοηθήσει να αναπτυχθεί ομαλά και παραγωγικά.

Βάλε στο παιδί σου όρια. Τα έχει ανάγκη καθώς του προσφέρουν ασφάλεια, γνωρίζοντας
πώς να κινηθεί.
Να μην είσαι ούτε πολύ αυταρχικός, ούτε πολύ μαλακός γονέας. Το σωστό βρίσκεται στο
μέσον. Ο αυταρχικός γονέας είναι ανασφαλής και βγάζει ανασφαλή παιδιά και ο μαλακός
γονέας βγάζει ανεύθυνα παιδιά και μαλθακά.
Να μην χρησιμοποιείς την κριτική, αλλά τον έπαινο.
Η αποδοχή και η έγκριση είναι δύο απαραίτητες «βιταμίνες» που περιμένει το παιδί σου
από εσένα.
Πέρασε όσο πιο πολύ ποιοτικό χρόνο μπορείς με το παιδί σου. Να είναι ο μόνος χρόνος
που δεν χάνεται αλλά επενδύεται.
Θυμήσου ότι η πειθαρχία δεν είναι τιμωρία, αλλά ανάπτυξη της υπευθυνότητας.
Μάθε να μιλάς με το παιδί σου. Ο διάλογος είναι ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας.
Προσπάθησε πέρα από τα λόγια σου να διδάξεις το παιδί με το παράδειγμά σου. Μη
διστάσεις να θυσιάσεις κάποιες από τις μη παραγωγικές σου συνήθειες, γιατί το παράδειγμά
σου μιλάει πιο πολύ από τα λόγια σου.
Να είσαι ευέλικτος. Μη διστάσεις, αν κάνεις κάποιο λάθος στη σχέση με το παιδί σου, να
ζητάς συγνώμη. Διδάσκεται πολλά το παιδί σου από αυτό.

Συντάκτης : Αλεξάνδρα Χ. Ευκαρπίδου

Οικογένεια

Βασικοί λόγοι για τους οποίους οι έφηβοι μπαίνουν σε συμμορίες

Διάβασα σε ένα όμορφο βιβλίο τους λόγους, για τους οποίους οι έφηβοι καταφεύγουν σε
συμμορίες και γενικά σε προβληματικές περιθωριακές ομάδες. Αξίζει να το μοιραστώ μαζί σας.
Το παιδί είπαμε ότι αναζητεί μέσα στην οικογένεια την αποδοχή και την αίσθηση ότι έχει
τη δική του θέση και ανήκει κάπου. Όταν αυτό δε το βρει το αναζητά αλλού με αρνητικούς
τρόπους. Προσπαθεί να καλύψει αυτή τη βασική του ψυχική ανάγκη, που δε του κάλυψε η
οικογένεια του.
Μέσα στην συμμορία ο νέος βρίσκει αποδοχή, ανήκει κάπου, όπου είναι κάποιος και
σημαντικός.
Το παιδί, μέσα στην οικογένεια, αναζητά επίσης αγάπη, συναισθηματική ασφάλεια και
διασκέδαση (ευχάριστο περιβάλλον).
Όταν δεν τα βρει στρέφεται στις συμμορίες γιατί εκεί βρίσκει “αγάπη” (υποστηρίζουν έως
θανάτου ο ένας τον άλλο), βρίσκει τη συναισθηματική ασφάλεια, ότι οι «φίλοι» του είναι εκεί γι’
αυτόν, ό,τι και αν συμβεί. Τους ενώνει ο ίδιος σκοπός, που παλεύουν όλοι μαζί γι’ αυτόν,
στηρίζοντας αμέριστα ο ένας τον άλλον. Έπρεπε αυτό να το βιώσει στην οικογένεια και δεν το
πήρε. Ζήτησε ένα χαρούμενο περιβάλλον ν’ αναπτυχθεί και δεν το βρήκε, ενώ στη συμμορία ζει
την πλάκα. Διασκεδάζει, περνά καλά.
Οι συμμορίες προσφέρουν στο παιδί δύναμη (έλεγχο, ισχύ). Προσφέρουν σεβασμό και
ταυτότητα. Μέσα στο σπίτι του, με ένα πιθανώς αυταρχικό γονέα το παιδί όχι απλά δεν
ενδυναμώθηκε, αλλά παρ’ ολίγον «να ευνουχιστεί», γι’ αυτό φεύγει ν’ ανασάνει και να αισθάνεται
δυνατό. Αισθάνεται ότι αυτό ελέγχει τη ζωή του.
Έχει ταυτότητα, την οποία κινδύνευσε να χάσει σ’ ένα ασφυκτικό περιβάλλον, όπου η
οικογένεια ήταν το ρινγκ της αντιπαράθεσης δύο δυνατών αντιπάλων (της μητέρας και του
πατέρα), που μάχονταν για δύναμη και υπεροχή χωρίς να ενδιαφέρονται για επιζώντες. Σε μια
τέτοια οικογένεια ένιωθε ότι δεν το σέβονταν και μείωναν την αξία του και την προσωπικότητα
του, ενώ στη συμμορία συμβαίνει το αντίθετο. Του δείχνουν αμέριστη αναγνώριση, προσοχή και
σεβασμό.
Στην συμμορία του δίνεται ευκαιρία ν’ αποτελέσει πρότυπο, κατορθώνοντας κάποιο
σπουδαίο επίτευγμα. Στην οικογένεια δεν έπαιρνε αναγνώριση, αν και χρησιμοποίησε πολλούς
τρόπους, να πάρει την αναγνώριση και προσοχή των γονέων του.
Οι συμμορίες που προσφέρουν τη δυνατότητα της επιτυχίας. Του επιτρέπουν να δείξει τις
ικανότητες του και να πετύχει. Του αναγνωρίζουν την επιτυχία και πανηγυρίζουν όλοι γι’ αυτόν.
Τέλος οι συμμορίες του προσφέρουν όρια και προδιαγραφές. Έχουν κάποια δομή μέσα στην
οποία το παιδί νοιώθει ασφάλεια γνωρίζοντας μέχρι που μπορεί να φθάσει. Νοιώθει από τη δομή
αυτή προστασία.
Μετά από όλα αυτά ο Luis Gonzales Ph.d (ειδικός στην πρόληψη βίας) λέει: «Η οικογένεια
πρέπει να είναι η καλύτερη συμμορία».

Αλεξάνδρα Ευκαρπιδου

Εκπαιδευτικός- Life and parenting Coach

Οικογένεια

Αγάπη και έρωτας στην εφηβεία.

Τα αγαπημένα μας παιδιά φθάνουν σύντομα στην εφηβεία. Και μαζί με αυτήν έρχεται
καυτό στην επιφάνεια το θέμα της σεξουαλικής αγωγής.

Η σεξουαλική αγωγή είναι καθαρά ευθύνη των γονέων και χρειάζεται να αρχίσει πολύ
νωρίς, στα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού, από τότε που το παιδί αρχίζει να γνωρίζει το σώμα
του και αντιλαμβάνεται τη διαφορά με τα παιδιά της ηλικίας του άλλου φύλου. Οι γονείς πρέπει να
μην αισθανόμαστε άσχημα να μιλήσουμε με τα παιδιά μας για τα ζητήματα αυτά.
Είναι η μεγάλη μας ευκαιρία, τότε, στην νηπιακή ηλικία, που θα θέτουν τις πρώτες
ερωτήσεις, να καθιερώσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης με τα παιδιά μας, που θα συνεχίσουμε και
αργότερα. Τα παιδιά που συνηθίζουν και αισθάνονται άνετα να ρωτούν τους γονείς τους για θέματα
γύρω από τον έρωτα και το σεξ, δε θα καταφύγουν έξω σε φίλους ή στις βρώμικες ταινίες να
πάρουν λανθασμένη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.

Οι ερωτήσεις που ρωτούν τα παιδάκια 2-6 ετών είναι «γιατί φουσκώνει η κοιλίτσα της
μαμάς» όταν είναι έγκυος στο επόμενο παιδί της οικογένειας. Ρωτούν «γιατί το τάδε κοριτσάκι δεν
έχει πουλάκι;» ή «πώς γεννιούνται τα παιδάκια;» χρειάζεται χωρίς ντροπή ή υπεκφυγές να είμαστε
έτοιμοι να απαντήσουμε χρησιμοποιώντας, αν θέλουμε και όμορφα σχετικά βιβλία για κάθε ηλικία,
που κυκλοφορούν στην αγορά. Οι απαντήσεις μας να είναι καθαρές, απλές και σωστές και να
απαντούν μόνο στην ερώτηση. Να καθησυχάζουμε το παιδί μας ότι τα αγόρια είναι διαφορετικά
από τα κορίτσια, ώστε να μη δημιουργούνται αισθήματα φόβου και ζήλειας.

Να μιλάτε για τα γυναικεία όργανα με απλούς όρους και όχι συνθηματικές λέξεις γιατί
διαφορετικά γεννάται η μυστικότητα, η ντροπή και η ενοχή γύρω από το θέμα. Να είμαστε σαφείς
και ειλικρινείς. Από μικρά μαθαίνουμε στα παιδιά την ανατομία του ανθρώπινου σώματος.
Μαθαίνουμε τα παιδιά μας με σοβαρότητα να μιλούν για όλα τα μέρη του σώματος τους.
Μαθαίνουν να σέβονται και να κρατούν ασφαλές το σώμα τους. Στα μικρά παιδάκια μαθαίνουμε,
ότι τα μέρη του σώματος μας θεωρούνται αυστηρά προσωπικά, γι’ αυτό τα έχουμε καλυμμένα με
τα ρούχα μας και ότι δε τα αγγίζουν ή τα χαϊδεύουν, ιδιαίτερα σε δημόσιους χώρους.
Επίσης τα μαθαίνουμε, ότι είναι καλό να αγκαλιάζουν και να φιλούν ο ένας τον άλλο για να
εκφράσουν την αγάπη τους με μέλη της οικογένειας ή συγγενικά και φιλικά, αλλά δε θα επιτρέπουν
σε κανένα να αγγίζει ή να χαϊδεύει τα γεννητικά τους όργανα.

Επίσης να μην έχουν με ξένους
σωματική επαφή, που νοιώθουν ότι τους ενοχλεί. Να έχετε φτιάξει ένα κλίμα εμπιστοσύνης, ώστε
να τα ενθαρρύνετε να σας μιλήσουν, αν αντιληφθούν κάτι περίεργο.
Οι καλύτερες ηλικίες για μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης είναι οι ηλικίες 8-12
ετών. Τα παιδιά ζητούν πιο συγκεκριμένες πληροφορίες γιατί βλέπουν το σώμα τους να αλλάζει.
Ιδιαιτέρως τα κορίτσια βλέπουν την έμμηνο ρύση, την αύξηση του στήθους κ.τ.λ. Οι ερωτήσεις που
θέτουν εδώ είναι: πονάει κανείς κατά την περίοδο, τι είναι οι όρχεις, τι δουλειά κάνουν, πώς γίνεται
η διαδικασία αναπαραγωγής, γιατί έρχεται η έμμηνος ρύση, πώς γεννιέται το παιδί, πού βρίσκεται
εννέα (9) μήνες και πολλές άλλες.

Οι γονείς οφείλουν, χωρίς γέλια, με σοβαρότητα, να ενημερώσουν το παιδί, για να
καταλάβει ότι αποτελεί σοβαρό θέμα και για να αναπτυχθεί εμπιστοσύνη. Διαφορετικά το παιδί θα
στραφεί σε άλλες πηγές για ενημέρωση, που δεν θα είναι οι κατάλληλες. Χρειάζεται λοιπόν οι
γονείς, σ’ αυτή την ηλικία των παιδιών τους, να έχουν αποκτήσει άνεση στο να συζητάνε μαζί τους
τα σεξουαλικά θέματα, ώστε μέχρι την ηλικία των 8-12 να έχουν συζητήσει αρκετά. Να έχουν
ετοιμάσει τα παιδιά για την εφηβεία. Αν σ’ αυτά τα χρόνια όμως τα αποθαρρύνετε από τέτοιες
συζητήσεις δυστυχώς θα στραφούν σε όχι και τόσο έγκυρες πηγές πληροφόρησης, όπως τους
φίλους, τα περιοδικά και τις ταινίες.
Η τελική και πιο δύσκολη ηλικία για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι η εφηβεία.
Γίνεται πιο δύσκολη η κατάσταση, αν δεν έχει προηγηθεί, όπως είπαμε προηγούμενη πληροφόρηση
και ετοιμασία.

Σ’ αυτή την ηλικία οι έφηβοι νιώθουν αμηχανία, άγχος και αστάθεια ψυχικής
διάθεσης. Νιώθουν άβολα για τις αλλαγές, που συμβαίνουν στο σώμα τους. Στα αγόρια συμβαίνει
συχνά η ονείρωξη και στα κορίτσια η έμμηνος ρύση. Χρειάζεται να γνωρίζουν τι ακριβώς τους

συμβαίνει και πώς θα τα αντιμετωπίσουν. Οι γονείς, πέρα από όλα τα ανατομικά χαρακτηριστικά
της εφηβείας και τις υγιεινές συνήθειες που τα συνοδεύουν, χρειάζεται να συνδέσουν το
σεξουαλικό με τον έρωτα και την αγάπη. Να μάθει το παιδί το συναισθηματικό κομμάτι της
υπόθεσης.
Να γνωρίζει καλά, ότι ο άνθρωπος χρειάζεται να λειτουργεί ψυχοσωματικά και τα δύο αυτά
είναι ενωμένα και αποτελούν την ολότητα της ύπαρξης του. Να γνωρίζουν ότι το σεξ δεν είναι
μόνο ικανοποίηση των αναγκών μας και δεν έχει μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις.
Χρειάζεται να είναι ειλικρινής και υπεύθυνος.

Να σέβεται τον εαυτό του και το άλλο
φύλο. Για να βιώσει με υγιή τρόπο ο έφηβος τον έρωτα και την αγάπη χρειάζεται οι γονείς του να
αποτελέσουν πρότυπο γι’ αυτόν. Να βλέπει πόσο τρυφεροί και εκδηλωτικοί είναι οι γονείς του,
πόσο σέβεται, αγαπά και νοιάζεται ο ένας τον άλλο. πόσο δε θέλει να φέρει σε δύσκολη θέση ο
ένας τον άλλον. Έτσι δίνουν το καλύτερο μάθημα συναισθηματικής αγωγής στα παιδιά.
Χρειάζεται να διδάξουμε από μικρά τα παιδιά μας να σέβονται την αξία “άνθρωπος”. Να
μάθουν στα παιδιά τους οι γονείς, ότι ο έρωτας και η αγάπη είναι διαδικασίες ψυχοσωματικές, που
και οι δύο μαζί λειτουργούνται.

Χρειάζεται να μάθουν τα παιδιά τους οι γονείς πώς να είναι ερωτικά σε κάθε πτυχή της
ζωής τους. Αυτό θα το μάθουν βλέποντας τους ίδιους τους γονείς τους πόσο ερωτικά
αντιμετωπίζουν της ζωή, τις ιδέες, τα όνειρα τους, πόσο ερωτικοί είναι στη διαχείριση των
συναισθημάτων τους και των επιδιώξεων τους στη ζωή.
Το παιδί γίνεται ερωτικό δηλαδή αγαπά με πάθος τους ανθρώπους, τη φύση, τα ταλέντα
του, τα όνειρα του, με την ομορφιά στην τέχνη, στη μουσική. Έτσι ο έρωτας αποκτά μια ευρύτερη
έννοια και έχει τη δύναμη να μετουσιωθεί σε δημιουργικότητα. Δεν προσκολλάται με εμμονή στην
ικανοποίηση του ενστίκτου, ως μόνη πηγή ευχαρίστησης, γιατί ζει και άλλες μεγάλες ικανοποιήσεις
στη ζωή με την οποία είναι ερωτευμένος.

Γονείς που βιώνουν την αληθινή αγάπη προς τη ζωή, τη σύζυγο τους και τα παιδιά γίνονται
το καλύτερο μη λεκτικό παράδειγμα για τα παιδιά τους. Αυτό που χρειάζεται να εμφυσήσουν οι
γονείς στον έφηβο τους είναι ότι το σεξ είναι μια αρκετά σοβαρή υπόθεση, που δεν πρέπει να
αντιμετωπίσουμε βιαστικά και που ούτως η άλλως είναι μια πράξη ενηλίκων. Η βιαστική και
ανεξέλεγκτη χρήση του εγκυμονεί κινδύνους π.χ σεξουαλικά νοσήματα και ψυχικός πόνος, πρόωρη
εγκυμοσύνη.
Προσοχή μεγάλη στο να μη προχωρήσει το παιδί σε οποιαδήποτε σεξουαλική επαφή από
υποχρέωση, φόβο ή πίεση.
Να δράττουν κάθε ευκαιρία οι γονείς από κάποια εκπομπή η ταινία να ρωτούν τα παιδιά:
«Εσύ τι πιστεύεις και τι έχεις σκεφτεί γι’ αυτό;». Μην εκφοβίσετε όμως το παιδί γιατί μπορεί να
του δημιουργήσετε πρόβλημα ψυχολογικό.
Μιλώντας μαζί με τον έφηβο για το σεξ, μη διστάσετε να εξετάσετε ερωτήματα του σχετικά
με την ηθική στο πλαίσιο των προσωπικών ή θρησκευτικών σας πεποιθήσεων.
Να μιλήσετε με τους εφήβους να γνωρίσουν, ότι ο έρωτας βάσει τελευταίων ερευνών στους
ενήλικες κρατά σήμερα όχι πάνω από έξι(6) μήνες. Στους εφήβους, που ακόμα τώρα
διαμορφώνουν τα χαρακτηριστικά του άλλου φύλου, πολύ λιγότερο.

Γι’ αυτό το λόγο εμφυσήστε τους την πίστη, ότι μπορεί να ερωτεύονται, να ενώνουν την
ψυχή τους, αλλά να είναι πολύ προσεκτικοί στο ν’ ενώσουν τα σώματά τους. Να δώσουν ή να
πάρουν υποσχέσεις, που ο χρόνος θα δείξει την ισχύ τους. Ενήλικες θα είναι μια ζωή, όπου θα
βιώνουν την σεξουαλική σχέση, παιδιά ανέμελα όμως μόνο τώρα μπορούν να είναι. Ας μη
βιάζονται λοιπόν. Ας δώσουν χρόνο στο σώμα και στα συναισθήματα τους να ωριμάσουν.
Τέλος συζητείστε μαζί τους για τον ύπουλο σεξουαλικό πόλεμο, που ζούμε σήμερα στην
κοινωνία. Στο πώς μας δημιουργούν ανάγκες ψυχοσωματικές και πώς με λανθασμένο τρόπο μας
προκαλούν μετά να τις ικανοποιήσουμε. Δείξτε τους τον τρόπο και με τι όπλα μπορεί να
πολεμήσουν σ’ αυτόν τον ύπουλο αγώνα. Να μάθουν να κρατούν το πηδάλιο του μυαλού και των
αισθήσεων.

Να κοντρολάρει ο έφηβος τα σεξουαλικά του είναι δείγμα ανδρείας και δύναμης τελικά. Ο
έλεγχος των παθών είναι χαρακτηριστικό των δυνατών ανθρώπων. Η βοήθεια του Θεού και της μυστηριακής ζωής της εκκλησίας είναι μεγάλη δύναμη σ’ αυτό τον αγώνα. Ο άνθρωπος εντελώς
μόνος χωρίς τη δύναμη του Θεού μπορεί και φθάσει πολύ χαμηλά.
Αγαπητοί γονείς, το θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης των εφήβων είναι τεράστιο.
Δεν μπορεί να εξαντληθεί. Αυτό που χρειάζεται είναι να προσεγγίζετε και να συζητάτε με τα παιδιά
σας με διακριτικότητα, εξατομίκευση και σεβασμό. Να είσθε κοντά τους από την μικρή ηλικία. Να
γίνεται εσείς και όχι κάποιος άλλος, ο εκπαιδευτής του παιδιού σας και σε αυτό το θέμα, όπως και
σε τόσα άλλα.

Δείξτε του το σωστό δρόμο μέσα από το παράδειγμα σας στο πόσο όμορφα και αγαπητικά
ζείτε την σχέση σας με τον πατέρα ή τη μητέρα του. Στα χέρια σας κρατάτε την κατάκτηση εκ
μέρους των εφήβων σας της υγιούς σεξουαλικότητας τους και της σωστής διαχείρισης της.
Για μια ακόμα φορά ο γονέας είναι ο αίτιος της ψυχικής και σωματικής υγείας του παιδιού
του.
Καλή δύναμη και φώτιση σ’ αυτή τη μεγάλη αποστολή!

Αλεξάνδρα Ευκαρπιδου

Εκπαιδευτικός- Life and parenting Coach