Ο τίτλος “The artist and his model”, όπως και ο αντίστοιχος του “The painter and his model”, αν και χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από τον Pablo Picasso για ένα μεγάλο αριθμό έργων και σχεδίων του, σε όλη σχεδόν την καλλιτεχνική του πορεία, χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη ενότητα έργων που δημιουργήθηκαν από γνωστούς και άγνωστους καλλιτέχνες που δεν αντιστάθηκαν στον πειρασμό της αναπαράστασής τους μαζί με το μοντέλο τους.
Γράφει η Λιάνα Ζωζά
Σε ένα από τα ομότιτλα έργα που δημιούργησε ο Picasso, κατά την παραμονή του στην Avignon τον Ιούνιο του 2014, το “Painter and his model”, βλέπουμε το ζωγράφο με το μοντέλο του στο στούντιο, με εμφανή τα στοιχεία που υποδεικνύουν το χώρο, όπως η παλέτα και ο μουσαμάς στο καβαλέτο.
Ο ζωγράφος καθισμένος, σε μια στάση που θυμίζει το έργο “The Smoker” του Cezanne, εξετάζει το μοντέλο, την ερωμένη του Eva Gouel, που δυστυχώς πέθανε το επόμενο έτος. Αυτό είναι το μόνο γνωστό πορτρέτο της, το οποίο ίσως εξηγεί και το γιατί δεν παρουσιάστηκε ποτέ δημόσια όσο βρισκόταν εν ζωή ο ζωγράφος.
Pablo Picasso, Artist and his model, 1926
Στο έργο Artist and is his model, 1926, o Pablo Picasso, προσπαθεί να εκφράσει την περιπλοκότητα των σχέσεων μεταξύ του ζωγράφου και του μοντέλου του. Με κυρίαρχο το γκρι χρώμα, οι φόρμες από τα αντικείμενα και τις φιγούρες συνδέονται μεταξύ τους με αλληλένδετες καμπύλες γραμμές. Ο καλλιτέχνης βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του έργου ενώ το μοντέλο στην αριστερή με αξιοσημείωτες τις εντυπωσιακές αναστροφές της προοπτικής που μεταβάλλουν τις αναλογίες του γυναικείου σώματος δημιουργώντας ακραίες μεταμορφώσεις.
Pablo Picasso, Painter and his model, 1963
Ο Pablo Picasso ήταν ήδη 83 ετών το 1963, όταν δημιούργησε τα τρία έργα της σειράς The Painter and his model (1963 – 1965), επανερχόμενος στο αγαπημένο του θέμα και αντιμετωπίζοντας το καθένα από αυτά με ιδιαίτερη ένταση. Το συγκεκριμένο θέμα απεικονίζεται τόσο στα πρώτα του κλασσικά έργα όσο και σε πολλά από τα επόμενα, σε διάφορες εκδοχές και διαφορετικό ύφος.
Η δημιουργική διαδικασία που ακολουθούσε όλα τα προηγούμενα χρόνια, χαρακτηριζόταν από μια εντατική, σχεδόν ψυχαναγκαστική παραγωγή έργων, που σήμαινε να ολοκληρώνει ο ζωγράφος δύο καμβάδες την ημέρα. Ο ίδιος συνέβαλλε στην επανάσταση στη σύγχρονη ζωγραφική, μέσα από έναν εικαστικό διάλογο που ο ίδιος καθιέρωσε με τους παλιούς δασκάλους για την εκπροσώπηση ενός κλασικού θέματος στην ιστορία της ευρωπαϊκής ζωγραφικής.
Μεταξύ 1963 και 1965, επικεντρώνεται στη δημιουργία μιας διαδικασίας που ουσιαστικά μιλάει για τη σχέση του καλλιτέχνη με τη ζωγραφική, τον ζωγράφο σε σχέση με την εκπροσώπηση του μοντέλου.
«Δύο κορυφαίοι πυλώνες της σύγχρονης ανθρωποκεντρικής ζωγραφικής»
Δημήτρης Μυταράς (1934-2017) και Αλέκος Φασιανός (1935)
«Δύο κορυφαίοι πυλώνες της σύγχρονης ανθρωποκεντρικής ζωγραφικής»
Την Πέμπτη 21Μαρτίου, στις 7:30μμ, η ROMAGALLERY εγκαινιάζει έκθεση αντιπροσωπευτικών έργων δύο ιδιαίτερα σημαντικών δημιουργών, του Δημήτρη Μυταρά (1934-2017) και του Αλέκου Φασιανού (1935).
Η Roma Gallery άνοιξε δυναμικά στις αρχές Ιανουαρίου στην οδό Ρώμα 5 στο Κολωνάκι, με την πολύ πετυχημένη έκθεση του εικαστικού Παύλου (Pavlos) Διονυσόπουλου.
Φιλοσοφία της παρούσας έκθεσης είναι η επαναπροσέγγιση και ανάδειξη βασικών παραμέτρων, που διαμόρφωσαν και συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν όψεις κι εκδοχές της νεότερης και σύγχρονης εικαστικής παραγωγής, οι οποίες αποτελούν εκτός των άλλων, κορυφαίους πυλώνες της ανθρωποκεντρικής μας ζωγραφικής. Τα έργα των δύο καλλιτεχνών φυσικά και διαφέρουν μεταξύ τους, όσον αφορά στο εκφραστικό τους ύφος, στην ιδιωματική γραφή και στις αναγωγές τους, όπως αναφέρει η επιμελήτρια της έκθεσης και ιστορικός τέχνης Αθηνά Σχινά. Η ίδια μάλιστα επισημαίνει ότι, συμπαρουσιαζόμενα τα έργα των εμβληματικών αυτών δημιουργών στον συγκεκριμένο χώρο της γκαλερί, δίνουν την δυνατότητα στους θεατές να συμμετάσχουν σε έναν άτυπο διάλογο, με βάση τις έννοιες της «θεατρικότητας» που, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας τους, τις διαπραγματεύεται.
Οι μορφές του Δημήτρη Μυταρά λειτουργούν ως πρόσωπα και ταυτοχρόνως προσωπεία. Μέσα από τη «δραματουργική» αμφισημία τους, αποτυπώνουν όψεις του εφήμερου και της διάρκειας, της επιθυμίας και της αναπόλησης, της καθημερινότητας και του ονείρου. Χωροδυναμικά φευγαλέες κι ελεγειακά υποβλητικές, οι πολυδιάστατες μορφές του καλλιτέχνη έρχονται στο προσκήνιο, μετατρεπόμενες σε είδωλα κι αλληγορίες. Ελκυστικές κι αινιγματικές καθώς εμφανίζονται, σε μια «θεατρικού» τύπου εικαστική αυλαία, ισορροπούν παράδοξα ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην ουτοπία, διεγείροντας στον θεατή νέες κάθε φορά προκλήσεις. Οι αισθητικές και νοηματικές αυτές προκλήσεις, μέσα από λάμψεις κι αντανακλάσεις, υπαγορεύουν ανάλογα υπαρξιακά ερωτήματα, τα οποία σχετίζονται με την ατομικότητα και την ετερότητα, την αλήθεια και την πλάνη, την εντοπιότητα και την υπέρβαση, το εδώ και το επέκεινα.
Ο Αλέκος Φασιανός γεφυρώνει με άλματα, μέσα από τις δικές του υποβλητικά δυναμικές μορφές, την ζωτικότητα μιας «παραμυθίας». Τον ιστό της τον διαμορφώνει με ποιητικό τρόπο και μέσα από το ύφος μιας δοξαστικής ελεγείας, καθώς μετουσιώνει ποικίλες όψεις των πολιτισμικών καταθέσεων που έχουν εγγραφεί στο συλλογικό μας υποσυνείδητο. Οι μορφές του, μέσα από την υιοθεσία μιας απροκατάληπτης κι ασυμβίβαστης παιδικής ματιάς που ξέρει να ονειρεύεται, «σωματοποιούν» δραματουργικά και μυθοπλαστικά την συνάντηση Ανατολής και Δύσης. Η συνάντηση αυτή γίνεται στην αυλαία –θαρρεί κανείς- ενός θεάτρου σκιών.
Οι εκρηκτικής έντασης φιγούρες του, αναχωρούσες κι αεροστατικές, καθημερινές και διαχρονικές, γεμάτες εσωτερικό φως και χρώμα, κυριαρχούν με παλμό στον χωροχρόνο τους, αποκαθηλώνοντας ταυτοχρόνως το εκτόπισμά τους. Παράλληλα λειτουργούν ως αλληλένδετοι εκφραστικοί κρίκοι, που ενώνουν -μέσα από συνέχειες κι ασυνέχειες- αισθήσεις προερχόμενες αφενός από την αρχαιότητα και την βυζαντινή περίοδο, αφετέρου από μνήμες και πραγματικότητες της λαϊκής μας τέχνης, αλλά και των σύγχρονων, κυρίως, εικαστικών κατακτήσεων της ουμανιστικής μας ευρωπαϊκής κουλτούρας.
Διευθυντής Ορχήστρας δολοφονείται από την ράβδο του!
Γράφει ο André Hallack*
Όταν ακούμε την ιδιότητα «Διευθυντής Ορχήστρας», ή μαέστρος όπως αποκαλείται συχνά στα ελληνικά από τον ιταλικό όρο, η χαρακτηριστική εικόνα σήμα-κατατεθέν, που συνήθως μας έρχεται αμέσως στο νου, σχεδόν σαν καρικατούρα, είναι κάποιος με άτακτα και τρελά μαλλιά, να κουνά τα χέρια του με μανιώδη τρόπο μπροστά σε μια ορχήστρα κρατώντας ένα λεπτό μακρόστενο ξυλάκι.
Από παιδί όταν ήμουν, αυτό το μακρόστενο ξυλάκι πάντα μου έκανε μεγάλη εντύπωση και μου προκαλούσε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και περιέργεια.
Με αυτό, ο Διευθυντής Ορχήστρας φαινόταν να μεταδίδει μια επιβλητική αύρα, λες και ήταν ένας μάγος. Ναι, ένας μάγος της μουσικής -θα μπορούσε κάποιος να πει- που κρατάει ένα μαγικό ραβδί με το οποίο μπορεί να μαγεύει μια ολόκληρη ορχήστρα, Μια ορχήστρα σαν να την κρατούσε στην παλάμη του χεριού του, έτοιμη να εκτελεί ότι της προστάζει, άλλοτε με δύναμη και ένταση σαν κεραυνός κι άλλοτε απαλά σαν ρυάκι.
Αυτή η περιέργεια να ανακαλύψω τη φύση και την ιστορία πίσω από τη μπαγκέτα (baguette), όπως αποκαλείται η «ράβδος» του μαέστρο ή baton (όπως την αποκαλούν οι Άγγλοι) με έφερε σε επαφή με μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, αν και όχι πολύ διαδεδομένες προσωπικότητες/ συνθέτες στην ιστορία της κλασσικής μουσικής.
ΜΙΑ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΣΑΝ ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΜΗ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ ΤΟΥ, ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ ΟΤΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΤΑΖΕΙ
Θεωρείται ο πατέρας του γαλλικού ύφους της Μπαρόκ μουσικής, όπως και της γαλλικής όπερας (tragédie en musique ή tragédie lyrique), από την οποία αποκήρυξε κάθε ιταλική επιρροή, αφού θεωρούσε την ιταλική όπερα ακατάλληλη για τη γαλλική γλώσσα και την προσάρμοσε κατά την προτίμηση του γαλλικού κοινού.
Επίσης, θεωρείται ο πρώτος Ευρωπαίος συνθέτης που επιμελήθηκε με περισσή λεπτομέρεια ό,τι αφορούσε την ορχήστρα δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην πειθαρχία των μουσικών και στην τήρηση του ρυθμού. Απαιτητικός καθώς ήταν, εκπαίδευε ο ίδιος τους μουσικούς και τους τραγουδιστές και διηύθυνε το θέατρό του μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια.
Μπορούμε να πούμε ότι έθεσε τις βάσεις για την ορχήστρα, με την σύγχρονη έννοια του όρου, γράφοντας για συγκεκριμένο αριθμό οργάνων και χωροθέτοντας τα σε συγκεκριμένες θέσεις. Η επίδραση της μουσικής του ήταν επίσης εμφανής στην Αυλή όπου και εργαζόταν καθώς αντί για τις αργές και επιβλητικές κινήσεις που είχαν επικρατήσει μέχρι τότε στα μπαλέτα και τους χορούς της Αυλής, εισήγαγε χορούς με ζωντάνια και γρήγορους εύθυμους ρυθμούς.
Μια προσωπικότητα που όμως, σημάδεψε την θέση του στην ιστορία με τον πιο απρόσμενο τρόπο. Μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να πει πως, παρ΄όλη τη μεγάλη δόξα, δύναμη και επιρροή που απολάμβανε, κινδύνευε να ξεχαστεί και να περιπέσει σε λήθη όντας σχεδόν άγνωστος σήμερα.
Ο λόγος που τον θυμόματε δεν ήταν άλλος από τον τρόπο που πέθανε.
Ο λόγος για τον Giovanni Battista Lulli ή κατά κόσμον Jean-Baptiste Lully.
Giovanni Battista Lulli ή κατά κόσμον Jean-Baptiste Lully
Γιος μιας οικογένειας μυλωνάδων, ο Lully γεννήθηκε το 1632 στη Φλωρεντία – το αρχικό του όνομα ήταν Τζοβάννι Μπατίστα Λούλλι (Giovanni Battista Lulli). Συνήθιζε να λέει ότι ένας Φραγκισκανός μοναχός του έδωσε τα πρώτα του μαθήματα μουσικής και του δίδαξε κιθάρα. Ωστόσο πληροφορίες για την γενικότερή του εκπαίδευση και τη μουσική του κατάρτιση κατά τη διάρκεια της νιότης του στη Φλωρεντία δεν έχουμε. Αργότερα έλαβε και μαθήματα βιολιού και χορού.
Το 1646, έπιασε το πρώτο τυχερό του λαχείο. Κατά τη διάρκεια του γιορτασμού του Mardi Gras, το Καρναβάλι στη Φλωρεντία, ενώ τριγύρναγε στους δρόμους ντυμένος ως Harlequin (αρλεκίνος) με το βιολί του διασκεδάζοντας τους παριστάμενους, ο νεαρός Lully προσέλκυσε τη προσοχή και το ενδιαφέρον του Roger de Lorraine, Chevalier de Guise, γιού του Charles.
Ο Δούκας του Guise (ο οποίος, όπως θα περίμενε κανείς από όλο αυτόν τον τίτλο, ήταν ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο.) ο οποίος επέστρεφε στη Γαλλία και έψαχνε κάποιον που μπορούσε να συνομιλήσει στα ιταλικά με την ανιψιά του, την Anne Marie Louise d’Orleans, τη Δούκισσα του Montpensier (εξίσου πολύ σημαντικό πρόσωπο που τύχαινε να είναι η ξαδέλφη του βασιλιά της Γαλλίας).
Ο Chevalier πήρε το αγόρι μαζί του στο Παρίσι όπου, σε ηλικία δέκα τεσσάρων ετών, εισήλθε στην υπηρεσία της Δούκισσας και έμεινε μέχρι το 1652, υπηρετώντας ως «garçon de chambre» και ως δάσκαλος ιταλικών. Στο μεταξύ και μέσα σε αυτό το διάστημα, ο Lully πιθανώς να αξιοποιούσε το χρόνο του εκεί προς βελτίωση των μουσικών του δεξιοτήτων δουλεύοντας με τους μουσικούς της αυλής της Δούκισσας και σπουδάζοντας με τους συνθέτες Nicolas Métru, François Roberday και Nicolas Gigault.
Το ταλέντο του έφηβου Lully ως κιθαρίστας, βιολιστής και χορευτής γρήγορα του χάρισαν το παρατσούκλι “Baptiste” και “le grand baladin” (μεγάλος καλλιτέχνης δρόμου).
O νεαρός Lully σύντομα κατάφερε να προσελκύσει την προσοχή του επίσης νεαρού Λουδοβίκου (ο οποίος στη συνέχεια θα στεφόταν Λουδοβίκος XIV της Γαλλία), όταν συμμετείχε μαζί του χορεύοντας στο μπαλέτο Ballet Royal de la nuit, όπου ο Lully έπαιξε και ερμήνευσε αρκετούς ρόλους, όπως π.χ. έναν βοσκό, έναν στρατιώτη και έναν ζητιάνο.
Ο Λουδοβίκος απολάμβανε τους ρόλους και τον χορό του Lully τόσο πολύ που πολύ γρήγορα τον διόρισε Compositeur de la musique instrumentale (Αυλικό Συνθέτη Οργανικής Μουσικής) της Βασιλική Αυλής, όπου θα διέμενε και θα πέρναγε το μεγαλύτερο μέρος της (μικρής) ζωής του εργαζόμενος εκεί, και στη συνέχεια διευθυντή της προσωπικής ορχήστρας βιολιών του βασιλιά, γνωστή ως Petits Violons («Μικρά Βιολιά») όπως και διευθυντή της βασιλικής ορχήστρας μουσικής δωματίου.
Η μάχη φέτος θα είναι ανελέητη και θα έχει γέλιο μέχρι δακρύων…!
50 χρόνια μετά την ανεπανάληπτη αισθηματική κωμωδία της FINOS FILMS, η «Η ΝΕΡΑΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΛΗΚΑΡΙ» για πρώτη φορά στο θέατρο σε διασκευή –σκηνοθεσία ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΑΛΑΡΗ, με τους ΜΑΡΙΑ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΕΤΡΑΚΗ, την ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΔΙΑΒΑΤΗ στο ρόλο της μητέρας Φουρτουνάκη και τον ΓΙΩΡΓΟΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ στο ρόλο του πατέρα Φουρτουνάκη, σε μια υπερπαραγωγή με 30μελή θίασο, τον Κρητικό Σύλλογο «Βρακοφόροι Δυτικής Μακεδονίας» και τον δημοφιλή Κρητικό λυράρη ΝΙΚΟ ΖΩΙΔΑΚΗ με την ορχήστρα του να ερμηνεύει ζωντανά μαντινάδες και την παραδοσιακή Κρητική μουσική της παράστασης.
Λίγα λόγια για την υπόθεση:
«Στην Κρήτη όπου διαδραματίζεται η ιστορία μας, οι βεντέτες έχουν την τιμητική τους. Έτσι λοιπόν οι δύο γνωστές και εύπορες οικογένειες οι Φουρτουνάκηδες και οι Βροντάκηδες, κρατώντας την παράδοση της βεντέτας ανά τους αιώνες, είναι στα μαχαίρια. Δεν μιλούν, ούτε χαιρετούνται όταν ανταμώνουν και φυσικά προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρατήσουν μακριά τα μοναχοπαίδια τους μην τύχει και ειδωθούν και αγαπηθούν. Οι Βροντάκηδες έχουν ένα κανακάρη μορφονιό, τον Μανούσο (Παναγιώτη Πετράκη) που σπουδάζει στην Αθήνα και οι Φουρτουνάκηδες επίσης έχουν μια μοναχοκόρη το Κατερινιώ (Μαρία Κορινθίου), ένα αγοροκόριτσο μέν «μπουκιά και συγχώριο» δε, που κρατάει την βεντέτα ζωντανή. Η προίκα εκείνη την εποχή επίσης είχε την τιμητική της… Έτσι οι Βροντάκηδες καλούν τον μοναχογιό τους στην Κρήτη να τον παντρέψουν με το Λενιώ, που είναι όσο «βαρέων βαρών» είναι και τα προικιά του. Οι Φουρτουνάκηδες από την άλλη, αρραβωνιάζουν το Κατερινιώ με τον ώριμο και μάλλον ασχημάντρα μεν, άρχοντα του χωριού δε, τον Καπετάν Σκανταλάκη και το ρίχνουν στο γλέντι. Σ’αυτό το γλέντι μέλλει να συναντηθούν για πρώτη φορά το Κατερινιώ με τον Μανούσο και εκεί με την πρώτη ματιά ανθίζει ένας έρωτας μεγάλος ως σύγχρονοι Ρωμαίος και Ιουλιέττα ! Όμως όλα αλλάζουν όταν αποκαλύπτεται η πραγματική ταυτότητα των δύο νέων, με ανατροπές, κωμικές εξελίξεις αλλά και δραματικές, μέχρι να φθάσει η στιγμή που θα πούμε «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», σε ένα κρητικό γλέντι με την λύρα και τη χαρακτηριστική σφραγίδα του δημοφιλούς Κρητικού καλλιτέχνη Νίκου Ζωιδάκη!
Συντελεστές:
Κείμενο: Λάκης Μιχαηλίδης
Διασκευή- Σκηνοθεσία: Γιώργος Βάλαρης
Παραδοσιακή Κρητική Μουσική
Σκηνικά: Λία Ασβεστά
Κοστούμια: Έλενα Παπανικολάου
Φωτισμοί: Βασίλης Πλατάκης
Φωτογράφος: Μάνθος Τσακιρίδης
Video trailer: Φώτης Φωτόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτης: Κων/νος Φρίγγας
Διεύθυνση παραγωγής: Κατερίνα Μπερδέκα
Βοηθός παραγωγής: Μαριάνθη Μπαϊρακτάρη
Πρωταγωνιστούν: Μαρία Κορινθίου (Κατερινιώ), Παναγιώτης Πετράκης (Μανούσος), Σταύρος Νικολαίδης (Ενωμοτάρχης), Σπύρος Μεριανός (Ιερέας), Ευτυχία Φαναριώτη (Λενιώ), Ανδρέας Κωνσταντινίδης (Μανολιός) και στον ρόλο του Βροντάκη ο Κοσμάς Ζαχάρωφ.
Φιλική συμμετοχή: Πέτρος Ξεκούκης
Στον ρόλο της μητέρας Φουρτουνάκη η Χρυσούλα Διαβάτη
Στον ρόλο του πατέρα Φουρτουνάκη ο Γιώργος Κωνσταντίνου
Συμμετέχουν: Κων/νος Φρίγγας, Χρήστος Ιντζέογλου (χωροφύλακας), Άρης Δελαγραμμάτικας (Μαθιός) και ο Κρητικός χορευτικός Σύλλογος «Βρακοφόροι Δυτικής Μακεδονίας»
Lifestyle
Ψυχολογία
Επίκαιρα Πρόσωπα
Επίκαιρα Πρόσωπα
Υγεία
Ξενοδοχεία
Videos
Επίκαιρα Πρόσωπα