Οικογένεια

Παιχνίδι – δώρο ζωής και ομαλής ανάπτυξης των παιδιών μας

Παιχνίδι! Τι σημάνει αυτή η λέξη; Ποια τα όρια στο παιχνίδι των μικρών μας πρωταγωνιστών ; Μπορούμε να ονομάσουμε παιχνίδι , κάποια οργανωμένη δραστηριότητα του παιδιού μας;

Σαν ενεργή παιδαγωγός & μητέρα δυο παιδιών νιώθω έντονη την ανάγκη να αφιερώσω ένα άρθρο μου στην πολύτιμη αξία του παιχνιδιού στις ζωές των παιδιών μας. Αν και επίσημος όρος για τη λέξη παιχνίδι δεν υπάρχει. Το παιχνίδι, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος κατάκτησης των γλωσσών , των αξιών & των πολιτισμών μας . Οι τελευταίες έρευνες μας αποδεικνύουν ότι παιδιά και μεγάλοι χρειαζόμαστε τη μαγεία του ελεύθερου παιχνιδιού για να αναπτύξουμε τις κοινωνικές , γνωστικές & άλλες δεξιότητες μας, αλλά & τη συναισθηματική μας ευτυχία.
Ορισμένοι γονείς μην έχοντας σαφή εικόνα για την πολύτιμη αξία του παιχνιδιού στη ζωή του παιδιού τους προσπαθούν να του το στερήσουν προσθέτοντας εξτρά υποχρεώσεις στο καθημερινό πρόγραμμα του πχ. Λέει ένας πατέρας στον 5 χρόνο γιο του: «Ας γραφτείς στο μπάσκετ, να μάθεις κάτι εποικοδομητικό από το να παίζεις με τις ώρες στην πιλοτή του σπιτιού μας»
Η γηραιά ήπειρος αντιμετωπίζει την τελευταία 15ετία πλήθος προκλήσεων σε κοινωνικό, περιβαλλοντολογικό αλλά & οικονομικό επίπεδο. Όλα αυτά συντελούν στο να δημιουργούνται πολύ συχνά στα οικογενειακά μας περιβάλλοντα στρεσογόνες καταστάσεις , ενώ παράλληλα τα εκπαιδευτικά μας συστήματα όλο και παροχούν τις ευκαιρίες μας. Αποτέλεσμα σε όλα αυτά είναι ότι το ελεύθερο παιχνίδι των παιδιών μας καθώς και η ομαλές συνθήκες της παιδικής ανάπτυξης τους να βρίσκονται πράγματι σε απειλή πολύ συχνά
Κάποιες δυτικές χώρες δίνουν έμφαση στο να δημιουργούν πλούσιο & διεγερτικό περιβάλλον με υποστήριξη και ενθάρρυνση , που ωθεί το παιδί να πειραματιστεί όλο και με περισσότερα πράγματα, να παίξει να αναγνωρίσει και να μάθει μέσα από τα λάθη του. Κάποιες άλλες, δίνουν έμφαση στην πρώιμη γνώση των μικρών παιδιών αυτή που θα τα φέρει από πολύ μικρά σε επαφή με τις οργανωμένες γνωστικές , αριθμητικές, γλωσσικές & άλλες δεξιότητες με αποτέλεσμα να γίνεται όλο και πιο περιορισμένος ο χρόνος των μικρών μας πρωταγωνιστών, για δημιουργικό παιχνίδι.
Σε μια μεγάλη έρευνα που έκανε το Πανεπιστημίο του Cambridge, με τον κορυφαίο καθηγητή D. Writebread καταλήγουν πως για να διασφαλίσουμε την υγιή, κοινωνική, νοητική & συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών μας, ειδικά των μικρών παιδιών της προσχολικής ηλικίας, θα πρέπει να τους διαμορφώνουμε ευκαιρίες & συνθήκες ελεύθερου παιχνιδιού μέσα στο καθημερινό τους πρόγραμμα.
Από τα πρώτα αρχαιολογικά ευρήματα της ιστορίας του ανθρωπίνου είδους , από ανασκαφές σε κομβικά ιστορικά σημεία καθώς και μέσα από μελέτες ανθρωπολόγων & κοινωνιολόγων βλέπουμε ξεκάθαρα ότι το παιχνίδι αποτελεί το σημαντικότερο το κοινό χαρακτηριστικό των παιδιών όλων των ανθρώπινων κοινωνιών. Τα είδη παιχνιδιών διαφέρουν ανάλογα με τις νοοτροπίες & τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της κάθε εποχής & κοινωνίας.

Οι Ευρωπαϊκές στρεσογόνες μεγαλουπόλεις μας, που αποχωρίζουν τον άνθρωπο από τη φύση, λόγο των πιεσμένων προγραμμάτων της καθημερινότητας των αστών κατοίκων τους, ξεχνούν να ψάξουν για εναλλακτικούς τρόπους παιχνιδιού των παιδιών μας . Οι πολίτες φοβούνται το χάσιμο χρόνου, ζουν καθημερινή ένταση,θέτουν άλλωστε όλοι αυξημένους στόχους ενώ η εκπαιδευτική κοινότητα ακολουθεί το μοτίβο & συναινεί στην πρώιμη οργανωμένη μάθηση των μικρών μας παιδιών δίνοντας δευτερεύοντα ρόλο στο παιχνίδι τους.
Σε όλα τα όντα του πλανήτη μας όμως , παρατηρούμε την ανάγκη για το παιχνίδι , στα πρωτεύοντα ζωντανά το φυσικό παιχνίδι συμβαίνει με αδρό τρόπο όπως το πάλεμα, στα θηλαστικά βλέπουμε να παίζουν με αντικείμενα & στους ανθρώπους να κάνουν συμβολικό ή σύνθετο παιχνίδι, να έχουνε καλλιτεχνικές εκφράσεις & να στήνουν παιχνίδια ρόλων με υποβολές, δοκιμές, υπερβολές .Σε αντίθεση με τις εργασίες μας , που πρέπει να χρησιμοποιούμε εργαλεία ή συγκεκριμένα μηχανήματα ή προγράμματα για να τις ολοκληρώσουμε, στο παιχνίδι είμαστε ελεύθεροι να δοκιμάζουμε νέες δράσεις, νέα υλικά & συμπεριφορές, να αλλάζουμε τη σειρά των κινήσεων μας, να βιώνουμε την υπερβολή, να συνδυάζουμε , να επαναλαμβάνουμε διαφοροποιώντας την δραστηριότητα του παιχνιδιού μας κλπ. Μέσα από το παιχνίδι μπορούμε να επιλύσουμε προβλήματα μας που αφορούν κοινωνικά, γνωστικά αλλά & συναισθηματικά ζητήματα της καθημερινότητας μας Η σχέση των παιδιών μας με το συμβολικό παιχνίδι είναι δυναμική, Οι ερευνητές αποδεικνύουν ότι με παιχνίδια προσποίησης τα παιδιά βιώνουν συναισθηματική ευτυχία και ισορροπία καθώς εκτονώνονται με τον τρόπο αυτό.
Ο Ρώσος Vygotsky το 1970, έγραψε τις απόψεις του για τη διαδικασία της δημιουργικής μάθησης, που επηρέασαν πολύ τους άλλους ερευνητές πάνω στο θέμα. Πρώτος μίλησε για τον διπλό ρόλο του παιχνιδιού στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων του παιδιού. Το παιχνίδι & η συμβολική αναπαράσταση, αναπτύσσουν & αναβαθμίζουν τη δυνατότητα του παιδιού για γλωσσική επικοινωνία . Μέσα από γνωστικές & συναισθηματικές διαδικασίες που γίνονται καθώς παίζει ένα παιδί , αναπτύσσει & ξεδιπλώνει τις δεξιότητες του. Άλλωστε μέσα από το δημιουργικό παιχνίδι, αναπτύσσεται η εκφραστικότητα στο σώμα και στη γλώσσα , έτσι επέρχεται η αυτορρύθμιση του παιδιού που θα το ακολουθήσει στην μετέπειτα ζωή του χαρίζοντας του μια καλύτερη ακαδημαϊκή πορεία και μια ευτυχισμένη ενήλικη ζωή!!!
Παίζοντας μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε συμβολικές αναπαραστάσεις.
Ζωγραφίζουμε, χορεύουμε, σχεδιάζουμε με ευφάνταστη γλώσσα, με τη χρήση της μουσικής & του θεάτρου Το παιδικό παιχνίδι μας αποτελεί την πρώτη προσέγγιση στη χρήση των συμβόλων. ¨Όταν είμαστε βρεφάκια παίζουμε προσποιούμενα ήχους ενώ από 14-15 μηνών αρχίζουμε να – αναπτύσσουμε την ικανότητα της συμβολικής αναπαράστασης.
Το παιχνίδι ελεύθερο ή οργανωμένο είναι τρόπος έκφρασης, επικοινωνίας & δημιουργίας, το παιχνίδι μας φέρνει πιο κοντά .Ας ξεκινήσουμε να παίζουμε πότε πότε με τα παιδιά μας και ένας άλλος νέος μαγικός κόσμος θα δημιουργηθεί μπρός τα μάτια μας καθώς θα ανακαλύπτουμε μέσα από αυτό, τους μικρούς μας ήρωες!
Καλό μας παιχνίδι λοιπόν!

Υλικό από Cambridge, D. Writebread, για το Toy Industries of Europe.

Από: την στήλη Μαγικό κλειδί για το παιδί της Λήτως Τσακίρη Παπαθανασίου

Πηγή:Postlarissa.gr

Ψυχολογία

Παράλογη Ενοχή

Νιώθεις ότι είσαι υπεύθυνος για όλα. Έχεις πραγματικές ενοχές. Πονάς. Είσαι δυστυχισμένος. Στην πραγματικότητα δεν ευθύνεσαι για τίποτα. Πάσχεις από Παράλογη Ενοχή.

Τι είναι λοιπόν η ενοχή; Γιατί μερικοί άνθρωποι δεν νιώθουν καμιά ενοχή όταν κάνουν αξιόποινες πράξεις, ενώ κάποιοι άλλοι μοιάζουν παγιδευμένοι για πάντα στις αναίτιες ενοχές τους;

Στην πραγματικότητα το μόνο είδος ενοχής που θα ’πρεπε να νιώθουμε είναι οι τύψεις από τη σκόπιμα βλαπτική ή ανεύθυνη συμπεριφορά μας.

Την ενοχή αυτή την αποκαλούμε Λογική Ενοχή, δηλαδή δίκαιη, θεμιτή γιατί είναι ένα φυσικό και πολύτιμο συναίσθημα που λειτουργεί ως μηχανισμός διόρθωσης της συμπεριφοράς μας, προκειμένου να μπορούμε να αναπτυσσόμαστε ως άτομα και να δημιουργούμε αρμονικές και ανθεκτικές σχέσεις.

Η ενοχή όμως είναι ένα συναίσθημα πολύ πιο πολύπλοκο από αυτά που δημιουργεί η λογική ενοχή. Αυτό το δεύτερο είδος το αποκαλούμε Παράλογη Ενοχή, γιατί είναι άδικη και περιττή. Είναι ένα ανεπιθύμητο συναίσθημα που δεν προκαλείται από κάποια άδικη πράξη και λειτουργεί ως ένας αμυντικός ψυχολογικός μηχανισμός ενάντια στον πόνο που νιώθουμε από άλλες αιτίες.

Οι πηγές των παράλογων ενοχών έχουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ως χρόνο έναρξης την παιδική μας ηλικία, τότε δηλαδή που ως παιδιά δεν διαθέτουμε τον κατάλληλο τρόπο για να συνδιαλλαγούμε με τον πόνο και το θυμό, και έτσι τα μετατρέπουμε σε παράλογη ενοχή ώστε να απομονώσουμε τον εαυτό μας από αυτά τα συναισθήματα μειώνοντας τον πόνο και δίνοντάς μας μια ψεύτικη αίσθηση ελέγχου.

Για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι όπως γονείς, δάσκαλοι, κληρικοί, συνομήλικοι, έχουν καλλιεργήσει στο έπακρο την ικανότητα να ξυπνούν μέσα μας άδικη ενοχή, μέσα από την προσπάθειά τους να μας ελέγξουν, να μας μειώσουν, να μας κάνουν να νιώσουμε ανεπαρκείς ή κακοί με τον εαυτό μας, προκειμένου να αισθανθούν οι ίδιοι καλύτεροι από εμάς.

Η παράλογη ενοχή γεννάει τη λεγόμενη καταστροφική ντροπή, η οποία σε αντίθεση με τη δημιουργική ντροπή που προέρχεται από τη δίκαιη ενοχή, προσβάλλει την προσωπικότητά μας κάνοντάς μας να νιώθουμε άσχημα, βρώμικοι ή χωρίς αξία. Κατά συνέπεια, λειτουργεί καταστροφικά για μας, επειδή μας οδηγεί στο να μην αγαπάμε κάποια κομμάτια του εαυτού μας.

Ο συνδυασμός της παράλογης ενοχής και της υπερβολικής ντροπής μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές συναισθηματικές διαταραχές, όπως χαμηλή αυτοεκτίμηση, κατάθλιψη, άγχος και εθιστική ή παρορμητική συμπεριφορά, με αποτέλεσμα τον ψυχικό μας ακρωτηριασμό και το σταμάτημα της φυσιολογικής ανάπτυξης της προσωπικότητάς μας.

Τα βήματα που μπορούν να μας βοηθήσουν να αναγνωρίσουμε και να περιορίσουμε τη λογική ενοχή αλλά και να αποφύγουμε την άδικη ενοχή είναι τα εξής :

1. Αναγνώρισε την ενοχή και σταμάτησε τη σκέψη σου, μην επιτρέπεις τον εαυτό σου να βγάλει βιαστικά συμπεράσματα.

2. Εντόπισε την πραγματική πηγή της ενοχής ή του πόνου

3. Προσδιόρισε αν νιώθεις δίκαιη ή άδικη ενοχή

4. Αν η ενοχή είναι δίκαιη :

α. Ομολόγησε την
β. Ζήτησε συγγνώμη
γ. Άλλαξε την ανεύθυνη συμπεριφορά
δ. Συγχώρεσε τον εαυτό σου και συνέχισε τη ζωή σου

5. Αν η ενοχή είναι άδικη :

α. Αντέστρεψε τη συναισθηματική διαδικασία από άδικη ενοχή σε θυμό
β. Νιώσε τον πόνο και απελευθέρωσε τον
γ. Αντιμετώπισε και διόρθωσε την επώδυνη κατάσταση, όταν είναι αναγκαίο και δυνατό

Άρθρο αρχείου

Αναστασία Μουστάκα

Ψυχολογία

City Unity College | Μεταπτυχιακό Ψυχολογίας με Εξειδίκευση

Το City Unity College σε συνεργασία με το London Metropolitan University προσφέρει ένα πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών στη ψυχολογία με εξειδίκευση που αναγνωρίζεται από το Αυτοτελές Τμήμα Εφαρμογής της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας ‘Α.Τ.Ε.Ε.Ν.’ του Υπουργείου Παιδείας, επιτρέποντας στους αποφοίτους να ασκήσουν επάξια στον τομέα της ψυχικής υγείας στην Ελλάδα.

Αυτό το πρόγραμμα δίνει την ευκαιρία στους φοιτητές να εξειδικευτούν σε έναν από τους οκτώ τομείς της ψυχολογίας. Ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους και τους στόχους τους, μπορούν να επιλέξουν μεταξύ των τομέων της ψυχολογίας υγείας, κλινικής ψυχολογίας, εγκληματολογίας, αθλητικής ψυχολογίας, συμβουλευτικής ψυχολογίας, ψυχολογίας εργασίας, εκπαιδευτικής ψυχολογίας και νευροψυχολογίας.

Κάθε τομέας παρέχει μια βαθιά κατανόηση και εξειδίκευση σε συγκεκριμένες πτυχές της ψυχολογίας, αναπτύζοντας τις δεξιότητες και την εμπειρία που απαιτούνται για να ασκήσουν επιτυχώς σε αυτούς τους εξειδικευμένους τομείς της ψυχολογίας. Μέσω μιας πλούσιας συνδυαστικής εκπαίδευσης και πρακτικής εφαρμογής, οι φοιτητές αποκτούν τις γνώσεις και την αυτοπεποίθηση που απαιτούνται για να επιτύχουν στον επαγγελματικό τους στόχο στον ευρύ και αναπτυσσόμενο τομέα της ψυχολογίας.

ΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ

Υποχρεωτικά Μαθήματα

Εξειδίκευση Ψυχολογίας Υγείας

Εξειδίκευση Εγκληματολογίας

Εξειδίκευση Κλινικής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Αθλητικής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Εργασιακής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Νευροψυχολογίας

Εξειδίκευση Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Συμβουλευτικής Ψυχολογίας

Εκδήλωση Ενδιαφέροντος

Mπορείτε να επικοινωνήσετε τηλεφωνικά στο 210 3243 222 ή μπαίνοντας στην ιστοσελίδα παρακάτω https://cityu.gr/course/metaptychiako-psychologias-me-exeidikefsi/

Θησέως & Κολοκοτρώνη, Σύνταγμα, Αθήνα
210 3243 222
[email protected]

Ψυχολογία

Ποια η σχέση δεσμού και έρωτα ;

‘ Όλα στην αρχή είναι όμορφα ’ γαλλική παροιμία

Είναι τα έντονα συναισθήματα αυτό που αποκαλούμε έρωτας ; Και είναι αρκετά για να υποστηρίξουν την άνθιση μιας σχέσης ;

Ή στην πραγματικότητα τα έντονα συναισθήματα συχνά μας εμποδίζουν να δούμε με αντικειμενικό μάτι τι είδους χορό χορεύουμε μ’ αυτόν που θεωρούμε ως άνθρωπό μας ;

Για τον έρωτα μιλάνε πολλοί… Ποιον έρωτα όμως ; Φυσικά αυτόν που πουλάει! Δηλαδή, τον έρωτα σε πρώτο επίπεδο, σε πρώτη ανάγνωση που γοητεύει χωρίς να δυσκολεύει γεννώντας σύνθετες σκέψεις και συναισθήματα…

Το ‘όλα στην αρχή είναι όμορφα’ της γαλλικής παροιμίας δεν σηματοδοτεί στην πραγματικότητα τον αληθινό δεσμό ή τον αληθινό έρωτα. Γιατί μόνο όταν μένουμε σε μια σχέση για καιρό –είτε από αναγκαιότητα είτε από επιλογή- δοκιμάζεται ο πραγματικός έρωτάς μας ή αλλιώς η ικανότητά μας για πραγματικό δεσμό.

Οι σχέσεις που δοκιμάζονται μέσα στο χρόνο, με άλλα λόγια οι μακροχρόνιες σχέσεις, μας δίνουν την ευκαιρία να δοκιμαστούμε στο να πετύχουμε τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην ατομικότητα και τη συντροφικότητα, και να τις διατηρήσουμε και τις δύο χωρίς να χάσουμε τη μια ή την άλλη όταν τα πράγματα δυσκολέψουν.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι όταν δύο άνθρωποι ερωτεύονται παντρεύουν δυο μοναξιές και ότι μέσα σε μια σχέση δεν υπάρχει κτήμα!

Ο έρωτας πρέπει να γίνεται αντιληπτός από το ζευγάρι ως σεβασμός στην ελευθερία του χρόνου και του χώρου του άλλου, αν θέλει να επιβιώσει…

Σ’ έναν πραγματικό έρωτα ή σ’ έναν πραγματικό δεσμό κανένα από τα δύο μέλη δεν αναγκάζεται να καταπιέσει, να θυσιάσει ή να προδώσει τον εαυτό του, αλλά και οι δύο σύντροφοι εκφράζουν τα δυνατά και τα τρωτά τους σημεία, τις αδυναμίες και τις δυνατότητές τους με ισορροπημένο τρόπο.

Φυσικά, η εξισορρόπηση των δυνάμεων της ανεξαρτησίας (του εγώ) και αυτών της ενότητας (του εμείς) δεν είναι τόσο απλή υπόθεση.

Στόχος μας είναι να αποκτήσουμε σχέσεις που δεν θα λειτουργούν σε βάρος του εαυτού μας, και να αποκτήσουμε ένα εγώ που δεν θα λειτουργεί σε βάρος των άλλων, προκειμένου να βιώνουμε την ολοκλήρωσή μας ως άνθρωποι μέσα από τη συναισθηματική επαφή που μπορούν να μας προσφέρουν οι στενές προσωπικές σχέσεις.

Το θέμα αυτό σε όλη του την πολυπλοκότητα αποτελεί υψηλό στόχο, μια πρόκληση που κρατάει σε όλη μας τη ζωή. Όσο δηλαδή και οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους.

Το πρόβλημα εμφανίζεται ωστόσο, όταν αρχίζουμε να συγχέουμε τον έρωτα ή τη δημιουργία δεσμού με την εξασφάλιση επιδοκιμασίας, όταν επιδιώκουμε τη σύναψη στενών προσωπικών σχέσεων επειδή αποτελούν για μας τη μοναδική πηγή αυτοεκτίμησης, και όταν διατηρούμε αυτές τις σχέσεις σε βάρος των πάντων τελικά!

Ωστόσο, δεν είναι ποτέ αργά για να μάθουμε να κινούμαστε διαφορετικά στις σχέσεις-κλειδιά στη ζωή μας.

Και ενώ βραχυπρόθεσμα οι αλλαγές που κάνουμε και οι αρχικές αντιδράσεις που προκαλούμε μπορεί να μας τρομάξουν, να μας απογοητεύσουν, να μας θυμώσουν και να μας κάνουν να νιώσουμε μοναξιά, όπως συμβαίνει με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, έτσι και εδώ, αξίζει να κοπιάσουμε σήμερα για να απολαύσουμε αύριο!

Άρθρο αρχείου

Αναστασία Μουστάκα