Η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας είπε: Είναι καιρός να πάψει η ενοχοποίηση των θυμάτων και η ατιμωρησία των θυτών. Κ. Σακελαροπούλου, atlantea.news, 18/1/2021. 

Τον Οκτ 2017, οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο που παρουσίαζε με λεπτομέρειες τις καταγγελίες κατά του Χάρβει Γουάινσταιν για σεξουαλικές παρενοχλήσεις & σεξουαλικές κακοποιήσεις σε ηθοποιούς & παραγωγούς. Στην ουσία «η περίπτωση Γουάινσταιν άλλαξε την εξουσία». huffingtonpost.gr, 28/10/2018. 

Το «κίνημα ΜeΤoo» ξεκίνησε το 2006 στην Αμερική, όταν η Tarana Burke παρηγόρησε ένα 13χρονο κορίτσι που είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά – «ήθελα να της πω “κι εγώ τα έχω περάσει αυτά”». Και υπάρχουν πάρα πολλοί που μπορούν να το πουν στις καθημερινές εξαναγκασμένες επαφές τους με τους καρεκλοκένταυρους συντεχνιαζόμενους ή δημοσιοσχεσίτες υπεξαιρέτες της εξουσίας. 

Άπειρα τα παραδείγματα. 

• Τον Μαρ 2012 μετά από πολλές μάχες ψηφίσθηκε από την Βουλή των Ελλήνων ένας αυστηρότατος μαξιμαλιστικός ανεδαφικός νόμος (Ν4056) για την αδειοδότηση των στάβλων. Ένας νόμος μπορεί να είναι σκληρός, αλλά είναι νόμος, και πρέπει να εφαρμόζεται, θα έλεγε κάποιος απλός άνθρωπος. Αλλά η «υπόγεια» εξουσία των Δημοσίων Υπαλλήλων συνέχισε να ΒΙΑΖΕΙ τους έλληνες υπηκόους-κτηνοτρόφους, με διάφορα τερτίπια και ερμηνευτικές, και εγκυκλίους και άλλα … Και ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΣΕ τον νέο νόμο. Η δημόσια διοίκηση (συγκεκριμένη διευθύντρια) «ΒΙΑΣΕ» την μακροχρόνια διαδικασία έκδοσης ενός νόμου που εκφράζει την κοινωνικοοικονομική δυναμική της κοινωνίας μια στιγμή (Μαρ 2012) και κατάφερε να «ΒΙΑΣΕΙ» τον Σεπ 2012 (έξη ολόκληρους μήνες μετά την απόφαση της Βουλής των Ελλήνων) μια οικογένεια κτηνοτρόφων που είχε άδεια και λειτουργούσε από το 1967, στο ίδιο μέρος. Αποτέλεσμα μια οικογένεια να μείνει χωρίς επαγγελματική απασχόληση. Μια οικογένεια να μείνει χωρίς έσοδα. Μια οικογένεια να «βιασθεί» χάνοντας την ζωή της, διότι στους παραδοσιακούς Αρβανίτες & Βλάχους κτηνοτρόφους η κτηνοτροφία είναι τρόπος ζωής. Και όχι μόνο. Ο αρχηγός της οικογένειας, πιθανόν ως συνέπεια του «βιασμού», πεθαίνει, εκεί στον στάβλο … στην ζωή του όλη. Σε ποιόν να το πεις! 
• Με τα «παιχνίδια» των ιστορικών δικαιωμάτων των αγροτικών επιδοτήσεων του ΟΠΕΚΕΠΕ κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν βγάζει άκρη. Πάντα κάποιος καρεκλοκένταυρος ή παρατρεχάμενος της εξουσίας σε κάποια Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας & Κτηνοτροφίας αναλαμβάνει να σε διευκολύνει, καθοδηγήσει, με το αζημίωτο (διότι συνήθως απαιτεί πέραν του μισθού και άλλης μορφής «γρηγορόσημο»). Έτσι ένας δημόσιος υπάλληλος της «παρά φύσιν» δημοσιοϋπαλληλικής εξουσίας «μάζευε» τα ιστορικά δικαιώματα από όποιον αγρότη απεβίωνε και τα αμαρτωλά ιστορικά δικαιώματα τα πουλούσε σε όποιον ενδιαφερόταν. Μέχρι που κάποιος κληρονόμος ενδιαφέρθηκε και ο συνεχής «βιασμός» αποκαλύφθηκε. Έγιναν δικαστήρια. Καταδικάστηκε ο δημόσιος υπάλληλος. Και ο «βιασμός» συνεχίζονταν, μέχρι το θέρος 2020 που ο δημόσιος υπάλληλος υπηρετήσας ευδοκίμως, μισθοδοτούμενος, συνταξιοδοτήθηκε και τον πληρώνουμε όλοι για τους κερδοφόρους «βιασμούς» των κτηνοτρόφων πολιτών, υπηρετώντας στην ίδια ΔΑΟΚ. Και οι «βιασθέντες» «εξυπηρετούνταν» (αν είναι δυνατόν….) από τον ίδιο δημόσιο υπάλληλο για τα ίδια θέματα … Ο «ΒΙΑΣΜΟΣ» της εξουσίας των δημοσίων υπαλλήλων εναντίον κτηνοτρόφων σε πλήρη ανάπτυξη … Σε ποιόν να το πεις! …
• Η πολιτεία αποφάσισε να ανταμείψει όσους πρόσφεραν την ζωή τους για την πατρίδα εναντίον των φασιστών και ναζιστών και βουλγάρων το 1940. Με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων που δημοσιεύθηκε με τον νόμο 751/1948  προσφέρθηκε σε κάθε πολεμιστή ένα οικόπεδο σε αναγνώριση του ηρωισμού του πολεμιστή, έναντι όσων απέφυγαν την στράτευση. Οι πολεμιστές που καταγράφηκαν ήταν περίπου 500 πολεμιστές και ορίσθηκε περιοχή για την υλοποίηση του νόμου. Είναι η γνωστή περιοχή Ν751 στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Εν τω μεταξύ από αυτήν την περιοχή κάποιοι έκαναν «χάρη» στους ταλαιπωρηθέντες Δραμινούς, που όμως ήταν ταυτόχρονα «έργω ΒΙΑΣΜΟΣ» στους πολεμιστές του Αλβανικού μετώπου. Έτσι με το υπόλοιπο της περιοχής δόθηκαν οικόπεδα το 1957 μόνο σε 220 πολεμιστές. Οι υπόλοιποι «βιάστηκαν» … Ποιος επέλεξε και με τι κριτήρια ποιοι θα ικανοποιηθούν και ποιοι θα «βιάζονται» … Σε ποιόν να το πεις! …
• Και συνεχίζουν να ασελγούν επί των 248 (135+113) κάποτε πολεμιστών και των απογόνων τους με συνεχιζόμενους αλληλοδιάδοχους «ΒΙΑΣΜΟΥΣ» από το 1957 μέχρι σήμερα, 63 ολόκληρα χρόνια συνεχώς … Κάποιες φορές ουρλιάζουν από τον πόνο των «ΒΙΑΣΜΩΝ» οι παλαιοί πολεμιστές και τότε μερικές φορές η δημόσια διοίκηση, οι «βιαστές», κάνουν κάτι … Δόθηκε νέα περιοχή εκεί δίπλα το 1957. Το 1988, τριάντα ολόκληρα χρόνια με συνεχείς «ΒΙΑΣΜΟΥΣ» το Κεντρικό Συμβούλιο Πολεοδομίας αποφάσισε ομόφωνα την πολεοδόμηση της περιοχής. Κάποιος δημόσιος υπάλληλος ή/& εκλεγμένοι πολιτικοί συναυτουργώντας, χωρίς ενεργοποίηση «γρηγοροσήμου» δεν έκαναν ίσως το καθήκον τους… (για να συνεχίζουν να ασελγούν ή να «βιάζουν»? …). Το Συμβούλιο της Επικρατείας τον Νοε 2020 επεσήμανε την αναποτελεσματικότητα (ωμός «ΒΙΑΣΜΟΣ» από τους ασκούντες κρατική εξουσία …) και καλεί την πολιτεία να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Και ακόμη «ΒΙΑΖΟΝΑΙ» οι πολεμιστές (!) …. Σε ποιόν να το πεις! …

Αν η σεξουαλική κακοποίηση ή η σεξουαλική παρενόχληση είναι κατάπτυστη, και το κίνημα MeToo προσπαθεί να αναδείξει την στιγμιαία καταρράκωση της προσωπικότητας και της ηθικής του θύματος, 

Τι πρέπει να περιμένουμε για την επί 63 χρόνια μέχρι σήμερα (και έχει ακόμα …) συνεχή ασέλγεια των Υπουργείων Αγροτικής Ανάπτυξης, Προνοίας και Χωροταξίας-Περιβάλλοντος επί του σώματος των πολεμιστών-ηρώων (!…) και τον εξευτελισμό της προσωπικότητας των 248 συγκεκριμένων αναγνωρισμένων πολιτών από την συντεχνία των «μη πολεμιστών» δημόσιων υπαλλήλων και των κομματικών επιλογών των περιστασιακά εκλεγμένων πολιτικών?

Το MeToo δεν είναι μόνο σεξουαλικό, είναι θέμα εξουσίας. Η φράση που κυριαρχεί στην περίπτωση είναι: «Σε ποιόν να το πεις! …». Η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας (18/1/2021) είπε: Είναι καιρός να πάψει η ενοχοποίηση των θυμάτων και η ατιμωρησία των θυτών. 

Αυτή η ατιμωρησία των θυτών είναι που εξοργίζει και σε κάνει να αγανακτείς … Τελικά «σε ποιόν να το πεις» …. 

Το πως βιώνει ο καθένας ένα γεγονός ως τραύμα είναι υποκειμενικό, ατομικό και έχει άμεση σχέση με την προσωπικότητα του ανθρώπου που έχει υποστεί την συγκεκριμένη εμπειρία.

 Τέτοιες εμπειρίες μπορεί να είναι είτε σωματική είτε ψυχολογική κακοποίηση, σεξουαλική κακοποίηση, βιασμός η απόπειρα βιασμού, η ύπαρξη ενός κλίματος εκφοβισμού και διαρκής απειλή, η απώλεια αγαπημένου προσώπου, σοβαρά ατυχήματα, ανίατες ασθένειες, φυσικές καταστροφές, έκθεση σε εγκληματικές πράξεις, απώλεια εργασίας κι άλλα

Εδώ θα ασχοληθούμε με την ύπαρξη τραύματος που έχει επέλθει μέσα από σωματική, σεξουαλική αλλά και ψυχολογική, λεκτική κακοποίηση και θα τονίσουμε γιατί το άτομο που έχει υποστεί μία τέτοια εμπειρία μπορεί να έχει σημαντικές επιπτώσεις στη ζωή του.

Για να μπορέσει κάποιος να φτάσει στο σημείο να αποκαλύψει το τραύμα του καλό είναι να ξέρουμε πως έχει περάσει από πολλές εσωτερικές συγκρούσεις και εξωτερικά εμπόδια.

Όταν ένα γεγονός είναι επώδυνο ψυχικά υπάρχει μια μεγάλη δυσκολία του ατόμου να το διαχειριστεί και να το επεξεργαστεί, και πολύ συχνά το απωθεί. Κάποιος που έχει υποστεί ένα τραύμα συχνά βυθίζεται σε αισθήματα “αβοήθητου” κι άλλες μακροπρόθεσμες δυσκολίες τόσο σε ψυχικό όσο και σε σωματικό επίπεδο.

Γυναίκες που στο παρελθόν είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση παρουσίαζαν περισσότερα σοβαρά προβλήματα υγείας στο μέλλον τα οποία είχαν την τάση να επανεμφανίζονται. 

Αυτό που έδειξαν οι έρευνες ήταν πως με τα διάφορα σωματικά συμπτώματα που εμφανίζονταν αργότερα στην ζωή των θυμάτων δεν συνδέεται τόσο η φύση της κακοποίησης, ούτε η ίδια η ύπαρξη της κακοποίησης, αλλά η μεγάλη προσπάθεια που καταβάλει το άτομο να συγκαλύψει την κακοποίηση, και το γεγονός ότι δε μιλάει γι’ αυτό ούτε σε άλλους και ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό.

Ακόμη οι έρευνες που έγιναν από τον J.Pennebaker Καθηγητή ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Τέξας (1997), μας έδειξαν πως όταν οι άνθρωποι οι οποίοι είχαν υποστεί κάποιο παιδικό τραύμα κατόρθωσαν να μιλήσουν σε άλλους για το τραύμα που είχαν υποστεί είχαν λιγότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν προβλήματα υγείας αργότερα στη ζωή τους σε σύγκριση με εκείνους που δεν το είχαν μοιραστεί ποτέ αυτό με άλλους ανθρώπους.

 Το να μπορέσει κανείς να μεταφέρει σε λόγια όλα εκείνα τα συναισθήματα και τις σκέψεις που σχετίζονται με δυσάρεστες οι τραυματικές εμπειρίες είναι προστατευτικό για την σωματική μας υγεία. Και κάθε φορά που αφηγούμαστε την ιστορία μας με πιο συγκροτημένο τρόπο ενισχύεται το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Όσοι δηλαδή μπορούν να αφηγηθούν την ιστορία του τραύματος τους αποδίδοντας ένα πιο ικανοποιητικό νόημα στην εμπειρία τους είχαν καλύτερα αποτελέσματα στην υγεία τους. Η συγκροτημένη αφήγηση του τραυματικού γεγονότος αντανακλά και την πιο συγκροτημένη εσωτερική οργάνωση των εμπειριών του ατόμου. Η νοηματοδότηση συμπεριφορών και συμβάντος που έχουν γίνει στο παρελθόν μπορεί να ξαναγράψει στο παρόν μια εμπειρία του παρελθόντος.

 Κάποια τραύματα μπορούν οι άνθρωποι να τα επεξεργαστούν, είτε μέσα από επανορθωτικές εμπειρίες, είτε μέσα από τους δικούς τους μηχανισμούς. Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν κατακερματιστεί εσωτερικά και χρειάζονται βοήθεια για να μπορέσουν να ξαναενώσουν  τα κομμάτια τους.

Το γεγονός που συνέβη στο παρελθόν, μοιάζει να είναι ενεργό μέσα τους και επηρεάζει το παρόν τους και μοιάζει να καταδικάζει το μέλλον τους.

 Είναι μια πληγή ανοιχτή και επειδή έχουμε συνηθίσει την ύπαρξη της συχνά μπορεί να την ξεχνάμε και δεν μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί νιώθουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο καθώς επίσης δεν μπορούμε να εξηγήσουμε και πολλές αντιδράσεις μας.

Συχνά οι άνθρωποι που έχουν βιώσει μια τραυματική εμπειρία νιώθουν μια συνεχόμενη υποκειμενική δυσφορία την οποία δεν μπορούν να εξηγήσουν και να δικαιολογήσουν, έχουν έντονο άγχος, νιώθουν ένοχοι και συχνά κατηγορούν τον εαυτό τους. 

Για να μπορέσει να διαχειριστεί κανείς αυτό που του ήταν ιδιαίτερα επώδυνο, μπορεί να αρχίσει να απαξιώνει το ίδιο το γεγονός όπως και τις επιπτώσεις που είχε το γεγονός,

Να μη θυμάται πολλά πράγματα και να υπάρχει μια αίσθηση κενού και αδυναμία να κατανοήσει τα συναισθήματά του.

Όταν κάποιος αντιμετωπίσει ένα απροσδόκητο εξωτερικό, αναπάντεχο γεγονός και τον  βρίσκει απροετοίμαστο και ανοχύρωτο και απειλείται η σωματική μας και ψυχική μας ακεραιότητα, είναι πολύ πιθανό να υποστεί καποιο ψυχικό τραύμα. 

Ενας άνθρωπος που έχει βιώσει τραυματικές εμπειρίες, κι ένιωσε αβοήθητος και ανήμπορο, μπορέι να δυσκολευτεί στην επεξεργασία όλων των αισθήσεων, συναισθημάτων , σκέψεων και αναμνήσεων που συνδέονται με το γεγονός.

Και ειτε μπορεί να σκέφτεσαι συνέχεια το συμβάν με διαφορετικούς τρόπους( επαναληψη της εμπειρίας) ή το απωθεί και προσπαθεί να το ξεχάσει εντελώς( Απώθηση της αρχικής μνήμης). Και όσοι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, αποφεύγουν τα άτομα , τα μέρη που έχουν σχέση με το γεγονός και δεν μπορούν να θυμηθούν κάποια κομμάτια από το τραυματικό γεγονός, ουτε και το πως αισθάνονταν, ή να θυμούνται καποια στοιχεία της εμπειρίας τους τμηματικά.

«Οι απωθημένες τραυματικές εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας αποθηκεύονται στο σώμα μας και, παρόλο που παραμένουν ασυνείδητες, εξακολουθούν να επιδρούν επάνω μας, ακόμα και όταν είμαστε ενήλικες» έχει πει η Alice Miller.

Ο άνθρωπος που έχει κακοποιηθεί νιώθει πως θέλει να βιώσει το αίσθημα της αναγνώρισης για την καταπάτηση που έχει υποστεί και θέλει να νιώσει πως αποκαθίσταται μέσα του το αίσθημα δικαίου.

Το “τραύμα” έχει τον δικό του χρόνο… και ο χρόνος αυτός είναι υποκειμενικός, προσωπικός μέχρι να επέλθει η στιγμή της “ίασης”και της κάθαρσης. 

Η αποκάλυψη με ένα τόσο έντονο τρόπο της τραυματικής εμπειρίας, είναι  σημαντική και καθαρτική, γιατί επιτρέπει στο θύμα να έρθει αντιμέτωπο με αυτά που κουβαλά όλα τα χρόνια μέσα του και καθηλώνεται σε συναισθήματα και ρόλους δυσλειτουργικούς. 

Μέσα από ένα ρόλο ενεργητικό επιστρέφει, για να αποκατασταθεί μέσα του η έννοια της ισορροπίας και της δικαιοσύνης, μέσα από την “τιμωρία” αυτού που διέπραξε το κακό.

“Κάθε λέξη έχει συνέπειες. Κάθε σιωπή το ίδιο” (Jean Paul Sartre)

Αιμιλία Αξιωτίδου, Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια, Ψυχοπαιδαγωγός, Επιστημονικός Συνεργάτης ΑΠΘ, Ιατρική Σχολή, ΑΧΕΠΑ, Ιατρείο Παχυσαρκίας, Διακοπής Καπνίσματος, Μεταβολικού και Αγγειακού κινδύνου.

Η Σκιτσογράφος, Άννα Ραφτοπούλου, είναι από το Θραψανο Ηράκλειο Κρήτης , έχει σπουδάσει βοηθός μικροβιολόγου,μένει στην Αθήνα τα 3 τελευταία χρόνια και το σκίτσο ήρθε στην ζωή της εντελώς ξαφνικά το οποίο ξεκίνησε να ασχολείται ερασιτεχνικά. Απολαμβάνει να ζωγραφίζει σκίτσα που περνάνε μηνύματα, θέλει να κάνει σκίτσα σύμβολα.

Είναι τόσο συνηθισμένο στις μέρες μας να εστιάζουμε πάντα στις ατέλειες και στα λάθη ως αποτελέσμα μια ψυχογενούς ανάγκης να είναι όλα τέλεια! Ακόμα κι αν έχουμε τις καλύτερες προϋποθέσεις για να ζήσουμε την ευτυχία, αφήνουμε ανεξέλεγκτο το Εγώ μας να ουρλιάζει ανικανοποίητο για όσα του λείπουν. Το πόσο αποτελεσματικά, λοιπόν, κάνουμε reframing της πραγματικότητάς μας καθορίζει το πόσο θετικά αντιμετωπίζουμε την ίδια τη ζωή. 

Η ερμηνεία αυτής της πραγματικότητας διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο και αυτός είναι ο λόγος που ακριβώς στις ίδιες συνθήκες άλλοι είναι χαρούμενοι, αλλοι προβληματισμένοι  κι άλλοι δυστυχισμένοι. Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλές εκδοχές της ίδιας πραγματικότητας, γι’ αυτό και κανένας μας δεν διαθέτει το αποκλειστικό προνόμιο στην αλήθεια. 

Ο εθισμός στην απαισιόδοξη ερμηνεία των πραγμάτων δηλητηριάζει με μαθηματική ακρίβεια την ικανότητά μας να κρίνουμε θετικά τα πράγματα, να πιστεύουμε στον εαυτό μας και στους άλλους και να προσπαθούμε για ένα καλύτερο μέλλον. Εστιάζοντας, δηλαδή, στις ελλείψεις, γινόμαστε εμείς τελικά λίγοι. Δίνοντας αξία στα μικρά, τελικά χάνουμε τα μεγάλα και σημαντικά. 

Οι φοβίες δεν είναι τίποτα άλλο από αστήρικτες προβολές του Εγώ για το αβέβαιο μέλλον. Η επικοινωνία μας, όμως, με το κατώτερο κομμάτι του εαυτού μας δεν μας αφήνει να ανακαλύψουμε τις πολλές πιθανότητες που έχει αυτό το μέλλον να είναι υπέροχο. Είναι, λοιπόν, στο χέρι μας ποια όψη της πραγματικότητας επιλέγουμε να τονίσουμε, υπερβαίνοντας τα εμπόδια και τις ανασφάλειες του Εγώ. 

Για να αντιστρέψεις τους κανόνες του παιχνιδιού και να μπορείς να ερμηνεύεις θετικά την πραγματικότητα, ακολούθησε τις παρακάτω 3 χρυσές συμβουλές: 

• Δες και αντιμετώπισε τον εαυτό σου όπως ακριβώς είναι. Μην του φορτώνεις αμαρτίες του παρελθόντος και κρίνε με ψυχραιμία την κατάσταση στις πραγματικές της διαστάσεις.
• Εκπαίδευσε το μυαλό σου ώστε ακόμα και στην πιο δύσκολη πραγματικότητα να εντοπίζει το θετικό και όλα όσα έχει να κερδίσει από αυτή.
• Βάλε σε λογικά πλαίσια τις προσδοκίες σου και μην αναλώνεσαι σε αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Τόσο οι άνθρωποι όσο και οι καταστάσεις μπορούν να αλλάξουν και να σε διαψεύσουν ανά πάσα στιγμή.

Να θυμάσαι πάντα πως μπορεί ο καμβάς να μοιάζει ίδιος αλλά ο καθένας μας έχει τα δικά του χρώματα για να τον χρωματίσει έτσι όπως ακριβώς θέλει!

Νικόλας Ουρανός, PCC

Professional Certified Life & Relationship Coach by International Coaching Federation

Βραβευμένος συγγραφέας παγκόσμιου bestseller Αγάπη Τώρα, Ευ Ζην Τώρα και Ξαφνικά Τώρα, Ομιλητής.