Ψυχολογία

Η Τέχνη Του Να Μην Παίρνετε Τα Πράγματα Προσωπικά.

Αυτό που κάνουν οι άλλοι είναι μια προβολή της δικής τους πραγματικότητας.
Για αυτό μην το παίρνεις προσωπικά.

Οτιδήποτε κάνει ο άλλος αποτελεί μια αντανάκλαση του εσωτερικού του κόσμου: η κρίση, η κριτική, ο θυμός, η επιθετικότητα, το συναισθηματικό δηλητήριο που μπορεί να βγάζει κανείς , πολλές φορές είναι καταστάσεις που καθρεφτίζουν την δική του πραγματικότητα, δεν είναι δικά μας και δεν απευθύνονται σ εμάς. Εν παίρνετε τις απογοητεύσεις και τις δυσκολίες προσωπικά είναι σαν να αντιμετωπίζεται αυτά τα αναπόφευκτα γεγονότα ως αποτέλεσμα κάποιου ελαττώματος του χαρακτήρα σας. Αν δηλαδή δεν πάρετε μια προαγωγή εσείς υποθέτετε πως αυτό συμβαίνει γιατί δεν είστε αρκετά καλός όταν στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές άλλες ερμηνείες. Παρερμηνεύεται συχνά τα αστεία κάποιον ανθρώπων και νομίζετε πως είναι επικαλυμμένες προσβολές; Όταν το παίρνετε προσωπικά συνήθως θεωρείτε εσφαλμένα τον εαυτό σας ως την αιτία των πράξεων των άλλων για τις οποίες όμως δεν είστε υπεύθυνοι. Γι αυτό τον λόγο όταν συμβαίνει αυτό νιώθετε ανήσυχοι και δυστυχισμένοι και οδηγείστε σε σκέψεις αυτομομφής και αυτοκατηγόριας. Αν για παράδειγμα έχετε συνεννοηθεί με μια φίλη σας να βγείτε το βράδυ και σας στέλνει ένα μήνυμα πως της έτυχε κάτι ξαφνικό και σας ακυρώνει την προγραμματισμένη σας έξοδο μαζί της. Αν εσείς το πάρετε προσωπικά πιθανόν να σκεφτείτε πως δεν ήθελε να σας δει ή πως στο ενδιάμεσο να δέχτηκε μια καλύτερη πρόταση, κυρίως επειδή δεν σας έδωσε μια συγκεκριμένη εξήγηση για τον λόγο που σας ακύρωσε. Όμως μπορεί να συμβαίνουν πολλά άλλα πράγματα, πως το να έχει συμβεί κάτι σε κάποιο μέλος της οικογένειά της η να έχει πάρει μια δυσάρεστη πληροφορία, η ακόμη και να σκέφτεται πως δεν θα είναι αρκετά ενδιαφέρουσα παρέα. Όμως ο κάθε άνθρωπος εξωτερικεύει αυτό που έχει μέσα του, ανεξάρτητα από το πρόσωπο με το οποίο έρχεται σε επαφή: είναι σαν πρόκειται για ένα συγκεκριμένο δέντρο που θα παράγει συγκεκριμένους καρπούς ανεξάρτητα από το έδαφος που θα καλλιεργηθεί. Η πορτοκαλιά, αν την βάλεις σε διαφορετικό χώμα, πάλι πορτοκάλια θα παράγει, όχι μήλα. Γιατί λοιπόν να τα παίρνετε όλα προσωπικά και να πιστεύετε πως οι άλλοι έχουν κάτι εναντίον σας η πως το Σύμπαν τα έβαλε μαζί σας; Κανείς δεν μπορεί να έχει μόνο αυτά που θέλει. Οι απογοητεύσεις και οι αναποδιές είναι αναπόφευκτο μέρος της ανθρώπινης εμπειρίες. Όπως έλεγε και ο Σενέκας: “ Οι δυσκολίες δυναμώνουν το πνεύμα όπως η κούραση δυναμώνει το σώμα”. Δεν μπορούμε στ΄αλήθεια να έχουμε έλεγχο πάνω στην εξωτερική πραγματικότητα, αλλά είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, και για αυτά που νιώθουμε. Εκείνο λοιπόν που θα ήταν καλό να μας ενδιαφέρει είναι η δική μας συμπεριφορά, καθώς τα μελλοντικά αποτελέσματα της ύπαρξης μας εξαρτώνται από την δική μας συμπεριφορά, κι όχι από των άλλων. Πως μπορεί όμως κανείς να μην παίρνει προσωπικά αυτές τις απογοητεύσεις και τις δυσκολίες; Μπορείτε να εφαρμόσετε τις εξής στρατηγικές: Συνειδητοποιήστε την τάση που έχετε να κατηγορείτε τον εαυτό σας όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως εσείς τα επιθυμείτε κι όπως τα σχεδιάσατε. Δουλέψτε με τον εαυτό σας για να μάθετε πως αντιδράτε στην απογοήτευση. Έχετε την τάση να φτάνετε άμεσα στο συμπέρασμα πως οτιδήποτε δεν πάει καλά είναι εξαιτίας δικού σας λάθους; Αναγνωρίζοντας την τάση που έχετε να κατηγορείτε τον εαυτό σας σε αυτές τις καταστάσεις είναι το πρώτο βήμα για την αλλαγή. Αυτού του είδους η συνειδητοποίηση μπορεί να σας βοηθήσει να αντικαταστήσετε την τάση αυτοκατηγόριας με την αυτοαποδοχή. Μια άλλη στρατηγική είναι επίσης να αναγνωρίσετε πως συχνά δεν ξέρετε γιατί οι άνθρωποι δρουν με τον τρόπο που το κάνουν. Η ζωή του καθενός εκτυλίσσεται με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Ο φίλος σας μπορεί να μην σας παίρνει τηλέφωνο γιατί μπορεί να είναι γεμάτος από οικογενειακές υποχρεώσεις. Ο σύζυγός σας μπορεί να είναι ευερέθιστος εξαιτίας κάποιου προβλήματος στην δουλειά. Ας μην αφήσουμε λοιπόν την φασαρία από τις γνώμες των άλλων να θολώσει την εσωτερική μας φωνή όπως έλεγε και ο Steve Jobs κι ας συνεχίσουμε να ακολουθούμε με κουράγιο την καρδιά μας και την διαίσθησή μας, θεωρώντας όλα τα υπόλοιπα απλώς δευτερεύοντα. Μήπως νιώθετε επίσης συχνά υπεύθυνοι για την ευτυχία των άλλων; Ανησυχείτε αν είναι καλά ή αν πέρασαν καλά μαζί σας όταν σας επισκέφθηκαν την τελευταία φορά; Βάζετε ένα απίστευτο βάρος στον εαυτό σας. Μα είστε στα αλήθεια υπεύθυνοι εσείς για την ευτυχία των άλλων; Μπορεί δηλαδή να διαθέτετε την ικανότητα να ελέγχεται ή ακόμη και να επηρεάζεται τις ζωές των άλλων ανθρώπων; Όχι βέβαια. Η επιτυχία, η ευτυχία, και η ικανότητα των άλλων ανθρώπων να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες εξαρτώνται από ένα μεγάλο αριθμό παραγόντων: από την προσωπική τους ιστορία, τις επιρροές της παιδικής τους ηλικίας, ακόμη και από τα γονίδιά τους. Είναι καλό λοιπόν να θυμίζετε στην εαυτό σας πως δεν είστε υπεύθυνος για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα άλλο άτομο στην ζωή του. Μπορεί να βοηθήσετε αν θέλετε αλλά ο καθένας πρέπει να βρει τον τρόπο να αντιμετωπίσει την ζωή. Το να ξεπεράσει κανείς αυτό τον τρόπο σκέψης μπορεί να αποτελεί μια πρόκληση. Απαιτεί να κάνει κανείς μια σοβαρή προσπάθεια να σταματήσει να πιστεύει πως είναι υπεύθυνος για την ζωή των άλλων. Ειδικά των σημαντικών άλλων. Το να απαλλαγεί κανείς από τέτοιου είδους συναισθήματα οδηγεί όχι μόνο σε μια αίσθηση ελευθερίας, αλλά και στην βελτίωση της σχέσης μας με τους άλλους ανθρώπους γύρω μας.

Αιμιλία Αξιωτίδου
Οικογενειακή Θεραπεύτρια
Ψυχοπαιδαγωγός- Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Ψυχολογία

City Unity College | Μεταπτυχιακό Ψυχολογίας με Εξειδίκευση

Το City Unity College σε συνεργασία με το London Metropolitan University προσφέρει ένα πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών στη ψυχολογία με εξειδίκευση που αναγνωρίζεται από το Αυτοτελές Τμήμα Εφαρμογής της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας ‘Α.Τ.Ε.Ε.Ν.’ του Υπουργείου Παιδείας, επιτρέποντας στους αποφοίτους να ασκήσουν επάξια στον τομέα της ψυχικής υγείας στην Ελλάδα.

Αυτό το πρόγραμμα δίνει την ευκαιρία στους φοιτητές να εξειδικευτούν σε έναν από τους οκτώ τομείς της ψυχολογίας. Ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους και τους στόχους τους, μπορούν να επιλέξουν μεταξύ των τομέων της ψυχολογίας υγείας, κλινικής ψυχολογίας, εγκληματολογίας, αθλητικής ψυχολογίας, συμβουλευτικής ψυχολογίας, ψυχολογίας εργασίας, εκπαιδευτικής ψυχολογίας και νευροψυχολογίας.

Κάθε τομέας παρέχει μια βαθιά κατανόηση και εξειδίκευση σε συγκεκριμένες πτυχές της ψυχολογίας, αναπτύζοντας τις δεξιότητες και την εμπειρία που απαιτούνται για να ασκήσουν επιτυχώς σε αυτούς τους εξειδικευμένους τομείς της ψυχολογίας. Μέσω μιας πλούσιας συνδυαστικής εκπαίδευσης και πρακτικής εφαρμογής, οι φοιτητές αποκτούν τις γνώσεις και την αυτοπεποίθηση που απαιτούνται για να επιτύχουν στον επαγγελματικό τους στόχο στον ευρύ και αναπτυσσόμενο τομέα της ψυχολογίας.

ΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ

Υποχρεωτικά Μαθήματα

Εξειδίκευση Ψυχολογίας Υγείας

Εξειδίκευση Εγκληματολογίας

Εξειδίκευση Κλινικής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Αθλητικής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Εργασιακής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Νευροψυχολογίας

Εξειδίκευση Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Συμβουλευτικής Ψυχολογίας

Εκδήλωση Ενδιαφέροντος

Mπορείτε να επικοινωνήσετε τηλεφωνικά στο 210 3243 222 ή μπαίνοντας στην ιστοσελίδα παρακάτω https://cityu.gr/course/metaptychiako-psychologias-me-exeidikefsi/

Θησέως & Κολοκοτρώνη, Σύνταγμα, Αθήνα
210 3243 222
[email protected]

Ψυχολογία

Ποια η σχέση δεσμού και έρωτα ;

‘ Όλα στην αρχή είναι όμορφα ’ γαλλική παροιμία

Είναι τα έντονα συναισθήματα αυτό που αποκαλούμε έρωτας ; Και είναι αρκετά για να υποστηρίξουν την άνθιση μιας σχέσης ;

Ή στην πραγματικότητα τα έντονα συναισθήματα συχνά μας εμποδίζουν να δούμε με αντικειμενικό μάτι τι είδους χορό χορεύουμε μ’ αυτόν που θεωρούμε ως άνθρωπό μας ;

Για τον έρωτα μιλάνε πολλοί… Ποιον έρωτα όμως ; Φυσικά αυτόν που πουλάει! Δηλαδή, τον έρωτα σε πρώτο επίπεδο, σε πρώτη ανάγνωση που γοητεύει χωρίς να δυσκολεύει γεννώντας σύνθετες σκέψεις και συναισθήματα…

Το ‘όλα στην αρχή είναι όμορφα’ της γαλλικής παροιμίας δεν σηματοδοτεί στην πραγματικότητα τον αληθινό δεσμό ή τον αληθινό έρωτα. Γιατί μόνο όταν μένουμε σε μια σχέση για καιρό –είτε από αναγκαιότητα είτε από επιλογή- δοκιμάζεται ο πραγματικός έρωτάς μας ή αλλιώς η ικανότητά μας για πραγματικό δεσμό.

Οι σχέσεις που δοκιμάζονται μέσα στο χρόνο, με άλλα λόγια οι μακροχρόνιες σχέσεις, μας δίνουν την ευκαιρία να δοκιμαστούμε στο να πετύχουμε τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην ατομικότητα και τη συντροφικότητα, και να τις διατηρήσουμε και τις δύο χωρίς να χάσουμε τη μια ή την άλλη όταν τα πράγματα δυσκολέψουν.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι όταν δύο άνθρωποι ερωτεύονται παντρεύουν δυο μοναξιές και ότι μέσα σε μια σχέση δεν υπάρχει κτήμα!

Ο έρωτας πρέπει να γίνεται αντιληπτός από το ζευγάρι ως σεβασμός στην ελευθερία του χρόνου και του χώρου του άλλου, αν θέλει να επιβιώσει…

Σ’ έναν πραγματικό έρωτα ή σ’ έναν πραγματικό δεσμό κανένα από τα δύο μέλη δεν αναγκάζεται να καταπιέσει, να θυσιάσει ή να προδώσει τον εαυτό του, αλλά και οι δύο σύντροφοι εκφράζουν τα δυνατά και τα τρωτά τους σημεία, τις αδυναμίες και τις δυνατότητές τους με ισορροπημένο τρόπο.

Φυσικά, η εξισορρόπηση των δυνάμεων της ανεξαρτησίας (του εγώ) και αυτών της ενότητας (του εμείς) δεν είναι τόσο απλή υπόθεση.

Στόχος μας είναι να αποκτήσουμε σχέσεις που δεν θα λειτουργούν σε βάρος του εαυτού μας, και να αποκτήσουμε ένα εγώ που δεν θα λειτουργεί σε βάρος των άλλων, προκειμένου να βιώνουμε την ολοκλήρωσή μας ως άνθρωποι μέσα από τη συναισθηματική επαφή που μπορούν να μας προσφέρουν οι στενές προσωπικές σχέσεις.

Το θέμα αυτό σε όλη του την πολυπλοκότητα αποτελεί υψηλό στόχο, μια πρόκληση που κρατάει σε όλη μας τη ζωή. Όσο δηλαδή και οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους.

Το πρόβλημα εμφανίζεται ωστόσο, όταν αρχίζουμε να συγχέουμε τον έρωτα ή τη δημιουργία δεσμού με την εξασφάλιση επιδοκιμασίας, όταν επιδιώκουμε τη σύναψη στενών προσωπικών σχέσεων επειδή αποτελούν για μας τη μοναδική πηγή αυτοεκτίμησης, και όταν διατηρούμε αυτές τις σχέσεις σε βάρος των πάντων τελικά!

Ωστόσο, δεν είναι ποτέ αργά για να μάθουμε να κινούμαστε διαφορετικά στις σχέσεις-κλειδιά στη ζωή μας.

Και ενώ βραχυπρόθεσμα οι αλλαγές που κάνουμε και οι αρχικές αντιδράσεις που προκαλούμε μπορεί να μας τρομάξουν, να μας απογοητεύσουν, να μας θυμώσουν και να μας κάνουν να νιώσουμε μοναξιά, όπως συμβαίνει με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, έτσι και εδώ, αξίζει να κοπιάσουμε σήμερα για να απολαύσουμε αύριο!

Άρθρο αρχείου

Αναστασία Μουστάκα

Ψυχολογία

Η άμυνα ενάντια στα συναισθήματα

Η παρόρμηση να αφεθείτε σε έναν έρωτα, μπορεί να έρχεται σε αντίθεση με τις ηθικές σας αρχές, πράγμα που μπορεί να δημιουργεί περισσότερα πολύπλοκα προβλήματα απ’ όσα φαντάζεστε.

Ο πατέρας της ψυχανάλυσης ο Φρόιντ, θεώρησε πως το ανθρώπινο μυαλό αποτελείται από τρεις περιοχές: το id (προεγώ), το ego (εγώ) και το superego (υπερεγώ).

Το id κυριαρχείται από την «αρχή της ηδονής» και είναι μη-λογικό, δηλαδή είναι ά-λογο. Λειτουργεί ως δεξαμενή από πρωτόγονα ένστικτα και παρορμήσεις τα οποία είναι και τα τελικά (τα απόλυτα) κίνητρα της συμπεριφοράς μας. Δεν έχει χρονικό προσδιορισμό, γιατί οι αναμνήσεις που θα παγιδευτούν σ’ αυτό μέσω της καταπίεσης μπορεί να είναι το ίδιο δυνατές όσο όταν συνέβη αρχικά το γεγονός που τις καταπίεσε.

Το ego κυριαρχείται από την «αρχή της πραγματικότητας» και εκπροσωπεί το συνειδητό και λογικό κομμάτι του μυαλού μας, το οποίο παίρνει αποφάσεις και διαχειρίζεται την πραγματικότητα.

Το superego κυριαρχείται από την «αρχή της ηθικής» και είναι το κομμάτι, όπου αποθηκεύουμε τους κανόνες ή τα ταμπού για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε. Η νοοτροπία και στάση του υπερεγώ μας είναι ουσιαστικά η εσωτερίκευση της νοοτροπίας και στάσης των γονιών μας.

Οι μηχανισμοί της ψυχολογίας μας

Το id και το superego λειτουργούν στο ασυνείδητο. Είναι δηλαδή κομμάτια της ψυχικής-πνευματικής ζωής του ανθρώπου των οποίων τη λειτουργία δεν αντιλαμβανόμαστε άμεσα, γι’ αυτό και η συμπεριφορά που προκύπτει από τη λειτουργία τους μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο κοιτώντας «κάτω από την επιφάνεια», εξετάζοντας δηλαδή τι δεν λέει ή τι δεν κάνει κάποιος, μιας κι αυτά που λέει ή κάνει είναι μόνο ένα μέρος της ιστορίας και συνήθως όχι το πιο ενδιαφέρον.

Η σχέση του ego με τις άλλες δύο οντότητες του μυαλού (δηλαδή το id και το superego) είναι εν δυνάμει και σχεδόν αδιάκοπα σε σύγκρουση, γιατί το εγώ από τη φύση του εκλαμβάνει ως απειλή τόσο τις ενορμήσεις που προέρχονται από το προεγώ όσο και τα συναισθήματα (ενοχές, ηθικούς κανόνες) που προέρχονται από το υπερεγώ.

Η αίσθηση της απειλής του εγώ από το προεγώ και το υπερεγώ, δημιουργεί στο άτομο έναν πολύ υψηλό βαθμό εσωτερικής ταραχής και δυσφορίας, και προκειμένου να τα αντιμετωπίσει για να επιφέρει μια υποτιθέμενη ισορροπία, αναπτύσσει τους λεγόμενους «μηχανισμούς άμυνας».

Επομένως, οι μηχανισμοί άμυνας κινητοποιούνται ενάντια στις ενορμήσεις και τα συναισθήματα, προκαλώντας το σχηματισμό νευρώσεων (ή νευρωτικών συμπτωμάτων) που αλλοιώνουν τον χαρακτήρα μέσα από την παθολογική του θωράκιση.

Τα προβλήματα που προκαλούν

Οι μηχανισμοί άμυνας που αναπτύσσει ένα άτομο κατά τη διάρκεια της ζωής του για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τον πόνο ή τα δυσάρεστα συναισθήματα, προκαλώντας έτσι παθολογικά συμπτώματα στην όλη λειτουργία του, είναι οι εξής : η απώθηση, η καταπίεση, η εξιδανίκευση, η διανοουμενικοκοποίηση, η παλινδρόμηση, ο σχηματισμός αντίδρασης, η μόνωση, η αναίρεση, η προβολή, η ενδοβολή, η στροφή ενάντια στον εαυτό και η αντιστροφή, και η μετουσίωση ή μετάθεση των ενορμητικών σκοπών και συναισθημάτων.

Ωστόσο, η έρευνα έχει αποδείξει ότι όλες αυτές οι μορφές άμυνας από τα επίπονα συναισθήματα που συνιστούν τις αβάσταχτες αλήθειες (εμπειρίες) μέσα μας, παρόλο που για να λειτουργήσουν χρειάζεται να καταναλώσουμε όλη την ενεργητικότητά μας περιορίζοντας έτσι τις ζωτικές μας δραστηριότητες, τελικά δεν καταφέρνουν να γαληνέψουν το εγώ μας. Αντίθετα, το οδηγούν σε αμέτρητες μεταμορφώσεις, διαστρεβλώσεις και παραμορφώσεις, με αποτέλεσμα η ζωή του ατόμου να παραμένει βαθιά παθολογική και ανολοκλήρωτη.

Πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε

Στο σημείο αυτό η ψυχοθεραπεία είναι απαραίτητη και αναγκαία, γιατί μπορεί να ξεσκεπάσει το υπαρξιακό «άγχος» που υποβόσκει κάτω από όλες τις μορφές άμυνας, να φέρει στην επιφάνεια τις απωθημένες ενορμήσεις και τα συναισθήματα, και να βοηθήσει το άτομο να τα αντιμετωπίσει μέσα από την ενεργοποίηση των ζωτικών του δυνάμεων και όχι μέσα από τις περιττές αμυντικές μεθόδους, με τις γνωστές παθολογικές τους συνέπειες.