Οικογένεια

6 πράγματα που θέλουν τα παιδιά από τη μητέρα τους…

Κάποιοι θησαυροί είναι ανεκτίμητοι ας μην έχουν τη λάμψη του χρυσού. Τέτοιοι ανεκτίμητοι θησαυροί είναι οι γονείς και κυρίως η μητέρα στη ζωή ενός παιδιού.

Στις ημέρες μας η μητέρα είναι αυτή που παρέχει την ενθάρρυνση που χρειάζονται τα παιδιά καθώς μεγαλώνουν. Μπορεί σήμερα τα παιδιά να στρέφονται και στους

Πατέρες τους για κάποιες ανησυχίες τους, αλλά η μητέρα και ο πατέρας δεν είναι οι ίδιοι. Στις περισσότερες οικογένειες η μητέρα προσφέρει όλη τη βοήθεια στα παιδιά της, πολλές φορές υπερβάλλοντας. Αισθάνονται

Οι μητέρες με τις σημερινές ανάγκες υλικές και συναισθηματικές των παιδιών τους, ότι ποτέ δεν κάνουν αρκετά, αισθάνονται συμπιεσμένες, παρόλα αυτά θέλουν να κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους.

Όλες οι ανάγκες ωστόσο δεν είναι ίσες. Οι μητέρες πρέπει να σκέφτονται για το τι είναι πράγματι σημαντικό. Οι μελέτες δείχνουν ότι τα παιδιά χρειάζονται πιο πολύ τα εξής από την πολυάσχολη, εργαζόμενη μητέρα τους.

1. Εκπαιδεύστε τις καρδιές τους

Οι μητέρες χρειάζεται να τους δείχνουν ότι το να συμπεριφέρονται στους ανθρώπους καλά- με καλοσύνη και ευγένεια- είναι εξίσου σημαντικό με το να πετυχαίνουν στο σχολείο ή στα σπορτς.

Τα παιδιά, που εκπαιδεύονται συναισθηματικά, αναπτύσσουν κατά τον ψυχολόγο Daniel Goleman, αυτό που ονομάζεται ”συναισθηματική νοημοσύνη”, η ικανότητα να αντιλαμβάνονται όχι μόνο τις δικές τους ανάγκες, αλλά και τις ανάγκες των άλλων. Τα παιδιά αυτά αργότερα ως ενήλικες έχουν πολλές περισσότερες ευκαιρίες να προχωρήσουν πιο μπροστά στην προσωπική, οικογενειακή και επαγγελματική τους ζωή.

Οι μητέρες επίσης συχνά βοηθούν τα παιδιά να υιοθετήσουν τις δεξιότητες φιλίας. Μια μητέρα μου έλεγε ότι ο γιος της δυσκολευόταν να δημιουργήσει φιλίες με συνομηλίκους του στο σχολείο. Κάποια ημέρα ένας συμμαθητής του γιου της τραυματίστηκε στο σχολείο.
Όταν της το είπε ο γιος της τον προέρεψε να τηλεφωνήσουν στο σπίτι του παιδιού να μάθουν πώς αισθανόταν. Ο γιος της της είπε ότι πιθανώς ο συμμαθητής του να μην τον ξέρει. Εκείνη του είπε όμως, ότι ήταν ευκαιρία να τον μάθει. Κάλεσαν μίλησαν με το παιδί και αυτό έγινε όχι μόνο η αρχή μιας μεγάλης φιλίας του γιου της με το συμμαθητή του αυτόν, αλλά και ένα σημαντικό μάθημα για το παιδί της ,πως οι φιλίες ξεκινούν δίνοντας σημασία στους άλλους.

2. Μιλάτε λιγότερο,χαμογελάτε περισσότερο

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο έπαινος κάνει θαύματα στους ανθρώπους. Η υπερβολική κριτική μπορεί να δημιουργήσει ένα υπερβολικά αυτοκριτικό παιδί,που φοβάται να πάρει τα ρίσκα, που οδηγούν σε επιτεύγματα. Υπάρχει ένας σωστός και ένας λανθασμένος τρόπος για να επαινέσετε. Ενώ οι περισσότεροι γονείς εξασκούν πολύ καλά την κριτική, ο έπαινος τείνει να είναι ασαφής. Για παράδειγμα “Είσαι ένα καταπληκτικό παιδί”, τέτοιες
παρατηρήσεις προκαλούν μια στιγμιαία λάμψη,που εξασθενεί. Έτσι γίνετε πιο συγκεκριμένοι. Αντί να πείτε ”Είσαι γενναίος” ,πείτε, ”Είμαι υπερήφανη για τον τρόπο που γύρισες πίσω στο ποδήλατό σου, μετά που έπεσες”. Αποσαφηνίστε γιατί η πράξη είναι άξια επαίνου. Επίσης ,επειδή τα παιδιά απορροφούν λίγο κάθε φορά, μοιράστε τους επαίνους φειδωλά σε μικρές και συχνές δόσεις.

3. Μιλάτε για τα “ταμπού”

Όλοι συμφωνούμε ότι ζούμε σε έναν επικίνδυνο κόσμο, όπου τα παιδιά μας εκτίθενται σε ναρκωτικά, ποτό και sex από τις πολύ νεαρές ηλικίες πλέον. Κάποιες μητέρες φοβούνται ότι με το να μιλήσουν στα παιδιά τους για αυτά θα έχει επιπτώσεις, όμως συμβαίνει το αντίθετο. Έχουν γίνει μελέτες με γονείς που μίλησαν και ενημέρωσαν με ειλικρίνεια στα παιδιά τους για αυτούς τους κινδύνους και με γονείς ,που δεν το έκαναν. Τα παιδιά που έγκαιρα ενημερώθηκαν από τους γονείς τους για τους ανωτέρω κινδύνους εξελίχθηκαν ομαλά,χωρίς κανένα επηρεασμό από το αρνητικό επικίνδυνο περιβάλλον. Οι μητέρες είναι ιδιαίτερα καλές στο να μιλούν στα παιδιά τους για αυτά τα ευαίσθητα θέματα. Πρώτα χρειάζεται οι ίδιες να έχουν σωστή ενημέρωση,κατόπιν να ρωτήσουν τα παιδιά τους τι γνωρίζουν για τα θέματα αυτά, για τα οποία τα παιδιά συζητούν στο προαύλιο του σχολείου από την πολύ μικρή πλέον ηλικία, όπως και από την τηλεόραση και το διαδίκτυο. Επισημάνετε τους ότι τους μιλάτε για το θέμα αυτό που είναι όντως επικίνδυνο και όχι γιατί δεν τα εμπιστεύεσθε. Αφήστε τους να γνωρίζουν ότι μπορούν να σας ρωτήσουν και να τους απαντήσετε σε κάθε τους ανησυχία.

4. Αφήστε τα όρια να μεγαλώνουν σαν τα παιδιά

Τα παιδιά χρειάζεται να αγαπιούνται απρουπόθετα, έτσι ώστε οι σπόροι της
αυτοεκτίμησης να αναπτυχθούν μέσα τους. Τέτοια απρουπόθετη αγάπη δεν σημαίνει ότι δε θα θέσετε όρια. Θέτοντας όρια δείχνεις στο παιδί σου πόσο σημαντικό είναι για σένα. Όταν το παιδί ξεπερνά τα όρια, δείξε απογοήτευση με τη συμπεριφορά του, όχι με το παιδί. Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν και τα όρια μεγαλώνουν.Οι ψυχολόγοι λένε ότι τα αγόρια όσο μεγαλώνουν είναι φυσικό να θέλουν να διακινδυνεύουν κάνοντας πράγματα έξω από τα όρια, γιατί αυτό τους επιβεβαιώνει τον ανδρισμό τους. Όσο τα αγόρια μεγαλώνουν τα ίδια χρειάζεται να μεγαλώνουν και τα όρια. Οι μητέρες δε χρειάζεται να αισθάνονται ότι απορρίπτονται, ούτε όμως πάλι να χαλαρώνουν. Ακόμα και ένα δεκαεπτάχρονο χρειάζεται όρια. Τα κορίτσια πάλι το σκέφτονται περισσότερο να ξεπεράσουν τα όρια, γιατί θέλουν περισσότερο να ευχαριστούν τους γονείς τους. Προσπαθούν να πράξουν μέσα στα όρια της ασφάλειας χωρίς υπερβολικές απαιτήσεις. Αν και όσο περνούν τα χρόνια προχωράμε προς την εξομοίωση των συμπεριφορών των δυο φύλων. Οι μητέρες είναι εξαιρετική πηγή ενθάρρυνσης και για τους γιους τους και για τις κόρες τους.

5. Δείξτε τους τον δρόμο

Τα παιδιά χρειάζονται τα ηθική πυξίδα. Να τους δείχνετε καθημερινά ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, όχι μόνο στα μεγάλα θέματα, αλλά και στα καθημερινά. Όταν οι μητέρες δίνουν προσοχή σε θέματα, όπως η υπευθυνότητα, η ακεραιότητα και η αφοσίωση, χτίζουν ένα σύστημα αξιών στα παιδιά τους, που θα γίνει αυτό το καλύτερο, ανεκτίμητο απόκτημα στη ζωή τους. Η καλύτερη ηθική πυξίδα είναι η συμπεριφορά της ίδιας της μητέρας. Εάν δεν λέει την αλήθεια, δεν ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα των άλλων ανθρώπων, δεν κρατά τις υποσχέσεις της, φροντίζει περισσότερο τον εαυτό της εις βάρος της οικογένειά της, τότε δεν μπορεί να ασκήσει τη μητρική της ηγεσία. Δεν μπορεί να εμπνεύσει τα παιδιά της. Σίγουρα δε θέλουμε να ακούσουμε τα παιδιά μας να λένε ”Μα μαμά, εσύ το έκανες”.

6. Απολαύστε τα

Με την περιορισμένη ώρα στη διάθεση τους οι μητέρες προσπαθούν να εστιαστούν στο τι είναι σημαντικό. Προσπαθούν να ακούσουν τα νέα τους και να τα βοηθήσουν στην μελέτη και τις σχολικές εργασίες στο σπίτι, όμως τα παιδιά θέλουν κάτι ακόμα. Ποιοτικό χρόνο με τη μητέρα τους. Δε χρειάζεται μεγάλη ποσότητα χρόνου, αλλά ένα παιχνιδιάρικο πνεύμα,η διάθεση κάποιων στιγμών μελέτης να γυρίσει σε πειράγματα και παιχνίδι. Μπορεί να τα αφήνει να φτιάχνουν τα ”projects” τους και κάποιες ασκήσεις στην κουζίνα με τη μητέρα τους που μαγειρεύει. Να ανταλλάσσουν σκέψεις, ιδέες, να οργανώνουν και να συζητάνε μαζί. Η Μητρότητα είναι μεγάλη δουλειά, αλλά ποτέ μη γίνει βάρος. Μερικές φορές ας φαίνεται ότι γινόσαστε λιγότερο υπεύθυνες στα καθήκοντα σας και ας διασκεδάσετε με τα παιδιά σας, γιατί αυτά θα πάρουν μαζί τους και θα θυμούνται αυτά και εσείς, τον όμορφο χρόνο που περάσατε μαζί.

Από:

Αλεξάνδρα Ευκαρπίδου ΙAPC&M Accredited Life coach,
parenting coach, εισηγήτρια σε σεμινάρια προσωπικής ανάπτυξης

Ψυχολογία

Είσαι ο εαυτός σου?

Το «αναδυόμενο πρόσωπο» μέσα από τη θεραπευτική σχέση

Ο Carl Rogers (1902-1987) διάσημος αμερικανός καθηγητής, ψυχοθεραπευτής, συγγραφέας, παρατηρεί πως η πολυετής συμμετοχή του στην εμπειρία των πελατών του μέσα από τη θεραπευτική σχέση τού κατέδειξε πως ο καθένας τους κατά βάθος κάνει το ίδιο ερώτημα:

«Ποιος είμαι, στην πραγματικότητα; Πώς μπορώ να έρθω σε επαφή με τον αληθινό εαυτό μου που βρίσκεται κάτω από την επιφανειακή συμπεριφορά; Πώς μπορώ να γίνω ο εαυτός μου;»

Με άλλα λόγια, ο στόχος που επιδιώκει ο κάθε πελάτης, συνειδητά ή ασυνείδητα, κάτω από το επίπεδο της προβληματικής του κατάστασης είναι να γίνει ο εαυτός του.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός είναι να δημιουργήσει ο θεραπευτής μια σχέση μαζί του, στην οποία να νιώθει ασφαλής και ελεύθερος.[Αυτό για να γίνει χρειάζεται] να καταλάβει ο θεραπευτής πώς αισθάνεται στον εσωτερικό του κόσμο ο ασθενής, να τον αποδεχθεί όπως είναι, για να δημιουργήσει το ευνοϊκό ψυχολογικό κλίμα που θα του παρέχει την ευχέρεια της σκέψης, του συναισθήματος και της ίδιας του της ύπαρξής, ώστε να επιλέξει ο ίδιος προς ποια κατεύθυνση επιθυμεί να κινηθεί.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο θεραπευτικό κλίμα ο πελάτης χρησιμοποιεί τη θεραπευτική σχέση τυπικά για να ρίξει τα ψεύτικα προσωπεία, τις μάσκες ή τους ρόλους, με τους οποίους αντιμετώπιζε ως τώρα τη ζωή. Μαθαίνει να εξετάζει τις διάφορες πλευρές της εμπειρίας του, να αναγνωρίζει και να αντιμετωπίζει τις βαθιές του αντιθέσεις, να βλέπει σε ποιο βαθμό η συμπεριφορά ή ακόμη και το συναίσθημα που βιώνει δεν είναι αληθινά, αλλά είναι ένα προσωπείο, πίσω από το οποίο κρύβεται συστηματικά.

Ο Δανός φιλόσοφος Soren Kierkegaard –πριν από έναν αιώνα και κάτι- απεικόνισε το δίλημμα του ατόμου με αξιοζήλευτη ενσυναίσθηση. Τόνισε πως ο πιο συνηθισμένος τύπος απόγνωσης που μπορεί να περιέλθει κάποιος, είναι να μην επιλέγει ή να μην επιθυμεί να είναι ο εαυτός του. Ωστόσο, η πιο σοβαρή μορφή απόγνωσης είναι να επιλέγει «να είναι κάποιος άλλος και όχι ο εαυτός του».

Από την άλλη πλευρά, όταν «επιθυμεί κάποιος να είναι ο πραγματικός του εαυτός, αυτό αποτελεί όντως το αντίθετο της απόγνωσης» και αυτή η επιλογή είναι η βαθύτερη ευθύνη του ανθρώπου.

Μετά λοιπόν την αφαίρεση του προσωπείου κατά τη διαδικασία της διαμόρφωσης του προσώπου, της αναζήτησης δηλαδή του αληθινού εαυτού, το άτομο μαθαίνει να αναγνωρίζει και να βιώνει τα συναισθήματά του στην ολότητά τους, καθαρά μέχρι εκείνο το σημείο που αποκαλύπτεται η πραγματική τους φύση.

Τα συναισθήματα αυτά μπορεί να είναι οποιοδήποτε ανθρώπινο συναίσθημα (φόβος, θυμός, τρυφερότητα, βαθιά επιθυμία, κλπ) που αναδύεται από μέσα του, και το βιώνει με τρόπο γνωστικό και ανοιχτό ώστε να βιώσει τον εαυτό του, με όλο τον πλούτο που υπάρχει εντός του.

Αυτό αποτελεί τη λεγόμενη εμπειρική ανακάλυψη του εαυτού, η οποία αρχικά φέρνει ένα συναίσθημα αναστάτωσης, που σταδιακά γίνεται συναίσθημα ανακούφισης.

Απαραίτητη προϋπόθεση για την ανακάλυψη του εαυτού σου είναι να αφήσεις την ίδια σου την εμπειρία να σου δώσει το δικό της νόημα, γιατί αν εσύ συμπεραίνεις αυθαίρετα, τότε είσαι σε πόλεμο με τον εαυτό σου.

Αυτή η διαδικασία κάνει το άτομο να ανοίγεται περισσότερο στην εμπειρία του, να αναπτύσσει δηλαδή τη δεκτικότητά του ως προς την εμπειρία, που είναι το αντίθετο της αμυντικότητας.

Η δεκτικότητα στη συνειδητότητα, για ό,τι υπάρχει αυτή τη στιγμή μέσα σε κάποιον και μέσα στην κατάσταση, είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο στην περιγραφή του προσώπου που αναδύεται από τη θεραπεία.Επιτρέπει στο άτομο να είναι αυθεντικά ανοιχτό στις εμπειρίες και να ζει πλήρως τις εμπειρίες ολόκληρου του οργανισμού του, αντί να τις αποκλείει από τη συνειδητότητά του.

Έτσι, αποκτά και εμπιστοσύνη στον οργανισμό του γιατί μπορεί να ανακαλύπτει όλο και περισσότερο ότι ο ίδιος του ο οργανισμός είναι αξιόπιστος, ότι είναι ένα κατάλληλο όργανο για να του προτείνει την πιο ικανοποιητική συμπεριφορά σε κάθε κρίσιμη κατάσταση.

Τέλος, μέσα από όλα αυτά τα στάδια ωρίμανσης το άτομο απευθύνεται όλο και λιγότερο σε άλλους για επιδοκιμασία ή αποδοκιμασία, για πρότυπα σύμφωνα με τα οποία θα ζει, για αποφάσεις και επιλογές. Αναγνωρίζει δηλαδή ότι η επιλογή βρίσκεται μέσα του και ότι το μόνο ερώτημα που μετρά είναι: «ζω με τρόπο που είναι για μένα βαθιά ικανοποιητικός και με εκφράζει αληθινά;»

Αυτό ίσως είναι το πλέον σημαντικό ερώτημα για το δημιουργικό άτομο.

Άρθρο αρχείου

Αναστασία Μουστάκα

Ψυχολογία

Παράλογη Ενοχή

Νιώθεις ότι είσαι υπεύθυνος για όλα. Έχεις πραγματικές ενοχές. Πονάς. Είσαι δυστυχισμένος. Στην πραγματικότητα δεν ευθύνεσαι για τίποτα. Πάσχεις από Παράλογη Ενοχή.

Τι είναι λοιπόν η ενοχή; Γιατί μερικοί άνθρωποι δεν νιώθουν καμιά ενοχή όταν κάνουν αξιόποινες πράξεις, ενώ κάποιοι άλλοι μοιάζουν παγιδευμένοι για πάντα στις αναίτιες ενοχές τους;

Στην πραγματικότητα το μόνο είδος ενοχής που θα ’πρεπε να νιώθουμε είναι οι τύψεις από τη σκόπιμα βλαπτική ή ανεύθυνη συμπεριφορά μας.

Την ενοχή αυτή την αποκαλούμε Λογική Ενοχή, δηλαδή δίκαιη, θεμιτή γιατί είναι ένα φυσικό και πολύτιμο συναίσθημα που λειτουργεί ως μηχανισμός διόρθωσης της συμπεριφοράς μας, προκειμένου να μπορούμε να αναπτυσσόμαστε ως άτομα και να δημιουργούμε αρμονικές και ανθεκτικές σχέσεις.

Η ενοχή όμως είναι ένα συναίσθημα πολύ πιο πολύπλοκο από αυτά που δημιουργεί η λογική ενοχή. Αυτό το δεύτερο είδος το αποκαλούμε Παράλογη Ενοχή, γιατί είναι άδικη και περιττή. Είναι ένα ανεπιθύμητο συναίσθημα που δεν προκαλείται από κάποια άδικη πράξη και λειτουργεί ως ένας αμυντικός ψυχολογικός μηχανισμός ενάντια στον πόνο που νιώθουμε από άλλες αιτίες.

Οι πηγές των παράλογων ενοχών έχουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ως χρόνο έναρξης την παιδική μας ηλικία, τότε δηλαδή που ως παιδιά δεν διαθέτουμε τον κατάλληλο τρόπο για να συνδιαλλαγούμε με τον πόνο και το θυμό, και έτσι τα μετατρέπουμε σε παράλογη ενοχή ώστε να απομονώσουμε τον εαυτό μας από αυτά τα συναισθήματα μειώνοντας τον πόνο και δίνοντάς μας μια ψεύτικη αίσθηση ελέγχου.

Για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι όπως γονείς, δάσκαλοι, κληρικοί, συνομήλικοι, έχουν καλλιεργήσει στο έπακρο την ικανότητα να ξυπνούν μέσα μας άδικη ενοχή, μέσα από την προσπάθειά τους να μας ελέγξουν, να μας μειώσουν, να μας κάνουν να νιώσουμε ανεπαρκείς ή κακοί με τον εαυτό μας, προκειμένου να αισθανθούν οι ίδιοι καλύτεροι από εμάς.

Η παράλογη ενοχή γεννάει τη λεγόμενη καταστροφική ντροπή, η οποία σε αντίθεση με τη δημιουργική ντροπή που προέρχεται από τη δίκαιη ενοχή, προσβάλλει την προσωπικότητά μας κάνοντάς μας να νιώθουμε άσχημα, βρώμικοι ή χωρίς αξία. Κατά συνέπεια, λειτουργεί καταστροφικά για μας, επειδή μας οδηγεί στο να μην αγαπάμε κάποια κομμάτια του εαυτού μας.

Ο συνδυασμός της παράλογης ενοχής και της υπερβολικής ντροπής μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές συναισθηματικές διαταραχές, όπως χαμηλή αυτοεκτίμηση, κατάθλιψη, άγχος και εθιστική ή παρορμητική συμπεριφορά, με αποτέλεσμα τον ψυχικό μας ακρωτηριασμό και το σταμάτημα της φυσιολογικής ανάπτυξης της προσωπικότητάς μας.

Τα βήματα που μπορούν να μας βοηθήσουν να αναγνωρίσουμε και να περιορίσουμε τη λογική ενοχή αλλά και να αποφύγουμε την άδικη ενοχή είναι τα εξής :

1. Αναγνώρισε την ενοχή και σταμάτησε τη σκέψη σου, μην επιτρέπεις τον εαυτό σου να βγάλει βιαστικά συμπεράσματα.

2. Εντόπισε την πραγματική πηγή της ενοχής ή του πόνου

3. Προσδιόρισε αν νιώθεις δίκαιη ή άδικη ενοχή

4. Αν η ενοχή είναι δίκαιη :

α. Ομολόγησε την
β. Ζήτησε συγγνώμη
γ. Άλλαξε την ανεύθυνη συμπεριφορά
δ. Συγχώρεσε τον εαυτό σου και συνέχισε τη ζωή σου

5. Αν η ενοχή είναι άδικη :

α. Αντέστρεψε τη συναισθηματική διαδικασία από άδικη ενοχή σε θυμό
β. Νιώσε τον πόνο και απελευθέρωσε τον
γ. Αντιμετώπισε και διόρθωσε την επώδυνη κατάσταση, όταν είναι αναγκαίο και δυνατό

Άρθρο αρχείου

Αναστασία Μουστάκα

Ψυχολογία

City Unity College | Μεταπτυχιακό Ψυχολογίας με Εξειδίκευση

Το City Unity College σε συνεργασία με το London Metropolitan University προσφέρει ένα πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών στη ψυχολογία με εξειδίκευση που αναγνωρίζεται από το Αυτοτελές Τμήμα Εφαρμογής της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας ‘Α.Τ.Ε.Ε.Ν.’ του Υπουργείου Παιδείας, επιτρέποντας στους αποφοίτους να ασκήσουν επάξια στον τομέα της ψυχικής υγείας στην Ελλάδα.

Αυτό το πρόγραμμα δίνει την ευκαιρία στους φοιτητές να εξειδικευτούν σε έναν από τους οκτώ τομείς της ψυχολογίας. Ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους και τους στόχους τους, μπορούν να επιλέξουν μεταξύ των τομέων της ψυχολογίας υγείας, κλινικής ψυχολογίας, εγκληματολογίας, αθλητικής ψυχολογίας, συμβουλευτικής ψυχολογίας, ψυχολογίας εργασίας, εκπαιδευτικής ψυχολογίας και νευροψυχολογίας.

Κάθε τομέας παρέχει μια βαθιά κατανόηση και εξειδίκευση σε συγκεκριμένες πτυχές της ψυχολογίας, αναπτύζοντας τις δεξιότητες και την εμπειρία που απαιτούνται για να ασκήσουν επιτυχώς σε αυτούς τους εξειδικευμένους τομείς της ψυχολογίας. Μέσω μιας πλούσιας συνδυαστικής εκπαίδευσης και πρακτικής εφαρμογής, οι φοιτητές αποκτούν τις γνώσεις και την αυτοπεποίθηση που απαιτούνται για να επιτύχουν στον επαγγελματικό τους στόχο στον ευρύ και αναπτυσσόμενο τομέα της ψυχολογίας.

ΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ

Υποχρεωτικά Μαθήματα

Εξειδίκευση Ψυχολογίας Υγείας

Εξειδίκευση Εγκληματολογίας

Εξειδίκευση Κλινικής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Αθλητικής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Εργασιακής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Νευροψυχολογίας

Εξειδίκευση Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Συμβουλευτικής Ψυχολογίας

Εκδήλωση Ενδιαφέροντος

Mπορείτε να επικοινωνήσετε τηλεφωνικά στο 210 3243 222 ή μπαίνοντας στην ιστοσελίδα παρακάτω https://cityu.gr/course/metaptychiako-psychologias-me-exeidikefsi/