Οτιδήποτε αφορά στο παιδί είναι πάντα επίκαιρο και πολυσυζητημένο και αυτό το θέμα δεν αποτελεί εξαίρεση. Τα τελευταία χρόνια δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση παιδιών, γονιών και εκπαιδευτικών σχετικά με τον σχολικό εκφοβισμό και σε οποιοδήποτε περιστατικό εμφανίζεται, έστω και ως υποψία, γίνεται ειδική μεταχείριση.

Οποιαδήποτε σχολική κοινότητα αποτελεί μία μικρογραφία της κοινωνίας μας. Εκεί συναντάμε κάθε είδους χαρακτήρες που είναι «αναγκασμένοι» να αλληλεπιδρούν καθημερινά για ένα μεγάλο μέρος της ημέρας. Από την επαναλαμβανόμενη τριβή προκύπτουν όλων των ειδών τα περιστατικά ανάμεσα στους μαθητές.

Ο εκφοβισμός, ως έννοια, στηρίζεται στην εξουσιαστική τάση που έχουν από τη φύση τους οι άνθρωποι. Πιστεύω πως σε όλες τις εκφράσεις μας προσπαθούμε να κυριαρχήσουμε πάνω σε κάτι, είτε άψυχο, είτε έμψυχο. Γι αυτό, το φαινόμενο του εκφοβισμού δεν περιορίζεται μόνο στις σχολικές αίθουσες, αλλά είναι ένα σημείο όλων των καιρών. Υποβόσκει οπουδήποτε υπάρχει κάποια δηλωμένη ή αδήλωτη εξουσιαστική συσχέτιση.

Γιατί όμως έχει την ανάγκη ο άνθρωπος να φέρεται εξουσιαστικά; Έχω την εντύπωση πως κάθε συμπεριφορά που έχει ως στόχο να χειριστεί και να ελέγξει, προκύπτει από την απουσία ισχύος. Η ισχύς, είναι μία πολύ παρερμηνευμένη έννοια, δεν πηγάζει από εξωτερικά αποκτήματα, όπως πλούτο ή θέσεις εξουσίας, ηλικιακή διαφορά ή φύλο, ούτε εκδηλώνεται με τάσεις εγωιστικής υπεροχής. Είναι η έκφραση της απόκτησης μιας ακλόνητης θέσης ουσίας και σε καμία περίπτωση δε δηλώνεται βίαια και επιθετικά. Ένας ισχυρός άνθρωπος είναι κατασταλαγμένος, γαλήνιος, έχει λύσει βασικά ερωτηματικά της ύπαρξής του, γνωρίζει τον ρου των πραγμάτων, είναι ανεπηρέαστος από οποιαδήποτε μικρότητα και μίασμα. Δεν εξουσιάζει, βοηθά.

Εάν θέλουμε να εξαλείψουμε τον εκφοβισμό όχι μόνο σχολικά, αλλά και κοινωνικά, πρέπει να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να ισχυροποιηθούν. Στις νεαρές ηλικίες που είναι ακόμα όλα τόσο εύπλαστα, είναι πιο εύκολο να το καταφέρουμε. Να διδάξουμε ήθος και αρχές, να τα ωθήσουμε προς μία υγιή κοινωνικοποίηση. Το θέμα είναι κατά πόσο παραδομένοι είμαστε οι ενήλικες στην υπάρχουσα κατάσταση και αν είμαστε διατεθειμένοι να πράξουμε με αυτό ως γνώμονα.

Λαμπρινή Τζελέπη

Χημικός. M.S.Ed

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ & η Συγγραφέας & Παιδαγωγός Λητώ Τσακίρη Παπαθανασίου σας προτείνουν τρία  όμορφα παιδικά βιβλία για τον μήνα Μάρτιο.                                                                                                                Α. Η ξεχωριστή παραμυθού Ανθή Θάνου μας παρουσίασε πριν ένα μήνα το βιβλίο της “Παραμυθάκι Ρεβυθάκι’ Το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις  Τζιαμπίρης Πυραμίδα είναι εικονογραφημένο υπέροχα από τη Μαρία Μυστακίδου και μέσα στις σελίδες του κρύβει τέσσερα όμορφα παραδοσιακά παραμύθια, Το κουδουνάκι, Ο ποντικός και η θυγατέρα του,  Η γριά με το ραβδί, Η κατσικούλα. Μαζί με το βιβλίο υπάρχει και το CD της αφήγησης της Ανθής Θάνου ντυμένο μουσικά από τον Αλέξανδρο Μακρή σας το προτείνουμε ανεπιφύλακτα.

Β. Ένα άλλο τρυφερό βιβλίο πάλι από τις εκδόσεις Τζιαμπίρης Πυραμίδα που θα θέλαμε να σας προτείνουμε είναι το « Παντού και Πάντα» της Αγγελικής Λάλου Το βιβλίο μας μιλά για την πολύτιμη αξία της αγάπης. Όπως και αν είσαι ότι κι αν νιώθεις σε κάθε σου σκέψη, σε όλες σου τις πράξεις, όπως και αν φαίνεσαι, όποια και αν είναι η συμπεριφορά σου, όπου κι αν βρίσκεσαι,  με όποιους και αν είσαι μαζί, εγώ θα είμαι κοντά σου και θα σε αγαπώ παντού και πάντα λέει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου και μας προκαλεί να το διαβάσουμε. Το βιβλίο έχει εικονογραφηθεί με ιδιαίτερο τρόπο από τη Λία Φωτιάδου. Είναι ένα σκληρόδετο βιβλίο 36 σελίδων που κυκλοφόρησε μόλις στις αρχές του 2019. Η Αγγελική Λάλου είναι φιλόλογος με κατεύθυνση τη γλωσσολογία , κειμενογράφος και δημοσιογράφος. Είναι ιδρυτικό μέλος της εταιρείας Εν Κύκλω. Στο παρελθόν έχει διασκευάσει κλασικά παραμύθια, έχει γράψει και ένα εφηβικό μυθιστόρημα. Είναι μία γλυκιά μαμά που λατρεύει το μικρό της γιο και μάλλον για αυτόν έχει γράψει το βιβλίο αυτό.

Γ. Δύο ευαισθητοποιημένες εκπαιδευτικοί μας παρουσιάζουν το παραμύθι τους.Η Έλενα Ντάβλαμάνου που ήδη την ξέρουμε από το παραμύθι της ‘Μπορώ και χωρίς αυτά» το οποίο γνωρίσαμε μέσω των εκδόσεων Μίνωας και ήταν το πρώτο της συγγραφικό εγχείρημα . Τώρα επιστρέφει με αυτό το  βιβλίο που συνυπογράφει με την Αθανασία Ελευθερούλη συνάδελφό της στο Δημοτικό Σχολείο Άγιος Ιωσήφ του Βόλου.Το  βιβλίο έρχεται από την Ήρα εκδοτική και έχει τον τίτλο «Το αγόρι από τον κόσμο των χρωμάτων» το συγκεκριμένο παραμύθι είναι ένα βιβλίο για την ενδοοικογενειακή λεκτική βία, την απόρριψη, την απομόνωση, τη φιλία,  την πίστη στο ταλέντο. Την εικονογραφηση έχει κάνει η Πανωραία Χριστοπούλου  Η ιστορία του μικρού Αλέξη που βιώνει μία απόλυτη συμπεριφορά από την οικογένεια του, συγκινεί τον αναγνώστη από την πρώτη στιγμή. Το συγκεκριμένο βιβλίο θα ήταν καλό να το ξεφυλλίσουν και να εισπράξουν τα μηνύματά του και οι μεγάλοι  γιατί υπενθυμίζει το πόσο σημαντικό είναι να αναγνωρίζουμε την αξία της προσωπικότητας των παιδιών μας και τη μοναδικότητά τους, τα ταλέντα, τις επιθυμίες τους, ώστε να μπορέσουν να πορευτούν ως ολοκληρωμένοι άνθρωποι Το βιβλίο  υπενθυμίζει σε όλους τους αναγνώστες πόσο πολύτιμο και συναρπαστικό είναι το να γίνεις  ένας καλός γονιός.

Αναζητήστε τα!

Πηγή

Η κοινωνικοποίηση είναι μία έννοια που χρησιμοποιείται ευρέως στις μέρες μας, καθώς αποτελεί έναν από τους πιο επιτακτικούς στόχους της οικογένειας. Εμφανίζεται για πρώτη φορά στις αρχές του 20ου αιώνα και περιγράφει τη διαδικασία μέσω της οποίας ο άνθρωπος γίνεται κοινωνικό ον, δηλαδή τη διαδικασία μετάδοσης ηθών, εθίμων, κανόνων, ιδεολογιών, αξιών και προτύπων συμπεριφοράς που κάθε κοινωνία ή κοινωνική ομάδα θεωρεί ορθά.

Κατά τη γνώμη μου, βοηθάμε ένα παιδί να κοινωνικοποιηθεί όταν το διδάσκουμε να σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη, όπως κι αν αυτή εκφράζεται και ταυτόχρονα να διατηρεί με ακεραιότητα τις ιδιαίτερες πτυχές του χαρακτήρα του. Και με τη λέξη διδάσκοντας δεν εννοώ λέγοντας, αλλά πράττοντας. Δεν έχει κανένα νόημα να συμβουλεύουμε λεκτικά τα παιδιά μας, εάν δεν πρεσβεύουμε με πράξεις αυτά που λέμε.

Από όλους τους φορείς που συντελούν στην κοινωνικοποίηση ενός παιδιού, η οικογένεια κατέχει εξέχουσα θέση, γιατί στηρίζεται στην εμπιστοσύνη που δείχνει το παιδί προς τους γονείς. Εκεί τίθενται οι βάσεις και στη συνέχεια εκφράζονται στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Η κοινωνικοποίηση εξαρτάται απόλυτα από την διάθεση και την πρόθεση με την οποία ωθούμε το παιδί να συνδιαλεχθεί με τους άλλους. Δε σημαίνει ότι πρέπει να το προωθούμε να έχει πολλούς φίλους, ή κάποιους φίλους που να ευνοεί και να τον ευνοούν και να μην ενδιαφέρεται για τους υπόλοιπους. Δεν έχει κανένα νόημα ο αριθμός των φίλων, ούτε είναι ενδεικτικός μίας υγιούς προσωπικότητας. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, αλλά πρέπει πρώτα να στέκεται γερά στα πόδια του, ώστε να συναναστρέφεται επειδή το θέλει και όχι επειδή το έχει ανάγκη.

Θεωρώ επιπλέον ότι ο στόχος της οικογένειας είναι να προετοιμάσει το παιδί για την κοινωνία με την οποία θα έρθει αντιμέτωπο και όχι να του προσφέρει ένα απόλυτα προστατευμένο περιβάλλον.

Και ας αναρωτηθούμε, ο στόχος μας είναι να εντάξουμε ομαλά ένα παιδί σε μία κοινωνία που νοσεί; Είμαστε εμείς οι ενήλικες τόσο ευχαριστημένοι από την κοινωνία που ζούμε, ώστε να αξίζει να τη διαιωνίσουμε διδάσκοντας αντίστοιχες νοοτροπίες και συμπεριφορές στα παιδιά μας; Για παράδειγμα, πώς θα μάθουμε σε ένα παιδί να μην κοροϊδεύει τους συμμαθητές του, όταν εμείς οι ίδιοι κατηγορούμε χωρίς ιδιαίτερο λόγο τους συνανθρώπους μας; Όταν διπλοπαρκάρουμε παρεμποδίζοντας την κυκλοφορία, όταν δε δίνουμε τη θέση μας σε μία έγκυο γυναίκα ή έναν ηλικιωμένο, όταν πετάμε κάτω σκουπίδια, όταν αρπαζόμαστε με υπαλλήλους χωρίς δισταγμό… Πώς θα πείσουμε ένα παιδί να είναι συνεπές στις υποχρεώσεις του, όταν εμείς εκφράζουμε ασυνέπεια; Και ακόμα βαθύτερα, όταν δε στηρίζουμε την ύπαρξή μας σε αρχές και ξεπουλάμε με ευκολία τα πάντα για να βολευτούμε…

Κατά τη γνώμη μου, δεν υφίσταται ο όρος υγιής κοινωνικοποίηση, όταν η ίδια η κοινωνία νοσεί. Και με τον όρο κοινωνία εννοώ όλους εμάς τους ανθρώπους που την αποτελούμε. Για να κοινωνικοποιήσουμε λοιπόν ορθά τα παιδιά μας πρέπει πρωτίστως να πάρουμε οι ίδιοι κάποιες αποφάσεις για τη δική μας κοινωνικοποίηση.

Λαμπρινή Τζελέπη

Χημικός, M.S.Ed