Connect with us

Οικογένεια

Η αξία της φιλαναγνωσίας από την προσχολική αγωγή

Η αξία της φιλαναγνωσίας από την προσχολική αγωγή Η Συγγραφέας & Παιδαγωγός Λητώ Τσακίρη Παπαθανασίου  συνομιλεί με την Ψυχολόγο Α.Π.Θ – Ψυχοθεραπεύτρια CBT Ειδικευμένη στην ειδική αγωγή κυρία Βασιλική Κουλουψούζη .Η συμβολή της παιδικής λογοτεχνίας στην ψυχική και νοητική ανάπτυξη του παιδιού.

ΕΡΩΤΗΣΗ :Αγαπητή κυρία Κουλουψούζη στο διάλογο μας για το θέμα της φιλαναγνωσίας μου είπατε ότι κάθε βιβλίο που διαβάζουμε είναι ένα σκαλοπάτι … ένα σκαλοπάτι που μας φέρνει πιο κοντά στον εσωτερικό μας κόσμο και στις πιο απόκρυφες ανάγκες μας, μπορείτε να μου αναπτύξετε αυτή τη σκέψη σας ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ :Το βιβλίο! Μια λέξη μικρή, εύηχη χιλιοακουσμένη και χιλιοειπωμένη που κρύβει μέσα τις τόσες εμπειρίες, σκέψεις, συναισθήματα και αναμνήσεις. Τροφή που θρέφει και εμπλουτίζει το νου μα και την ψυχή του κάθε ανθρώπου και πόσο μάλλον του μικρού παιδιού. Αποτελεί ένα φωτεινό παράθυρο από όπου μπορεί να σταθείς και να αγναντέψεις, να γαληνέψεις αλλά και να εξετάσεις τα όνειρα και τις επιθυμίες σου.

ΕΡΩΤΗΣΗ :Δώστε μας εν’ συντομία τα οφέλη που αποκομίζει ένα παιδί όταν η οικογένεια του το φέρνει κοντά στο βιβλίο και συντελεί με τη στάση της στην προαγωγή της φιλαναγνωσίας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αν καταφύγουμε στο επιστημονικό κομμάτι του παρόντος θέματος, το βιβλίο είναι ένας σημαντικός παράγοντας στη διαμόρφωση και εξέλιξη του παιδιού. Λαμβάνοντας υπόψιν την ιδιαίτερη σημασία και τον καθοριστικό ρόλο που διαδραματίζουν τα πρώτα έξι χρόνια ζωής στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ανθρώπου, μοιάζει κατάλληλη η επαφή με το βιβλίο από την προσχολική ηλικία. Σχετικά με τη φυσιολογία του ατόμου και το μαθησιακό υπόβαθρο του, η ενασχόληση ενός παιδιού με την ανάγνωση κλασσικών αλλά & σύγχρονων λογοτεχνικών βιβλίων που αφορούν την ηλικία του αποτελεί μια σπουδαία δραστηριότητα που ωθεί το παιδί στην εξάσκηση και ενδυνάμωση των γνωστικών του λειτουργιών όπως η μνήμη, η παρατήρηση, η προσοχή, η συγκέντρωση και η ανάπτυξη κριτικής σκέψης.

ΕΡΩΤΗΣΗ :Το να διαβάζουμε εμείς στο παιδί μας συχνά ένα παραμύθι συντελεί εξίσου στην ενδυνάμωση των παραπάνω λειτουργιών ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:Κυρία Τσακίρη φυσικά & ενισχύονται όλες οι παραπάνω λειτουργίες στο παιδί μας ενώ η ανάγνωση ή η ακρόαση ενός καλού παιδικού βιβλίου βοηθά στην επεξεργασία και απόκτηση ενός ευρύτερου λεξιλογίου καθώς και στην καλύτερη κατανόηση των λέξεων και της ελληνικής γλώσσας. Το παιδί μας μαθαίνει να επεξεργάζεται πιο σύνθετες και ποικιλόμορφες πληροφορίες και να αναπτύσσει τη δεξιότητα της χρήσης επιχειρημάτων σε ένα ζήτημα. Επιπλέον, διεγείρει τη φαντασία και συνάμα τη δημιουργικότητα και καλλιτεχνική φύση που υπάρχει στην ψυχοσύνθεση κάθε παιδιού.

ΕΡΩΤΗΣΗ :Στον Ψυχοσυναισθηματικό κόσμο του παιδιού βλέπουμε ότι το να μπει μέσα σε μια ιστορία, να την αποδώσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ζωγραφίζοντας το θέμα ή δραματοποιώντας τα όσα του έκαναν εντύπωση χαρίζει ευφορία & ξεδιπλώνει την προσωπικότητα του βιώνοντας τη χαρά της έκφρασης. Εξηγήστε μας τη λειτουργία αυτή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Πραγματικά όσον αφορά την έκφραση του μικρού αναγνώστη βλέπουμε ότι η αίσθηση της ευχαρίστησης είναι πολύ μεγάλη στο παιδί. Το οδηγεί σε έναν άλλο κόσμο όπου του δίνεται η δυνατότητα να νιώσει ελεύθερο, να απλώσει τη φαντασία του, να κάνει ένα διάλειμμα από όλα αυτά που το απασχολούν και να χαλαρώσει. Σ’ ένα βιβλίο το παιδί μπορεί να βρει παρέα, να εξερευνήσει και να ανακαλύψει τον κόσμο, να διασκεδάσει, να βοηθηθεί και να ωριμάσει. Το βιβλίο επιδρά αθόρυβα, βαθμιαία και δυναμικά στη συνολική ανάπτυξη και εξέλιξη του παιδιού. Προβάλει ανθρωπιστικές αξίες και δίνει πρότυπα υγιούς συμπεριφοράς, μέσα από το ήθος του. Εμβαθύνει σε σημαντικά ιδανικά για τον άνθρωπο και ωθεί τους ανήλικους αναγνώστες του να τα υλοποιήσουν και να δράσουν μέσο της δράσης των ηρώων. Γίνεται πηγή ευχαρίστησης, χαράς, ευφορίας και συμφιλιώνει το παιδί με το ωραίο επιτυγχάνοντας δηλαδή αβίαστα την ψυχαγωγία (Δελώνης, 1991). Προάγει πρότυπα προς μίμηση καθώς επίσης συμβάλλει και στην αποδοχή της διαφορετικότητας αλλά και την αγάπη, τον σεβασμό στο συνάνθρωπο, τη φύση και τα ζώα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Όπως μας δηλώνουν οι τελευταίες έρευνες οι μικροί αναγνώστες είναι θεμιτό να ξεκινούν το ταξίδι τους μέσα από τις σελίδες των βιβλίων ακόμη & από την εποχή που βρίσκονται στην κοιλιά της μανούλας τους, τι έχετε να μας πείτε γι αυτό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Φυσικά κυρία Τσακίρη τα παιδιά εισπράττουν τους κραδασμούς & επικοινωνούν με τα όσα τους προσφέρουμε ακόμα & στη προγεννητική βρεφική ηλικία, αλλά οπωσδήποτε κατά την προσχολική ηλικία οφείλουμε να γίνει απαραίτητα η πρώτη μύηση στη λογοτεχνία και το βιβλίο. Είναι εκείνη η χρονική περίοδος όπου πραγματοποιείται ο διαχωρισμός του εαυτού από τον υπόλοιπο κόσμο και δημιουργούνται εκείνες οι ψυχικές βαθμίδες που δίνουν στο παιδί την δυνατότητα να προσλαμβάνει, να αναπτύσσει συμβολισμούς, να προβάλει και να προβάλλεται, να ταυτίζει και να ταυτίζεται και στην συνέχεια να διακρίνει το αληθές από το αληθοφανές. Έτσι, η προσχολική ηλικία θεωρείται η ιδανική περίοδος για την εισαγωγή του λογοτεχνικού βιβλίου, στη ζωή του παιδιού, το οποίο μπορεί να λειτουργήσει προστατευτικά και απελευθερωτικά για το παιδί. Εισάγουμε και ενισχύουμε το παιδί μας στην ενασχόληση του με την παιδική κλασσική λογοτεχνία ακουμπώντας με σεβασμό και κατανόηση και στις δικές του ανάγκες και προτιμήσεις. Θα πρέπει να θυμόμαστε πως η ανάγνωση ενός βιβλίου από τα παιδικά μάτια οφείλει να γίνεται οικειοθελώς και όχι καταναγκαστικώς.

Από: την στήλη Μαγικό κλειδί για το παιδί της Λητώς Τσακίρη Παπαθανασίου

Πηγή:Postlarissa.gr

Continue Reading
Click to comment

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Ψυχολογία

Τα προβλήματα του σώματος ως δείκτης των ψυχολογικών μας υπεκφυγών…

Το σώμα είναι κάτι το θαυμαστό. Αποτελεί το ζωώδες κομμάτι μας με το ζωώδη εγκέφαλό του και τα δικά του ζωώδη ένστικτα και αισθήματα . Όπως συμβαίνει με όλα τα’ άλλα ζώα, έτσι και το ανθρώπινο σώμα είναι ανίκανο για έλλειψη εντιμότητας. Αυτό το απλό γεγονός προκαλεί σ’ εμάς τις ανθρώπινες υπάρξεις ατέλειωτα προβλήματα. Στην πραγματικότητα, τα προβλήματα αυτά δεν πηγάζουν τόσο από το σώμα, που είναι ανίκανο να πει ψέματα, όσο από την προσωπικότητα, που έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη ικανότητα να το κάνει.

Η κατάσταση του σώματός μας μπορεί να μας επισημάνει κάποια πηγή συγκινησιακού ή νοητικού στρες την οποία αγνοούμε. Και επειδή θα επιθυμούσαμε, αν είναι δυνατόν, να την αγνοήσουμε ή να την αποφύγουμε, η καταπόνηση του σώματος εξυπηρετεί δύο σκοπούς :  αφενός μας χτυπάει το καμπανάκι ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα που απαιτεί ν’ ασχοληθούμε μαζί του και, αφετέρου, κάνει τις συνέπειες των προσπαθειών μας να αρνηθούμε αυτό το γεγονός εξαιρετικά οδυνηρές, με αποτέλεσμα να πληρώνουμε πολύ ακριβά την αναβλητικότητά μας.

Μέσα ακριβώς από αυτά τα συμπτώματα που εμφανίζει, το σώμα μας μπορεί να μας υποδείξει όλα όσα προσπαθούμε να αρνηθούμε.

Το φυσικό μας σώμα , χωρίς να καταφεύγει σε οποιουδήποτε είδους αξιολογήσεις, αντιδρά με καθαρό ένστικτο προκαλώντας μας, στη συνέχεια, δυσκολίες. Κοκκινίζει, χλομιάζει, οι κόρες των ματιών διαστέλλονται, τα δόντια χτυπάνε, το σαγόνι σφίγγεται, τα χέρια ιδρώνουν. Το σώμα μας ταπεινώνει ή μας εξαντλεί με τρεμούλες ή λιποθυμίες. Χωρίς ίχνος δισταγμού , εκθέτει στους πάντες τις σεξουαλικές μας διεγέρσεις, τους φόβους μας, την αμηχανία ή το θυμό μας, ή οποιαδήποτε άλλη αντίδραση  που το σκεπτόμενο, κριτικό κομμάτι μας προσπαθεί τόσο σκληρά να κρύψει.

Βέβαια, δεν έχουν όλες οι σωματικές αδιαθεσίες κάποια ψυχολογική αιτία. Όμως, αυτό ισχύει για τις περισσότερες. Και όταν συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο, τότε αυτό που επιθυμούμε είναι να «διορθωθεί» το σώμα. Να ανακουφιστεί δηλαδή ο πόνος με ιατρική βοήθεια –χάπια, εγχείρηση, βελονισμό ή άλλες προσεγγίσεις- επειδή δεν είμαστε πρόθυμοι ν’ αναγνωρίσουμε ότι η βαθύτερη, μη σωματική, πηγή του πόνου είναι εκείνη που ζητάει την προσοχή μας.

Η άγνοια  ή η άρνηση μιας τέτοιας, μη σωματικής, πηγής μπορεί, τελικά, να διευκολύνει την ανάπτυξη ακόμα πιο σοβαρών σωματικών προβλημάτων.

Το σώμα μας τελικά είναι πιο συντονισμένο με τις επιλογές μας απ’ όσο εμείς συνειδητοποιούμε. Το σώμα επαναστατεί όταν παρασυρόμαστε πέρα από αυτό που είναι σωστό για εμάς. Και πληρώνει ένα τίμημα για το άγχος που προκαλούν οι επιλογές μας. Κάνοντας αυτό που του ζητάμε, ακόμα και όταν επαναστατεί, παραδόξως, είναι ο υπηρέτης της ψυχής μας.

Έτσι, διάφορες αρρώστιες, τραυματισμοί ή η σωματική εξάντληση μπορούν να μας υπηρετήσουν όταν στην προσπάθειά μας ν’ αγνοήσουμε τις εξουθενωτικές καταστάσεις που υπάρχουν στη ζωή μας, δεν αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας με την απαραίτητη εντιμότητα.

Γι’ αυτό ας πλησιάσουμε το σώμα μας απαλά, ευγενικά, καθησυχαστικά και ας αφουγκραστούμε τη σοφία του.

Αναστασία Μουστάκα

Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια.    

Continue Reading

Ψυχολογία

Κρίση πανικού… συμβαίνει συχνά;

Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας είναι η κρίση πανικού. Λόγω των προβλημάτων που συσσωρεύουν μέσα τους συχνά έχουν ξεσπάσματα φόβου και άγχους.

Η διαταραχή πανικού (κρίση πανικού) είναι από τις πιο συχνές ψυχικές παθήσεις της σύγχρονης κοινωνίας και ανήκει στο φάσμα των αγχωδών διαταραχών. Το άτομο που υποφέρει από διαταραχή πανικού παρουσιάζει αιφνίδια και απρόσμενα επεισόδια έντονου φόβου και άγχους. Τα επεισόδια αυτά ονομάζονται κρίσεις πανικού και η διάρκεια τους είναι συνήθως μερικά λεπτά. Εκδηλώνονται χωρίς καμία προειδοποίηση και η αιτία έναρξης τους μπορεί να μην είναι γνωστή και προφανής στο άτομο.

Οι κρίσεις πανικού εκδηλώνονται σε όλες τις ηλικίες. Η συχνότητα εκδήλωσης της πρώτης κρίσης πανικού είναι μεγαλύτερη μεταξύ 20 και 40 ετών, παρόλο που τα τελευταία χρόνια έχουμε και εκδήλωση σε μικρότερες ηλικίες, ακόμη και σε παιδιά. Στις γυναίκες η διαταραχή είναι 2 έως 3 φορές συχνότερη σε σύγκριση με τους άνδρες.

Η κρίση πανικού αποτελεί μια περίοδο έντονου φόβου – τρόμου που εμφανίζεται απροσδόκητα χωρίς την παρουσία κάποιου φανερού ερεθίσματος και συνοδεύεται από μια ποικιλία σωματικών και γνωστικών συμπτωμάτων. Τα κύρια συμπτώματα είναι το αίσθημα έντονου διάχυτου φόβου για το άτομο, αίσθημα απώλειας του ελέγχου, επέλευσης τρέλας, πανικός και τρόμος, ταχυκαρδία, έντονη εφίδρωση, έντονο αίσθημα δύσπνοιας – πνιγμού, αίσθημα αστάθειας ή ζάλης, φόβος επερχόμενου θανάτου.

Λόγω της έντασης και της ποικιλίας που έχουν τα σωματικά συμπτώματα της περισσότερες φορές τα άτομα επισκέπτονται πολλούς γιατρούς και στρέφονται σε ιατρικές εξετάσεις και διαγνώσεις, και τους δημιουργείται τη πεποίθηση ότι πάσχουν από κάτι σοβαρό. Από άποψη φυσιολογίας οι κρίσεις πανικού δεν είναι επικίνδυνες για τα άτομα, δηλαδή το άτομο δεν πεθαίνει αυτό που φοβάται ότι θα του συμβεί. Παρόλα αυτά ο οργανισμός επιβαρύνεται από την συνεχή ένταση και επιπλέον είναι πολύ επιβαρυντικές για τους ανθρώπους γιατί μπαίνουν σε μια κατάσταση που συνεχώς δοκιμάζονται τα όρια και οι αντοχές τους. Ένα άλλο βασικό συνοδό χαρακτηριστικό των κρίσεων πανικού είναι ο φόβος και το άγχος που τα άτομα αναπτύσσουν ότι η κρίση θα επαναληφθεί. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που στους ανθρώπους που υποφέρουν αναπτύσσεται κοινωνική απόσυρση, αποφεύγουν τον συνωστισμό, την συναναστροφή με πολλούς ανθρώπους και τα πολύβουα μέρη ενώ κάποιες φορές οδηγούνται και στην αγοραφοβία.

Πως αντιμετωπίζεται η διαταραχή πανικού;

Το ερώτημα απαντάται με σαφήνεια θετικά. Υπάρχουν ψυχοθεραπευτικές μέθοδοι και τεχνικές που ενισχύουν θετικά το άτομο και του παρέχουν βοήθεια σε πρώτη φάση να ελέγξει τις κρίσεις και κατόπιν να απαλλαγή από το πρόβλημα. Ευρέως διαδεδομένες και αποτελεσματικές στην θεραπεία των κρίσεων πανικού είναι η γνωστική – συμπεριφοριστική θεραπεία και η συστημική, καθώς και πολλές άλλες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις. Είναι πολύ σημαντικό για τα άτομα που υποφέρουν από την διαταραχή πανικού να ζητούν εξειδικευμένη βοήθεια ώστε να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των κρίσεων που έχει αρνητικές συνέπειες στην καθημερινή λειτουργικότητα και επιδρά αρνητικά στην ποιότητα ζωής τους. Το βασικό μήνυμα είναι ότι το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί και η αναζήτηση βοήθειας είναι το πρώτο και πιο ουσιαστικό βήμα για την επίλυση του. Η διαταραχή πανικού είναι από τις πιο συχνές ψυχικές παθήσεις της σύγχρονης κοινωνίας και ανήκει στο φάσμα των αγχωδών διαταραχών. 


Βασιλική Λιάφου – Ψυχοθεραπεύτρια

Continue Reading

Ψυχολογία

Είσαι Αληθινός ή Συμβατικός Γονιός;

Είσαι αληθινός ή συμβατικός γονιός?

Ανησυχώντας για την απειρία των παιδιών τους, που μπαίνουν στον κόσμο των ενηλίκων, οι γονείς γίνονται προστατευτικοί, μερικές φορές μάλιστα υπερπροστατευτικοί. Φοβούνται, επίσης, πράγμα απόλυτα φυσικό και κατανοητό, μήπως «χάσουν» τα παιδιά τους καθώς αυτά μεγαλώνουν. Αυτή η αναπτυσσόμενη ανεξαρτησία του παιδιού μπορεί να παρομοιαστεί με ένα διαστημόπλoιο, που πρέπει να βγει έξω από το πεδίο βαρύτητας της γης,προκειμένου να πραγματοποιήσει το ταξίδι του.Το παιδί πρέπει να απομακρυνθεί από το πεδίο επιρροής της μητέρας του,ώστε να μπορέσει να βρει το δικό του δρόμο.Ο έφηβος σ’αυτό το ταξίδι κάνει ένα βήμα πιο πέρα ξεφεύγοντας απ’την «τροχιά» της οικογένειας.

Kάποια στιγμή στη ζωή μας, το επιλέξαμε ή όχι, γίναμε γονείς. Κρατήσαμε ένα όμορφο πλασματάκι στα χέρια μας, που άλλαξε τη ζωή μας και μας έκανε να τη δούμε μέσα από μια νέα προοπτική.

Κάποιοι από μας καταλάβαμε ότι η ζωή μας δεν μπορεί να είναι πια ποτέ η ίδια. Κάποιοι άλλοι τρομοκρατηθήκαμε, όταν το καταλάβαμε αυτό και ψάξαμε απεγνωσμένα για εναλλακτικές λύσεις. Κάποιοι προσαρμοστήκαμε στις αλλαγές ,που φέρνει ένα νέο μέλος στην οικογένειά μας, αλλά κάποιοι αρνηθήκαμε να δεχτούμε την αλήθεια και την αλλαγή και χτίσαμε ένα ψεύτικο κόσμο για να την υπομείνουμε. Μερικοί από εμάς δέχτηκαν κάπως νομικιστικά και διδασκαλικά το ρόλο τους. Πίστεψαν δηλαδή, ότι το να είσαι γονιός  σημαίνει ότι είσαι πάνω σε ένα θρόνο δικαστικό, εξουσιαστικό που αποφασίζεις εσύ για τα πάντα και τα παιδιά σου ως κατηγορούμενοι στο εδώλιο, απλά υπακούν. Πραγματικά δε γνωρίζω πώς δημιουργήσαμε αυτή την αντίληψη, αλλά γνωρίζω στα σίγουρα, ότι έχει πολλούς οπαδούς και βασιλεύει μέσα σε πολλά σπίτια. Οι γονείς αυτοί έχασαν το αληθινό τους πρόσωπο, έπαψαν να  είναι αληθινοί. Φόρεσαν τη μάσκα του άμεμπτου κριτή, που πρέπει να ”κοντρολάρει” τα πάντα και να τα κρατά υπό την εξουσία του. Όλα αυτά από το φόβο μήπως χάσουν το γονεΐκό σεβασμό και την εξουσία πάνω στα παιδιά τους.

Αυτό όμως που αξίζει να θυμόμαστε είναι ότι ο άνθρωπος που φοβάται,  ουσιαστικά αισθάνεται ανασφαλής και  μη επαρκής. Δεν τα έχει βρεί πραγματικά με τον εαυτό του. Όποιος είναι σίγουρος για τον εαυτό του δεν αισθάνεται φόβο και ανασφάλεια. Δε φοβάται να είναι ο εαυτός του. Να είναι αληθινός.

Να σέβεται την ελευθερία του παιδιού του. Να σέβεται τις ιδιαιτερότητες και τα ταλέντα του. Να καταλαβαίνει τις αδυναμίες του και να μένει κοντά του υπομονετικά ως καλός προπονητής, να το εκπαιδεύει και να το δυναμώνει. Δεν ντρέπεται για το παιδί του γιατί δεν είναι σαν αυτόν. Γιατί υστερεί σ΄ αυτά, που ο ίδιος ο γονιός είναι δυνατός. Καταλαβαίνει την ιδιαιτερότητά του και το προτρέπει να είναι ο εαυτός του και να εκφράζεται ελεύθερα.

Αυτός ο γονιός δε ντρέπεται να παραδέχθεί τα λάθη τα δικά του μπροστά στο παιδί του και να ζητήσει συγγνώμη.

Έτσι διδάσκει στο παιδί του ότι στη ζωή μπορεί να κάνουμε λάθη, άλλα η συνειδητοποίηση των λαθών μας και η διόρθωσή τους βρίσκεται μέσα στη διαδικασία ωρίμανσης μας  στη ζωή. Ο αληθινός γονιός επικοινωνεί ειλικρινά με το παιδί του .Ως καλός ακροατής το ακούει , το αφουγκράζεται ,ακόμα και αν οι χτύποι της καρδιάς του δεν ταιριάζουν τους δικούς του. Σέβεται τις επιλογές του παιδιού του, αν και ο ίδιος θα επέλεγε διαφορετικά. Ο αληθινός γονιός δεν χρησιμοποιεί το παιδί για το δικό του συμφέρον ή για τη δική του εγωΐστική ικανοποίηση. Γνωρίζει καλά ότι δεν είναι ιδιοκτησία του, απλά βρίσκεται κοντά του να το προετοιμάσει για την  ενηλικίωση, δίνοντάς του απροΰπόθετα την αγάπη του. Αυτή την απροϋποθέτη αγάπη, που είναι το θεμέλιο για μια επιτυχημένη και ευτυχισμένη ζωή.

Δε χειραγωγεί το παιδί του, δε το ”δένει” συναισθηματικά κοντά του. Το ωθεί στη ανεξαρτητοποίησή του. Η αληθινή αγάπη στα παιδιά μας δεν έχει ίχνος συναισθηματικής εξάρτησης. Οι γονείς χαίρονται να τα βλέπουν να ανεξαρτοποιούνται λίγο λίγο και να οδηγούνται στην συναισθηματική ωριμότητα.

Τα παιδιά των γονέων, που τα ”δέσμευσαν” συναισθηματικά συνήθως γίνονται φοβισμένα και ανασφαλή. Δεν καταφέρνουν να δημιουργήσουν τη δική τους ανεξάρτητη προσωπικότητα. Δε βρίσκουν την ταυτότητά τους, βουλιάζουν μέσα στους φόβους και τις ανασφάλειες των γονέων τους.

Αγαπητοί μου ας αποφασίσουμε όλοι μας να γίνουμε αληθινοί  γονείς. Να παλέψουμε με τους δικούς μας φόβους και τις ανασφάλειες και να γίνουμε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας. Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να γίνουν  ανεξάρτητα .Να χαίρονται την ελευθερία τους και να απολαμβάνουν τους καρπούς των επιλογών τους. Μη πιστεύετε, ότι θα τα χάσετε, όταν γίνουν ανεξάρτητα .

Μια μητέρα , που μεγάλωσε μόνη τα παιδιά της, μου έλεγε, ότι είχε το δίλημμα , αν θα έπρεπε να τα αφήσει να ανεξαρτοποιηθούν  από αυτήν, μήπως και τα χάσει και μείνει μόνη της στη ζωή. Όμως νίκησε το φόβο και μεγάλωσε ανεξάρτητα παιδιά , όμως με αρχές και ήθος. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όσο ελεύθερα και ανεξάρτητα γίνανε ,τόσο εκτίμησαν την ελευθερία, που τους πρόσφερε η  μητέρα τους και με τη θέληση τους παραμένουν ”τριγύρω” της, απολαμβάνοντας συγχρόνως τις δικές τους ελεύθερες επιλογές.

Continue Reading

Trending