Ψυχολογία

Η κτητικότητα δημιουργεί τον φόβο της απώλειας;

Δικό μου – δικό μου – δικό μου..

Το παιδί μου, το αυτοκίνητό μου, μαμά μου, μπαμπάς μου, ο υπολογιστής μου, το κινητό μου, τα ρούχα μου, τα παιχνίδια μου..

Ο άνθρωπος μου, η γυναίκα μου, σχέση μου, το σπίτι μου..

Όλα καταλήγουν σε ένα ΜΟΥ..

Σε ένα .. «μου», το οποίο αυτομάτως κάνει κάτι/κάποιον κτήμα μας.

Η περιβόητη, Κτητικότητα!

Από την στιγμή που οτιδήποτε «κλείνει» με αυτό το “μου”, ξαφνικά τα κάνει όλα .. δικά μας!

Ξαφνικά όλα γύρω μας γυρνάνε γύρω από εμένα. Όλα γίνονται κτήμα μου, ή όλα είναι δικό μου δημιούργημα. Ένα μεγάλο εγώ αρχίζει να αναπτύσσεται και εκεί είναι που ξεκινάει το πρόβλημα.

Είναι απλό! Αν το σκεφτείς καλά σε αυτή τη ζωή ήρθαμε με τίποτα και θα φύγουμε με τίποτα! ‘Ήρθαμε χωρίς κανένα εφόδιο, υλικό ή πνευματικό μόνο και μόνο για να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο.

Οπότε, όλα αυτά τα “μου και εγώ”, όλα αυτά τα δημιουργήματα θα τα αφήσουμε κάποια στιγμή πίσω μας, για να τα χαρούν κάποιοι άλλοι, αλλά ίσως και κανένας.

Αλλά το σίγουρο είναι ότι το μόνο που θα πάρουμε μαζί μας, είναι στην ουσία ΕΝΑ πράγμα..

Πριν μιλήσω όμως για αυτό το ένα, που θα πάρουμε μαζί μας, πες μου πραγματικά..

Πόσοι άνθρωποι δεν φοβόμαστε την απώλεια;

Φοβόμαστε μην μας κλέψουν. Φοβόμαστε μην κλέψουν το σπίτι μας, μην πάθει κάτι το αυτοκίνητό μας, μην χάσουμε το κινητό μας, την ατζέντα μας.. Ακόμα μη χαθεί η σειρά μας στην ουρά της τράπεζας που τόση ώρα περιμένουμε..

Γενικά, να μην χάσουμε κάτι το οποίο είναι δικό μας!

Πόσες είναι οι φορές που προσέχουμε πιο πολύ τα δικά μας πράγματα από των άλλων; Συνήθως τις περισσότερες. Και εντάξει, καταλαβαίνω ότι κάποιοι άνθρωποι λένε ότι όταν παίρνουν το αυτοκίνητo ενός του φίλου τους νιώθουν μεγαλύτερη ανασφάλεια γιατί δεν είναι δικό τους, κάτι το οποίο καταλαβαίνω και είναι τελείως φυσιολογικό.

Αλλά αν παρατηρήσεις στο πως είμαι με το ΔΙΚΟ ΜΟΥ, σε αυτό δηλαδή που έχω μεγάλη συναισθηματική σύνδεση, θα διαπιστώσεις ότι φτάνει πολλές φορές φτάνει τα όρια της υπερβολής..

Πρόσεξε τώρα ποιο είναι το πρόβλημα. Πριν μερικές εβδομάδες μίλησα για την επίγνωση και την διάκριση. Όταν λοιπόν, μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι πραγματικά τίποτα δεν είναι δικό μου και όλα στην ζωή μου έρχονται και φεύγουν για έναν συγκεκριμένο σκοπό, τότε σίγουρα θα μπορώ να αισθάνομαι καλύτερα με εμένα και με τους γύρω μου.

Γιατί, οτιδήποτε έρχεται στην ζωή μου, έρχεται για να με διδάξει, να με εμπνεύσει και να με εξελίξει. Και αυτά είναι και το μόνα που θα πάρω μαζί μου.. Την γνώση και την εξέλιξη!

Το μόνο που θα έχω μαζί μου σε όλο τον χωροχρόνο, σε όλο αυτό το ταξίδι της ζωής, είναι η πληροφορία της γνώσης σε ένα επίπεδο που πολλές φορές δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε με τα φυσικά όργανα τα οποία μας έχουν δοθεί, για να μπορούμε να λειτουργούμε στην καθημερινότητα και να απολαμβάνουμε το δώρο της ζωής με τον τρόπο που το απολαμβάνουμε.

Έτσι λοιπόν, πώς θα άλλαζε η ζωή σου αν το «δικό σου», ήταν απλά κάτι μέσα από το οποίο έμαθες, απέκτησες μια εμπειρία, εμπνεύστηκες και απλά προχωρούσες μπροστά; Που θέλω να καταλήξω; Γνωρίζω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ενδόμυχα μέσα τους τον φόβο της απώλειας, ειδικά των ανθρώπων που αγαπούν. Είναι σκληρό και εννοείται ενδεχομένως δεν θα γίνει ποτέ όμορφο. Ειδικά για την Ελληνική κουλτούρα όπως και για πολλές άλλες ακόμα.

Το λέω αυτό, γιατί υπάρχουν κάποιες κουλτούρες που θεωρούν πώς όταν ένας άνθρωπος φεύγει από την ζωή, αυτό είναι κάτι καλό! Τόσο που το γιορτάζουν κιόλας. Ίσως λοιπόν στην δική μας κουλτούρα ένα τέτοιο γεγονός να είναι πάντα κάτι κακό. Αλλά αν το σκεφτείς, αυτό που το κάνει κακό και πολλές φορές δύσκολα διαχειρίσιμο είναι η έννοια αυτής της κτητικότητας. Του «δικού μου». Γιατί δεν αποκτούμε την επίγνωση ότι δεν ζούμε αυτόν τον άνθρωπο, δεν ευχαριστιόμαστε αυτόν τον άνθρωπο, δεν μαθαίνουμε από αυτόν, δεν προσφέρουμε σε αυτόν, σε όλη την διάρκεια της ζωής του και με όλους τους τρόπους.

Έτσι λοιπόν να θυμάσαι ότι τίποτα δεν είναι δικό σου. Ακόμα και η ζωή… Ήρθες και θα φύγεις. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να συσχετιζόμαστε με πράγματα, καταστάσεις και ανθρώπους, να παίρνουμε την εμπειρία στο μέγιστο δυνατό, να προσφέρουμε όσο περισσότερο γίνεται και να εξελίσσουμε την ψυχή μας. Γιατί στο τέλος της ημέρας αυτό μένει. Και όσο πιο πολύ εξελισσόμαστε, τόσο πιο πολύ μπορούμε να προσφέρουμε.

Αλλάζει όλη η συνειδητότητα, και η δικιά μας αλλά και των γύρω μας.

Και γιατί όχι, σιγά σιγά όλης της ανθρωπότητας..

Μη ξεχνάς, Να Αγαπάς τον Εαυτό σου και να Ζεις με Πάθος!

Το δικό σου.. πάθος.. τον δικό σου εαυτό.. την δική σου ζωή..

Πηγή: www.manolisischakis.gr

Ψυχολογία

Παράλογη Ενοχή

Νιώθεις ότι είσαι υπεύθυνος για όλα. Έχεις πραγματικές ενοχές. Πονάς. Είσαι δυστυχισμένος. Στην πραγματικότητα δεν ευθύνεσαι για τίποτα. Πάσχεις από Παράλογη Ενοχή.

Τι είναι λοιπόν η ενοχή; Γιατί μερικοί άνθρωποι δεν νιώθουν καμιά ενοχή όταν κάνουν αξιόποινες πράξεις, ενώ κάποιοι άλλοι μοιάζουν παγιδευμένοι για πάντα στις αναίτιες ενοχές τους;

Στην πραγματικότητα το μόνο είδος ενοχής που θα ’πρεπε να νιώθουμε είναι οι τύψεις από τη σκόπιμα βλαπτική ή ανεύθυνη συμπεριφορά μας.

Την ενοχή αυτή την αποκαλούμε Λογική Ενοχή, δηλαδή δίκαιη, θεμιτή γιατί είναι ένα φυσικό και πολύτιμο συναίσθημα που λειτουργεί ως μηχανισμός διόρθωσης της συμπεριφοράς μας, προκειμένου να μπορούμε να αναπτυσσόμαστε ως άτομα και να δημιουργούμε αρμονικές και ανθεκτικές σχέσεις.

Η ενοχή όμως είναι ένα συναίσθημα πολύ πιο πολύπλοκο από αυτά που δημιουργεί η λογική ενοχή. Αυτό το δεύτερο είδος το αποκαλούμε Παράλογη Ενοχή, γιατί είναι άδικη και περιττή. Είναι ένα ανεπιθύμητο συναίσθημα που δεν προκαλείται από κάποια άδικη πράξη και λειτουργεί ως ένας αμυντικός ψυχολογικός μηχανισμός ενάντια στον πόνο που νιώθουμε από άλλες αιτίες.

Οι πηγές των παράλογων ενοχών έχουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ως χρόνο έναρξης την παιδική μας ηλικία, τότε δηλαδή που ως παιδιά δεν διαθέτουμε τον κατάλληλο τρόπο για να συνδιαλλαγούμε με τον πόνο και το θυμό, και έτσι τα μετατρέπουμε σε παράλογη ενοχή ώστε να απομονώσουμε τον εαυτό μας από αυτά τα συναισθήματα μειώνοντας τον πόνο και δίνοντάς μας μια ψεύτικη αίσθηση ελέγχου.

Για παράδειγμα, πολλοί άνθρωποι όπως γονείς, δάσκαλοι, κληρικοί, συνομήλικοι, έχουν καλλιεργήσει στο έπακρο την ικανότητα να ξυπνούν μέσα μας άδικη ενοχή, μέσα από την προσπάθειά τους να μας ελέγξουν, να μας μειώσουν, να μας κάνουν να νιώσουμε ανεπαρκείς ή κακοί με τον εαυτό μας, προκειμένου να αισθανθούν οι ίδιοι καλύτεροι από εμάς.

Η παράλογη ενοχή γεννάει τη λεγόμενη καταστροφική ντροπή, η οποία σε αντίθεση με τη δημιουργική ντροπή που προέρχεται από τη δίκαιη ενοχή, προσβάλλει την προσωπικότητά μας κάνοντάς μας να νιώθουμε άσχημα, βρώμικοι ή χωρίς αξία. Κατά συνέπεια, λειτουργεί καταστροφικά για μας, επειδή μας οδηγεί στο να μην αγαπάμε κάποια κομμάτια του εαυτού μας.

Ο συνδυασμός της παράλογης ενοχής και της υπερβολικής ντροπής μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές συναισθηματικές διαταραχές, όπως χαμηλή αυτοεκτίμηση, κατάθλιψη, άγχος και εθιστική ή παρορμητική συμπεριφορά, με αποτέλεσμα τον ψυχικό μας ακρωτηριασμό και το σταμάτημα της φυσιολογικής ανάπτυξης της προσωπικότητάς μας.

Τα βήματα που μπορούν να μας βοηθήσουν να αναγνωρίσουμε και να περιορίσουμε τη λογική ενοχή αλλά και να αποφύγουμε την άδικη ενοχή είναι τα εξής :

1. Αναγνώρισε την ενοχή και σταμάτησε τη σκέψη σου, μην επιτρέπεις τον εαυτό σου να βγάλει βιαστικά συμπεράσματα.

2. Εντόπισε την πραγματική πηγή της ενοχής ή του πόνου

3. Προσδιόρισε αν νιώθεις δίκαιη ή άδικη ενοχή

4. Αν η ενοχή είναι δίκαιη :

α. Ομολόγησε την
β. Ζήτησε συγγνώμη
γ. Άλλαξε την ανεύθυνη συμπεριφορά
δ. Συγχώρεσε τον εαυτό σου και συνέχισε τη ζωή σου

5. Αν η ενοχή είναι άδικη :

α. Αντέστρεψε τη συναισθηματική διαδικασία από άδικη ενοχή σε θυμό
β. Νιώσε τον πόνο και απελευθέρωσε τον
γ. Αντιμετώπισε και διόρθωσε την επώδυνη κατάσταση, όταν είναι αναγκαίο και δυνατό

Άρθρο αρχείου

Αναστασία Μουστάκα

Ψυχολογία

City Unity College | Μεταπτυχιακό Ψυχολογίας με Εξειδίκευση

Το City Unity College σε συνεργασία με το London Metropolitan University προσφέρει ένα πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών στη ψυχολογία με εξειδίκευση που αναγνωρίζεται από το Αυτοτελές Τμήμα Εφαρμογής της Ευρωπαϊκής Νομοθεσίας ‘Α.Τ.Ε.Ε.Ν.’ του Υπουργείου Παιδείας, επιτρέποντας στους αποφοίτους να ασκήσουν επάξια στον τομέα της ψυχικής υγείας στην Ελλάδα.

Αυτό το πρόγραμμα δίνει την ευκαιρία στους φοιτητές να εξειδικευτούν σε έναν από τους οκτώ τομείς της ψυχολογίας. Ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους και τους στόχους τους, μπορούν να επιλέξουν μεταξύ των τομέων της ψυχολογίας υγείας, κλινικής ψυχολογίας, εγκληματολογίας, αθλητικής ψυχολογίας, συμβουλευτικής ψυχολογίας, ψυχολογίας εργασίας, εκπαιδευτικής ψυχολογίας και νευροψυχολογίας.

Κάθε τομέας παρέχει μια βαθιά κατανόηση και εξειδίκευση σε συγκεκριμένες πτυχές της ψυχολογίας, αναπτύζοντας τις δεξιότητες και την εμπειρία που απαιτούνται για να ασκήσουν επιτυχώς σε αυτούς τους εξειδικευμένους τομείς της ψυχολογίας. Μέσω μιας πλούσιας συνδυαστικής εκπαίδευσης και πρακτικής εφαρμογής, οι φοιτητές αποκτούν τις γνώσεις και την αυτοπεποίθηση που απαιτούνται για να επιτύχουν στον επαγγελματικό τους στόχο στον ευρύ και αναπτυσσόμενο τομέα της ψυχολογίας.

ΓΝΩΣΤΙΚΕΣ ΕΝΟΤΗΤΕΣ

Υποχρεωτικά Μαθήματα

Εξειδίκευση Ψυχολογίας Υγείας

Εξειδίκευση Εγκληματολογίας

Εξειδίκευση Κλινικής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Αθλητικής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Εργασιακής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Νευροψυχολογίας

Εξειδίκευση Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας

Εξειδίκευση Συμβουλευτικής Ψυχολογίας

Εκδήλωση Ενδιαφέροντος

Mπορείτε να επικοινωνήσετε τηλεφωνικά στο 210 3243 222 ή μπαίνοντας στην ιστοσελίδα παρακάτω https://cityu.gr/course/metaptychiako-psychologias-me-exeidikefsi/

Θησέως & Κολοκοτρώνη, Σύνταγμα, Αθήνα
210 3243 222
[email protected]

Ψυχολογία

Ποια η σχέση δεσμού και έρωτα ;

‘ Όλα στην αρχή είναι όμορφα ’ γαλλική παροιμία

Είναι τα έντονα συναισθήματα αυτό που αποκαλούμε έρωτας ; Και είναι αρκετά για να υποστηρίξουν την άνθιση μιας σχέσης ;

Ή στην πραγματικότητα τα έντονα συναισθήματα συχνά μας εμποδίζουν να δούμε με αντικειμενικό μάτι τι είδους χορό χορεύουμε μ’ αυτόν που θεωρούμε ως άνθρωπό μας ;

Για τον έρωτα μιλάνε πολλοί… Ποιον έρωτα όμως ; Φυσικά αυτόν που πουλάει! Δηλαδή, τον έρωτα σε πρώτο επίπεδο, σε πρώτη ανάγνωση που γοητεύει χωρίς να δυσκολεύει γεννώντας σύνθετες σκέψεις και συναισθήματα…

Το ‘όλα στην αρχή είναι όμορφα’ της γαλλικής παροιμίας δεν σηματοδοτεί στην πραγματικότητα τον αληθινό δεσμό ή τον αληθινό έρωτα. Γιατί μόνο όταν μένουμε σε μια σχέση για καιρό –είτε από αναγκαιότητα είτε από επιλογή- δοκιμάζεται ο πραγματικός έρωτάς μας ή αλλιώς η ικανότητά μας για πραγματικό δεσμό.

Οι σχέσεις που δοκιμάζονται μέσα στο χρόνο, με άλλα λόγια οι μακροχρόνιες σχέσεις, μας δίνουν την ευκαιρία να δοκιμαστούμε στο να πετύχουμε τη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην ατομικότητα και τη συντροφικότητα, και να τις διατηρήσουμε και τις δύο χωρίς να χάσουμε τη μια ή την άλλη όταν τα πράγματα δυσκολέψουν.

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι όταν δύο άνθρωποι ερωτεύονται παντρεύουν δυο μοναξιές και ότι μέσα σε μια σχέση δεν υπάρχει κτήμα!

Ο έρωτας πρέπει να γίνεται αντιληπτός από το ζευγάρι ως σεβασμός στην ελευθερία του χρόνου και του χώρου του άλλου, αν θέλει να επιβιώσει…

Σ’ έναν πραγματικό έρωτα ή σ’ έναν πραγματικό δεσμό κανένα από τα δύο μέλη δεν αναγκάζεται να καταπιέσει, να θυσιάσει ή να προδώσει τον εαυτό του, αλλά και οι δύο σύντροφοι εκφράζουν τα δυνατά και τα τρωτά τους σημεία, τις αδυναμίες και τις δυνατότητές τους με ισορροπημένο τρόπο.

Φυσικά, η εξισορρόπηση των δυνάμεων της ανεξαρτησίας (του εγώ) και αυτών της ενότητας (του εμείς) δεν είναι τόσο απλή υπόθεση.

Στόχος μας είναι να αποκτήσουμε σχέσεις που δεν θα λειτουργούν σε βάρος του εαυτού μας, και να αποκτήσουμε ένα εγώ που δεν θα λειτουργεί σε βάρος των άλλων, προκειμένου να βιώνουμε την ολοκλήρωσή μας ως άνθρωποι μέσα από τη συναισθηματική επαφή που μπορούν να μας προσφέρουν οι στενές προσωπικές σχέσεις.

Το θέμα αυτό σε όλη του την πολυπλοκότητα αποτελεί υψηλό στόχο, μια πρόκληση που κρατάει σε όλη μας τη ζωή. Όσο δηλαδή και οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους.

Το πρόβλημα εμφανίζεται ωστόσο, όταν αρχίζουμε να συγχέουμε τον έρωτα ή τη δημιουργία δεσμού με την εξασφάλιση επιδοκιμασίας, όταν επιδιώκουμε τη σύναψη στενών προσωπικών σχέσεων επειδή αποτελούν για μας τη μοναδική πηγή αυτοεκτίμησης, και όταν διατηρούμε αυτές τις σχέσεις σε βάρος των πάντων τελικά!

Ωστόσο, δεν είναι ποτέ αργά για να μάθουμε να κινούμαστε διαφορετικά στις σχέσεις-κλειδιά στη ζωή μας.

Και ενώ βραχυπρόθεσμα οι αλλαγές που κάνουμε και οι αρχικές αντιδράσεις που προκαλούμε μπορεί να μας τρομάξουν, να μας απογοητεύσουν, να μας θυμώσουν και να μας κάνουν να νιώσουμε μοναξιά, όπως συμβαίνει με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, έτσι και εδώ, αξίζει να κοπιάσουμε σήμερα για να απολαύσουμε αύριο!

Άρθρο αρχείου

Αναστασία Μουστάκα