Ψυχολογία

Το «MeToo» ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ σεξουαλικό

Η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας είπε: Είναι καιρός να πάψει η ενοχοποίηση των θυμάτων και η ατιμωρησία των θυτών. Κ. Σακελαροπούλου, atlantea.news, 18/1/2021.

Τον Οκτ 2017, οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο που παρουσίαζε με λεπτομέρειες τις καταγγελίες κατά του Χάρβει Γουάινσταιν για σεξουαλικές παρενοχλήσεις & σεξουαλικές κακοποιήσεις σε ηθοποιούς & παραγωγούς. Στην ουσία «η περίπτωση Γουάινσταιν άλλαξε την εξουσία». huffingtonpost.gr, 28/10/2018.

Το «κίνημα ΜeΤoo» ξεκίνησε το 2006 στην Αμερική, όταν η Tarana Burke παρηγόρησε ένα 13χρονο κορίτσι που είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά – «ήθελα να της πω “κι εγώ τα έχω περάσει αυτά”». Και υπάρχουν πάρα πολλοί που μπορούν να το πουν στις καθημερινές εξαναγκασμένες επαφές τους με τους καρεκλοκένταυρους συντεχνιαζόμενους ή δημοσιοσχεσίτες υπεξαιρέτες της εξουσίας.

Άπειρα τα παραδείγματα.

Τον Μαρ 2012 μετά από πολλές μάχες ψηφίσθηκε από την Βουλή των Ελλήνων ένας αυστηρότατος μαξιμαλιστικός ανεδαφικός νόμος (Ν4056) για την αδειοδότηση των στάβλων. Ένας νόμος μπορεί να είναι σκληρός, αλλά είναι νόμος, και πρέπει να εφαρμόζεται, θα έλεγε κάποιος απλός άνθρωπος. Αλλά η «υπόγεια» εξουσία των Δημοσίων Υπαλλήλων συνέχισε να ΒΙΑΖΕΙ τους έλληνες υπηκόους-κτηνοτρόφους, με διάφορα τερτίπια και ερμηνευτικές, και εγκυκλίους και άλλα … Και ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΣΕ τον νέο νόμο. Η δημόσια διοίκηση (συγκεκριμένη διευθύντρια) «ΒΙΑΣΕ» την μακροχρόνια διαδικασία έκδοσης ενός νόμου που εκφράζει την κοινωνικοοικονομική δυναμική της κοινωνίας μια στιγμή (Μαρ 2012) και κατάφερε να «ΒΙΑΣΕΙ» τον Σεπ 2012 (έξη ολόκληρους μήνες μετά την απόφαση της Βουλής των Ελλήνων) μια οικογένεια κτηνοτρόφων που είχε άδεια και λειτουργούσε από το 1967, στο ίδιο μέρος. Αποτέλεσμα μια οικογένεια να μείνει χωρίς επαγγελματική απασχόληση. Μια οικογένεια να μείνει χωρίς έσοδα. Μια οικογένεια να «βιασθεί» χάνοντας την ζωή της, διότι στους παραδοσιακούς Αρβανίτες & Βλάχους κτηνοτρόφους η κτηνοτροφία είναι τρόπος ζωής. Και όχι μόνο. Ο αρχηγός της οικογένειας, πιθανόν ως συνέπεια του «βιασμού», πεθαίνει, εκεί στον στάβλο … στην ζωή του όλη. Σε ποιόν να το πεις!
Με τα «παιχνίδια» των ιστορικών δικαιωμάτων των αγροτικών επιδοτήσεων του ΟΠΕΚΕΠΕ κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν βγάζει άκρη. Πάντα κάποιος καρεκλοκένταυρος ή παρατρεχάμενος της εξουσίας σε κάποια Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας & Κτηνοτροφίας αναλαμβάνει να σε διευκολύνει, καθοδηγήσει, με το αζημίωτο (διότι συνήθως απαιτεί πέραν του μισθού και άλλης μορφής «γρηγορόσημο»). Έτσι ένας δημόσιος υπάλληλος της «παρά φύσιν» δημοσιοϋπαλληλικής εξουσίας «μάζευε» τα ιστορικά δικαιώματα από όποιον αγρότη απεβίωνε και τα αμαρτωλά ιστορικά δικαιώματα τα πουλούσε σε όποιον ενδιαφερόταν. Μέχρι που κάποιος κληρονόμος ενδιαφέρθηκε και ο συνεχής «βιασμός» αποκαλύφθηκε. Έγιναν δικαστήρια. Καταδικάστηκε ο δημόσιος υπάλληλος. Και ο «βιασμός» συνεχίζονταν, μέχρι το θέρος 2020 που ο δημόσιος υπάλληλος υπηρετήσας ευδοκίμως, μισθοδοτούμενος, συνταξιοδοτήθηκε και τον πληρώνουμε όλοι για τους κερδοφόρους «βιασμούς» των κτηνοτρόφων πολιτών, υπηρετώντας στην ίδια ΔΑΟΚ. Και οι «βιασθέντες» «εξυπηρετούνταν» (αν είναι δυνατόν….) από τον ίδιο δημόσιο υπάλληλο για τα ίδια θέματα … Ο «ΒΙΑΣΜΟΣ» της εξουσίας των δημοσίων υπαλλήλων εναντίον κτηνοτρόφων σε πλήρη ανάπτυξη … Σε ποιόν να το πεις! …
Η πολιτεία αποφάσισε να ανταμείψει όσους πρόσφεραν την ζωή τους για την πατρίδα εναντίον των φασιστών και ναζιστών και βουλγάρων το 1940. Με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων που δημοσιεύθηκε με τον νόμο 751/1948 προσφέρθηκε σε κάθε πολεμιστή ένα οικόπεδο σε αναγνώριση του ηρωισμού του πολεμιστή, έναντι όσων απέφυγαν την στράτευση. Οι πολεμιστές που καταγράφηκαν ήταν περίπου 500 πολεμιστές και ορίσθηκε περιοχή για την υλοποίηση του νόμου. Είναι η γνωστή περιοχή Ν751 στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης. Εν τω μεταξύ από αυτήν την περιοχή κάποιοι έκαναν «χάρη» στους ταλαιπωρηθέντες Δραμινούς, που όμως ήταν ταυτόχρονα «έργω ΒΙΑΣΜΟΣ» στους πολεμιστές του Αλβανικού μετώπου. Έτσι με το υπόλοιπο της περιοχής δόθηκαν οικόπεδα το 1957 μόνο σε 220 πολεμιστές. Οι υπόλοιποι «βιάστηκαν» … Ποιος επέλεξε και με τι κριτήρια ποιοι θα ικανοποιηθούν και ποιοι θα «βιάζονται» … Σε ποιόν να το πεις! …
Και συνεχίζουν να ασελγούν επί των 248 (135+113) κάποτε πολεμιστών και των απογόνων τους με συνεχιζόμενους αλληλοδιάδοχους «ΒΙΑΣΜΟΥΣ» από το 1957 μέχρι σήμερα, 63 ολόκληρα χρόνια συνεχώς … Κάποιες φορές ουρλιάζουν από τον πόνο των «ΒΙΑΣΜΩΝ» οι παλαιοί πολεμιστές και τότε μερικές φορές η δημόσια διοίκηση, οι «βιαστές», κάνουν κάτι … Δόθηκε νέα περιοχή εκεί δίπλα το 1957. Το 1988, τριάντα ολόκληρα χρόνια με συνεχείς «ΒΙΑΣΜΟΥΣ» το Κεντρικό Συμβούλιο Πολεοδομίας αποφάσισε ομόφωνα την πολεοδόμηση της περιοχής. Κάποιος δημόσιος υπάλληλος ή/& εκλεγμένοι πολιτικοί συναυτουργώντας, χωρίς ενεργοποίηση «γρηγοροσήμου» δεν έκαναν ίσως το καθήκον τους… (για να συνεχίζουν να ασελγούν ή να «βιάζουν»? …). Το Συμβούλιο της Επικρατείας τον Νοε 2020 επεσήμανε την αναποτελεσματικότητα (ωμός «ΒΙΑΣΜΟΣ» από τους ασκούντες κρατική εξουσία …) και καλεί την πολιτεία να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Και ακόμη «ΒΙΑΖΟΝΑΙ» οι πολεμιστές (!) …. Σε ποιόν να το πεις! …

Αν η σεξουαλική κακοποίηση ή η σεξουαλική παρενόχληση είναι κατάπτυστη, και το κίνημα MeToo προσπαθεί να αναδείξει την στιγμιαία καταρράκωση της προσωπικότητας και της ηθικής του θύματος,

Τι πρέπει να περιμένουμε για την επί 63 χρόνια μέχρι σήμερα (και έχει ακόμα …) συνεχή ασέλγεια των Υπουργείων Αγροτικής Ανάπτυξης, Προνοίας και Χωροταξίας-Περιβάλλοντος επί του σώματος των πολεμιστών-ηρώων (!…) και τον εξευτελισμό της προσωπικότητας των 248 συγκεκριμένων αναγνωρισμένων πολιτών από την συντεχνία των «μη πολεμιστών» δημόσιων υπαλλήλων και των κομματικών επιλογών των περιστασιακά εκλεγμένων πολιτικών?

Το MeToo δεν είναι μόνο σεξουαλικό, είναι θέμα εξουσίας. Η φράση που κυριαρχεί στην περίπτωση είναι: «Σε ποιόν να το πεις! …». Η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας (18/1/2021) είπε: Είναι καιρός να πάψει η ενοχοποίηση των θυμάτων και η ατιμωρησία των θυτών.

Αυτή η ατιμωρησία των θυτών είναι που εξοργίζει και σε κάνει να αγανακτείς … Τελικά «σε ποιόν να το πεις» ….

Ψυχολογία

Πόσο βοηθάει η θετικότητα την αλλαγή;

Η αλήθεια είναι πως έχουμε συνδέσει τον πόνο με την αλλαγή. Έχουμε συνηθίσει οι πιο σημαντικές αποφάσεις της ζωής μας να παίρνουμε μετά από τα μεγαλύτερα πλήγματα. Και έτσι όταν δεν πονάμε, δεν αποφασίζουμε να δράσουμε. Είμαι εδώ όμως για να σου πω πως αυτό δεν είναι νομοτέλεια. Σίγουρα τα παθήματα γίνονται… πολύτιμα μαθήματα, αλλά πολλές φορές η αλλαγή το μόνο που χρειάζεται για να ενισχυθεί είναι θετική ενέργεια και διάθεση για δημιουργία!

Πώς μπορεί, λοιπόν, να γίνει η διαδικασία της ανόδου μας ευχάριστη και ποιο είναι τελικά το ισχυρότερο κίνητρο εξέλιξης;

Ακόμα και το μεγαλύτερο λάθος μάς έχει πάει ένα βήμα πιο πέρα από το μηδέν, μας έχει δώσει μια μοναδική ευκαιρία να χτίσουμε, να δημιουργήσουμε πάνω στη σοφία που μας έδωσε, γι’ αυτό δεν είναι απαραίτητο μετά από κάθε πάθημα να γυρνάμε πάλι στην… αφετηρία.

Μάθαμε από τους δικούς μας πως μόνο μέσα από τον πόνο και τις αρνητικές καταστάσεις βγαίνουμε πιο δυνατοί. Δεν χρειάζεται όμως πάντα πόνος για να ανθίσει κάτι καλό. Όπως και στην ανοιξιάτικη φύση, η ανάταση, η άνοδος, η αγάπη δεν έχουν ανάγκη το δράμα. Δεν το απαιτούν, δεν το έχουν ως προϋπόθεση. Απλά συμβαίνουν ως φυσική εξέλιξη σε αυτό το ανώτερο φως που έχουμε μέσα μας.

Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να λάβουμε θετικά κίνητρα ενίσχυσης για να μεταμορφώσουμε τη ζωή μας με τον πιο δημιουργικό τρόπο! Υπάρχει, λοιπόν, και άλλος τρόπος να μάθουμε. Ένας τρόπος μακριά από το δράμα και πολύ κοντά στη δημιουργία και την αναγέννηση.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, λίγο στην άκρη τη βουτηγμένη στα μελοδράματα ζωή μας και ας δούμε την εξέλιξη διαφορετικά. Μέσα από το να γίνουμε πρεσβευτές της χαράς, της δημιουργικότητας, της ανωτερότητας. Γιατί το χαμόγελο είναι τις περισσότερες φορές το πιο ισχυρό κίνητρο και η πιο δυνατή έμπνευση για να πάμε παρακάτω.

Πάρε την ευκαιρία για μια δωρεάν life coaching συνεδρία με τον Νικόλα, για να δοκιμάσεις χωρίς καμία περαιτέρω δέσμευση πόσο αποτελεσματικό είναι το life coaching!

Νικόλας Ουρανός, PCC

Professional Certified Life & Relationship Coach by International Coaching Federation

Βραβευμένος συγγραφέας παγκόσμιου bestseller Αγάπη Τώρα, Ευ Ζην Τώρα και Ξαφνικά Τώρα, Ομιλητής

Ψυχολογία

Ελπίδα και Προσδοκία πόσο βοηθούν την ψυχολογία μας

Ελπίδα και Προσδοκία δύο λέξεις που για πολλούς ανθρώπους είναι ταυτόσημες. Ωστόσο τα συναισθήματα που η καθεμιά προκαλεί είναι τελείως διαφορετικά. Προσδοκία είναι η αναμονή μιας πιθανής μελλοντικής έκβασης η οποία ταυτόχρονα επενδύεται είτε με συναισθήματα φόβου είτε ελπίδας. Έχει ένα έτοιμο σενάριο που στηρίζεται στις πεποιθήσεις και τις εμπειρίες μας.

Όταν η προσδοκία εμπεριέχει την ελπίδα για επιτυχία, τότε μπορούμε να δράσουμε πιο αποτελεσματικά να βελτιώσουμε την επίδοσή μας και η στάση μας αυτή να έχει θετικό πρόσημο. Αντιθέτως, όταν υπάρχει φόβος αποτυχίας, τότε μπορεί να οδηγηθούμε σε λαθεμένες ή ακραίες επιλογές και η προσδοκία να πάρει αρνητικό πρόσημο. Η συμπεριφορά μας επηρεάζεται ανάλογα με την αυτοεκτίμηση μας και τις προσδοκίες των ‘’σημαντικών άλλων’’ ατόμων. Οι προσδοκίες ενός θετικού περιβάλλοντος μας ασκούν ευεργετική επίδραση όσον αφορά στην τροποποίηση της συμπεριφοράς μας.

Το πρόβλημα της προσδοκίας προκύπτει όταν περιμένουμε κάτι να συμβεί χωρίς να στηρίζουμε κάπου αυτή την προσδοκία. Εάν πιστεύω ότι από μόνες τους οι προσδοκίες μου θα μου φέρουν αυτό που θέλω, χρησιμοποιώ τη «μαγική σκέψη» και υποβάλλω τον εαυτό μου σε απογοήτευση. Πολλοί από μας έχουμε προσδοκίες που αφορούν σε άλλους ανθρώπους και εσφαλμένα πιστεύουμε ότι οι άλλοι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν με τον τρόπο που εμείς θέλουμε.

Ελπίδα είναι η πίστη που έχει κάποιος ότι διαθέτει τόσο τη θέληση όσο και τον τρόπο ή τις συνθήκες ώστε να πετύχει τους στόχους του, όποιοι κι αν είναι αυτοί.

Η ελπίδα είναι απαραίτητη στον άνθρωπο και αποτελεί κίνητρο για να αναλάβει δράση και να αντέξει τις αντιξοότητες της ζωής. Η ελπίδα χτίζει όνειρα αλλά δεν γραπώνεται άκαμπτα από αυτά. Ενθαρρύνει τις αποφάσεις μας και δίνει σκοπό και νόημα στη ζωή μας.

Η πορεία προς την ελπίδα είναι διαφορετική για κάθε άνθρωπο. Αυτό που εμπνέει ελπίδα σε ένα άτομο μπορεί να μην λειτουργεί για κάποιον άλλον. Ωστόσο, παρατηρώντας τον τρόπο που οι άλλοι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις εμπειρίες τους και διαχειρίζονται τη ζωή τους μπορεί να μας εμπνεύσει και να μας βοηθήσει στο να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στη διαχείριση της δικής μας ζωής. Η αίσθηση σκοπού και νοήματος στη ζωή, οι καλές διαπροσωπικές σχέσεις, ένα σύνολο πεποιθήσεων σχετικά με το δίκαιο και το άδικο, η ικανότητα να ονειρεύεται κανείς, η πίστη και η ελπίδα να κάνει σχέδια κάποιος για τη ζωή του φαίνεται να ενισχύουν την ανθεκτικότητα ενός ατόμου .

Όσο περισσότερο είμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας και έχουμε επίγνωση των δυνατοτήτων των αξιών και των συναισθημάτων μας καθώς επίσης και της πραγματικότητας που μας περιβάλλει τόσο περισσότερο νιώθουμε ασφαλής στηριζόμαστε σε αυτόν και απαλλασσόμαστε από ψυχοφθόρες προσδοκίες που μας πληγώνουν και μας εξαντλούν ψυχικά.

Οι προσδοκίες εμπεριέχουν ένα έτοιμο σενάριο και κάποιες φορές λειτουργούν περιοριστικά για τις κινήσεις τις επιλογές και τις αποφάσεις μας. Η ελπίδα εμπεριέχει ελευθερία πηγαίνει παράλληλα με τα γεγονότα αφήνει περιθώρια για εναλλακτικές λύσεις. Η ελπίδα ονειρεύεται χωρίς να κάνει το όνειρο αυτοσκοπό. Δίνει νόημα στη ζωή μας και δυνατότητα να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή.

Νάνσυ Πιλωνά

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Εκπαίδευσης και Σταδιοδρομίας

Ψυχολογία

Το δικαίωμα στη δική μας… Ανάσταση!

Πολλές φορές στη ζωή μας δεν δεχόμαστε εύκολα πως μπορούμε να… αναστηθούμε συναισθηματικά χωρίς να είναι απαραίτητο πρώτα να «σταυρωθούμε» ή να «σταυρώσουμε» άλλους. Συμπεριφερόμαστε σαν ζωντανοί νεκροί, χάνοντας τον εαυτό μας μέσα στην τοξικότητα και υποκύπτοντας σε χαμηλές ενεργειακές δονήσεις που μας βάλλουν από παντού.

Οι τοξικές σχέσεις, άλλωστε, είναι αυτή τη στιγμή ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των ανθρώπινων σχέσεων.

Η αγάπη είναι δράση, είναι ενεργητικότητα με πίστη και πάθος. Είμαστε μικροί θαυματοποιοί, ο καθένας ξεχωριστά από εμάς. Απλά ξεχνάμε πόσο σημαντικοί έχουμε υπάρξει, πόσα μικρά ή μεγάλα έχουμε καταφέρει και υποτιμάμε όλη τη δύναμη που κρατάμε φυλακισμένη μέσα μας.

Όλοι έχουμε έναν προορισμό, μια ανώτερη αποστολή από τα βασικά και τα αναμενόμενα.

Πολλές φορές θα πέσουμε, σίγουρα. Αλλά εξίσου πολλές χρειάζεται και να σηκωθούμε.

Ακόμα και η ασχημότερη εμπειρία, είναι ευκαιρία επανεκκίνησης και… ανάστασης από τον συναισθηματικό και ψυχικό μου θάνατο. Αποκαλύπτει τα πιο πολύτιμα μαθήματα όπως: